บทที่ 6 คาถากินจุ

เตียงขนาดใหญ่สั่นคลอนไปตามแรงถาโถมของคนตัวใหญ่ที่กระหน่ำเอวส่งแท่งร้อนตอกอัดใส่รูรักของคนตัวเล็กถี่ยิบ คณิกายังคงเสียงครางออกมาตลอดเวลาที่ถูกแก่นกายหนาอัดกระแทกเข้ามาถี่ๆ

ใบหน้าเรียวสวยแนบซบบนหมอนนุ่มแอ่นก้นกระดกขึ้นหาความใหญ่โตของคนตัวใหญ่ ฝ่ามือกว้างลูบไล้ไปตามแก้มก้น เพี้ยะ! ฟาดฝ่ามือลงไปในยามที่เสียงครางของคนตัวเล็กเริ่มเบาลง

“อึก! อ๊าๆ ฮื่อ! คุณคาถาขา”

“อ่าส์! ว่าไงครับเด็กน้อย” ครางรับพร้อมเคลื่อนฝ่ามือไปตามแผ่นหลังที่เนียนขาวสอดแทรกฝ่ามือเข้าไปในกลุ่มผมที่สยายอยู่เต็มหลังก่อนจะออกแรงดึงเธอให้ลุกขึ้นมาจนแผ่นหลังแนบแผงอกแกร่งของเขา

“ณิ ณิจะเสร็จอีกแล้ว อื๊อๆ”

“อืม แตกเลยครับ” อัดเสยกายเข้าใส่ถี่ๆ จนร่างเล็กกระตุกสั่นได้ปลดปล่อยตัวเองไปอีกครั้ง “อื้มม” จับใบหน้าเรียวสวยให้หันมาด้านข้างตามด้วยประกบปากลงไปบดจูบกลีบปากเปียกชื้นดูดปากแลกลิ้นไปเป็นนาทีจนชายหนุ่มเสร็จเขาจึงผล่ะจูบออก

“อือ”

“ยกก้นขึ้นนะครับ” สั่งเสียงแหบพร่าเมื่อขยับตัวออกมาจากร่างเล็กแล้วเธอจะนอนหมอบลงไป คณิกาจึงซบหน้าลงบนหมอนยกก้นขึ้นตามคำสั่งของเขาก่อนที่มือเล็กจะต้องกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อปลายลิ้นอุ้นร้อนกำลังดูดเลียกลีบดอกไม้งามที่ชุ่มแฉะไปด้วยน้ำผึ้งหวาน

“อึก อ๊า~”

แผล่บๆ! จ๊วบๆ! เขาทั้งดูดทั้งเลียปรนเปรอเธอด้วยปากและปลายลิ้นจนเสร็จไปอีกครั้งติดๆ เมื่อคาถาขยับใบหน้าออกมาจากส่วนนั้นคณิกาก็นอนหมอบลงไปอย่างหมดแรง เธอรับรู้ได้ว่าขาตัวเองในตอนนี้สั่นระริกเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว

“ยะ ยังไม่พออีกเหรอคะ” ถามเสียงตะกุกตะกักเมื่อเขาดึงตัวเธอให้ลุกออกจากที่นอน คาถาส่ายหน้าให้แล้วอุ้มร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนโต๊ะที่คิดว่าน่าจะแข็งแรงมากพอที่จะรับแรงกระแทกได้ดี

“คุณอร่อยขนาดนี้จะอิ่มเร็วได้ไงครับ” พูดจบก็จับเรียวขาขาวยกขึ้นตั้งฉากใช้มือชักรูดแก่นกายเบาๆ แล้วดันมันเข้าไปในช่องทางรักของคณิกาที่เชิดหน้าขึ้นหลับตาพริ้มทันทีที่เขาเข้าไปในตัวเธออีกครั้ง

