บทที่ 7

เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน ยืนเหม่อมองร่างของเด็กน้อยในชุดนอนที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง ในอ้อมแขนเล็กๆ ของเขากอดเจ้างูทะเล หรือเรือบังคับวิทยุลำใหญ่ที่เพิ่งได้รับเป็นของขวัญเมื่อเช้านี้เอาไว้แน่น เสียงหายใจของเจโคบีเป็นจังหวะแผ่วเบาสม่ำเสมอ ภาพที่มองเห็นทำให้มหาเศรษฐีผู้สูงวัยต้องอดยิ้มไม่ได้

ยิ่งโลกของผู้ใหญ่สับสนวุ่นวายมากแค่ไหน ความไร้เดียงสาของเด็กๆ ก็ยิ่งเปรียบเสมือนแสงไฟอันอบอุ่นที่ช่วยปลอบประโลมใจในค่ำคืนอันมืดมิดและเหน็บหนาวมากเท่านั้น

“เจค็อบเอ๊ย... ทำไมถึงได้อาภัพอย่างนี้นะ”

เคนเน็ธถอนหายใจแรงๆ มือหยาบย่นเอื้อมลงไปลูบเรือนผมหยักศกที่ปลกอยู่บนหน้าผากเบาๆ ขนตางอนเป็นแผงหนาพริ้มสนิท เมื่อรวมกับรูปหน้ารียาวขาวสะอ้านและเส้นผมสีดำเป็นเงา เด็กน้อยก็คือความงดงามที่เกิดจากส่วนผสมอันลงตัวระหว่างชาวเอเชียและชาวยุโรปอย่างแท้จริง

“ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่ายังไงปู่จะเลี้ยงเจ้าเอง เจค็อบ... ปู่จะไม่ยอมให้ใครมาพรากเจ้าไปจากอกปู่เป็นอันขาด ปู่สัญญา...”

ท่ามกลางความมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากภายนอกลอดผ่านประตูที่เปิดแง้มเอาไว้ เคนเน็ธยืนเพ่งมองใบหน้าของเจโคบีอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่มือทั้งคู่จะค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่หลุดร่นลงจากร่างให้กลับขึ้นไปคลุมบนหน้าอกของเด็กชายอีกครั้ง

เมื่อมั่นใจว่าความหนาวเย็นของอากาศไม่สามารถแผ้วพานหลานชายสุดที่รักได้แล้ว มหาเศรษฐีเฒ่าก็ก้มลงจูบพวงแก้มนุ่มด้วยความรักใคร่ แต่ก็ยังระมัดระวังไม่ให้เป็นการรบกวนการนอนหลับ ก่อนจะหันหลังกลับ แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ

***

“บัดซบเอ๊ย!” อัลเบิร์ตสบถลั่น มองลอดหน้าต่างรถไปอย่างไม่มีจุดหมายขณะที่รถสปอร์ตสีดำของเขากำลังวิ่งเข้าสู่เขตเมือง ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาลและเคียดแค้น “ไอ้แก่! อีกไม่กี่ปีก็ตายแล้วแท้ๆ เงินแค่แสนสองแสนยังจะหวงเอาไว้อีก!”

เขาไม่เข้าใจจริงๆ... อีกไม่นานมรดกนับพันล้านปอนด์ของบิดาก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่วันยังค่ำไม่ใช่หรือ กับอีแค่เศษเงินแสนทำไมไม่คิดจะยอมอ่อนข้อให้เขาได้ใช้บ้าง...

อย่าบอกนะว่าเคนเน็ธตั้งใจจะตัดเขาออกจากกองมรดกจริงๆ...

เขาเป็นลูกชายแท้ๆ ของตาเฒ่านั่นนะ...

ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเคนเน็ธคิดจะยกทรัพย์สมบัติทุกอย่างให้เป็นของเจโคบีคนเดียวอย่างนั้นน่ะหรือ... ไม่จริงใช่ไหม...

