LOGINShare
๘ คุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย
Last Updated:
2025-10-31 23:15:12๘
คุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย
เหมยจิงรู้สึกวางใจที่ไม่เห็นเฉินเหวินเหวินตอนที่ออกมาหาอะไรทานด้านนอก สองวันที่รอดอกไม้ให้ผลผลิต นางคิดอยากปลูกผักเพิ่ม ทว่าปลูกผักต้องลงทุนซื้อเมล็ดพันธุ์ นางจึงปลูกเมล็ดพันธุ์ที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ให้หมด จากพื้นที่รกร้างกลายเป็นไร่พืชโดยสมบูรณ์แบบ
พรุ่งนี้บรรพตธาราจะจัดพิธีการบูชาบรรพตแล้ว เหมยจิงจึงมาดูผลงานการปลูกดอกไม้ของนางที่เติบโตพร้อมใกล้ตัดแล้ว ใช้เวลาเติบโตสามวันอย่างที่สาวสวยบอกจริง ๆ
“ถ้าตกงาน ข้าก็คงสามารถเป็นชาวสวนปลูกผักในคอนโดได้กระมัง”
อย่าพูดถึงที่ดิน บรรพบุรุษของนางขายที่ดินคืนให้รัฐบาลหมดแล้ว บ้านที่นางอยู่กับแม่สองคนก็เป็นห้องชุดที่มีสัญญาเช่าได้แค่ 20 ปีเท่านั้นไร้สิทธิ์ถือขาด
เพราะฉะนั้นความฝันในเรื่องปลูกพืชสำหรับนางคือวิมานกลางอากาศ
“จะว่าไปอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน นอกจากสนใจเพียงเรื่องของตัวเองแล้วก็ไม่ต้องสนใจเรื่องของใครอีก หากกลับไปได้ก็แค่เตรียมตัวหางานใหม่แล้วหาวิธีตัดขาดจากน้องชายตัวล้างผลาญ”
เหมยจิงพูดอย่างมีอารมณ์ มือรดน้ำดอกไม้สลับกับถอนหญ้าที่เจริญเติบโตไม่แพ้ดอกไม้ มือที่จับเครื่องมือทำสวนมาสองวันตอนนี้มีแผลขึ้นเต็มไปหมด ทว่านางไม่ให้ความสนใจ เอาหญ้าที่ถอนไปกองไว้ที่หนึ่ง
ในตอนนั้นเองที่นางคิดถึงเรื่องสัตว์!
“หรือข้าจะซื้อวัวนมมาสักตัว นอกจากจะช่วยกำจัดหญ้าให้แล้ว ยังรีดนมได้ด้วย”
ว่าแล้วนางก็เปิดกงล้ออักขระดูราคา เมื่อเห็นว่าตัวละ 500 เหรียญก็รีบปัดกงล้อปิดไว้
“เลิกฝัน รีดนมวัวไม่เป็นยังคิดจะซื้ออีก”
เป็นเกษตรกรนี่ต้องลงทุนทุกอย่างจริง ๆ
“...หอมผิงกั๋ว พรุ่งนี้ก็ทานได้แล้วกระมัง อย่างนั้นวันนี้ต้องฉลองที่จะได้เก็บเกี่ยวผลแล้ว”
เหมยจิงรดน้ำต้นไม้ที่ตนปลูกไว้ทุกต้น เสร็จแล้วก็ออกจากมิติคิดจะไปหาอะไรทานที่ตลาด ไม่คิดว่าจังหวะนั้นนางจะเห็นเฉินเหวินเหวินวิ่งหน้าตั้งขึ้นมาด้านบน
เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร คงไม่ได้มาหาข้ากระมัง
“คุณชาย นี่มัน…”
“อย่าเพิ่งพูด รีบหนีก่อนเร็ว” ว่าแล้วเฉินเหวินเหวินก็ดันตัวเหมยจิงเข้าไปในห้องของนาง
เหมยจิงจะโวยวายใส่เขาแล้วหากไม่ได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายวิ่งตามขึ้นมาด้านบนแล้วตะโกนลั่นว่า…
“ช่วยกันหาเร็ว เมื่อครู่เขาวิ่งขึ้นมาบนนี้แน่ ๆ”
เฮือก!
