chapter 02 | อยู่กับเพื่อนครับ

เวลาเก้านาฬิกาเศษๆ ณ มหาวิทยาลัยนีว่าขณะนี้บริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะนิเทศศาสตร์มีนักศึกษาหลายคนนั่งอยู่ หนึ่งนั้นก็คือกลุ่มของซินดี้นั่นเอง โดยกลุ่มของซินดี้มีกันทั้งหมดห้าคน คือ ซินดี้ เรเน่ แพรวา อลิส และน้ำหวาน ทุกคนรู้จักกันตั้งแต่มัธยมแล้วล่ะ พวกเขาสนิทกันมากและไม่เคยมีความลับต่อกัน แต่ตอนนี้ทั้งสี่สาวกำลังนั่งรอซินดี้เด็กน้อยของกลุ่ม

*ทำไมถึงเรียกเด็กน้อยน่ะหรอเพราะเธอน่ะอ่อนต่อโลกใสซื่อและหัวอ่อนไม่เหมือนผู้ใหญ่เลยสักนิด*

“เรเนนนน่” นั่นไงนางมาละ

“ว่า?”

“ตอนเย็นไปพีพีคาเฟ่กันอยากกินแพนเค้กง่ะ”

“แกชวนแค่ยัยเรเน่หรอ” แพรวาถามพร้อมแสร้งทำท่าทางเหมือนน้อยใจมาก

“เปล่าซะหน่อยก็ชวนทุกคนแหละ”

“จะว่าไปแกนี่กินแต่ของหวานจนจะเป็นเบาหวานอยู่แล้วนะซิน” อลิสแซวคนตัวเล็ก

“ไม่ได้เป็นสักหน่อย”

“ไปตรวจบ้างก็ดีนะย่ะ” ซินดี้ยู่หน้าใส่น้ำหวานทันที

“ป่ะๆ ขึ้นเรียนกัน” เรเน่บอก

อีกด้านหนึ่งของมหาลัยฯกวินทร์ขับรถมาจอดหน้าคณะบริหาร เพื่อมาส่งคู่ขาคนเมื่อคืนของเขา เธอชื่อเคท เป็นสาวสวยน่ารักหน้าอกใหญ่ปีหนึ่งคณะเดียวกับเขาเองแหละ

“พี่วินคะเคทอยากได้กระเป๋าใบนี้” บอกพร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือให้กวินทร์ดู

“อืม”

“เคทอยากได้ พี่วินซื้อให้เคทหน่อยน้าา นะๆ”

“อืม”

“พูดเป็นอยู่คำเดียวรึไงเนี่ย” เคทบ่นในใจ แต่ไม่สนใจหรอกขอแค่หล่อและกระเป๋าหนักพอละ คิดได้ดังนั้นจึงเอ่ยประโยคถัดมาด้วยความดีอกดีใจ “เย้ พี่วินน่ารักที่สุด” แม้จะเย็นชาไปหน่อยแต่ก็สายเปย์ที่หนึ่งเลยแหละ

“ไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวตอนเย็นมารับ”

“ห้ามลืมนะคะ จุ๊บ” กวินทร์ส่งเคทเสร็จเขาจึงบึ่งรถไปหาเพื่อนทันทีก็วันนี้เขาไม่มีเรียนหนิ

WILLESS NIGHTCLUBS

กวินทร์ขับรถเข้ามาจอดบนชั้นจอดรถวีไอพีเสร็จแล้วเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนทันที ในกลุ่มของเขามีกันสี่ คนคือเขา ธีสิต อลัน มาร์คัส พวกเขาทั้งหมดนั้นล้วนแล้วแต่มาจากครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย พอรู้จักและสนิทกันนานเข้าวันหนึ่งกวินทร์เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็โพล่งบางอย่างออกมา

“เปิดผับกันมั้ยว่ะ”

หลังจากนั้นก็อย่างที่เห็นนี่แหละ WILLESS CLUB เป็นสถานบันเทิงที่ค่อนข้างทันสมัยและหรูหรา คนที่มาเรียกได้ว่าต้องมีเงินเท่านั้นถึงจะเข้าได้

“ไง ทำไมวันนี้มึงมาเร็วได้ล่ะ” ยังไม่ทันที่กวินทร์จะนั่งมาร์คัสก็เหน็บแนมเขาทันที เนื่องเพราะปกติกว่าเขาจะมาเพื่อนก็จะกลับกันแล้ว

“เรื่องของกู” ตอบออกไปนิ่งๆ

“เออ พวกมึงมะรืนนี้เจ๊กูจะแต่งงาน อย่าลืมไปล่ะ” ธีสิต

“เออ” อลัน

“เค” มาร์คัส

“อืม” กวินทร์

“เออ ไอ้วินเมื่อวันก่อนกูเห็นมึงหิ้วน้องไลลาเดือนอักษรฯไปแดกแล้วใช่มั้ย” มาร์คัสเค้นกวินทร์เพราะเมื่อวานเขากำลังจะขึ้นไปเอาเอกสารกับแด็ดที่โรงแรมก็เจอมันพอดีแต่ไม่ได้ทักเพราะเขารีบ ‘มากินกันที่โรงแรมกูอีกไอ้นี่’ มันคือสิ่งที่มาร์คัสบ่นให้เพื่อนรักของตนตอนที่เขาเห็นมัน

“ทำไม?”

