บทที่ 12 - ชีวิตของพวกผมเป็นของบอส

[ บทที่ 12 ]

“ชีวิตของพวกผมเป็นของบอส”

ภายในห้องวีไอพีที่แสนกว้างใหญ่และหรูหรากลับมีเพียงร่างสูงกำยำของนายเหนือหัวตระกูลสินธวานนท์นั่งอยู่เพียงลำพัง ในมือแกร่งปรากฏแก้วน้ำสีอำพันที่พร่องลงไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ดวงตาคมดุเย็นชาเอาแต่จับจ้องแก้วใสในมืออยู่อย่างนั้น ราวกับว่าการจ้องมองจะทำให้ของเหลวภายในแก้วลดน้อยลง

ชายหนุ่มเฝ้ามองของเหลวสีอำพันภายในแก้วสีใสราวกับกำลังจมลงไปในห้วงความคิดของตนเอง ทว่าเสียงฝีเท้าหนักๆที่ดังเข้ามาในระยะใกล้มากขึ้นเรื่อยๆก็ทำให้คนที่นั่งอยู่เพียงลำพังภายในห้องกว้างขวางนี้ดึงสติของตนเองกลับคืนมาได้

บานประตูที่ปิดสนิทถูกเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคนที่บอสเหนือคุ้นแคยและรู้จักเป็นอย่างดี

ศกุนตลา ตัวท็อปเบอร์หนึ่งที่เขามักจะเรียกมาใช้บริการอยู่บ่อยครั้ง

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณเหนือ” เจ้าของร่างบอบบางเอ่ยขึ้น มือข้างหนึ่งดันบานประตูให้ปิดลง ในขณะที่ขาทั้งสองข้างก็ก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยังโซฟาใกล้เคียงกัน

“นั่นสินะ เราไม่ได้เจอกันมานานแค่ไหนแล้วนะ” แม้ปากจะเอ่ยพูดกับคนมาใหม่ ถึงอย่างนั้นก็ยังคงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา แต่ศกุนตลากลับไม่ได้ถือสากับปฏิกิริยาที่อีกฝ่ายแสดงมันออกมา

"คุณไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ศายังนึกแปลกใจที่วันนี้คุณกลับมาที่นี่และเรียกใช้บริการศาอีกครั้ง” ศกุนตลาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม ในใจยังคงนึกแปลกใจและสงสัยว่ามีเหตุผลอะไรให้บอสเหนือกลับมาที่นี่และเรียกใช้บริการตนเองอีกครั้งหนึ่ง

“วางใจเถอะ ฉันแค่เรียกเธอมาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น” บอสเหนือเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ คำพูดนั้นเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนฟังได้เป็นอย่างดี

“ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะถูกเรียกแค่มานั่งเป็นเพื่อนลูกค้าเท่านั้น” ตั้งแต่ทำงานที่นี่มา ศกุนตลาไม่เคยถูกเรียกให้มานั่งเป็นเพื่อนลูกค้าที่เรียกใช้บริการและเสียเงินเป็นจำนวนมากกับการเรียกใช้บริการตนเองอย่างที่บอสเหนือกำลังทำอยู่มาก่อน

เพราะตั้งแต่ศกุนตลาทำงานที่นี่มา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ลูกค้าจะหมดเงินไปเป็นจำนวนมากโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน และสิ่งตอบแทนนั้นจะต้องคุ้มค่ากับจำนวนเงินที่สูญเสียไป

นั่นก็คือเซ็กส์และร่างกายของเขาเท่านั้นที่คนพวกนั้นต้องการ

“ถือเสียว่าวันนี้เป็นวันพักผ่อนร่างกายของเธอก็แล้วกัน” เป็นครั้งแรกในรอบวันที่บอสเหนือเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาของตนเอง ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับศกุนตลามา เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่เคยมีวันที่ได้หยุดพักมาก่อน ในทุกๆวันของศกุนตลาเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน เขารู้ว่าคนอย่างศกุนตลาไม่เคยคิดอยากจะมาทำงานแบบนี้ แต่เพราะเหตุผลจำเป็นบางอย่างที่ทำให้อีกฝ่ายจำต้องทนฝืนใจใช้ร่างกายของตนเองเพื่อแลกกับเงิน

“คุณคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อเรียกให้ศามานั่งเป็นเพื่อนคุณเฉยๆหรอกใช่มั้ย”

“เธอยังคงรู้ใจฉันเสมอเลยนะ ศกุนตลา”

“คุณมีเรื่องเครียดหรือไม่สบายใจอะไรสามารถระบายกับศาได้ทุกเรื่องเลยนะ” มือข้างหนึ่งเอื้อมไปกอบกุมมือที่ใหญ่กว่าตนเองอยู่มากเหมือนต้องการจะปลอบโยน แน่นอนว่าหากเป็นคนอื่นคงจะโดนบอสเหนือสะบัดมือทิ้งไปอย่างไม่ใยดี แต่เพราะนี่คือศกุนตลา คนที่บอสเหนือยอมโอนอ่อนให้มาโดยตลอด ไม่ใช่เพราะรู้สึกอะไรมากเกินกว่าลูกค้ากับผู้ให้บริการ แต่เพราะศกุนตลามีบางอย่างที่ทำให้บอสเหนือยอมอ่อนข้อให้เสมอ

“ฉันกำลังจะแต่งงาน”

“แต่งงาน...” ศกุนตลาเบิกตากว้างขึ้นน้อยๆ แม้จะพอได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่พอมาได้ยินมันจากปากของเจ้าตัวเองก็ยังคงทำให้เขาตกใจได้เสมอ

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนอย่างบอสเหนือจะยอมถูกบงการชีวิตและยอมถูกควบคุม แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายใช้ชีวิตอยู่ในกรอบของมารดามาโดยตลอด แต่เขาไม่คิดว่าบอสเหนือจะยินยอมแต่งงานกับคนที่ตนเองไม่ได้รัก

ยอมถูกคุณหญิงเนตรศิตางศุ์บงการแม้กระทั่งคู่ชีวิตของตนเอง

“ใช่ เธอคงจะได้ยินข่าวลือมาบ้างแล้ว”

“ศาพอจะได้ยินมาบ้างถึงการแต่งงานระหว่างคุณกับคุณหนูแก้วกานดา”

“ใช่ ว่าที่เจ้าสาวของฉันก็คือแก้วกานดา”

“ถ้าอย่างนั้นศาก็ต้องขอแสดงความยินดีกับคุณล่วงหน้า” ศกุนตลาเอ่ยขึ้น ไม่ทันได้สังเกตเห็นสีหน้าและแววตาของคนที่บอกว่าตนเองกำลังจะแต่งงาน

“ไม่ต้องหรอก เพราะมันจะไม่มีการแต่งงานระหว่างฉันกับแก้วกานดาเกิดขึ้น”

“คุณ... หมายความว่ายังไง”

“ฉันกลับมาที่นี่เพื่อพบเธอ และที่ฉันต้องการจะพบเธอก็เพื่อขอร้องให้เธอช่วยอะไรฉันสักอย่างหนึ่ง” คราวนี้บอสเหนือวางแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะตรงหน้า ก่อนจะหันมามองสบตาคู่สนทนาของตนเองตรงๆ

แววตาคู่นั้นที่ทำให้ศกุนตลาไม่อาจกล่าวคำปฏิเสธออกมาได้

“ขอร้อง... คุณอยากให้ศาช่วยอะไรคุณ”

“ฉันไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับแก้วกานดา”

“แล้วคุณจะทำยังไง ในเมื่อคุณเองก็รู้ดีว่าคุณไม่มีวันขัดคำสั่งแม่ของคุณได้”

