บทที่ 7 เมียคาถา

บ้านคาถา…

ใช้เวลาจัดการตัวเอง ทานข้าวเช้าเก็บข้าวเก็บของเกือบสิบโมงเช้า เดินทางไปขึ้นเครื่องบินและมาถึงบ้านของคาถาในเวลาสามโมงเย็นกว่าๆ ร่างเล็กก็เดินมาทิ้งตัวนอนหมดสภาพอยู่บนโซฟากลางบ้านอย่างเหนื่อยล้า

เธอยังไม่ได้สำรวจอะไรมากนัก ยังไม่ได้ทำความรู้จักกับใครสักคนเพราะตอนนี้ลำพังแรงจะเดินยังไม่มีเมื่อเช้ากว่าจะได้อาบน้ำนั้นก็เกือบๆ สองชั่วโมงเห็นจะได้

“เดี๋ยวผมจะออกไปทำธุระข้างนอก”

“ณิต้องไปด้วยมั้ยคะ”

“อยากไปมั้ยล่ะ”

“ไว้วันอื่นได้มั้ยคะ ณิอยากไปแต่ก็อยากนอนพักมากเลย” คณิกาพูดพร้อมขยับไปนั่งใกล้คาถา ซบหน้าแนบต้นแขนเขาพร้อมหลับตาลง ใจนึงอยากสำรวจบ้านและออกไปทำงานกับเขา แต่อีกใจนึงอยากนอนหลับสักหนึ่งวันเต็มๆ มากกว่า

“ได้ครับ”

“ห้องนอนอยู่ไหนคะ ณิอยากไปนอนแล้ว”

“ให้ผมอุ้มมั้ยครับ” ถามร่างเล็กที่หยัดกายลุกขึ้นยืนทีหนึ่งก็หน้าเหยเกทีหนึ่ง เธอสั่นหัวให้เขาแทนคำตอบ คาถาจึงจูงมือเล็กพาขึ้นไปยังชั้นสองตรงไปยังห้องนอนของเขา

“กระเป๋าเสื้อผ้าณิล่ะคะ”

“ให้แม่บ้านเอาเสื้อผ้าออกไปซักให้ พวกของใช้กับเครื่องสำอางอยู่ในห้องแต่งตัว” ชายหนุ่มบอกพลางชี้นิ้วไปยังห้องแต่งตัว คณิกาพยักหน้ารับไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อเดินไปทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนที่นอน

“ที่จริงเสื้อผ้าณิซักมาหมดแล้วนะคะ”

“ผมรู้ครับ แต่ระหว่างนั่งเครื่องมาอาจจะมีฝุ่นเข้าไปเกาะ”

นั่งเครื่องบินสองสามชั่วโมงเองนะ ไม่ใช่สองสามปีสักหน่อย

“อืม ณิง่วง...” บอกเสียงเอื่อยๆ เปลือกตาหนักอึ้งเริ่มไม่ไหวแล้วจริงๆ ไม่เคยคิดว่าการมีเซ็กส์จะเป็นอะไรที่เหนื่อยล้ายิ่งกว่าการทำงานหนักเสียอีก คาถาเดินไปหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงของคณิกาแล้วเมมเบอร์ตัวเองลงไป

“ถ้างั้นก็นอนพักผ่อน ตอนมืดๆ เดี๋ยวผมให้อาติณมารับหรือถ้างานเสร็จเร็วก็อาจจะมารับเอง”

“รับไปไหนคะ”

“ไปดื่มครับแต่ยังไม่รู้ว่าจะที่ไหน”

“อ่อ โอเคค่ะ” ยกมือขึ้นทำโอเคให้เขา “ว่าแต่อาติณคือใครคะ?” อยากรู้อยากถามอยากคุยมากกว่านี้นะ แต่ตามันไม่ไหวง่ะ

“คนสนิทของผมที่ไปรับเราที่สนามบิน”

“อือ”

“...” มองคนตัวเล็กที่พลิกตัวนอนหงานหลับตาพริ้มไปแล้ว คาถายืนมองเธออยู่พักหนึ่งจนได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคนตัวเล็กจึงเดินไปหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ไว้ให้เธอแล้วเดินออกไปทำงานของตัวเองปล่อยให้ว่าที่ภรรยาเด็กคนนี้นอนหลับไปอย่างสบาย

....