“ไอ้ห่าก็มึงตัดหน้ากูอ่ะ” น้ำเสียงมาร์คัสตัดพ้อนิดหน่อย

“มึงช้าเองช่วยไม่ได้”

“เชอะ ว่าแต่เด็ดมั้ยวะ”

“เฉยๆ ว่ะ” ตอบเสียงเรียบ

“มึงจะทำอะไรเกรงใจพี่ซินหน่อยนะ อย่าให้มันโจ่งแจ้งเกินไปกูเตือนด้วยความหวังดี” อลันพูดจริงจัง

“ก็แค่เอาเล่นๆ ไม่ได้จริงจัง ยังไงกูก็รักซินคนเดียว”

“เหอะ ถ้าวันนึงเขาทนไม่ได้ขึ้นมาอย่ามาร้องไห้ให้กูเห็นนะมึง”

“หุบปากเน่าๆ ของมึงซะไอ้มาร์ก่อนที่จะได้กินตีนกู”

“ชิ”

“อีกอย่างพวกมึงก็รู้ ซินรักกูมากไม่มีทางไปจากกูแน่นอน”

“แล้วกูจะคอยดู”

.

.

.

ณ มหาวิทยาลัยขณะนี้

“เลิกคลาสสักที เฮ้ออ สอนเยอะจริงยัยป้าแว่นนี่!” ออกจากห้องแพรวาก็บ่นทันที

“นินทาอาจารย์มันบาปนะ”

“ยัยซิน!”

“ก็จริงหนิ เราเห็นแพรออกจากห้องทีไรก็พูดตลอด” เถียงเก่งอีก

“จริงของซินมันนั่นแหละ” อลิสเสริม

“ไอ้ลิส!!” ยิ่งทำให้แพรวามีน้ำหูขึ้นไปอีกกำลังจะกระโดดเต๊ะอลิสแต่....

“โอ้ย พวกแกสองคนเลิกตีกันได้แล้ว” เรเน่ที่ฟังบทสนทนาแสนน่ารำคาญก็รีบห้ามทัพ ก่อนที่พวกมันสองคนจะได้ปะทะกันจริงๆ

“ดูซิยัยซินมันหิวจนหน้าบูดเป็นตูดลิงแล้วนั่น” น้ำหวานแกล้งแหย่ซินดี้

“เอ๊ะ ไม่ใช่ซะหน่อย ชิ” เชิดหน้าหนีไปอีกทาง งอนแล้วว!

“จะกินมั้ยเค้กน่ะ” เรเน่

“กิน!” ซินดี้ตอบอย่างรวดเร็ว

พีพีคาเฟ่

ร้านคาเฟ่โปรดของซินดี้ ซึ่งมีทั้งอาหารคาวและหวานที่สำคัญแพนเค้กที่นี่อร่อยมาก แถมยังตกแต่งร้านได้น่ารักมากด้วย //^^ พอหาที่นั่งได้ไม่รอช้าทุกคนจึงเริ่มสั่ง…

“เอาแพนเค้กเรดเวลเว็ท ช็อกโกแลตลาวา ชีสพายชาเขียวแล้วก็นมสดปั่นค่ะ ออ! เอาอย่างละชิ้นนะคะ” เมื่อทุกคนสั่งเสร็จก็หันไปหาซินดี้แล้วว

“เยอะไปนะบางที” เรเน่แซวอย่างไม่จริงจังนัก

“แกสั่งเยอะขนาดนี้ กินหมดหรอย่ะ” อลิสถามขึ้นอีกคน

“หมดซิ”

“ให้มันแน่ ถ้าไม่หมดนะเดี๋ยวจะโดน” แพรวาแกล้งดุขำๆ ซินดี้หัวเราะ แห่ะๆ

“ก็มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลยนี่นา” เถียงในใจ

เมื่อได้ของที่สั่งแล้วพวกเขาก็ลงมือกินกันทันทีและแล้วซินดี้ก็กินหมดจริงๆ

“อื้มม อิ่มจัง” เอามือลูบพุงเบาๆ

“ไอ้ซินฉันเชื่อแกเลยจริงๆ” แพรวามองแล้วพูดอย่างอึ้งๆ

“เพื่อนฉันเป็นยักษ์แน่เลย” น้ำหวานแซว

“ก็คนมันหิวนี่น่า” แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

“จ๊ะๆ ๆ แม่คนรักของหวาน”