“ฉันถึงมาขอให้เธอช่วยยังไงล่ะ และมีเธอคนเดียวที่ฉันเชื่อว่าจะต้องช่วยให้แผนการของฉันสำเร็จอย่างแน่นอน”

“แผนการของคุณคืออะไร”

“ฉันต้องการล่มงานวิวาห์ของฉันกับแก้วกานดา” สิ้นประโยคนั้น ศกุนตลาก็เบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง

“อะไรนะ”

“ฉันบอกว่าฉันต้องการล่มงานวิวาห์ของฉันกับแก้วกานดา”

“ล่มวิวาห์... คุณคิดว่าตัวคุณจะสามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ”

“ถ้าแค่ฉันคนเดียวคงไม่มีวันทำมันได้สำเร็จ เพราะแบบนั้นถึงต้องมาขอความร่วมมือจากเธอ” มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นสัมผัสแก้มขาวของคนตรงหน้าด้วยสัมผัสแผ่วเบา

“แต่งงานกับฉันนะ... ศกุนตลา”

_

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ของบอดี้การ์ดคนโปรดทั้งสองคนที่ติดสอยห้อยตามเจ้านายตัวเองมาด้วยก็ได้แต่รอเจ้านายอยู่ที่รถเพียงเท่านั้น แม้ใจจะอยากขึ้นไปหาผู้เป็นนายที่ห้องวีไอพีมากแค่ไหน แต่ถ้าหากไม่ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย พวกเขาล้วนรู้ดีว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปที่ห้องนั้น

ทำได้แค่รอรับคำสั่งจากเจ้านายหรือรอให้เจ้านายเป็นคนลงมาหาพวกเขาด้วยตนเอง

“กูว่าพวกเราขึ้นไปหาบอสกันเถอะว่ะ” ครามเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย เขาไม่ได้กลัวว่าศกุนตลาจะทำร้ายหรือทำอะไรบอสของเขา แต่เขากลัวว่าจะมีศัตรูที่รอจังหวะและรอโอกาสเข้ามาทำร้ายบอสต่างหาก

“มึงกล้าขัดคำสั่งบอสหรือไง” เทียนที่มาด้วยกันเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม เขาเองก็เป็นห่วงและไม่เห็นด้วยกับการที่บอสขึ้นไปหาศกุนตลาที่ห้องวีไอพีเพียงลำพัง แต่จะให้เขาทำยังไง ในเมื่อมันคือคำสั่งของบอส และเขาก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะขัดคำสั่งนั้น

“แต่กูเป็นห่วงบอส!”

“แล้วคิดว่ากูไม่ห่วงหรือไงวะ!”

“แล้วจะยืนรออยู่อย่างนี้น่ะเหรอ ถ้ามีศัตรูที่จ้องโอกาสนี้อยู่เข้าไปทำร้ายบอสล่ะวะ” ครามเอ่ยขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว

“มึงเห็นบอสอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือไง” สิ้นคำถามนั้นของเทียน ครามก็ชะงักไปทันที เขาไม่ได้คิดว่าบอสอ่อนแอ สำหรับเขาแล้วบอสแข็งแกร่งมากด้วยซ้ำ

อาจจะมากกว่าบอดี้การ์ดอย่างพวกเขาด้วยซ้ำไป

“กูเป็นห่วง ยิ่งสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่ค่อยปกติ กูยิ่งไม่อยากปล่อยให้บอสไปไหนมาไหนคนเดียว” ครามเอ่ยขึ้น เขารู้ว่าบอสแข็งแกร่ง แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าศัตรูจะอ่อนแอ พวกเขารู้ดีว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่ปกติ ยิ่งข่าวลือเรื่องงานแต่งงานของบอสเหนือกับคุณหนูแก้วกานดาถูกแพร่งพรายออกไป ศัตรูที่จ้องจะหาโอกาสลอบทำร้ายบอสของพวกเขาก็ยิ่งไม่มีวันนิ่งนอนใจ พวกมันจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งชิงอำนาจในมือของบอสเหนือไปอย่างแน่นอน