หลับพักผ่อนไปยาวๆ จนเกือบสองทุ่ม คณิกาก็ลุกไปอาบน้ำทำให้ร่างกายได้สดชื่นกว่านี้ เธอนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินสำรวจห้องนอนของคาถา ห้องนอนขนาดใหญ่กว่าห้องนอนที่บ้านเธอเป็นเท่าตัวเลยล่ะ สไตล์การแต่งห้องจัดไปทางโทนเทาดำซะเป็นส่วนใหญ่ สำรวจทุกอย่างเสร็จแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก็พบว่าชุดของเธอถูกแขวนไว้ในตู้สีขาวเรียบร้อยแล้ว

แกร่ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามาทำให้คณิกาละมือจากการเลือกเสื้อผ้าเดินไปดู ก็พบว่าเป็นคาถา เขามองเธอพร้อมยื่นเสื้อสูททำงานให้ซึ่งคนตัวเล็กก็รับมาแล้วนำไปใส่ตะกร้าผ้าไว้

“แต่งตัวนะ เดี๋ยวพาไปคลับ” คาถาพูดจบก็เดินไปยืนริมระเบียงนอกห้อง หยิบบุหรี่และไฟแช็กในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ

คณิกายืนมองเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินไปแต่งตัวเป็นเสื้อสายเดี่ยวสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นจากนั้นก็เดินออกไปยืนข้างเขา

“ผมสูบบุหรี่อยู่”

“ณิเห็นค่ะ”

“เข้าไปรอในห้อง”

“คุณทำงานเหนื่อยมั้ยคะ ทำไมไม่พักก่อนแล้วค่อยไปวันอื่น”

“ผมทำงานทุกวันครับ” ก้มต่ำลงมองสำรวจชุดของคนตัวเล็ก เสื้อสายเดี่ยวที่รัดแนบแน่นจนหน้าอกของเธอโผล่ล้นขึ้นมาเกือบครึ่งเต้า เขาใช้นิ้วจิ้มในส่วนที่โผล่ขึ้นมาเบาๆ “ไปเปลี่ยนเสื้อครับ”

“แต่ว่าไปเที่ยวแบบนั้นก็ต้องแต่งตัวแบบนี้สิคะ”

“สายเดี่ยว เกาะอกหรือจะอะไรก็ใส่ได้ครับแต่ห้ามโชว์นม”

“...ก็ไม่ได้โชว์สักหน่อยเห็นนิดเดียวเอง”

“ไปเปลี่ยน”

“เปลี่ยนก็เปลี่ยน” พูดแล้วคณิกาก็เดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวและได้เป็นเสื้อยืดครอปสีขาว เธอยืนมองสำรวจตัวเองก็พบว่าใบหน้ายังซีดเซียวอยู่จึงนั่งแต่งหน้าไปพอให้มีสีสันจากนั้นจึงเดินออกไปนั่งข้างคาถาที่กลับมานั่งบนโซฟาแล้ว

“ผมขอพักสายตาแปปหนึ่ง”

“ถ้าเหนื่อยไม่ต้องไปก็ได้นะคะ”

“ไปเจอเพื่อนครับ สักชั่วโมงสองชั่วโมงก็ยังดี” ตอบขณะที่ดวงตายังปิดสนิท คณิกาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นข้างคาถาที่จากนอนพิงโซฟาพอเธอมานั่งก็เปลี่ยนเป็นเอนตัวนอนหนุนตักเธอแทน

“ณิขอยืมโทรศัพท์คุณได้มั้ยคะ อยากได้ไลน์ ไอจี เฟสแล้วก็ทุกๆ อย่างของคุณไว้”

“...” หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงยื่นให้อย่างว่าง่าย คณิกาจึงทำการแลกเฟสบุ๊ค ไลน์ ไอจีของเขาไว้ เพราะก่อนหน้านี้เธอมีแค่เบอร์เขาและไม่ลืมที่จะเมมเบอร์ตัวเองใส่โทรศัพท์ไว้ให้เขาด้วย

คณิกาก้มมองคนที่นอนหนุนตัก เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกได้ว่าเขาหลับสนิทแล้วเธอจึงถือวิสาสะเช็คไลน์ เฟสและไอจีของเขาไปด้วย มีผู้หญิงทักหาเขาค่อนข้างเยอะและแทบจะทุกช่องทางแต่เขากลับไม่เคยตอบเพราะดูจากวันที่ที่ทักมา

และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยได้เล่นโซเชี่ยลสักเท่าไหร่ มีเพียงไอจีที่ลงรูปบ้างมีผู้ติดตามหลักหมื่นนับว่าดังไม่เบาเลย ส่วนไลน์นั้นมีไว้สำหรับคุยงานแต่ก็ยังมีสาวๆ ทักมา และยิ่งเฟสบุ๊คนั้นแทบจะเป็นป่าช้าไปเลยเพราะไม่มีโพสต์รูปโปรไฟล์ถ้าให้เดาคงตั้งไว้ตั้งแต่สมัครครั้งแรกแถมเป็นทางการซะด้วยใส่สูทผูกเนคไท

ไนต์คลับ...

