บทที่ 6 (2/2) : ขอเลือกใหม่อีกครั้ง (2)

     เช้าวันรุ่งขึ้นจินเฟยหลงต้องรีบออกไปทำข้อสอบอีกหนึ่งวิชาที่เหลืออยู่ แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากเรือน เขาได้แวะเข้าไปดูเหรินเหยียนชิงในห้องพักของเจ้าตัว แล้วเขาก็ได้เห็นว่าตอนนี้อีกฝ่ายยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง สงสัยว่าเมื่อคืนคนตรงหน้าคงนอนไม่หลับเหมือนกันกับเขา เพราะเขาเองก็ไม่คิดว่าจิงเสี่ยวจางจะเข้ามาเห็นในสิ่งที่เขาทำเมื่อคืน

     หลังจากที่จินเฟยหลงทำข้อสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ เขาก็รีบตรงไปยังบริเวณที่กลุ่มของพวกเขาได้นัดหมายเอาไว้ว่าจะมากล่าวลากัน ก่อนที่พวกเขาทั้งสี่คนจะต้องแยกย้ายกันไปในวันนี้

     แล้วเมื่อจินเฟยหลงเดินมาถึงบริเวณที่นัดหมาย เขาก็เห็นเหรินเหยียนชิงกำลังถูกคู่แฝดสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่ และก็ดูเหมือนว่าจิงเสี่ยวจางน่าจะเล่าเรื่องที่ได้เห็นให้กับแฝดผู้พี่ของเจ้าตัวฟังหมดแล้ว

     “เหยียนชิง เรื่องเมื่อคืน...” จิงเสี่ยวจางที่คิดจะถามเรื่องเมื่อคืนกับสหายตรงหน้า แต่เขาก็ยังไม่ทันได้เอ่ยคำถามจนจบประโยค อีกฝ่ายก็ชิงตอบคำถามของเขากลับมาเสียก่อน

     “ที่เจ้าเห็นมันไม่ใช่แบบที่พวกเจ้าคิด คือ...เมื่อคืนพวกเจ้าก็เห็นว่าเฟยหลงค่อนข้างที่จะเมาหนัก”

     “อืม... แต่เจ้าไม่เมา” จิงเสี่ยวเจี้ยนกล่าวต่อ

     “ใช่...แต่ตอนนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากและข้าเองก็ตกใจ แต่ข้าก็พยายามดันเฟยหลงออกไปจากตัวข้าแล้วนะ”

     “เหยียนชิง ข้าขอถามเจ้าตามตรงเจ้าคิดอย่างไรกับเฟยหลง?” จิงเสี่ยวจางถามขึ้น เพราะเมื่อคืนเขาได้เห็นสายตาของคนทั้งสองบนเตียงอย่างชัดเจน โดยเฉพาะสายตาที่แสดงออกถึงความหวั่นไหวของสหายตรงหน้า ซึ่งแม้แต่ในยามนี้อีกฝ่ายก็ยังคงแสดงมันออกมาให้เขาเห็นอยู่เช่นกัน

     “ข้า...ข้าไม่รู้” เหรินเหยียนชิงตอบกลับคำถามของสหายตามตรง เพราะในยามนี้เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาควรจะต้องคิดอะไร หรือเขาควรจะต้องรู้สึกอย่างไรกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

     “หรือว่าเจ้าชอบเฟยหลง?” จิงเสี่ยวจางเอ่ยถามในสิ่งที่เขาสงสัยต่อทันที

     “อาจาง หยุด!” จิงเสี่ยวเจี้ยนรีบขยับเขาไปตบบ่าแล้วเอ่ยขัดแฝดผู้น้อง เมื่อเขาเห็นจินเฟยหลงกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา

     จิงเสี่ยวจางหยุดพูด แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองตามสายตาของแฝดผู้พี่

     เหรินเหยียนชิงที่กำลังตกใจกับคำถามของจิงเสี่ยวจาง ก็ต้องมาตกใจซ้ำเมื่อเห็นจินเฟยหลงมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วในยามนี้

     “เฟยหลง! เจ้า...เจ้ามาตั้งแต่เมื่อใด?” เหรินเหยียนชิงทักคนตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยถามต่อ เพราะเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกันมากน้อยแค่ไหน

             

     จิงเสี่ยวเจี้ยนเดินนำจิงเสี่ยวจางออกมาจากตรงนั้นทันที เพราะยามนี้เขาคิดว่าพวกเขาควรจะปล่อยให้สหายทั้งสองคนได้พูดคุยและได้จัดการเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ออกไปไหนไกล แต่คอยมองสหายของพวกเขาอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

     “เรื่องเมื่อคืนข้าขอโทษ แต่ข้า...” จินเฟยหลงตั้งใจพูดประโยคที่เขาได้คิดเอาไว้ ตั้งแต่ตอนที่เขาแอบฟังคนทั้งสามพูดคุยกัน แต่พอเขาจะต้องพูด...เขากลับพูดมันต่อไม่ออก เมื่อเขาได้เห็นสายตาที่แสดงออกถึงความสับสนและความไม่มั่นคงของคนตรงหน้า

     ‘เหยียนชิงข้าขอโทษ...แต่ความรักสำหรับข้ามันคือเรื่องไม่จำเป็น’ จินเฟยหลงเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายในใจ ก่อนจะกำมือทั้งสองข้างของตนเองจนแน่นแล้วหันหลัง จากนั้นเขาจึงพูดในสิ่งที่คิดเอาไว้ต่อ...