และคนพวกนั้นมันไม่เลือกวิธีการ ไม่สนแม้กระทั่งผิดชอบชั่วดีด้วยซ้ำไป

“กูรู้ และกูก็เข้าใจมึงด้วย” เทียนยกมือขึ้นตบไหล่กว้างของเพื่อนสนิทเบาๆ ดวงตาคู่คมมองเลยไปด้านหลังครามที่ปรากฏร่างสูงกำยำของคนที่พวกเขากำลังเอ่ยถึงในบทสนทนาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

“บอส” เสียงของเทียนเรียกให้ครามหันกลับไปมองทันที พอเห็นว่าเป็นคนที่เขานึกเป็นห่วงกลัวจะเป็นอันตรายก็ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

“กลับ กูอยากพักผ่อนแล้ว” เสียงทุ้มเข้มทรงอำนาจเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินมาถึงตัวรถ มือแกร่งเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งในรถเสร็จสรรพ โดยไม่รั้งรอให้พวกเขาคนใดคนหนึ่งเปิดประตูให้เหมือนทุกครั้ง สีหน้าอิดโรยแฝงความเคร่งเครียดของบอสทำให้พวกเขาสองคนลอบมองหน้ากันเล็กน้อย

“บอสครับ” ทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถ ครามที่นั่งอยู่ในตำแหน่งข้างคนขับก็หันมามองหน้าเจ้านายของตนเองด้วยความเป็นห่วงทันที

“อืม”

“คราวหลังอย่าเข้าไปคนเดียวอีกนะครับ อย่างน้อยให้พวกผมคนใดคนหนึ่งไปเป็นเพื่อนก็ยังดี” ดวงตาคมดุลืมขึ้นมองสบตาคนพูดทันที บอสเหนือรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่ลูกน้องส่งมาให้จึงไม่นึกถือโทษโกรธเคืองอะไรกับประโยคที่คล้ายกับจะเป็นประโยคคำสั่งของคราม

“เห็นกูอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือไง”

“พวกผมรู้ว่าบอสเก่ง บอสแข็งแกร่งและไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นพวกผมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี” เทียนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องไปยังถนนเบื้องหน้าเพียงเท่านั้น

“กูก็แค่มีเรื่องจะคุยกับศกุนตลาเป็นการส่วนตัว”

“เป็นความลับถึงขนาดให้พวกผมรู้ไม่ได้เลยเหรอครับ” คนฟังเลิกคิ้วขึ้นกับน้ำเสียงที่ฟังคล้ายกับกำลังตัดพ้อของคราม

“ไม่ใช่รู้ไม่ได้ แต่ยิ่งคนรู้น้อยมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งเป็นการดีกับแผนการของกูมากเท่านั้น”

“แผนการ ? บอสคิดจะทำอะไรอีกครับ”

“พวกมึงจะต้องรู้ให้ได้เลยหรือไงกัน” บอสเหนือหัวเราะในลำคอเบาๆกับการถามเซ้าซี้ของบอดี้การ์ดทั้งสองคน

“ถ้าบอสไม่อยากบอก พวกผมก็จะไม่ถามเซ้าซี้อีกครับ” เทียนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ไม่คิดถามให้เจ้านายนึกรำคาญใจอีก แม้จะแอบน้อยใจอยู่น้อยๆที่ผู้เป็นนายกำลังมีความลับกับพวกเขาก็ตาม

แม้ว่านี่จะไม่ใช่เรื่องแรกที่เจ้านายเก็บเป็นความลับก็ตาม

“ยังไม่ถึงเวลาที่พวกมึงต้องรู้หรอก” บอสเหนือเหม่อมองออกไปนอกบ้านหน้าต่าง ไม่คิดจะบอกความลับของตนเองให้ลูกน้องรู้โดยง่าย

“บอสกับศกุนตลาคนนั้น...”