…

กว่าคาถาจะกินอิ่มคุณหนูสาวอย่างคณิกาก็ตัวอ่อนปลวกเปียกไร้เรี่ยวแรงจนเขาต้องอุ้มพาเธอไปล้างตัวในห้องน้ำก่อนจะใช้ผ้าขนหนูพันตัวไว้แล้วอุ้มพากลับมาวางบนโซฟา

” ณิง่วงแล้วค่ะ “

“ผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนก่อน” พูดจบก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงมาสวมพร้อมหาชุดนอนให้เด็กสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่บนโซฟา คณิการับมันมายืนเปลี่ยนอยู่ตรงนั้นแล้วนำผ้าขนหนูไปตากไว้

ส่วนคาถาเขาออกไปค้นหาชุดผ้าปูที่นอนพร้อมผ้านวมชุดใหม่มาเปลี่ยนแทนชุดเก่าที่เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำรักยับยู่ยี่จนไม่น่านอน ใช้เวลาเปลี่ยนเพียงไม่นานก็เสร็จจึงกวักมือเรียกเด็กสาวที่ลุกขึ้นยืนเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ

“เจ็บมากมั้ย?” ใช้มือเชยคางมนให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา

“มาก”

“กินยาแก้อักเสบก่อน”

“ขอยาแก้ปวดด้วยค่ะ”

“ปวดหัว?”

“ปวดตรงนั้น มันระบม”

“แก้อักเสบอย่างเดียวก็พอครับ” ยื่นยากับแก้วน้ำที่ถือขึ้นมาพร้อมกับผ้าปูที่นอนชุดใหม่ให้คณิกาที่ก็รับมามองเม็ดยาที่อยู่ในมือ ดื่มน้ำไปอึกหนึ่งแล้วจึงกินยาเข้าไป

“ขม…”

“ก็รีบกินน้ำตามสิ”

“กลืนไม่ลง” บอกด้วยสีหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะอ้วกออกมาแต่คาถายกมือขึ้นไปปิดปากเธอไว้ก่อน

“กลืน”

อรึก!

“เอาน้ำอีก” ยื่นแก้วเปล่าให้เขาหลังจากกระดกน้ำหมดแล้ว คาถาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เดินลงไปหยิบขวดน้ำขึ้นมาเทใส่แก้วให้เธอ

“ขึ้นไปนอนครับ”

“คุณจะนอนกับณิมั้ยคะ?”

“…”

“ได้ณิแล้วก็เย็นชาใส่ณิเลยนะคะ” บ่นพึมพำเบาๆ แต่เขากลับได้ยินมัน ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรวางแก้วกับขวดน้ำลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียงแล้วเดินนั่งบนโซฟาหน้าทีวีจอใหญ่ “คุณคาถาคะ”

“ผมจะทำแผล เสร็จแล้วจะตามขึ้นไปนอนครับ”

พรึ่บ! ร่างเล็กกระโดดลงจากที่นอนทันที มียืนซี้ดอยู่พักหนึ่งเพราะเจ็บแสบที่กายสาวแต่ไม่ถึงสองนาทีก็เดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างเขา

“เป็นอะไรคะ?” ถามพลางชะโงกหน้าดูแผลที่ข้อมือกับต้นขาของเขา คาถาไม่ทันได้ตอบคณิกาก็รับรู้ได้ว่าบาดแผลนั่นคือรอยเล็บของเธอที่จิกทั้งแขนและขา แผ่นหลังก็คงมี…

“ล้างแผลไว้ครับ เดี๋ยวมันติดเชื้อกลายเป็นนู่นเป็นนี่อีก” บอกเสียงเรียบแล้วใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดไปตามแผลเล็กๆ นั่นโดยมีร่างเล็กคอยนั่งมองแบบเงียบๆ จนเขาเช็ดทำความสะอาดบาดแผลพวกนั้นเสร็จ

“ที่หลังล่ะคะ”

“…” ไม่ได้พูดเพียงแต่หยิบสำลีแผ่นใหม่มาชุบแอลกอฮอล์แล้วยื่นมันให้เธอที่ก็รับมาเช็ดแผลตามหลังให้เขาที่ไม่ได้สวมใส่เสื้อ

