ตอนที่ 22 จัดการเอง1

หลังจากถูกผลักไสจนตกจากเตียงไม่รู้กี่รอบ เซียวหงเย่ก็พาร่างระบมของตนออกมาจากโรงยาเจี้ยนคังแต่โดยดี

ไป๋ซั่วที่นั่งจิบชารอเขาไม่รู้กี่กาจำต้องกลับมารอที่โรงเตี๊ยมยู๋อี้จึงเพิ่งได้พบหน้าสหายเสียที

“นึกว่าตายไปแล้ว ข้ารอจนตาแข็งไปหมด”

ไป๋ซั่วบ่นอย่างหงุดหงิด คืนนี้จะนอนหลับหรือไม่?

เซียวหงเย่นั่งลงตรงหน้า เอ่ยเสียงชืดชา “เมื่อคืน ข้านึกว่าตาฝาดเพราะคิดถึงอดีตภรรยาเกินไป แต่อันที่จริง มีคนเข้ามาวางยาปลุกกำหนัดถึงในห้องพักของข้า และนางก็นอนรอบนเตียงข้า มิใช่ภาพลวงตา” หลังจากครุ่นคิดกอปรกับการที่เหวินฟางไประรานถึงโรงยาเจี้ยนคังแต่เช้า ย่อมคาดเดาได้ไม่ยาก 

เขาหรี่ตา เป็นเหวินฟางสินะ!

แม้จะมีนิสัยติดเที่ยวเล่นไร้แก่นสารและเจ้าสำราญ แต่ไป๋ซั่วมิได้โง่เขลา ชายหนุ่มเริ่มกระจ่าง “แต่ว่าแม่นางเหวินผู้นั้น เจ้าไปไหนมาไหนกับนาง มิใช่ว่าจะเอามาแทนที่อดีตภรรยาหรอกหรือ?”

เซียวหงเย่แค่นเสียงฮึ “ไม่มีทาง ข้าไม่ได้ชอบนาง”

ไป๋ซั่วร้องอ้อ... “เป็นนางที่เป็นฝ่ายตามติดเจ้า ชอบเจ้าฝ่ายเดียวสินะ ถึงได้อาจหาญวางยาเจ้าเพื่อรวบรัด แต่กลับเป็นข้าที่เข้าหา ทำนางผิดแผนไปหมด” 

มิน่าเล่าถึงได้ปฏิเสธขนาดนั้น เขาถอนหายใจกลุ้ม “เฮ้อ! ทั้งเมาทั้งถูกยารุมเร้า พอมีสาวงามทอดกายรออยู่            มีหรือมังกรน้อยจะไม่เติบใหญ่และฮึดสู้ทั้งคืน ข้าจึงได้ถูกร่างแหไปด้วยปะไร ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่ความผิดข้าเสียหน่อย”  

เซียวหงเย่แค่นเสียงเย็นชา “นางช่างเหิมเกริมยิ่งนัก เห็นทีข้าต้องไปจัดการนางขั้นเด็ดขาด ต่อไปจะได้ไม่ทำให้เรื่องของข้ากับภรรยายุ่งยากอีก”

“อย่านะๆ” ไป๋ซั่วรีบยกมือห้ามสหายอย่างลนลาน “ถึงอย่างไรนางก็เป็นสตรีของข้าแล้ว เรื่องต่อจากนี้ ข้าย่อมเป็นคนจัดการเองแล้วกัน เจ้าถือเป็นคนนอกสำหรับนาง ห้ามยุ่ง! ห้ามสอดมือ และห้ามทำร้ายนางด้วย”

ช่างเป็นการปกป้องจากสามีแสนดีโดยแท้

เพิ่งรู้ว่าบุรุษเสเพลทำตัวเหลวไหลไร้สาระไปวันๆ อย่างไป๋ซั่วจะมีความคิดแยกแยะดีชั่วเช่นนี้ด้วย

ดังนั้น เซียวหงเย่ที่ปรารถนาสะสางเรื่องเหวินฟางด้วยตนเองจึงทำได้เพียงรับปากสหาย ไม่คิดก้าวก่ายอันใด 

“ได้...จัดการกันเองแล้วกัน”

ชายหนุ่มเลือกที่จะไปจัดการอดีตภรรยาของตนแทน

คืนนี้แอบเข้าทางหน้าต่างบานใดดีเล่า?

จวนอู่หยางโหวตั้งตระหง่านอยู่ทางฝั่งตะวันตกของเมืองหลวงต้าเจิ้ง

เหวินฟางเร่งรุดกลับเข้าเรือนมาไม่พูดจา พอสืบเท้าเข้าห้องได้ก็ขังตัวเองอยู่ในนั้น เนิ่นนานก็ยังไม่อนุญาตให้สาวใช้เข้ามาปรนนิบัติเลยสักคน

ในอ่างไม้ ควันขาวจากไอร้อนที่เคยพวยพุ่ง บัดนี้สลายหายไปแล้ว น้ำที่เคยอุ่นยังเย็นเยียบปานนั้น

แต่เหวินฟางกลับยังคงนั่งขัดผิวพรรณจนแดงก่ำ หมายลบรอยช้ำที่เป็นจ้ำสีกุหลาบเหล่านั้นให้หมดไป

ทว่าช่างยากเย็นแสนเข็ญ ต่อให้ลบเลือนริ้วรอยได้ แต่ความทรงจำเล่า ความจริงที่เกิดขึ้นอีกเล่า ใครจะลืมลง

“พี่หงเย่นะพี่หงเย่ ไฉนไม่ออกมารับผิดชอบในสิ่งที่ผิดพลาดเล่า? ฮือ...”

เหวินฟางร่ำไห้พร่ำบ่นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