“กูกับศกุนตลาทำไมงั้นเหรอ” ประโยคคำถามที่ขาดห้วงไป ทำให้บอสเหนือละสายตาจากบรรยากาศด้านนอกหน้าต่างกลับมามองสบตากับเจ้าของประโยคอีกครั้ง

ครามมีสีหน้าคล้ายลังเลว่าควรจะถามออกไปดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ถามมันออกไป

“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” เมื่อได้ยินลูกน้องบอกออกมาแบบนั้น บอสหนุ่มก็ไม่คิดจะถามเซ้าซี้อะไรให้มากความอีก

ภายในรถกลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้งหนึ่ง ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาอีก มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจที่บ่งบอกว่ามีคนนั่งอยู่ในรถคันนี้ และ...

บรรยากาศเงียบงันชวนให้อึดอัดใจของคนสามคนในรถคันนี้เพียงเท่านั้น

_

ช่วงขายาวของนายเหนือหัวสินธวานนท์ก้าวเข้าไปในบ้านทันทีที่รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดสนิทในลานจอดรถ ใจนึกอยากจะขึ้นห้องเพื่อไปพักผ่อนหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน แต่เขาไม่อาจทำอย่างนั้นได้ สาเหตุก็คือร่างระหงส์ของผู้ให้กำเนิดที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก

บอสเหนือจ้องมองมารดาที่นั่งรอการมาของเขาอยู่ในห้องรับแขกแล้วก็ได้แต่ทอดถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาคงไม่ได้ขึ้นห้องไปพักผ่อนในเร็วๆนี้อย่างแน่นอน

“แม่”

“กว่าจะโผล่หัวมาได้นะ” ดวงตาคมดุราวกับถอดแบบกันออกมาเหลือบขึ้นมองร่างสูงกำยำของลูกชายที่เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก

“มาหาผมดึกดื่นแบบนี้ แม่มีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะ” บอสเหนือเอ่ยขึ้น เขาอยากจะขึ้นห้องไปพักผ่อนเต็มที

“ทำไม ฉันจะมาหาแกนี่ต้องมีธุระด้วยหรือยังไงกัน”

“ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไม่อยากมานั่งทะเลาะกับแม่อีกหรอกนะ” คำพูดของลูกชายทำให้คุณหญิงเนตรศิตางศุ์มีสายตาที่อ่อนแสงลงน้อยๆ แต่ก็ยังแฝงความเย่อหยิ่งทรงอำนาจเอาไว้เหมือนเคย

“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของรัฐมนตรี ฉันได้รับเชิญให้ไปร่วมงานนี้ด้วย”

“แล้วยังไงต่อครับ” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามมารดาของตนเอง ไม่เข้าใจว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับเขาที่ตรงไหน ปกติแม่ของเขาก็มักจะไปออกงานสังคมแบบนี้คนเดียวโดยไม่มีเขาอยู่แล้ว อีกอย่างแม่ก็รู้ว่าเขาไม่ค่อยชอบที่จะออกงานสังคมแบบนี้สักเท่าไหร่ก็เลยไม่ค่อยบังคับให้เขาไปร่วมงานด้วย

“แกต้องไปงานนี้กับแม่ด้วย”

“แต่ผมไม่อยากไป” บอสเหนือเอ่ยขึ้นทันควัน เขาไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะๆสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะกับสังคมไฮโซที่มีแต่คนใส่หน้ากากเข้าหากัน

“ครั้งนี้แกต้องไปกับฉัน”

“ทำไมครับ”

“แกก็รู้ว่าแกกำลังจะแต่งงานกับหนูแก้วกานดา”

