๙ ข้าไม่ได้หน้าตาดีเท่านั้น

๙

ข้าไม่ได้หน้าตาดีเท่านั้น

       “เจี่ยเจีย! จากคุณภาพน้ำแล้ว เราต้องรีบไปจากที่นี่กันเถิด รสชาติฝาดเฝื่อนเช่นนี้ข้าทนอยู่ได้ไม่นานแน่ เราต้องเก็บเหรียญให้ครบหนึ่งพันโดยเร็ว ข้าจะช่วยท่านเก็บเอง ท่านอยากกลับภพใด ข้าจะไปตามท่าน”

          เหตุใดข้ารู้สึกราวกับว่ากำลังล่อลวงหนุ่มน้อย

          “เราจำเป็นต้องมีพันธะต่อกันด้วยหรือ ที่จริงต่างคนต่างเก็บก็ย่อมได้”...อีกอย่างดูจากนิสัยการใช้เงินของเจ้าแล้วเป็นหนี้มากกว่ามีเงินเก็บแน่

          ประโยคหลังเหมยจิงคิดในใจ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าชายหนุ่มเดาอารมณ์จากสีหน้านางได้แล้ว

          “เถอะนะเจี่ยเจีย ข้าไม่เพียงหน้าตาดีเท่านั้น แต่ยังมีความสามารถในการดึงเสน่ห์มาใช้ด้วย ไม่อย่างนั้น…”

          เฉินเหวินเหวินเอ่ยเพียงเท่านั้นก็ยกมือขึ้นปิดริมฝีปากราวกับประโยคเมื่อครู่ได้เผลอพูดไปเท่านั้น

          “ไม่อย่างนั้นอันใดหรือ หากอยากลงเรือลำเดียวกันก็ต้องบอกข้อมูลและความเสี่ยงให้กันรับรู้ด้วย”

          เฉินเหวินเหวินมีท่ามีลังเลไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกมาตามตรง

“เจ้าพวกนั้นเป็นลูกน้องของสามีสตรีที่ตกหลุมรักข้าตอนอยู่บรรพตอาทิตย์อัสดง…แต่ ๆ อย่าเพิ่งตัดสินข้าเล่า ข้าก็แค่เดินหล่อ ๆ ตามหาท่านเท่านั้น ใครจะคิดว่าใบหน้าของข้าจะล่อลวงสตรีที่ออกเรือนไปแล้วได้”

เฉินเหวินเหวินพูดด้วยท่าทางเหนื่อยใจเหลือคณาเหมยจิงเห็นเช่นนั้นก็เผลอมองบน แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็พยักหน้ารับเป็นการเป็นงาน

ทว่าไม่อาจรอดสายตาเขาไปได้!

“อ้อ เพราะเช่นนี้เอง ก็หวังว่าคนพวกนั้นจะไม่ปักหลักอยู่ที่นี่แล้วตามไปบรรพตธาราเล่า”

มิเช่นนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้กลับภพใดเลย

“เฮ้อ~ข้าก็หวังจะเป็นเช่นนั้น พบเจอกับเหตุการณ์ในวันนี้แล้วข้าไม่กล้าลอยชายอีกแล้ว เห็นทีต้องออกไปเล่นดนตรีเปิดหมวกอย่างจริง ๆ จัง ๆ เสียที”

มีระบบกงล้อติดตัวขนาดนี้แล้วยังจะไม่จริงจังอยู่อีกหรือ ข้าล่ะนับถือเจ้าจริง ๆ

“เฉินเหวินเหวิน ชื่อสามพยางค์เช่นนี้ ตระกูลเฉินในภพที่คุณชายเพิ่งจากมาคงมีอำนาจมากทีเดียว”

เฉินเหวินเหวินนั่งลงบนโขดหินน้ำตก เรื่องต่อจากนี้ต้องใช้เวลาเล่าพอสมควร ท่าทางที่ติดขี้เล่นหายไป กลายเป็นบรรยากาศจริงจังที่เหมยจิงถึงกับกะพริบตาถี่ดูว่าตนมองผิดไปหรือไม่

“ตระกูลเฉินของข้าอยู่ในแคว้นต้าหมิง ให้การสนับสนุนอ๋องหมิงเยี่ยนซีชิงบัลลังก์ การก่อกบฏเป็นผล อ๋องเยี่ยนซีขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ทรราช แม้แต่ตระกูลของข้าที่ให้การสนับสนุนเขาก็เริ่มไม่ไว้หน้ากันแล้ว”

อย่าบอกว่าเสร็จนาฆ่าโคถึกเสร็จศึกฆ่าขุนพล ก็อย่างว่า เริ่มต้นกระบวนการก็ไม่ชอบธรรมแล้วยังจะหวังให้เขาเป็นฮ่องเต้ที่มีทศพิธราชธรรมได้อย่างไร

