บทที่ 10 พบหน้ากันอีกครั้ง

เจมส์มาร์มองหน้าพี่ชายสลับกับคนรัก(กำมะลอ)

“รู้จักกันแล้วเหรอครับ” เขาหันมาถามนาเดียที่ยังมีสีหน้าตกตะลึง

“เอ่อ... รู้จักสิคะ อาจารย์เจคอป ผ.อ.ของโรงพยาบาล ใครจะไม่รู้จักบ้าง” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน ไม่รู้จริงๆว่าชายแปลกหน้าที่พบเจอกันตอนนั้นจะกลายมาเป็นผ.อ.ของโรงพยาบาลที่ตนเองทำงานอยู่

นาเดียพยายามมองโลกในแง่ดี เพราะบางทีเขาอาจจะลืมเธอไปแล้วก็ได้ จะมัวกังวลให้เขาสงสัยไปทำไม เธอเลิกสนใจเจคอปและทำหน้าที่คู่รักหวานแหววให้สมจริงที่สุด เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าจับผิดได้

เจคอปจ้องหญิงสาวที่เอาแต่หัวร่อต่อกระซิกกับน้องชายของเขาโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทั้งที่เขากำลังร้อนรุ่มไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกหงุดหงิด งุ่นง่าน มองอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด

“คบกันถึงขั้นไหนแล้ว มีอะไรกันรึยัง”

พรวด! แค่ก แค่ก แค่ก

นาเดียถึงกับสูดสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่ม

“จะบ้าเหรอพี่ ผมต้องให้เกียรตินาเดียสิครับ เพราะผู้หญิงคนนี้ ผมจริงจังมาก” เจมส์ยกมือขึ้นโอบไหล่มนหลวมๆ มองเข้าไปในดวงตากลมอย่างลึกซึ้ง นาเดียเผลอตื่นเต้นไปกับสายตาอ่อนโยนจากเขา เขาแสดงละครได้แนบเนียนจนเธอรู้สึกเหมือนจะตกหลุมรักเขาเข้าจริงๆ

“คุณเมย์...”

ทันใดนั้นเจมส์มาร์ก็ลุกขึ้นยืน นาเดียมองตามสายตาของเขาก็พบกับหญิงสาวสวยดูดีระดับนางแบบคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นจ้องมาที่เธอเหมือนโกรธแค้นกันมาแรมปี นาเดียรีบหลบตา แต่กลับปะทะเข้ากับสายตาโหดเหี้ยมจากผู้ชายอีกคนแทน เธอจึงก้มหน้างุด นึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้

“คุณเมย์เชิญนั่งด้วยกันสิครับ” เจคอปว่าพลางขยับเก้าอี้ให้หญิงสาวแปลกหน้า

“ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณพี่เจคมากนะคะ แต่เมย์ขอตัวดีกว่า พอดีเมย์ไปเจอผู้ชายที่เมย์เกลียด พวกผู้ชายเจ้าชู้ มักมาก ไม่รู้จักพอ เมย์เลยหมดอารมณ์จะดื่มกาแฟแล้วล่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวพูดเหมือนประชดใครบางคน ก่อนจะเดินหนีออกไปทันที

“พี่เจค ผมขอตัวเดี๋ยวนะครับ” เจมส์มาร์รีบวิ่งตามหญิงสาวปริศนาคนนั้นไป ทิ้งให้นาเดียนั่งตัวลีบอยู่ตามลำพัง เธอรู้สึกอึดอัดกับรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากคนตรงหน้าเต็มที มือบางหยิบน้ำขึ้นดื่มแก้เก้อ ได้แต่ภาวนาขอให้เจมส์รีบกลับมา

“อยากได้เท่าไหร่”

น้ำเสียงเยือกเย็นจนนาเดียสะท้านไปทั้งร่างกาย

“ขอโทษนะคะ ผ.อ.ว่าอะไรนะคะ” นาเดียเงยหน้าขึ้นสบตา เธอได้ยินไม่ถนัดหูนัก

“ไม่ต้องอ้อมค้อม อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา” นาเดียรู้สึกชาไปทั้งใบหน้า เธอไม่เคยถูกใครดูถูกขนาดนี้มาก่อน ไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่หน้าตาดูดีราวเทพบุตรอย่างเขา แท้จริงจะมีนิสัยต่ำทรามขนาดนี้

