ตอนที่ 20 ครั้งเดียวไม่พอ1

ใต้ม่านบนเตียงนอนสองร่างบนนั้นยังคงทาบทับ แนบชิดสนิทสนม 

ฝ่ายหนึ่งเคลื่อนกายกำยำอยู่ด้านบนจังหวะรุกราน เปลื้องเสื้อผ้าให้นางออกจากตัวอย่างเร่งร้อน 

ส่วนฝ่ายหนึ่งทอดกายระหงอ่อนระทวยเบื้องล่าง ยินยอมให้เขาอย่างว่าง่าย

อาจเป็นเพราะสัมผัสเร่าร้อนที่ลวงใจทำให้คนมึนเมา เขาว่าอย่างไรนางก็ว่าอย่างนั้น เขาสั่งให้นางแยกขาออก นางก็รีบทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย ไม่มีขัดขืนแม้แต่น้อย

ชายหญิงตระกองกอดกันแนบแน่นไม่คิดปล่อย ดวงตาปริ่มน้ำหยาดเยิ้มยั่วยวนชวนหลงใหลมองสบกับดวงตาลุ่มลึกเกินหยั่งแต่เร่าร้อนเย้ายวนชวนลุ่มหลงเกินต้าน

สองกายสอดประสานทันทีที่เนื้อตัวเปล่าเปลือย 

เสียงกระแทกกระทั้นดังผสานกับเสียงเตียงโยกโยน ทุกสิ่งบนฟูกนอนสั่นคลอนเป็นจังหวะหฤหรรษ์รัญจวน

เนิ่นนานผ่านพ้น น้ำตาเทียนที่หยาดรินบนเชิงเทียน ยังมิอาจเทียบเท่าน้ำทิพย์พิสุทธิ์ที่หยาดหยดรินรดฟูกนอน

สัมผัสอุ่นร้อน การเสพสมถึงขีดสุด ล่วงเลยไปแล้ว คงเหลือเพียงหยาดเหงื่อที่หลั่งรินชโลมอาบไล้เต็มเรือนกาย 

ร่างอรชรของหญิงสาวยิ่งพร่างพราวใต้แสงเทียน

เซียวหงเย่ลูบไล้อย่างหลงใหลยากทำใจให้ผละจาก ผิวของนางเนียนมาก เรียบลื่น และขาวผ่องละเอียดละอออย่างสุขภาพดี ประหนึ่งหยกชั้นเลิศที่ส่องประกายแวววาว ช่างงดงามกระจ่างใส ละมุนละไม เปี่ยมล้มเสน่ห์เย้ายวน พาให้ใจสั่นสะท้าน 

เสน่หานวลนางยากต้านทานอย่างแท้จริง

ชายหนุ่มนวดคลึงหญิงสาวในอ้อมแขนไม่ยอมละมือ เคล้นตรงนั้น ลูบไล้ตรงนี้ คล้ายต้องการเก็บรายละเอียดอย่างละเมียดละไมทุกอณูผิวนาง

หากบอกว่าคลั่งใคล้อย่างหนัก คงไม่ผิดนัก

ติงยวี่ถิงเหน็ดเหนื่อยอ่อนแรงจึงนอนนิ่งเคลิบเคลิ้ม ขณะปล่อยให้มือใหญ่ซุกซนเอาแต่ใจอยู่เช่นนั้น นางปรือตา เอ่ยเสียงแผ่วพร่า “ท่านควรทำเบาหน่อย รีบร้อนยิ่งนัก ข้าระบมไปหมด”

ชายหนุ่มผู้พลั้งเผลอกระแทกแรงเกินไปลึกเกินไปอย่างมิอาจยื้อตัวยั้งใจ รีบขออภัย “ข้าต้องขอโทษจริงๆ เจ้าเจ็บมากหรือไม่?”

ต้อนนั้นติงยวี่ถิงจุกจนหลั่งน้ำตา พอนึกขึ้นมาก็โมโห 

“เจ็บสิ ถามได้ คนนะมิใช่แป้งข้าวเหนียว ถูกท่านเคี่ยวกรำเสียแห้งกรอบเลยทีเดียว”

เซียวหงเย่จุมพิตขมับนางเบาๆ “ข้าคุมตัวเองไม่ได้ มันไม่ไหว ฤทธิ์ยารุนแรงเกินไป รอบแรกจำต้องเร่งรุดล่วงหน้าไปก่อน แต่รอบสองรอบสาม และรอบถัดๆ มา ข้าไม่ได้เอาแต่ใจอีกเลยแม้แต่น้อย ยังค่อยๆ ทำอย่างใจเย็นให้เจ้าเสร็จก่อน”

หญิงสาวหรี่ตา จำไม่ได้ว่าตนเองกรีดร้องอย่างสุขสมไปกี่หน คนทำก็กระไร ไม่ให้หยุดหายใจบ้างเลย

นางบ่น “ท่านทำข้ากี่รอบกันเนี่ย?”

“ใครจะไปนับล่ะ เราก็ทำด้วยกัน”

“คนบ้า” ติงยวี่ถิงยู่หน้า “ข้าไม่อยากคุยด้วยแล้ว” 

คนถูกเมินพลันแย้มยิ้ม ทอดสายตาคู่คมมองนางอย่างกรุ้มกริ่มได้ใจ “ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย เรามาทำต่อ คืนนี้อย่าหลับเลยนะ” 

“...”

เซียวหงเย่จับพลิกร่างนุ่ม จู่โจมทันใด สองมือว่องไว ริมฝีปากก็เช่นกัน ส่วนนั้นยิ่งกระชับสัมพันธ์ สอดใส่ลึกล้ำ แนบชิดสนิทผสานได้อย่างถนัดถนี่

“อื้อ...หงเย่!”

 “เถิดน่า”

“ท่านนี่นะ”

“ข้าจะอ่อนโยน...”

แสงจันทร์สาดส่องบ่งบอกว่าราตรีนี้ยังคงยาวนาน การผสานของพวกเขาก็เช่นกัน ยังคงดำเนินการอยู่เช่นนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า...