     “ข้าไม่ได้คิดอะไรกับเจ้า ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงสหาย”

     “เพราะข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด!” จินเฟยหลงพูดจบจึงหันกลับไปมองสหายสนิทเพียงคนเดียวของเขา

     “อืม” เหรินเหยียนชิงมองคนตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

     จินเฟยหลงทำเพียงมองอีกฝ่ายเดินจากไป...จนลับสายตา

     “ท่านแม่ทัพขอรับ คุณชายรองจิงให้ตามท่านกลับไปรับเสบียงอาหารขอรับ” หยงหมินเดินเข้าไปเรียกผู้เป็นนายเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังนั่งมองสายน้ำในลำธาร

     จินเฟยหลงพยักหน้ารับคำของหยงหมิน หลังจากที่เขาหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตนเอง จากนั้นพวกเขาจึงเดินกลับไปรวมกลุ่มกับผู้อื่น

     จินเฟยหลงเมื่อเดินมาถึงบริเวณที่พวกเขาจะใช้พักค้างแรมกันในคืนนี้ เขาก็เห็นเหรินเหยียนชิงกำลังนั่งรับเสบียงอาหารข้างจิงเสี่ยวจางกับเพ่ยหยี และดูเหมือนว่ายามนี้อีกฝ่ายน่าจะมีความสุขดี

     ‘ตลอดสี่ปีที่เจ้าไม่มีข้า เจ้าคงมีความสุขดีสินะเหยียนชิง แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ? ยามนี้เหยียนชิงก็ได้มีชีวิตในแบบของตัวเอง และข้า...ก็ได้เป็นแค่ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยในชีวิตของเหยียนชิงอย่างที่ตัวข้าเคยต้องการแล้ว แต่ทำไม...ข้าถึงได้รู้สึกเจ็บปวดใจมากขนาดนี้ล่ะ’ จินเฟยหลงคิดในใจพร้อมกับมองไปที่เหรินเหยียนชิง

     ตกดึกจินเฟยหลงได้ขอเป็นผู้เฝ้าระวังภัยพร้อมกับหยงหมิน ยามนี้เขานั่งอยู่หน้ากองไฟแล้วมองไปทางเหรินเหยียนชิง ซึ่งตอนนี้อีกฝ่ายกำลังนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

     วันสุดท้ายในสำนักศึกษาของพวกเขา ตอนนั้นจินเฟยหลงเคยคิดว่าสิ่งที่เขาเลือกและสิ่งที่เขาทำ มันคือทางออกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับตัวเขากับเหรินเหยียนชิง และหากมีสักวันที่พวกเขาทั้งสองคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ยามนั้นเขาเคยคิดว่าตัวเขาคงจะไม่รู้สึกอะไรกับอีกฝ่ายแล้ว และเวลาก็คงจะช่วยทำให้เขากับเหรินเหยียนชิงสามารถกลับมาเป็นสหายสนิทกันได้เหมือนเดิม

     แต่ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา มันได้พิสูจน์แล้วว่า...ไม่เคยมีเลยสักวันที่เขาจะไม่รู้สึกเสียใจ และไม่เคยมีเลยสักวันที่เขาจะไม่คิดถึงเหรินเหยียนชิง แล้วในยามนี้เมื่อเขาได้กลับมาเจอกับเหรินเหยียนชิงจริง ๆ อีกครั้ง ความรู้สึกรักที่เขาเคยคิดว่ามันน่าจะเลือนหาย แต่กลับกลายเป็นมีมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

     เมื่อก่อนที่จินเฟยหลงเคยคิดว่า...ความรักมันคือเรื่องไม่จำเป็นสำหรับเขา และเขาก็พยายามห้ามความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเหรินเหยียนชิง จนเมื่อเกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นกับครอบครัวของเขาอีกครั้ง

     ยามนั้นเขาได้เห็นผู้เป็นบิดานั่งเสียใจกับการสูญเสียและนั่งเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองเคยเลือก เพราะบิดาของเขาเลือกทำตามหน้าที่มากกว่าความรักและความต้องการของตนเอง แล้วเมื่อเขาได้เจอกับพี่ชายของเขาอีกครั้ง เขาก็ได้เห็นว่าผู้เป็นพี่ชายเลือกที่จะทำตามความรู้สึกไปพร้อมกับหน้าที่และความฝันของตนเอง ซึ่งในยามนี้พี่ชายของเขาก็ดูมีความสุขดีและมีคนที่ตนเองรักคอยอยู่เคียงข้าง

     และในวันที่ครอบครัวของเขาได้กลับมาพูดคุยกันอีกครั้ง ผู้เป็นบิดาก็ได้บอกกับบุตรทุกคนแล้วว่า...ความสุขของบิดาในยามนี้ ก็คือการได้เห็นบุตรทุกคนมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเลือก

     แล้วตัวเขาล่ะ? หากตอนนี้เขาจะขอละทิ้งหน้าที่ของตัวเองที่ต้องแบกรับเอาไว้บางส่วนบ้าง เขาพอจะทำได้หรือไม่? แล้วถ้าหากทำได้...

     ‘เหยียนชิงหากข้าจะขอเลือกใหม่อีกครั้ง เจ้าจะให้โอกาสข้าได้กลับเข้าไปในชีวิตของเจ้าอีกครั้งหรือไม่?’ จินเฟยหลงเอ่ยถามอีกฝ่ายในใจ