“คุณชาย หาเหาใส่หัวตัวเองไม่พอยังให้เหากระโดดขึ้นหัวข้าอีกหรือ”
“ขออภัย ข้าไม่คิดว่าเขาจะตามข้ามาจากบรรพตอาทิตย์อัสดง ข้าหนีมาที่นี่ก็เพราะเจ้าพวกกลุ่มนี้ตามล่า ว่าแต่เราเข้าไปในมิติได้หรือไม่ ข้ากังวลว่าพวกมันจะพังประตูเข้ามา แต่ถ้าอยู่ในมิติที่มีเจ้าของ ตามเข้ามาไม่ได้แน่”
เฉินเหวินเหวินตีหน้าเครียดต่างจากเวลาปรกติ
เหมยจิงเห็นเช่นนั้นก็เครียดตาม ยอมเปิดมิติตัวเองให้เขาเข้ามาหลบภัยได้ แม้ในใจจะมีคำถามมากมายก็ตาม
พรึบ!
เมื่อเข้ามาในมิติของเหมยจิง เฉินเหวินเหวินพลันดวงตาเบิกกว้างทันทีเพราะไม่คิดว่านางจะปลูกดอกไม้ ผลไม้เต็มมิติขนาดนี้ กลิ่นหอมของผิงกั๋วทำให้เขาสูดหายใจเข้าลึก รีบเดินเข้าไปหาต้นมันในทันที
“ไยผิงกั๋วของเจี่ยเจียหอมเช่นนี้”
“ห้ามจับห้ามสัมผัสทุกอย่างที่อยู่ในมิตินี้ ข้าอนุญาตให้คุณชายเข้ามาในมิติของข้าเพราะซ่อนตัวเท่านั้น”
เหมือนคำพูดนี้จะทะลุเข้าหูซ้ายออกหูขวา
“ดอกไม้งดงามนัก เจี่ยเจียคงปลูกเพื่อความงามของมิติเท่านั้นกระมัง”
เหมยจิงรีบยื่นมือไปจับมือชายหนุ่มเมื่อเห็นเขาจะแตะกลีบดอกกุหลาบของนาง
“ข้าบอกแล้วว่าอย่าจับ พรุ่งนี้ข้าจะตัดไปขายที่บรรพตธาราแล้ว”
เฉินเหวินเหวินตะลึงอีกครั้ง มองหน้าหญิงสาวสลับกับดอกไม้ก่อนที่จะมองดอกไม้แล้วหันมามองนาง
“เจี่ยเจีย! ให้ข้าคอยติดตามท่านเถิด ข้าหน้าตาดี เลี้ยงง่าย ฉลาด เล่นดนตรีเป็น ข้าเพิ่งซื้อเครื่องดนตรีใหม่ มิติของข้ามีบ่อน้ำพุร้อนด้วย เจี่ยเจียไปแช่น้ำอุ่นที่นั่นได้ ส่วนข้าจะบรรเลงฉินให้ท่านฟังระหว่างแช่น้ำ”
เดี๋ยวก่อน มิติของข้าเช่นนั้นหรือ
“ในเมื่อคุณชายเฉินมีมิติเป็นของตนเองแล้วเหตุใดถึงมาที่มิติของข้า”
“ก็…ก็เข้าห้องแต่ละทีต้องใช้ลูกแก้วเปิด”
เหมยจิงคิ้วกระตุก
“คุณชายคงไม่ได้มาเช่าห้องอยู่ใกล้ ๆ ข้ากระมัง”
เฉินเหวินเหวินยิ้มรับ ผายมือซ้ายไปยังทิศทางของห้องที่ตนพักอยู่
“ข้างห้องกันนี่เลย หากห้องเจี่ยเจียไม่เปิดอยู่ข้าก็คงหนีเข้าห้องตัวเองไปแล้ว…แน่นอนว่านี่ไม่ใช่การโทษเจี่ยเจียแต่อย่างใด”
เดาสีหน้าคนออกเก่งจังเลยนะ ดักทางไว้ถูกเสียด้วย
“สรุปแล้วคุณชายอยากตีสนิทกับข้าเพราะอยากยึดเป็นที่ตั้งเช่นนั้นหรือ”
“คำพูดนี้หนักเกินไปแล้ว เจี่ยเจียพูดอย่างกับว่าข้าเป็นแมงดา ข้าก็แค่อยากให้เราพึ่งพาอาศัยกันก็เท่านั้น”
เหมยจิงคิ้วกระตุก
“บางคำหากใช้ไม่เป็นก็ไม่ต้องใช้ แมงดาคือบุรุษที่อาศัยนํ้าพักนํ้าแรงของโสเภณีดำรงชีวิต ต่อไปจะใช้คำนี้ก็ต้องระวังด้วย”