“เสร็จแล้วค่ะ

“ขอบคุณครับ” ดึงสำลีจากมือเธอมาโยนทิ้งลงถังขยะเก็บอุปกรณ์เข้ากล่องวางไว้บนโต๊ะด้านหน้าแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเดินไปล้มตัวลงนอนบนที่นอน โดยมีคณิกาเดินตามขึ้นไปนอนด้านข้าง

“ณิกอดคุณได้มั้ยคะ”

“ไม่ต้องขอผมทุกเรื่องหรอกครับ ผมเป็นผัวคุณเป็นเมียอะไรที่ควรทำก็ทำได้โดยไม่ต้องให้ผมอนุญาต”

“บ่นเหมือนพ่อเลย” บ่นอุบอิบเบาๆ แล้วขยับเข้าไปโอบกอดเขา

“เราจะคบกันครึ่งปีแล้วค่อยจดทะเบียนสมรสนะครับ ส่วนเรื่องแต่งงานผมคิดว่าไม่จำเป็น คุณว่าไงครับ?”

“ณิอยากแต่งงาน แต่ว่าถ้ามันสิ้นเปลืองไม่ต้องก็ได้ค่ะ” เลือกสามีเลือกคู่ชีวิตไม่ได้แล้วอย่างน้อยก็ต้องได้ทำในสิ่งที่ผู้หญิงหลายๆ คนใฝ่ฝันนั่นก็คือการได้ใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆ

“ผมตามใจคุณครับ”

“ว่าแต่ เราจะไม่เลิกกันเหรอคะ?”

“ทำไมต้องเลิก?”

“ความหมายของณิคือ คุณคาถาคิดว่าเราจะรักกันจริงๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยรู้จักหรือคุยกันมาก่อนเหรอคะ แล้วความรักของเราจะไปถึงจุดที่ได้แต่งงานกันจริงๆ เหรอ”

“อยู่ที่คุณครับ”

“ทำไมถึงอยู่ที่ณิล่ะคะ”

“ผมบอกแล้วว่าผมต้องการภรรยามาสร้างครอบครัวจริงๆ ผมไม่มีเวลาไปคบหาดูใจกับใครนักหรอก การเปิดรับสมัครภรรยาแม้จะดูน่าอายไปบ้างแต่คิดว่าคนที่มาสมัครล้วนแล้วแต่เต็มใจที่จะมาเป็นภรรยาผมก็จะไม่เรื่องมากกับว่าที่ภรรยาของผม”

“ณิไม่คิดว่าคุณจะจริงจังขนาดนี้”

“หน้าตาผมดูเป็นคนขี้เล่นขนาดนั้นเลยเหรอ” ก้มมองคนในอ้อมอก

“คุณก็ต้องเข้าใจณิด้วยสิคะ โลกใบนี้จะมีสักกี่คนกันเชียวที่จู่ๆ ก็มาเปิดรับสมัครภรรยาแบบนี้น่ะ ณิก็แค่อยากเผื่อใจไว้หากวันใดคุณเบื่อเขี่ยณิทิ้งณิจะได้ไม่เสียใจมาก” ในความคิดในใจของเธอยังคิดแค่ว่าการที่เขาต้องการผู้หญิงนั้นเพื่อสนองตัณหาตัวเองอยู่

“ผมไม่มีวันเบื่อภรรยาของผมครับ”

“แล้วถ้าวันหนึ่งเราเลิกกันณิไม่ได้เป็นภรรยาของคุณแล้วล่ะคะ”

“…มันจะไม่มีวันนั้นครับ”

“สมมติน่ะ”

“ผมจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต”

“แต่ถ้าคุณเป็นคนบอกเลิกณิก่อนล่ะคะ”

“ผมบอกแล้วว่ามันจะไม่มีวันนั้นครับ”

เช้าวันต่อมา…

แผล่บๆ! จ๊วบๆ!

