ตอนที่ 5 อยากขี้เหร่ 2

หลังจากจัดท่าให้คุณหนูเว่ยลงนอนบนตั่งตัวยาวและเริ่มต้นขั้นตอนการดูแลผิวพรรณอย่างนุ่มนวลเอาใจใส่ ตั้งแต่ทำความสะอาด ขัด พอก ประคบร้อนและเย็นต่างๆ ระหว่างนวดกดจุดเรียกเลือดลม ระบายความอัดอั้นภายใน ติงยวี่ถิงอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไปด้วย นางบอกถึงสิ่งที่ต้องทา ต้องหมั่นบำรุงเพิ่มเติม และสิ่งที่ต้องใช้ประกอบการนวด เสริมด้วยยาสมุนไพรตัวใดเพื่อให้ผิวกลับมาเนียนนุ่มชุ่มชื่น 

แต่แทนที่คุณหนูเว่ยจะชอบใจกลับเอ่ยเสียงเย็นชายืดยาว

“ข้าไม่ได้อยากสะสวยปานนั้น ทางที่ดีเจ้าช่วยทำให้ข้าขี้ริ้วขี้เหร่ไปเลยก็ได้ อุตส่าห์เดินตากแดดตั้งหลายวัน สุดท้ายท่านแม่ก็เชิญเจ้ามาดูแล ข้าเบื่อจะแย่ ถูกบังคับให้งดงามเพื่อเอาใจบุรุษ ท้ายที่สุดก็คงถูกบังคับแต่งงานกับใครไม่รู้ คนเราต้องได้แต่งกับคนที่รักสิถึงจะถูก” พูดพลางปรายตามองเหยียด “เจ้าเอง ข้ายังได้ยินข่าวลือ เพราะไปบีบเค้นเขาจนได้แต่งงานนี่ แล้วเป็นอย่างไรเล่าตอนนี้ ถูกหย่าร้างกลายเป็นหญิงหม้าย ข้าไม่อยากเป็นเช่นเจ้าหรอกนะ”

การเป็นหญิงหม้ายให้รู้สึกเหมือนเป็นดาราท่านหนึ่ง ที่มีชื่อเสียงโด่งดังขจรไกล ใครๆ ล้วนรู้จัก รู้กระทั่งประวัติ ประหนึ่งเป็นคนรู้จักชิดใกล้

ติงยวี่ถิงร้องเฮ้อในใจ แต่ใบหน้ายังคงแย้มยิ้มแจ่มใส “สตรีเราไม่ได้งามเพื่อคนอื่น แต่ควรสวยสะพรั่งเพื่อตัวเอง สุขภาพดีทั้งภายนอกและภายใน เครื่องประทินผิวเองก็มิใช่เพียงเพื่อความงาม แต่ล้วนเป็นยารักษาใจ ช่วยดูแลความรู้สึก คลายโศกเศร้า เราควรสวยเพื่อตัวเรา ต้องหันมารักตัวเองด้วยการเลือกสิ่งดีๆ เป็นอาหารผิวพรรณ ไม่ว่าใครทำร้ายให้เสียใจ หากเรายังคงงดงาม ทุกวันเราจะมีความสุข ใครก็ไม่อาจทำร้ายจิตใจเราได้เจ้าค่ะ”

“หืม...” 

คุณหนูเว่ยเลิกคิ้วแต่ยังไม่ทันต่อคำกลับได้ยินคำสั่งเสียงหวานของติงยวี่ถิง “หลับตาลงเจ้าค่ะ”

สาวน้อยหลับตา ติงยวี่ถิงจึงค่อยๆ นวดหน้าแผ่วเบา นวดระเรื่อยไปตามจุดต่างๆ กระทั่งคนนอนบนตั่งผ่อนคลาย กลายเป็นผู้ว่านอนสอนง่าย 

การทำงานของติงยวี่ถิงเริ่มสบายขึ้น ไม่ว่าจะบอกให้อีกฝ่ายนอนตะแคงหรือนอนคว่ำล้วนทำได้ทั้งนั้น 

หญิงสาวใช้ยาสมุนไพรที่คัดสรรอย่างดีทุกตัวชโลมลูบไล้อย่างไม่ตระหนี่ ไม่ว่ากลิ่นหรือสีล้วนทำให้รู้สึกดีทั้งสิ้น เมื่อกอปรกับการนวดยิ่งให้ความรู้สึกสบายตัว

สุ้มเสียงเว่ยหนิงมิได้กระด้างดุจเก่า “แต่วันงานเลี้ยง หากข้าสะสวยเฉิดฉาย คุณชายไป๋คงไม่แคล้วตอบตกลง     ข้าเพียรอุตส่าห์หลบหน้าตลอดไม่ให้เขาพบเจอถึงรอดมาได้จนทุกวันนี้”

ติงยวี่ถิงสงสัย “พวกท่านยังไม่เคยพบกันหรือ?” 

“พวกเราไม่เคยเจอกัน และไม่อยากเจอด้วย”

“ทำไมเล่าเจ้าคะ?”

“เพราะข้าพอรู้เรื่องชั่วร้ายเกี่ยวกับเขาอยู่บ้างน่ะสิ อีกอย่าง บุรุษล้วนชอบโฉมสะคราญเหมือนกันมิใช่หรือ? หากเขาเจอข้า ต้องชอบข้าแน่นอน”

คนฟังกะพริบตา นางมิอาจออกความเห็นใดได้อีก แต่ที่เว่ยหนิงกล่าวมานั้น...เอิ่ม...

หญิงสาวจึงเสนอ “ข้าช่วยคุณหนูเว่ยได้เจ้าค่ะ”

คนนอนหลับตาคว่ำหน้าอย่างสบายเนื้อตัวถามอู้อี้ “ช่วยอย่างไร ทำให้ข้าขี้เหร่ได้หรือไม่ เอาให้คุณชายไป๋ตกใจจนหนีไปเลยยิ่งดี”

ติงยวี่ถิงครุ่นคิดเล็กน้อย ค่อยๆ เอ่ยอีกว่า “แต่ทว่า หากคุณหนูเว่ยอยากขี้เหร่ล่ะก็ ทำแค่วันงานเลี้ยงน่าจะพอ ข้าช่วยได้เจ้าค่ะ แต่วันนี้คุณหนูต้องสวยงามที่สุดก่อน ประเดี๋ยวข้าเบิกเงินกับนายท่านเว่ยมิได้เจ้าค่ะ”

เว่ยหนิงเคลิบเคลิ้มผ่อนคลายอย่างยิ่ง นางจึงเชื่อฟัง บอกให้ทำสิ่งใดล้วนทำตามอย่างไม่เย่อยิ่งถือตัวอีกต่อไป

“อืม...ตามใจเจ้า”