ตอนที่ 20 ครั้งเดียวไม่พอ2

โรงเตี๊ยมยู๋อี้

ราตรีวสันต์นี้ยังคงยาวนานสำหรับชายหญิงอีกคู่หนึ่ง ซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาปลุกเร้ายังไม่หมดไปหรืออารมณ์กำหนัดส่วนตัวไม่สิ้นง่ายๆ กันแน่

 ไป๋ซั่วลูบไล้เคล้นคลึงเนื้อตัวของหญิงสาวใต้ร่างอย่างต้องการกลืนกินตามอารมณ์ปรารถนาแห่งบุรุษเพศ

เพราะแน่ใจแล้วว่าเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นมิใช่ความฝัน สตรีใต้ร่างหาใช่เพียงมายาหรือภาพลวงตาไม่ 

แม้เขาไม่รู้ถึงที่มาที่ไปหรือเหตุผลกลใด ไฉนบนเตียงถึงมีสตรีนอนทอดกายระทดระทวยคล้ายรอคอยอยู่เช่นนั้น แต่ในเมื่อเขาล้มตัวลงนอนและบังเอิญทาบทับนางแล้ว รับรู้กลิ่นอายจากกายสาวแล้ว ธรรมชาติของคนล้วนสรรสร้างและดำเนินไปตามทำนองคลองธรรม

เขามิใช่นักบวชที่ละทิ้งซึ่งกิเลสตัณหา ยิ่งมินำพาความเป็นสุภาพชนอันใดทั้งนั้น คำว่าวิญญูชนยิ่งห่างไกล ศีลธรรมจรรยาที่เพียรระลึกไว้ยังมีนรกในใจกางกั้น 

ในเมื่อเนื้อเข้าปากแล้วเช่นนี้มีหรือเสือร้ายจะไม่ขย้ำให้หนำใจ เสร็จกิจรอบที่สิบก่อนค่อยถามความเอาก็ย่อมได้

“อ่า...สาวน้อย ผิวเจ้าหอมละมุนนุ่มลิ้นเหลือเกิน ข้าขอทำอีกได้หรือไม่? เนื้อตัวเจ้าช่างหวานนัก”

แม้ผ่านมรสุมคลื่นลมอันหนักหน่วงไปแล้ว หากแต่รสสัมผัสแห่งสวาทเร่าร้อนมิคลาย ชายหนุ่มก้มหน้าไล้เลียพลางส่งเสียงครางทุ้มต่ำ “อ่า...” ยามเคลื่อนกายสอดใส่ช่องทางคับแคบอย่างไม่คิดหยุดยั้งการเสพสมเช่นนี้ลงง่ายๆ

“อื้ม...” 

ฝ่ายหญิงสาวใต้ร่างก็เช่นกัน เมื่อได้เริ่มต้นและดำเนินกิจกรรมที่เรียกได้ว่าแปลกใหม่และสุขสมเกินต้าน นางจึงทำได้เพียงแยกขา เอื้อมวงแขนคล้องคอแกร่งเอาไว้ กระชับโอบกอดแนบแน่นยามสะโพกกลมกลึงถูกบดเบียดและโยกโยน “อ๊า...”

เหวินฟางกรีดร้องยามถูกส่วนนั้นที่แข็งขึงร้อนระอุชำแรกแทรกกลางกายเข้ามา “อึก!” ทั้งลึกทั้งซ่านเสียว        แค่ครั้งเดียวย่อมไม่มีทางเพียงพอ “อา...ดีเหลือเกิน”

ไป๋ซั่วย่อมรู้ใจ เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าแดงระเรื่อ พลางสูดปากครางเสียงแหบพร่า กระซิบถามว่า “สาวน้อย ข้าทำรักให้เจ้าจนฟ้าสว่างเลยได้หรือไม่?”

เหวินฟางปรือตามองชายเหนือร่าง พบว่ามิคล้ายเซียวหงเย่เลยสักนิด ทว่าส่วนนั้นที่กำลังเสียดสีอย่างลึกล้ำ มอบความรู้สึกวาบหวามลึกซึ้งจากก้นบึ้งถึงหัวใจแล้วปานนี้ การมีอะไรกับบุรุษรู้สึกเช่นนี้นี่เอง นางจึงพยักหน้ายิ้มพราย

“ย่อมได้เจ้าค่ะ พี่ชายคนดี...”

เมื่อฝ่ายหนึ่งเรียกร้อง อีกฝ่ายหนึ่งย่อมตอบสนอง ให้ครอบครองอย่างเอาแต่ใจ 

ไฟปรารถพลันลุกโหมโชติช่วง มอดไหม้ชายหญิงให้รู้สึกแทบหลอมละลายกลายเป็นเถ้าถ่านอีกครั้งและอีกครั้ง  พวกเขาคลอเคลียแนบชิดอย่างมิอาจหยุดยั้งหรือห้ามใจ แรกเริ่มอาจเป็นเพราะยาปลุกกำหนัด หากแต่ฤทธิ์ของยา เจือจางจนหมดไปตั้งนานแล้ว ความรู้สึกที่เหลือหลังจากนั้น ล้วนเป็นเพราะอารมณ์ส่วนตัวที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติทั้งสิ้น

ใครเล่าจะหยุดยั้งได้...