“อืออ! คะ คุณคาถา” ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็พบกับความเสียวซ่านในทันที คณิกาหนีบขาเข้าหากันแน่นเมื่อรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนจากปลายลิ้นหนาที่จรดลงกลางรูรักรัวใส่จนถี่ยิบ

“ตื่นสักทีนะครับ” พูดจบก็จับขาเรียวแหกออกฝังหน้าลงไปซุกไซ้ดูดดื่มความหวานที่หลั่งไหลออกมาจากกลีบดอกไม้ที่เขาลิ้มชิมมันมาเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้

“ทำอะไรคะเนี่ย” ถามพลางกัดปากตัวเองแน่นเมื่อเขายังไม่หยุดดูดดื่มกลีบเนื้อสาวของเธอ มือเล็กสอดแทรกเข้าไปในกลุ่มผมสีดำของเขาดึงขยุ้มมันเบาๆ ยามที่เขาขบเม้มกลีบเนื้อของเธอ

“ปลุกคุณไง” ผล่ะใบหน้าออกมาพร้อมใช้ปลายลิ้นเลียขอบปากตัวเอง เช่นเดียวกับคณิกาที่หยัดกายลุกขึ้นนั่งมองกายท่อนล่างของตัวเองที่เปลือยเปล่า

เธอ…หลับลึกขนาดที่ไม่รู้ว่าเขาถอดกางเกงเธอออก ไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองถูกกระทำเลยเหรอเนี่ย?

“ระ เรียกก็ได้มั้ยคะ”

“เรียกแล้วคุณไม่ยอมตื่น”

“ถะ ถ้างั้นณิไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะคะ” บอกเสียงตะกุกตะกักพยายามจะไม่สบตาคมคู่นั้นของเขา ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มบริเวณมุมปากนั่นก็ยิ่งใจสั่นรู้สึกเริ่มไม่ปลอดภัย และ…

“ไหนๆ ก็จะไปอาบน้ำแล้วมาทำให้ตัวเลอะกว่านี้สักหน่อยดีกว่าครับ” พูดจบก็ผลักร่างเล็กให้นอนราบไปบนที่นอนส่วนตัวเขาก็ขยับขึ้นไปคร่อมตัวเธอไว้ ถอดเสื้อยืดเพียงตัวเดียวของเธอออกโน้มใบหน้าไปลงซุกไซ้ซอกคอขาวและเมื่อได้ยินเสียงเธอจะพูดก็รีบปิดปากเธอด้วยปากของเขา

“อื๊อ! คุณคาถาคะ เมื่อคืนก็หลายรอบแล้วนะคะ” ทันทีที่ผล่ะจูบ คณิกาก็รีบดันใบหน้าเขาให้ห่างออกไป พยายามระงับอารมณ์ไว้เมื่อแก่นกายภายใต้กางเกงนอนของเขากำลังเสียดสีอยู่กับเนินอวบอูมของเธอ

“วันนี้วันใหม่แล้วครับ”

” แต่ว่า อ้ะ!” ไม่ทันได้คัดค้าน เขาก็ควักเอาแก่นกายออกมาจากกางเกงแล้วจับขาเธอแหกออกตามด้วยดันความใหญ่โตนั้นเข้ามาจนสุดลำ ร่างเล็กเกร็งตัวสั่นเลือดในกายสูบฉีดหนักแต่เช้า ความเสียวกระสันพุ่งโจมตีอีกครั้ง

“อ้าส์! โคตรฟิตเลย”

“อื๊อ~ ณิเจ็บนะคะ”

“แน่ใจว่าเจ็บ?”

“รีบๆ ทำเถอะค่ะ ณิจะได้รีบไปอาบน้ำสักที” พูดจบก็เบือนหน้าหนีเขาที่กำลังจดจ้องเธออยู่ คาถาโน้มตัวลงไปหอมแก้มนุ่มสองข้างตามด้วยจุ๊บปากเธอแล้วเริ่มขยับเอวกระแทกใส่ร่างเล็กเป็นการออกกำลังกายในยามเช้าไปในตัว…