เฉินเหวินเหวินพลันมีสีหน้าเหมือนเปิดโลกใหม่ เหมยจิงเห็นเช่นนั้นก็ส่ายหน้าให้เขา เดินไปนั่งที่ตั่งของตัวเองแล้วหาน้ำดื่มดับกระหาย หยิบไม้ไผ่ที่ตัดไว้สำหรับทำเป็นแก้วไปตักน้ำที่ลำธาร
“โอ้โฮ! มิติเจี่ยเจียมีกระทั่งลำธารหรือ…เอ๊ะ! นั่นบ่อน้ำพุร้อนนี่ ถึงแม้จะเล็กกว่าของข้าแต่หากแช่จริงก็คงไม่ต้องถ่อไปถึงมิติของข้า แย่แล้วทีนี้ แผนเอาใจเจี่ยเจียพังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม”
เหมยจิงชะงักเท้าเพราะได้ยินคำพูดของชายหนุ่มชัดเต็มสองหู หันมาตั้งคำถามกับเขา
“จะเอาใจข้าเพื่ออันใด ข้าบอกให้ชัดเจนตรงนี้เลยคุณชาย ไม่ต้องมายึดข้าเป็นฐานที่มั่น ข้าปลูกทั้งหมดนี่ก็ยังไม่แน่เลยว่าจะขายได้เท่าไร ข้าเลี้ยงคุณชายไม่ได้หรอก คุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย”
“ไม่ต้องเลี้ยงข้า ตอนนี้ข้าซื้อฉินมาแล้ว ต่อไปข้าจะเล่นดนตรีเปิดหมวก ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องคืนค่าฉินได้”
ฉะ ฉินสองพันเหรียญมิใช่หรือ
“หากไม่มีคนให้เล่าจะทำอย่างไร ทุกอย่างต้องคิดไปในทางแง่ร้ายไว้ก่อน พอเจอสถานการณ์จริงจะได้ไม่ต้องผิดหวังมาก…ฉินราคาสองพันเหรียญ แพงกว่าที่ข้าเป็นหนี้ระบบอีก! โอ๊ย~เครียดแทน”
ประโยคท้าย ๆ เหมยจิงคล้ายบ่นกับตัวเอง ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวใส่ใจกันเช่นนี้ก็ยิ้ม ไม่รู้สึกเครียดตามนางเลยสักนิด
ชีวิตเขาก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่าภพใดก็ลอยชายไปวัน ๆ
“ที่จริงข้าไม่ได้รีบอยากกลับไปที่เดิมถึงเพียงนั้น แม้ตอนแรกข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่พอขบคิดดูจริงจังก็ไม่รู้ว่าต้องไปภพไหน ระหว่างภพที่เพิ่งจากมาหรือภพก่อนหน้านี้”
อยู่ ๆ ก็ตีหน้าเศร้า แต่เหตุใดข้าต้องอารมณ์คล้อยไปกับเขาด้วยนะ
“เจี่ยเจีย! ไหน ๆ เราก็ไม่มีอะไรทำแล้ว เรามาปรับทุกข์กันดีหรือไม่ เหตุใดเจี่ยเจียถึงมาที่นี่ได้”
“ข้าไม่สะดวกพูดเรื่องนี้”
“เจี่ยเจีย! คนมีความทุกข์ไม่ระบายออกมาในใจจะเหมือนภูเขาไฟที่อั้นเอาไว้พร้อมระเบิด เมื่อระเบิดจนลาวาไหลเยิ้มเมื่อใด ชีวิตอันตรายแน่”
เขายกเรื่องลาวามาพูดก็คงคิดว่าบรรพตท่านประมุขเหมือนทุ่งลาวาสินะ
“หากอยากทราบเรื่องของคนอื่นก่อนก็ต้องบอกเรื่องของตนเองมาก่อนมิใช่หรือ”
เฉินเหวินเหวินส่ายหน้าให้เหมยจิงเบา ๆ
“นิสัยเจี่ยเจียเป็นเช่นนี้เอง…ก็ได้! ข้าจะเล่าเรื่องของข้าก่อน แต่ว่าขอดื่มน้ำก่อนได้หรือไม่ วิ่งมาเมื่อครู่กระหายจนคอแห้งผาก”