ยิ่งใกล้ถึงแมนชั่น จิตใจเขาก็ยิ่งกังวลและสับสน สถานการณ์มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แล้วว่ามหาเศรษฐีเฒ่าเลือกเจโคบีบุตรชายของเขามากกว่า นั่นก็หมายความว่า ถึงอัลเบิร์ตและภรรยาจะเรียกเงินก้อนใหญ่ได้ตามแผนการ แต่ท้ายที่สุดมรดกตระกูลชาร์ลสตันจะไม่มีวันตกมาถึงเขาอย่างแน่นอน

“ไอ้ลูกระยำ!” คิดมาถึงตอนนี้ ชายหนุ่มก็ทุบกำปั้นลงบนแตรรถอย่างลืมตัว “มันจะเกิดมาทำซากอะไรวะ!” เขายังก่นด่าไม่หยุด รถสปอร์ตคันงามชะลอความเร็วลงเมื่อมาถึงหน้าแมนชั่นมุมหนึ่งของจตุรัสพิกคาดิลลีเซอร์คัสอันเป็นที่หมาย แน่ล่ะว่าถ้าหากเขายังหาเงินมาจ่ายหนี้ไม่ได้ ในอีกไม่ช้ารถสปอร์ตบูกาต์ติ (2) คันนี้ก็คงไม่แคล้วต้องเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่นไม่ต่างจากแมนชั่นสี่ชั้นเบื้องหน้า

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในที่พักอันหรูหรา อัลเบิร์ตก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อพบว่าภรรยาชาวจีนนั่งรอท่าอยู่แล้วบนโซฟายาวทรงวิกตอเรียในห้องโถงสำหรับรับแขก รอยยิ้มของหญิงสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ขณะที่ตัวเขากลับรู้สึกเหมือนกำลังเดินขึ้นสู่แท่นประหาร

“ว่ายังไงอัลเบิร์ต พ่อคุณให้เงินมาเท่าไหร่...”

“เอ่อ...” ชายหนุ่มอึกอักไม่กล้าตอบ

“เงียบอยู่ทำไมล่ะ ฉันถามว่าไอ้แก่นั่นมันให้คุณมาเท่าไหร่!” โรสเปลี่ยนเป็นตะคอกถาม

“มันไม่ยอมให้...” ก่อนที่ภรรยาสาวจะสาดความเกรี้ยวกราดใส่หน้า เขาก็รีบอธิบายต่ออย่างร้อนรน “ผม... ผมทำตามที่คุณบอกทุกอย่างแล้วนะโรส แต่ไอ้แก่เคนเน็ธถึงกับเอาขวดเหล้าปาใส่หน้าผม มันยังท้าให้เราหาทนายไปสู้เรื่องสิทธิ์ในตัวไอ้เด็กเปรตนั่น...” พูดจบอัลเบิร์ตต้องหลับตาปี๋ คาดว่าจะมีเสียงกรีดร้องของโรสดังตามมา

แต่ทุกอย่างกลับเงียบสงบ ไม่มีถ้อยคำใดๆ หลุดลอดจากปากภรรยาชาวจีนของเขาทั้งสิ้น...

ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปทางตำแหน่งโซฟาที่โรสนั่งอยู่อย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจที่หญิงสาวยังคงนั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่อย่างเดิม ใบหน้าที่งดงามและร้ายกาจไม่ได้มีทีท่าโกรธแค้นอย่างที่ควรเป็น แต่ดูเหมือนเธอกำลังนิ่งใช้ความคิดอยู่

“เจค็อบเป็นจุดอ่อนของพ่ออย่างที่คุณบอกจริงๆ โรส” อัลเบิร์ตตัดสินใจทำลายความเงียบที่แสนอึดอัดนั้น “แต่พ่อไม่ยอมให้เงิน แล้วก็ไม่ยอมคืนไอ้เด็กเวรนั่นให้เราเด็ดขาด... แล้วเราจะทำยังไงต่อกันดีล่ะที่รัก ถ้าจะใช้เจค็อบรีดเงินจากพ่อจริงๆ ล่ะก็ เราก็ต้องหาทนายไปสู้ในชั้นศาลนะ แต่ผม... ผมว่าเราแพ้แน่ๆ”

หญิงสาวหรี่ตาอย่างใช้ความคิด ริมฝีปากที่เคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีแดงเลือดเหยียดยิ้มเย้ยหยัน

“ไอ้แก่ดื้อด้าน... ในเมื่อขอกันดีๆ ไม่ยอมให้ เห็นทีจะต้องให้มันเสียน้ำตากันก่อนกระมัง...” โรสบ่นพึมพำ “มันไม่ยอมคืนไอ้เด็กผีนั่นให้เรา เราก็ใช้วิธีลักพาตัวมาเสียสิ จะไปยากอะไร...”