“แม่ก็เลยคิดจะพาผมไป เพื่อยืนยันว่าข่าวลือที่ได้ยินมานั้นเป็นความจริงอย่างนั้นสินะครับ” บอสเหนือหัวเราะในลำคอเบาๆ รู้ดีอยู่แก่ใจว่าถ้าไม่มีผลประโยชน์อะไร แม่ไม่มีวันบังคับให้เขาไปออกงานสังคมอย่างแน่นอน

คงกะจะใช้การแต่งงานระหว่างเขากับแก้วกานดาประกาศให้ทุกคนรู้ว่าสินธวานนท์ในตอนนี้ทรงอำนาจมากกว่าแต่ก่อนไปอีกระดับหนึ่งแล้ว

“ใช่”

“แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ” บอสเหนือเอ่ยถามขึ้น แม้จะรู้คำตอบของคำถามนั้นดีอยู่แล้วก็ตาม

“แกไม่ควรถามคำถามที่ตัวแกรู้อยู่แล้วออกมา” สิ้นคำพูดนั้น บอสเหนือก็แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

“ครับ แค่นี้ใช่มั้ยครับธุระของแม่”

“วันพรุ่งนี้แกต้องไปรับหนูแก้วกานดาที่บ้านด้วย”

“แล้วทำไมไม่ไปเจอกันที่นู่นล่ะครับ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นน้อยๆเป็นเชิงถาม บ้านของเขากับแก้วกานดาอยู่คนละทิศละทางเลยด้วยซ้ำ จะเสียเวลาวนไปวนมาทำไมกัน

“เข้างานด้วยกันจะเป็นการยืนยันข่าวการแต่งงานของแกกับหนูแก้วกานดาได้ดีกว่าเข้างานแยกกัน”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่แม่ว่าแล้วกัน”

“แกต้องไปถึงงานก่อนหกโมงเย็น”

“แค่นี้ใช่มั้ยครับ ผมจะได้ขึ้นไปพักผ่อนเสียที”

บอสเหนือเอ่ยเพียงแค่นั้นก็หันไปส่งสายตาให้เทียนที่ยืนรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล และทันทีที่อีกฝ่ายหันมาเห็นสายตาของเจ้านายก็เหมือนจะรู้ได้ในทันทีว่าเจ้านายต้องการให้ทำอะไร ร่างสูงก้าวเข้ามาภายในห้องรับแขก ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคุณหญิงเนตรศิตางศุ์อย่างรู้งาน

“เชิญคุณหญิงครับ” คนที่ถูกไล่แบบอ้อมๆปรายตามองบอดี้การ์ดคนโปรดของลูกชายเล็กน้อย ก่อนจะเดินเชิดหน้าทิ้งส้นออกจากห้องรับแขกไปทันที โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองลูกชายตัวเองด้วยซ้ำไป

บอสเหนือมองตามแผ่นหลังบอบบางของมารดาไปจนสุดสายตา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาตลอดทั้งวัน

“บอส!” เทียนเอ่ยเรียกเจ้านายของตนเองด้วยความเป็นห่วงระคนตกใจ เมื่ออยู่ดีๆผู้เป็นนายก็ล้มลงไปนั่งบนโซฟาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีสักเท่าไหร่

“กูไม่เป็นอะไร” บอสเหนือเอ่ยขึ้นอย่างรู้ความคิดของลูกน้องของตนเองเป็นอย่างดี

“ไหวมั้ยครับ”

“ไหว กูแค่เหนื่อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“แม่บ้านไปพักผ่อนกันหมดแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมไปอุ่นนมมาให้บอสนะครับ หรือจะรับน้ำเย็นๆมั้ยครับ”

“ไม่ต้องหรอก”

“ผมว่าผมไปอุ่นนมมาให้บอสดีกว่า” สิ้นประโยคนั้น เทียนก็ขยับตัวหมายจะเดินไปที่ห้องครัวเพื่ออุ่นนมมาให้เจ้านาย แต่มือก็ถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือที่มีขนาดพอๆกันเสียก่อน

“อย่าไป”