เหมยจิงพยักหน้าแล้วเดินนำเขาไปตักน้ำใส่กระบอกไม้ไผ่ นางไม่ได้ตักในบึง แต่ตักตรงน้ำที่ร่วงลงมาจากด้านบน เสื้อเปียกเล็กน้อยเพราะน้ำกระเด็นโดนเสื้อ
“เชิญดื่ม”
เฉินเหวินเหวินยังไม่ได้ยื่นมือไปรับ ดวงตาจับจ้องกระบอกไม้ไผ่ สีหน้าตื่นตะลึง
“ทำไม! รังเกียจน้ำในมิติของข้าหรือ”
“มะ ไม่ใช่! แต่เจี่ยเจีย…น้ำไม่ได้กรองแบบนี้ไตจะเป็นนิ่วเอาได้นะ”
เหมยจิงเอียงคอมองเขา “อย่าบอกว่าจวนตระกูลเฉินกรองน้ำให้คุณชายดื่มทุกครั้ง”
เฉินเหวินเหวินส่ายหน้า
“น้ำที่ตระกูลเฉินดื่มมาจากเทือกเขามังกรหลบ แน่นอนว่าสะอาด ทานแล้วสดชื่นยิ่งกว่าน้ำใดที่ข้าเคยดื่ม ไม่แน่ว่าจะสะอาดกว่ายุค 2025”
พูดแบบนี้แล้วข้าอยากลองชิมดูบ้างเลย ปรกติดื่มแต่หนงฟู่[1]ขายดีจนเจ้าของขึ้นแท่นเศรษฐี
“ดื่มน้ำจากลำธารของข้าไปก่อน กลับจวนตระกูลเฉินเมื่อใดค่อยดื่มน้ำจากเทือกเขามังกรหลบนะ”
พูดเหมือนปลอบเด็กดื้อไปอีก!
[1]Nongfu Spring (หนงฟู่สปริง) แบรนด์น้ำแร่ยักษ์ใหญ่ของจีน มีฐานผลิตอยู่ที่ทะเลสาบพันเกาะในมณฑลเจ้อเจียง
Latest chapter
ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย ตอนพิเศษที่ ๖ เรียกเกอเกอก็คือการตอบตกลงแล้ว (จบ)
๖เรียกเกอเกอก็คือการตอบตกลงแล้วเหมยจิงและเฉินอวี้เหวินต่อให้วันนี้จะทำงานหนักมาทั้งวันและเหนื่อยมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครคิดจะกลับไปนอนที่บ้านแล้วข่มตาหลับพร้อมกับฝันดีเหมยจิงไม่อยากให้นี่เป็นเพียงความฝัน เธอชวนเฉินอวี้เหวินมาที่ห้องเธอแล้วสั่งเค้กปอนด์ใหญ่สองปอนด์เดินถือคนละถุงขึ้นลิฟต์มาห้องชั้น 23ติ๊ง!เมื่อลิฟต์เปิดออก เหมยจิงก็เดินนำชายหนุ่มมาที่ห้องของตัวเอง คนชวนไม่เกร็งแต่คนถูกชวนกลับรู้สึกว่าการเข้ามาในห้องของหญิงสาวในตอนนี้อันตรายยิ่งนัก“จิงจิงอยู่คนเดียวเหรอ”“ใช่! เข้ามาเลย ห้องแคบหน่อยนะ แอบแม่ซื้อที่นี่ไว้นะ…นี่! สลิปเปอร์”รองเท้าแตะรูปปลาสีชมพูน่ารัก แต่ชายหนุ่มไม่เขินที่จะได้ใส่รองเท้าแบบเดียวกับเหมยจิง ต่างกันตรงที่ของเขาเป็นสีชมพู ของเธอเป็นสีน้ำตาลแม้แต่เค้กที่สั่งมาของเหมยจิงก็ยังเป็นช็อกโกเลต ของเฉินอวี้เหวินเป็นนมสดสตรอเบอร์รี่“กว้างขวางใช้ได้เลย ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่นแยกในตัวแบบนี้ แต่จิงจิงเพิ่งเข้ามาอยู่ใช่ไหม ของยังมีไม่เยอะเท่าไร”“ใช่ ไม่ได้ขนมาจากบ้านแม่มากเท่าไร อยากดูทีวีไหม รีโมตอยู่นี่เปิดได้เลย”เฉินอวี้เหวินเริ่มเกร็งน้อยลงเมื่อรู้ว่าที่น
ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย ตอนพิเศษที่ ๕ ที่เคยรับปากไปทำได้แล้วนะ
๕ที่เคยรับปากไปทำได้แล้วนะตึ๊ง!เหมยจิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อได้รับข้อความ มุมปากผุดเป็นรอยยิ้มเมื่อเห็นชื่อกล่องสนทนา นิ้วเลื่อนไปเปิดข้อความดูก็เห็นว่าเป็นภาพบทละครเหมยจิงบอกเขาสู้ ๆ ในใจแต่ไม่ได้ตอบแชทกลับไป จนกระทั่งข้อความแชทเด้งขึ้นอีกครั้ง เธอจึงเปิดอ่านก็เห็นว่าเป็นเฉินอวี้เหวินคนเดิม เพิ่มเติมคือถ่ายรูปตัวเองส่งมาให้ด้วย สีหน้าที่ดูออดอ้อนของเขาทำให้เธอเผลอนึกถึงเฉินเหวินเหวินตอนที่เขาแสดงสีหน้าออดอ้อนเธอสุดท้ายก็พิมพ์ข้อความตอบเขาไปว่า…‘สู้ค่ะ’ตึ๊ง!ตึ๊ง!และเพียงเธอตอบกลับไปเท่านั้นก็ได้รับข้อความถึงสองครั้งติดกัน‘เหนื่อยไหม’‘ง่วงหรือเปล่า’เธอเริ่มคิดแล้วว่าวันนี้เปิดกล้องวันแรกจริงหรือไม่ ทำไมถึงมีเด็กดื้อเล่นโทรศัพท์ไม่อ่านบท“หรือเพราะผ่านซีรีส์เรื่องยาวมาแล้ว มินิซีรีส์เลยสบาย บทเท่านี้ไม่ทำให้เขาเครียด”เหมยจิงพยายามหาเหตุผลให้ชายหนุ่ม แต่เมื่อคิดว่าตนจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรก็วางโทรศัพท์เอาไว้ ลืมไปว่าข้อความที่เขาส่งมาเป็นคำถาม อีกทั้งหลังจากนั้นเธอไม่ได้รับข้อความจากเขาอีก…ทำงานเพลินจึงลืมเรื่องนี้ไปสนิท!ทางด้านเฉินอวี้เหวิน…“หรือเธอจะยุ่งจนไม่มีเวลาตอบ
ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย ตอนพิเศษที่ ๔ คนแปลกหน้าที่หัวใจบอกรู้สึกดี
๔คนแปลกหน้าที่หัวใจบอกรู้สึกดีพิธีการเปิดกล้องเสร็จสิ้นแล้ว ยามนี้นักแสดงทุกคนมายืนหลังโปสเตอร์โปรโมตมินิซีรีส์เรื่อง ‘บอสจัดหนัก’ โดย ที่นักแสดงทุกคนถือหงเปาที่หน้าซองจ่าชื่อเรื่องเอาไว้ ตะโกนพร้อมกันตอนถ่ายรูปรวมว่า“บอสจัดหนักฤกษ์งามยามดีเปิดกล้อง…เฮ!”เหมยจิงที่ไม่ได้เป็นหนึ่งในทีมงานยืนอยู่หลังตากล้อง อย่างเงียบ ๆ โดยที่ด้านข้างเธอมีหลูอิงเสี่ยวและเหลียงเจ๋อฮั่นยืนอยู่ด้วยแต่เขายืนอยู่ได้ไม่นานก็ถูกผู้กำกับดึงไปถ่ายรูปพร้อมให้ช่วยกันจับผ้าแดงที่ปิดกล้องใหญ่ที่ถ่ายทำเอาไว้เปิดออกพร้อมกันก็เป็นการเปิดกล้องอย่างเป็นทางการ ผลไม้ที่เซ่นไหว้แจกจ่ายให้ทุกคนโดยถ้วนหน้า“จิงจิงเอาแอปเปิ้ลไหม เจี่ยเจียไปเอาให้”แอปเปิ้ล! ผลไม้ที่เหมยจิงไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องตั้งแต่ที่กลับมาจากเมืองลอยฟ้าเพราะเธอไม่ตอบทำเพียงจับจ้องไปยังแอปเปิ้ลเท่านั้น หลูอิงเสี่ยวจึงคิดว่าเธออยากได้ รีบวิ่งไปขอจากทีมงานมาให้ลูกน้องสาว รู้ตัวอีกทีมือของเธอก็มีแอปเปิ้ลลูกใหญ่อยู่ในมือ!น้ำตาร่วงเผาะเมื่อคิดว่าตอนนี้เฉินเหวินเหวินกำลังใช้ชีวิตอยู่ในมิติสวนของเธออย่างไร หรือเขาจะยังอยู่ที่เมืองลอยฟ้าหรือไม่ หรือว่าจะกลับไ
ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย ตอนพิเศษที่ ๓ ความรักความแค้นเลือกอันใด
๓ความรักความแค้นเลือกอันใด เฉินเหวินเหวินนั่งมองบึงตรงหน้า สถานที่ที่ดูดกลืนร่างของเหมยจิงลงไปใต้ล่างเขาอยากกระโดดน้ำลงไปดู หากใต้ล่างนั้นเป็นทางเชื่อมระหว่างยุค 2025 กับเมืองลอยฟ้าแห่งนี้ เหมยจิงจะรอเขาอยู่ที่นั่นหรือไม่! “คุณชายเฉินกำลังคิดอันใดอยู่” เขาหันไปมองหลิวปู้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยคุมตัวเขาไม่ให้กระโดดลงบึงตามเหมยจิงไป “กำลังคิดอยู่ว่าจะกระโดดตามนางลงไป” หมับ! แขนทั้งสองข้างของเฉินเหวินเหวินถูกคว้าหมับทันที เฉินเหวินเหวินแม้จะรำคาญ แต่ส่วนลึกก็อบอุ่นหัวใจที่ยังมีคนคอยห่วงใยเขาแทนเหมยจิง “อย่าคิดจะทำเป็นอันขาด บึงนี้ไม่ใช่ทางของคุณชาย หากอยากตามนางไปช่องทางที่ถูกต้องมีอยู่ แต่อยู่ที่ว่าคุณชายอยากเลือกเส้นทางนี้หรือไม่” คำพูดของชิงจ้านทำให้เฉินเหวินเหวินนิ่งไป นั่นสินะ! ก่อนหน้านี้เจ้าบอกนางว่าขอเวลาคิดก่อน ไม่รู้ว่าเวลาที่นั่นกับที่นี่คลาดเคลื่อนเพียงใด หากข้าไม่รีบตัดสินใจต้องเสียใจในภายหลังแน่ แต่ว่าเขาจะเลือกอันใดระหว่างกลับภพเดิมเพื่อไปล้างแค้น กับ ยอมทิ้งความแค
ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย ตอนพิเศษที่ ๒ ตามหานักแสดงเซ็นสัญญา
๒ตามหานักแสดงเซ็นสัญญาเกาเข่าสอบต้นมิถุนายนและประกาศผลปลายเดือนมิถุนายน ใกล้สอบเกาเข่าโรงเรียนมัธยมปลายจะปล่อยเด็กนักเรียนเกาซาน[1]กลับบ้านช่วงสี่ทุ่ม เหมยจิงจะไปดักเจอพวกเขาให้ไม่ไกลจากโรงเรียกนัก แต่ก็ไม่ให้ใกล้จนทำให้พวกเขาถูกอาจารย์และเพื่อนนักเรียนเพ่งเล็ง“เจี่ยเจีย!”เหมยจิงส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มทั้งสองที่จอดจักรยานทันทีเมื่อเห็นเธอโบกมือให้ทั้งคู่จอดรถจักรยานไว้เรียบถนนก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าตื่นเต้น“สวัสดี! ผู้มีพระคุณ”“เจี่ยเจียยังไม่ได้ไปเยือนแม่น้ำลืมเลือน ดียิ่ง!”เหมยจิงหลุดหัวเราะ จากคำพูดของเขารู้ในทันทีว่าอีกฝ่ายก็ติดซีรีส์ไม่เบา ซึ่งเจ้าของคำพูดนี้จะเป็นใครไปไม่ได้หากไม่ใช่หลิวปู้คนที่ชอบพูดอะไรติดสำบัดสำนวน!“เจี่ยเจีย! เราอยากโทร.