บรรยากาศที่ค่อนข้างครึกคื้น ผู้คนไม่เยอะแต่ก็ไม่น้อยเธอรู้มาจากคาถาว่าคลับนี้ต้องสมัครเป็นสมาชิกเท่านั้นถึงจะเข้ามาใช้บริการได้ ส่วนตอนนี้เธอนั่งอยู่ข้างเขาที่รอบๆ ตัวเป็นเพื่อนและคนสนิทของเขาซึ่งกำลังนั่งมองเธออยู่

“ดูเมียมึงจะเกร็งๆ นะ” หนึ่งในผู้ชายสี่คนเอ่ยขึ้น คณิกาหันไปยิ้มอ่อนๆ ให้เขา ไล่สำรวจพวกเขาที่มีความหล่อไม่แพ้กันเลยสักคน

คนที่พูดเมื่อครู่มีความเป็นผู้ใหญ่พอๆ กับคาถา ใบหน้าหล่อคมเข้มสายตาดูดุ ส่วนอีกสองคนก็หล่อดูดีไม่ต่างกัน มีความเป็นกันเองและดูขี้เล่นมากกว่าถาคากับผู้ชายคนนั้น และคนสุดท้ายซึ่งเป็นคนสนิทของคาถาบางมุมก็ดูเหมือนเจ้านายแต่บางมุมก็ดูเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป

“มันชื่อเรือน อายุเท่าผม ส่วนนั่นอันเฟยกับพะชร”

“ขอโทษนะครับ กูชื่อพชร (พะ-ชะ-ระ) ครับเพื่อน” พชรแก้ชื่อตัวเองที่มักจะถูกคาถาเรียกแบบผิดๆ จนพักหลังคนอื่นๆ คิดว่าเขาชื่อพะชรไปแล้ว

“อืม หนูชื่อคณิกานะคะ เรียกณิเฉยๆ ก็ได้” หญิงสาวแนะนำตัวกลับพร้อมรอยยิ้มหวานๆ

“ณิน่ารักกว่าที่ไอ้คาถามาเล่าให้พวกผมฟังอีกนะครับ” เรือนเอ่ยขึ้น ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อถูกสายตาของคาถาจ้องเขม็งเข้าให้ ดูก็รู้ว่าเมียคนนี้มันรักและหวงขนาดไหนน่ะ ชมนิดชมหน่อยเป็นตาขวาง หึ!

“ขอบคุณค่ะ”

“ปกติแล้วณิทำงานอะไรอยู่เหรอครับ” อันเฟยถามต่อ

“ณิเพิ่งเรียนจบค่ะ”

“คิดดีแล้วใช่มั้ยครับที่มาอยู่กับมันน่ะ” พชรกล่าวพลางบุ้ยปากไปทางคาถา เขายกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มมองคนข้างกายที่หันมามองเขาก่อนจะหันกลับไปพยักหน้าให้เพื่อนของเขา

“ชอบมันมั้ยครับ มันเจ้าชู้นะรู้หรือเปล่า”

“ก็ ชอบนะคะ” ตอบออกไปตามความรู้สึก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาเป็นคนแรกด้วยหรือเปล่าถึงเริ่มชอบเขาเข้าให้แล้วน่ะ

“ณิยังเด็กอยู่เลย จะตามทันมันเร้อ”

“ดูพวกมึงจะมีปัญหามากนะ” คาถาช้อนสายตาขึ้นไปมองเพื่อนๆ ปากหมาที่พูดไม่สร้างสรรค์เอาซะเลย เหมือนอยากให้เขามีปัญหากับว่าที่ภรรยตั้งแต่วันเเรกที่เข้ามาอยู่บ้านซะงั้น

“พวกกูแค่เป็นห่วงน้องเขา”

“เป็นห่วงตัวเองดีกว่านะ”