“บอสครับ” เทียนเรียกเจ้านายของตนเองด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าจะถูกรั้งตัวเอาไว้แบบนี้ ไหนจะน้ำเสียงที่บอสใช้คุยกับเขานั่นอีก

เหมือนเขากำลังถูกอ้อนยังไงยังงั้น

“อยู่กับกู” แค่เพียงประโยคสั้นๆที่ทำให้เทียนพ่ายแพ้อย่างหมดรูป เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างกายเจ้านายของตนเองโดยไม่เสียเวลาคิดแม้แต่นิดเดียว มือที่ถูกจับเอาไว้แน่นกระชับมือของบอสเหนือให้แน่นขึ้นไปอีก

“ครับ ผมอยู่ตรงนี้กับบอสเสมอ”

“กูเหนื่อย”

“ผมรู้ครับ ถ้าบอสเหนื่อยกับการวิ่งวนอยู่ในกรอบที่คุณหญิงเป็นคนวาดเอาไว้ให้ก็แค่หยุดพักให้หายเหนื่อย”

“พอหายเหนื่อยกูก็ต้องลุกขึ้นมาวิ่งวนอยู่ในกรอบเดิมซ้ำๆไม่รู้จบ กูอยากจะหลุดออกจากกรอบที่แม่วาดเอาไว้สักที” บอสเหนือเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถหลุดออกจากกรอบที่มารดาวาดเอาไว้ให้ได้หรือเปล่า

หรือเขาต้องวิ่งวนอยู่ในกรอบที่มารดาวาดเอาไว้ให้ไปตลอดชีวิต...

“เทียน”

“ครับ”

“มึงว่ากูควรพอดีมั้ยวะ”

“บอสหมายความว่ายังไงครับ”

“กูเหนื่อยกับการต้องพยายามวิ่งออกมาจากกรอบของแม่แล้ว หรือกูควรยอมอยู่ในกรอบที่แม่วาดเอาไว้ให้ตลอดไปดี” คำพูดนั้นทำให้เทียนกระชับมือของเจ้านายแน่นขึ้นไปอีก

“ถ้าบอสยอม นั่นหมายความว่าบอสต้องยอมให้คุณหญิงไปตลอดนะครับ รวมถึงเรื่องคู่ชีวิตที่บอสไม่มีสิทธิ์เลือกเองด้วย”

“อืม แก้วกานดาเองก็เป็นผู้หญิงที่ดี ใครๆต่างก็บอกว่ากูกับเขาเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก กูเองก็แอบเห็นด้วยกับคนพวกนั้น บางทีถ้ากูยอมแต่งงานกับแก้วกานดา...”

“ไม่ครับ”

“เทียน” บอสเอ่ยเรียกชื่อบอดี้การ์ดคนโปรดที่อยู่ดีๆก็พูดขัดขึ้นมาเสียงเข้ม

“ต่อให้บอสจะยินยอมแต่งงานกับเขา แต่พวกผมไม่มีวันยอมให้บอสแต่งงานกับเขา”

“แล้วพวกมึงจะทำอะไรได้ ขนาดตัวกูเองยังไม่มั่นใจเลยด้วยซ้ำว่าจะล่มวิวาห์ในครั้งนี้ได้สำเร็จ” บอสเหนือเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เขายังไม่มั่นใจเลยว่าแผนการในครั้งนี้มันจะสำเร็จ

“พวกผมทำอะไรได้มากกว่าที่บอสคิดเสียอีก ยิ่งเป็นเรื่องของบอสด้วยแล้ว บอสไม่รู้หรอกว่าพวกผมสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของบอส”

“เป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์เหลือเกินนะ”

“ชีวิตของพวกผมเป็นของบอส บอสเป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้กับพวกผม บอสเป็นคนทำให้พวกผมรู้ว่าจะอยู่ไปเพื่อใครและมีชีวิตต่อไปเพื่อใคร เพราะฉะนั้นบอสไม่มีสิทธิ์มาทิ้งพวกผมไปกลางคัน”