“ต่อมาพี่ชายของข้ารับหน้าที่ผู้นำตระกูลต่อจากท่านพ่อ ข้าไม่เห็นด้วยที่ท่านพี่จะสนับสนุนฮ่องเต้ทรราชต่อเลยโดนเขาจับขังเอาไว้ในคุกใต้ดิน ต่อมากลุ่มอดีตองค์รัชทายาทที่ยังมีชีวิตอยู่ลอบโจมตีตระกูลเฉิน แม้แต่คุกใต้ดินก็ไม่ละเว้น ข้าเลยสำลักควันตายแล้วมาที่นี่”

ก็คิดว่าฮ่องเต้ทรราชฆ่าตายเสียอีก ที่แท้ก็ตายเพราะพี่ชายส่วนหนึ่ง

“เพราะแบบนี้คุณชายเลยลังเลที่จะกลับไปที่นั่นใช่หรือไม่ อย่างไรภพนั้นก็ไม่เหลือชีวิตที่ดีแล้ว”

“ท่านแม่เป็นความห่วงใยเดียวที่ข้าอยากกลับไปภพนั้น ข้าอยากกลับไปพาตัวเองออกจากคุกใต้ดินแล้วพาท่านแม่หนีไปหุบเขามังกรหลบ อยู่หลบภัยกับท่านตา ทิ้งท่านพี่ที่ลุ่มหลงในอำนาจไว้ที่นั่นเพียงลำพังเสีย”

เหมยจิงหลุบตาลงเพราะสะท้อนใจในความตายของเขา อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ตายเพราะปลิดชีพตัวเอง ยังหวงแหนชีวิตที่พร้อมจะกลับไปแก้ไข ส่วนในด้านที่เขามีความคิดกลับมาโลกปัจจุบันก็ไม่ผิด เกิดเป็นตัวเลือกสองภพแบบนี้ อย่างไรก็ต้องมีตัวตนของอีกโลกหนึ่งรออยู่แน่

“หากคุณชายกลับไปยุคที่เพิ่งจากมาได้ คุณชายยังจะกลับไปที่โลกปัจจุบันได้หรือไม่ ข้าหมายถึงปัจจุบันของข้าปี 2025”

ใบหน้าเฉินเหวินเหวินเริ่มมีรอยยิ้ม

“หรือเจี่ยเจียอยากให้ข้ากลับไปยุคนั้นด้วย”

เหมยจิงตีหน้าดุใส่เขาในทันที

“ข้าไม่ได้พูด หากคุณชายจะคิดเองเออเองก็ตามใจ”

เหมยจิงหันหน้าไปทางอื่น รอยยิ้มล้อเลียนของเขาเมื่อครู่กวนใจจนนางอยากใช้เล็บข่วน

“เจี่ยเจียเล่า เหตุใดถึงมาอยู่ในภพนี้ได้”

ถึงตาข้าที่ต้องเล่าแล้วสินะ

เหมยจิงหน้าร้อนผ่าวเมื่อต้องเล่าเรื่องสาเหตุการตายของตนให้เขาฟัง

“คุณชายจะไม่หัวเราะข้าใช่หรือไม่”

“เรื่องความตาย ใครเขาหัวเราะกัน”

เห็นสีหน้าจริงจังจริงใจของเขาแล้ว เหมยจิงก็ไม่รู้สึกอายที่จะเล่าอีกต่อไป

“ข้า…ข้ากระโดดน้ำฆ่าตัวตาย”

…!!!

เกิดความเงียบระหว่างกันขึ้นในทันทีทันใด ก่อนหน้านี้เฉินเหวินเหวินก็ทำสีหน้าจริงจังอยู่แล้ว มาตอนนี้หว่างคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเพราะความไม่เข้าใจ

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น เจี่ยเจียดูขยันขันแข็งเช่นนี้ไม่น่าจะหมดไฟในการทำงาน”

เหมยจิงยิ้มเศร้า

“ไฟในการทำงานย่อมมีอยู่ แต่ไม่มีไฟที่จะใช้ชีีวิตต่อ คุณชายเคยมีเวลาหนึ่งที่คิดว่าแม่ไม่รักตัวเองหรือไม่”

เก่งมาจากไหนก็แพ้เรื่องในบ้านจริง ๆ

เฉินเหวินเหวินคิดเช่นนั้นในใจ ดวงตาฉายความลึกซึ้งขึ้นเพราะจมเข้าสู่เหตุการณ์ในอดีต

“ข้าไม่เคยตั้งคำถามว่าท่านแม่รักข้าหรือไม่ แต่ข้าก็เคยคิดว่าท่านพ่อรักพี่ชายข้ามากกว่า” เฉินเหวินเหวินเว้นคำพูดไว้เพียงเท่านั้น ยกยิ้มบางให้หญิงสาว “พูดเรื่องของเจี่ยเจียอยู่จะวกมาเรื่องของข้าทำไมกัน”

เหมยจิงถอนหายใจ สุดท้ายก็เล่าเรื่องส่วนตัวของตนให้เขาฟังเพราะคิดว่าหากออกไปจากภพนี้ได้ก็คงไม่เจอกันอีกแล้ว นางไม่ต้องกลัวว่าใครจะเอาเรื่องครอบครัวไปพูดลับหลังอีกแล้ว

“นโยบายภาครัฐลูกคนเดียวทำให้พ่อกับแม่ของข้ายื่นขอมีลูกชายไว้สืบสกุล ข้าจึงมีน้องชายแฝดที่อายุห่างกัน 5 ปี ฐานะการเงินของครอบครัวเรานับว่าดีที่จะเลี้ยงลูกสามคน แต่หลังจากที่พ่อประสบอุบัติเหตุ สถานะการเงินของครอบครัวเราก็แย่ขึ้น แม่ต้องยกลูกชายแฝดให้ญาติช่วยเลี้ยง ส่วนข้าที่เป็นสตรีก็อยู่กับแม่เพียงสองคน”

“...”

“แม่ไม่ได้เลี้ยงดูพวกเขา ในใจทั้งรู้สึกผิดและคิดถึงพวกเขา ท่านป้ามีฐานะไร้ทายาทเลี้ยงดูพวกเขามาอย่างคุณชาย พวกเขาเรียนรู้การทำธุรกิจจากท่านป้า แต่ธุรกิจที่เขาทำผิดกฎหมาย น้องชายคนรองเอาชื่อข้าไปจดทะเบียนบริษัทโดยมีแม่เป็นคนออกความเห็น ถึงวันที่ทุกอย่างถูกเปิดโปงต้องสู้คดีกันมาหลายปี เงินที่ข้าหามาอย่างยากลำบากถูกใช้ไปกับการสู้คดีหมดแล้ว”

เหมยจิงหยุดพูด อ่านสีหน้าเฉินเหวินเหวินว่ามีแววจะเยาะเย้ยตนหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีก็พูดต่อ

“อาจฟังดูเป็นปัญหาเรื่องเงิน วันสุดท้ายก่อนที่ข้าจะกระโดดลงแม่น้ำท่านแม่โทร.มาขอความช่วยเหลือให้น้องชายคนเล็ก ข้าก็เลยโอนเงินก้อนสุดท้ายให้เขาไปทั้งหมด ช่วยให้ท่านแม่รู้สึกติดค้างเขาน้อยลง”

“อาจฟังดูเหมือนเรื่องเงินอย่างที่เจี่ยเจียพูดจริง ๆ แต่สุดท้ายก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อนของครอบครัว ข้าไม่ขอวิจารณ์เรื่องนี้มาก แต่การที่เจี่ยเจียอยากกลับไปภพเดิมเพราะสุดท้ายก็ยังพร้อมที่จะเข้าใจท่านแม่ใช่หรือไม่”

เหมยจิงไม่เคยตั้งคำถามข้อนี้กับตัวเองเลย ก่อนหน้านี้นางอ้างเรื่องความสบาย แต่พอได้อยู่ที่นี่แล้วรู้สึกเบาใจ นางก็ยังเผลอคิดว่าหากตนปลูกผักที่โลกปัจจุบันจะเป็นอย่างไร สิ่งเหล่านี้พิสูจน์ใจนางแล้วว่า ยังตัดโลกปัจจุบันไม่ขาดจริง ๆ

“มนุษย์มีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย จะอ้างว่าเป็นความคิดชั่ววูบก็ไม่ได้ จะเรียกว่าข้าสำนึกในการกระทำของตัวเองแล้วก็ได้ ต่อให้คนอื่นจะใจร้ายกับข้ามากแค่ไหน ข้าก็ห้ามใจร้ายกับตัวเอง”

แปะ! แปะ! แปะ!

เสียงปรบมือดังขึ้นทันทีที่นางกล่าวประโยคนี้ เหมยจิงจ้องบุรุษหน้าหยก เลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม

“เจี่ยเจียกล่าวได้ถูกต้องแล้ว ดังนั้นต่อไปนี้ให้ใช้ชีวิตโดยคำนึงถึงใจตัวเองเป็นหลัก ข้าคิดว่าการที่ท่านมาที่นี่ก็เป็นข้อดีอีกอย่างหนึ่ง อย่างน้อยท่านก็ได้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองแล้ว ลองมองอาณาจักรที่ท่านสร้างดูสิ”

เหมยจิงสำรวจพื้นที่มิติก่อนที่มุมปากจะผุดยิ้มอาณาจักรน้อย ๆ ในโลกของนางตอนนี้คือสิ่งที่นางสร้างขึ้นเอง เพื่อตัวเองทั้งนั้น

ตึง! ตึง!

เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นในหัวทำให้เหมยจิงทาบมือกลางอากาศเปิดกงล้ออักขระขึ้นมา

“เฮือก! เข้าแล้ว 60 เหรียญ เมื่อวานนี้ไม่เข้ามาเข้าวันนี้ ระบบรวนหรือ”

เหมยจิงหักลบยอดทั้งหมด รู้สึกชื่นใจที่อย่างน้อยก็มีรายได้เข้ามามิใช่ออกอย่างเดียว

“เข้า 60 เหรียญต้องดีใจขนาดนี้เลยหรือเจี่ยเจีย”

“ดีใจสิ! อย่างน้อยตอนนี้ก็ติดลบ 1,805 เหรียญ”