หาเจี่ยเจียตามนามบัตรที่ให้ไว้มาก แต่ก็ไม่กล้าโทร.ไปเพราะกลัวจะได้รับฟังข่าวร้าย เห็นเจี่ยเจียตัวไม่ซีดเซียว ยังมีลมหายใจแล้วยืนอยู่ตรงหน้าพวกเราดีใจมากเลยครับ”ชิงจ้านก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจไม่แพ้กัน ภายนอกเขาดูเป็นหนุ่มพูดน้อย แต่การได้สัมผัสเขาสองชาติภพทำให้เธอรู้ว่านี่เป็นเพียงเปลือกเท่านั้น“วันนั้นยังไม่ได้ขอบคุณกันดี ๆ
ข้าเหนื่อยคุณชายอย่ามาลำบากกับข้าเลย ตอนพิเศษที่ ๑ เมื่อเจ้านายเพิ่มหน้าที่ให้หัวหน้าแผนก
๑เมื่อเจ้านายเพิ่มหน้าที่ให้หัวหน้าแผนกเหมยจิงกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม ก้มหน้าก้มตาทำงานใช้หนี้ที่เกิดจากการตามล้างตามเช็ดให้น้องชาย ไม่มีเวลาท้อ ไม่มีเวลาให้เสียใจ มีแต่ต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้นย้อนกลับไปวันที่เธอกลับมายังยุค 2025 สิ่งแรกที่เธอทำหลังจากที่เดินกลับจากสะพานไน่เหอคือย้ายของออกจากบ้านมารดามาอยู่คอนโดไม่กี่ตารางวาที่แอบซื้อเอาไว้ตอนที่ได้เงินก้อนมาจากขายลิขสิทธิ์นิยายเพื่อสร้างซีรีส์ถามว่ายังคงช่วยส่งเสียดูแลแม่หรือไม่…แน่นอนว่าต้องมีจุนเจือให้ แต่จะไม่มากเท่าเมื่อก่อนเพราะเธอก็มีหนี้สิ้นที่ต้องแบกรับ!ณ บริษัทเอเจนซี่หลงฮั่วกรุ๊ปที่เหมยจิงนั่งในตำแหน่งหัวหน้าการตลาดในขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานอยู่ห้องที่กั้นแยกจากคนในแผนกนั้น ซีโอโอ[1]หญิงวัยกลางคนก็เดินดุ่ม ๆ เข้ามาหาเธอที่ห้องทำงาน มือเคาะประตูกระจกที่เปิดเอาไว้สองครั้งอย่างคนมีมารยาท“จิงจิง”ดวงตากรีดอายไลเนอร์คมเฉี่ยวที่จ้องเพียงหน้าจอคอมพิวเตอร์เงยขึ้นมองเจ้าของเสียง ลุกขึ้นยืนต้อนรับในทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเจ้านายโดยตรงของเธอ“อิงเจี่ย”“นั่ง ๆ”เหมยจิงนั่งลงเก้าอี้ ดวงตาสำรวจสีหน้าท่าทางของหลูอิงเสี่ยวที่ฉายควา
You may also like
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์91.8K viewsทาสราคะองค์ชายใบ้
บ้านเขมปัณณ์17.1K viewsเซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต
zuey14.9K viewsเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน34.2K viewsภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น
Tuk Kung9.3K viewsฮูหยินสายลุย
เจี่ยเจียที่แปลว่าพี่สาว948 viewsเชลยรัก ท่านอ๋องแฝดนรก
องค์หญิงโนเนม3.2K viewsเหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า
Tuk Kung6.4K views