“นั่นสินะ”

“พวกผมเป็นของบอส และบอสเองก็เป็นของพวกผมเหมือนกัน เพราะฉะนั้น...” มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นวางทาบลงบนแก้มสากของผู้เป็นนาย หากเป็นคนอื่นคงจะโดนยิงหัวตายไปแล้ว แต่เพราะเป็นเทียน บอสเหนือถึงได้ยินยอมให้อีกคนจับแก้มได้อย่างง่ายดาย

“อย่าบอกว่าจะแต่งงานกับเขา อย่าปล่อยมือไปจากพวกผม เพราะพวกผมก็จะไม่มีวันปล่อยมือบอสไปอย่างแน่นอน” คำพูดของเทียนเรียกรอยยิ้มมุมปากจากคนฟังได้เป็นอย่างดี

เขาคิดว่าเขาคงจะรู้สึกกับบอดี้การ์ดพวกนี้ไปไม่มากก็น้อย เพราะในทุกๆครั้งที่ได้อยู่กับบอดี้การ์ดคนโปรด เขามักจะรู้สึกอุ่นใจและเป็นตัวของตัวเองได้อย่างที่เป็นมาโดยตลอด

เขาถลำลึกจนยากจะถอนตัวแล้วจริงๆ

“ถ้าหากว่าแผนการล่มวิวาห์ของกูไม่สำเร็จ ถ้าหากกูต้องแต่งงานกับแก้วกานดา...” เสียงทุ้มเข้มเงียบหายไป เมื่อริมฝีปากถูกปิดกั้นด้วยอวัยวะเดียวกันของบอดี้การ์ดหนุ่มที่โน้มตัวลงมาบดจูบกะทันหัน ทว่าบอสเหนือกลับไม่ได้ขัดขืนหรือผละออกห่าง อีกทั้งยังตอบรับจูบนั้นของเทียนด้วยการจูบตอบกลับไปอีกด้วย

“วางใจเถอะ พวกผมไม่มีวันยอมให้บอสแต่งงานกับเขาหรอก” เทียนผละจูบออก พร้อมกับเอ่ยบอกเสียงพร่า จูบเมื่อกี้ทำให้ตัวเขามีอารมณ์ไม่น้อยเลยทีเดียว และเขาก็คิดว่าบอสเหนือเองก็คงจะรู้สึกเหมือนกันกับเขาอย่างแน่นอน

“บอส”

“เทียน นี่มันกลางบ้าน” บอสเหนือเอ่ยบอก แม้ใจจะต้องการไม่ต่างกัน แต่ก็รู้ดีว่าที่นี่มันไม่เหมาะไม่ควร

“ถ้าอย่างนั้นขึ้นไปบนห้องกันเถอะครับ ผมจะไม่ไหวแล้ว”

“อือ... แล้วครามล่ะ มันหายไปไหนตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” บอสเหนือครางเครือเบาๆ ยามที่ริมฝีปากแนบลงบนลำคอสีน้ำผึ้ง

“คงจะรออยู่บนห้องแล้วมั้งครับ”

“พวกมึงเตรียมพร้อมไว้หมดแล้วสินะ” บอสเหนือหรี่ตามองลูกน้องเจ้าเล่ห์ของตนเองที่ดูจะวางแผนเอาไว้หมดแล้ว

“รู้แล้วก็ขึ้นห้องกันเถอะครับ พวกผมอยากเอาบอสจะแย่แล้ว”

“ที่มึงบอกว่าไม่มีวันยอมให้กูแต่งงานกับแก้วกานดา แปลว่าพวกมึงเองก็มีแผนสำรองอย่างนั้นเหรอ”

“ครับ ถ้าแผนของบอสไม่สำเร็จก็แค่ใช้แผนของพวกผม”

“แผนอะไร”

“แผนพาเจ้าบ่าวหนีงานแต่งงานครับ”