บทที่ 4

ฉันชะงักไป และน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

ขอโทษค่ะคุณพ่อคุณแม่ ลูกสาวคนนี้มีแต่ต้องตอบแทนบุญคุณชาติหน้าแล้ว

จางเฉิงที่ไม่ได้นอนมาหลายคืน ตอนนี้กำลังรู้สึกหงุดหงิดมาก

“ลูกสาวคุณหายก็ไปตามหาเองสิ จะโทรหาผมทำไม?”

“ตอนนี้ผมกำลังทำคดีอยู่”

เพราะความกังวล พ่อของฉันจึงไม่ได้สนใจน้ำเสียงที่หมดความอดทนของจางเฉิง “นายไม่ได้เป็นหมอนิติเวชเหรอ? พ่อต้องการแจ้งความ รีบไปตามหาซูซูเถอะ เธอหายตัวไปจริง ๆ และไม่ได้รับสายพ่อมาหลายวันแล้วด้วย!”

จางเฉิงยิ่งหมดความอดทนมากขึ้น สีหน้าจึงมืดครึ้มมาก “ก่อนลูกสาวคุณหายตัวไปยังส่งข้อความมาหาผมอยู่เลย บอกว่าผมจะไม่ได้เจอเธออีก ไม่มีคนหายที่ไหนเป็นแบบนี้หรอก เธอก็แค่ไปซ่อนตัวเท่านั้น”

“อีกอย่างผมเป็นหมอนิติเวชไม่ใช่ตำรวจ ผมแค่รับผิดชอบเรื่องคดี ไม่ได้รับผิดชอบเรื่องคนหาย”

“อีกอย่าง ถ้าลูกสาวคุณปรากฏตัวมาเมื่อไร ผมจะขอเลิกกับเธอ หลังจากนั้นก็ไม่ต้องเอาเรื่องของเธอมาบอกผมอีก ผมไม่สามารถใช้อำนาจรัฐเพื่อประโยชน์ส่วนตัวของเธอได้!”

เดินทีฉันยังอยากฟังเสียงของพ่อแม่มากกว่านี้ แต่จางเฉิงกลับวางสายไปแล้ว

ฉันตะโกนให้จางเฉิงโทรกลับไปอีกครั้ง

ฉันอยากบอกให้พ่อแม่อย่าเสียใจ