ตอนที่ 10 สตรีน่ากลัว 1

เรือนของหญิงชราจินอีต๋าค่อนข้างใหญ่เกินฐานะเพียงแต่ขาดการซ่อมบำรุงที่ถูกต้องเหมาะสม จึงซอมซ่อและดูคล้ายว่าพร้อมพังครืนตลอดเวลา

ติงยวี่ถิงถูกเชิญมานั่งในโถงซึ่งอยู่กลางบ้าน ห่างจากประตูที่แยกออกไปทางหลังเรือนซึ่งเป็นห้องครัว

ตะกร้าสานและกล่องไม้ใส่อาหารถูกวางเรียงรายลงบนโต๊ะเล็กๆ ที่มีเก้าอี้ไม้ตัวยาวเพียงหนึ่งตัว คาดว่าคงมีไว้สำหรับนั่งกินอาหารกันแค่สองคนย่าหลาน มองผ่านๆ เหมือนจะมีเก้าอี้ไม้อีกสองตัว แต่ถูกเก็บเอาไว้บนชั้นไม้ คล้ายกับว่าไม่อนุญาตให้ใครนำออกมาใช้พร่ำเพรื่อ

หญิงสาวจัดแยกอาหารแห้งไว้บนโต๊ะอีกฝั่งและแยกอาหารสดจำพวกเนื้อวัวเนื้อไก่ออกมาใส่ถาดไม้พลางเอ่ย “ท่านป้าไม่คิดย้ายไปอยู่โรงยากับข้าจริงหรือ?”

นางชวนหญิงชราอีกรอบเมื่อเห็นสภาพความเป็นอยู่ ซึ่งค่อนข้างน่าเป็นห่วงเพราะมันทั้งไกลและร้างผู้คนเกินไป

ทว่าอีกฝ่ายส่ายหน้าเนิบช้า ใบหน้าเหี่ยวย่นมีร่องรอยแห่งความหลังฝังใจ 

“ที่นี่บุตรชายของข้าสร้างด้วยมือทั้งสองของตนเอง หวังสร้างครอบครัวที่เมืองหลวงจนแก่เฒ่าเจ้าค่ะ”

“อ้อ...แล้วเขาไปไหนเสียเล่า?” ติงยวี่ถิงมองหา หรือว่าจะเป็นชายหนุ่มรูปงามที่กำลังตกปลาอยู่นะ

 อืม...หลานของท่านป้าย่อมเป็นลูกชายของเขา เช่นนั้นแสดงว่า เขามีภรรยาแล้วน่ะสิ! 

ไอ่โยว...แอบมองสามีผู้อื่นเสียได้ เดี๋ยวตีตายเลย

ในขณะที่ติงยวี่ถิงกำลังอยากตีลูกนัยน์ตาตัวเอง จินอีต๋าที่ถูกถามถึงบุตรชายตามตรง ค่อย ๆ เข้าสู่ภวังค์ 

“ลูกชายของข้า เขาตายแล้วเจ้าค่ะ”

“หา...” ติงยวี่ถิงชะงัก

รอบด้านพลันเงียบสงัดทันควัน ติงยวี่ถิงยิ้มแห้งอย่างรู้สึกผิด จินอีต๋ามิได้ถือสา เพียงเล่าเรื่องของตนอย่างไม่ปิดบัง

“ในอดีต ข้าเป็นเพียงอนุ ถูกกดขี่จากฮูหยินใหญ่  ลูกของข้าจึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว พาข้าและสะใภ้ออกจากสกุลใหญ่ที่จินโจวมาเมืองหลวงต้าเจิ้ง แต่ที่ดินในเมืองราคาสูงลิบลิ่ว เงินที่มีคงซื้อได้แค่เรือนหนึ่งคูหาไม่มีที่ทำกิน เขาจึงซื้อที่ดินห่างเมือง สร้างบ้านยังเหลือพื้นที่ปลูกผักขาย ทว่าน่าเสียดาย ลูกชายของข้าอายุสั้น เขาตายพร้อมภรรยาตอนโจรป่าปล้นชิงเอาทรัพย์สินในบ้านไปจนหมด ทิ้งให้ข้าย่าหลาน หาอาหารประทังชีวิตอย่างยากลำบาก จากไม่เคยคิดเป็นขอทานกลับต้องทำอย่างไร้ศักดิ์ศรี”

จินอีต๋ากวาดตามองรอบบ้านของตนอย่างเชื่องช้า ทอดถอนใจค่อยๆ เล่าต่อ “เคยมีคนมาเห็นบ้านของข้าแล้วกล่าวหาว่าข้าเป็นยายแก่ลวงโลก แสร้งทำตัวน่าสงสาร เพื่อหลอกเอาเงิน ข้าแย้งแล้วแต่พูดอะไรไปก็ไม่มีใครเชื่อ เคยมีคนบีบให้ข้าขายบ้าน ข้าไม่ยอม พวกเขาจึงกลั่นแกล้งสารพัด พืชผลที่ปลูกได้ควรจะเติบโตได้เก็บเกี่ยวเอาไปขาย กลับตายหมดแปลงอย่างไร้สาเหตุ และเป็นเช่นนี้มาตลอด”

 เรื่องลูกชายแม้เกิดเหตุร้ายมานานแต่แผลในใจไม่มีทางผสาน เจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าแผลภายนอกมากมายนัก ส่วนเรื่องถูกชาวบ้านกล่าวหาว่าร้าย ทุกคราที่คิดถึงขึ้นมา ก็อดที่จะพลั้งปากพูดพร่ำระบายออกมามิได้