“หนูไม่เข้าใจค่ะ ไม่ทราบจริงๆว่าผ.อ.หมายถึงอะไร” แม้จะรู้สึกโกรธมากแค่ไหน แต่ก็ต้องรักษามารยาทเอาไว้ก่อน อย่างไรเสียคนตรงหน้าก็อายุอานามมากกว่าเธอถึง 15 ปี มิหน่ำซ้ำเขายังเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่

“อย่ามาตีหน้าซื่อ ก็ค่าตัวที่เธออยากได้เพื่อเลิกยุ่งกับเจมส์ไง จะเอาเท่าไหร่”

เจคอปกัดฟัน เขาพยายามข่มอารมณ์เดือดดาลไว้ภายใน ทั้งที่อยากจะพุ่งเข้าไปขย้ำคนตรงหน้าใจแทบขาด เขาสู้ไปเฝ้าคอยเธอที่ผับแห่งนั้นเกือบทุกคืน หวังจะได้พบกันอีกครั้ง แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาในฐานะคนรักของน้องชาย ผู้หญิงร้อยเล่ห์มารยาที่หลอกให้เขาหลงเชื่อว่าเป็นผู้หญิงใสซื่อบริสุทธิ์

“หนูว่ามันจะมากเกินไปแล้วนะคะ หนูขอตัวกลับก่อนดีกว่า” เธอไม่อยู่คอยให้เจมส์กลับมาแล้ว นาเดียรีบลุกออกจากโต๊ะเพื่อหนีให้พ้นหน้าคนหยาบคาย แต่เจคอปไม่ปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆ เขาลุกตามมากระชากแขนนาเดีย ออกแรงบีบข้อมือเล็กจนกระดูกแทบร้าว

“จะหนีไปไหน ฉันอุตส่ารอเธอมาตั้งนาน อย่าบอกนะว่าลืมผัวคนแรกของเธอไปแล้ว” เขากระชากร่างบางเข้าประชิดตัว ส่งเสียงคำรามข้างใบหู นาเดียทั้งเจ็บทั้งหวาดกลัว สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องเป็นตาเดียว

“คุณพูดเรื่องอะไรคะ หนูไม่รู้เรื่อง ปล่อยหนูนะ หนูเจ็บ”

นาเดียพยายามดิ้นหนีจากการคุกคามของเขา แต่เขากลับยิ่งบีบข้อมือเธอแน่นขึ้นอีก ฝ่ามือหนาจาบจ้วงเข้าที่ก้นกลมกลึง จงใจบดเบียดส่วนสงวนเข้าหากัน

“อย่ามาสำออย มารยาของเธอใช้ได้ผลแค่กับน้องชายฉันเท่านั้น ถึงเธอจะเคยหลอกฉันได้สำเร็จไปครั้งนึง แต่ฉันจะไม่มีทางหลงกลเด็กแพศยาอย่างเธออีก มานี่!”

เจคอปควักแบงค์พันหลายใบโยนลงบนโต๊ะ ก่อนจะกระชากร่างบางให้ตามเขาออกไปนอกร้านท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมา

“ผ.อ.ปล่อยหนูนะ หนูเจ็บ คุณจะทำอะไรน่ะ อย่านะ กรี๊ดดดด”

เจคอปอุ้มร่างบางขึ้น เขาบดจูบรุนแรงเพื่อปิดปากเสียงร้องโวยวายน่ารำคาญของเธอ นาเดียถูกโยนเข้าไปในรถ เธอพยายามจะเปิดประตูหนี แต่ถูกชายหนุ่มที่ตามขึ้นมากระชากแขนอย่างแรง เขาใช้ฝ่ามือบีบเข้าที่ลำคอเล็กจนร่างบางกระแทกเข้ากับประตู มองเธอด้วยแววตาดุร้ายราวสัตว์ป่า

​         “อย่าขัดขืนฉัน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”