“ฉันว่านะเดี๋ยวกวินทร์มันต้องเลี้ยงแกไม่ไหวแน่ๆ กินเยอะขนาดนี้”

“แฟนมันรวยล้นฟ้าขนาดนั้นแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก” เรเน่แกล้งแซวซินดี้ไม่จริงจังนัก

ร่างบางผู้ถูกแซวได้แต่นั่งก้มหน้าเขินอาย แก้มก็ร้อนผ่าวๆ อย่างกับจะระเบิดไม่รู้จะแดงแค่ไหน เพื่อนบ้านี่! เราก็เขินเป็นนะ //^^

“โอ้ยยยย ฉันเบื่อคนมีแฟน” แพรวาพูดด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้เพื่อนรัก

“ป่ะๆ กลับได้แล้ว” วิวพูดจบทุกคนก็ลุกไปจ่ายเงินแล้วกลับบ้านใครบ้านมัน

NIVA UNIVERSITY

Lamborghini Aventador หน้าคณะบริหารเรียกสายตาของเหล่านักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาได้เป็นอย่างดี จนอยากจะเห็นเจ้าของรถกันเลยทีเดียว แต่ติดตรงที่รถคันนี้ติดฟิล์มสีดำสนิทนี่สิ กวินทร์ไม่สนใจกลุ่มคนที่น่าเบื่อพวกนั้นหรอก ร่างสูงยกนิ้วเคาะพวงมาลัยเล่น เนื่องเพราะกำลังรอใครบางคนอยู่ และไม่นานนักก็เห็นร่างเพรียวบางของเคทเดินออกมา ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาเคทก็...

“รอนานมั้ยคะ”

“.......” เคทไม่พอใจเล็กน้อยที่กวินทร์ไม่ตอบ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป

“ไปกันเลยมั้ยคะ”

“อืม”

.

.

.

ณ ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง…

“พี่วินคะเคทอยากได้รองเท้าคู่นี้”

“อืม เลือกไปเถอะ อยากได้อะไรก็หยิบ เดี๋ยวฉันมา”

“พี่วินจะไปไห...” เคทหุบปากทันทีที่เห็นสายตาเรียบนิ่งแต่ทว่าน่าเกรงขามของกวินทร์

เมื่อตกลงกับเคทได้กวินทร์ก็เดินออกจากร้านรองเท้าแบรนด์หรูทันที ปล่อยให้เคทยืนกัดฟันแน่นด้วยความโมโหอยู่คนเดียว จนกระทั่งพนักงานหญิงคนหนึ่งเสนอสรรพคุณความดีงามของรองเท้าคอลเล็กชั่นใหม่ล่าสุดคู่ที่เธอหมายปองตั้งแต่แรกให้ดู เคทจึงละสายตาจากแผ่นหลังกว้างและหันมาสนใจพนักงานสาวทันที

CLASSY CONDOMINIUM

ครืดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์ดังทำให้ร่างบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ต้องหยิบมารับและเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมาก็ยิ้มกว้าง

GAVYN…

“ฮัลโหล”

[ทำไรอยู่] กวินทร์ถามคนตัวเล็กเสียงทุ้ม จนคนฟังเขินจัดแก้มแดงซ่าน

“อ่านหนังสือวินล่ะทำอะไรอยู่หรอ”

[วินอยู่กับเพื่อนครับ ‘โกหกไปหน้าด้านเลยนะตาวิน’ แล้วนี่กินข้าวยัง]

“กินแล้วววว วินจะกลับเมื่อไหร”

[วันนี้วินคงกลับดึกนะ ที่ผับมีปัญหานิดหน่อย] ซินดี้หน้าหงอยลงไปนิด กลับดึกอีกแล้ว!

“งั้นหรอ...”

[เสียงแบบนี้...งอนหรอ....ไม่งอนนะครับ เดี๋ยววินซื้อขนมไปฝาก]

“ซินไม่ใช่เด็กซะหน่อย”

[หรออ แต่จะว่าไปก็ไม่เด็กจริงๆ นั่นแหล่ะ หึหึ] น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“บ้า!!!”

[หึๆ วินต้องรีบวางแล้ว อย่านอนดึกนะครับ ฝันดีนะ เมีย]

“วินน!!!!” คำสุดท้ายของกวินทร์ทำให้ซินดี้ทั้งโกรธทั้งเขินไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว //