บทที่ 11 ทบทวนความจำ NC

นาเดียหวาดกลัวจนน้ำตาร่วงลงมากระทบฝ่ามือของซาตาน ไร้ซึ่งความปราณีจากคนตรงหน้า เจคอปสะบัดมือจนร่างบางเซล้มลงบนเบาะ เขาขับรถแล่นฉิวออกจากร้านโดยไม่หันมาสนใจหญิงสาวที่นั่งตัวงอด้วยความเจ็บปวด

“คุณจะพาหนูไปไหนคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน!” นาเดียหันมาตวาด ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่เขากลับเอาแต่นั่งนิ่ง เหยียบคันเร่งเต็มฝ่าเท้าจนเธอนึกกลัวว่าเขาอาจพาเธอไปตายอย่างที่พูดจริงๆ

“ถ้าคุณไม่ตอบ หนูจะกระโดดลงเดี๋ยวนี้แหละ” นาเดียพยายามจะเปิดประตูออกจากรถที่วิ่งด้วยความเร็วสูง ซาตานร้ายที่ไม่เคยสนใจใยดีผู้หญิงหน้าไหนกลับต้องยอมเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง นึกกลัวว่าเธอจะกระโดดลงไปจริงๆ

ทันทีที่รถจอดสนิท ร่างบางก็ถูกกระชากเข้าหา ริมฝีปากของเธอถูกบดจูบอย่างรุนแรง นาเดียตกใจกับการจู่โจมหยาบคายจนเผลอกัดไปเต็มแรง เจคอปปาดหยดเลือดที่ไหลออกมา มองใบหน้าขาวซีดของนาเดีย ก่อนจะดึงเธอเข้ามาบดจูบอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวปิดปากแน่นสนิทจนเขาต้องใช้ฝ่ามือบีบแก้มให้อ้าออก เขาบีบค้างเอาไว้อย่างนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เธอสามารถกัดเขาได้อีก นาเดียปวดร้าวไปทั้งใบหน้า หัวใจสั่นไหวเมื่อรู้สึกถึงลิ้นอุ่นๆแทรกตัวเข้ามา เขาฉกชิมความหวานจากโพรงปากจนพอใจ จึงเปลี่ยนมาดูดดึงลิ้นเล็กจนเธอรู้สึกเจ็บ มืออีกข้างกอบกุมหน้าอกขนาดใหญ่ของเธอ นาเดียพยายามดิ้นรนขัดขืน เธอทั้งตี ทั้งผลักไสเขาออก

“อืม นุ่มนิ่มไปทั้งตัว” เจคอปพูดราวกับละเมอ เขาซุกไซร้จมูกไปตามลำคอ บีบเค้นเต้านุ่มนิ่มที่โหยหา สัมผัสนุ่มมือที่เขาไม่เคยลืม

“อย่านะ อ๊ะ หยุดนะ ผ.อ. อ๊าา” เรี่ยวแรงที่เคยต่อต้านเขาหดหายไปด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าด้วยมือเขา เขาจาบจ้วงเข้าตรงกลางหว่างขาของเธออย่างอุกอาจ ใช้ปลายนิ้วทิ่มแทงเข้าที่กลางกายสาว ควานหาปุ่มกระสันผ่านกางเกงยีนส์ขาสั้น ร่างบางอ่อนระทวยสิ้นไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน

“ง่ายจริงๆเลยนะเธอเนี้ย” คำปรามาสเรียกสติของนาเดียให้กลับคืนมา เธอปัดป่ายมือใหญ่ออกจากร่างกาย พลางกระเถิบหนีไปจนชิดประตูรถ

“หยาบคาย น่ารังเกียจ คุณนี่มันน่ารังเกียจที่สุด” นาเดียพยายามจะเปิดประตูรถอีกครั้ง แต่ก็ถูกท่อนแขนโอบกระชับเอวบางเข้าหา เขาซุกจมูกเข้ากับเรือนผมหอมนุ่มของเธอ เหยื่ออันโอชะมาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ เสือที่หิวโหยอย่างเขาไม่มีทางปล่อยให้หนีรอดไปเด็ดขาด

“คนน่ารังเกียจอย่างฉันก็เคยทำให้เธอร้องครางมาแล้วทั้งคืน ลืมแล้วรึไง” เขายังไม่หยุดคุกคาม ทั้งที่คนอย่างเขา หากผู้หญิงไม่เล่นด้วย เขาก็ไม่ดึงดันให้เสียเวลา แต่กับคนตรงหน้า เขาจะให้เป็นข้อยกเว้น

“ผ.อ.พูดเรื่องอะไร หนูไม่เข้าใจ อ๊ะ อย่าจับตรงนั้น อื้อออ เอามือออกไป” เขาตรึงข้อมือทั้งสองข้างของนาเดียไว้เหนือศีรษะ ใช้อีกมือถูไถไปบนเป้ากางเกงยีนส์ที่เริ่มชื้น เจคอปรู้สึกขัดใจที่นาเดียแกล้งทำเป็นจำเขาไม่ได้

“หึ ทำเป็นจำฉันไม่ได้งั้นเหรอ หรือว่าเธอติดใจลีลาของเจมส์มาร์ จนลืมผัวเก่าอย่างฉันไปแล้ว” เขาดุ้นปลายนิ้วทิ่มแทง ทำให้ร่างบางเสียวสะท้าน

“อื้ออ ปะ ปล่อยหนูนะ ซี๊ดด อ๊าาา” นาเดียไม่อาจเก็บกลั้นความวาบหวามที่ก่อตัวขึ้น ยิ่งเธอไม่ปฏิเสธคำพูดของเขา มันกลับทำให้เจคอปคิดไปเองว่านาเดียยอมรับว่าเธอติดใจลีลาของเจมส์มากกว่า

“ร่าน! เธอนี่มันเป็นเด็กที่ร่านยิ่งกว่าที่ฉันคิด จำฉันไม่ได้ใช่ไหม ด้ายยย! ฉันจะทบทวนความจำให้เธอเอง” เขากระชากร่างกายของนาเดียให้นอนแผ่หลาไปกับเบาะ จัดการถอดกางเกงขาสั้นของเธอออก ยิ่งเธอขัดขืน เขาก็ยิ่งรุนแรงจนเธอช้ำระบมไปทั้งตัว

เจคอปจับขาทั้งสองข้างของเด็กสาวอ้าออกจากกัน เขามองกลีบเนื้ออวบอูมที่เขาไม่มีวันลืม นาเดียเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเคยใช้ลิ้นปรนเปรอให้ เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาลงทุนไปนั่งรอเพื่อหวังว่าจะได้พบกันอีก แล้วทำไม ทำไมเธอถึงกลายเป็นผู้หญิงไร้ยางอายเที่ยวอ่อยผู้ชายไปทั่ว ทำไมเธอถึงกลายเป็นผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้นไปได้

เจคอปบันดาลโทสะด้วยการโลมเลียไปทั่วทั้งกายสาว ดูดกลืนติ่งเนื้อและกลีบกุหลาบทั้งสองข้างอย่างรุนแรง

“กรี๊ดดด ใครก็ได้ช่วยด้วย อย่านะ อ๊าาาส์ อ๊ะ โอ๊ยยย อ่าา ผ.อ. อย่า อ๊าาา เจ็บบบ หนูเจ็บบ อ๊าาาา” ร่างบางสั่นสะท้าน ความเสียดเสียวปะปนไปกับความเจ็บปวดจากแรงดูดกัด เขาระรัวลิ้นลงบนเม็ดสวาทของเธอรวดเร็วจนเธอต้องแอ่นสะโพกหนี

“สวยเหมือนเดิมเลยนาเดีย” เขาเพ้ออย่างลืมตัว กลิ่นกุหลาบแสนยั่วยวนและความหวานของน้ำหล่อลื่นละมุนลิ้นที่เขาติดใจ เธอยังสวยเหมือนไม่เคยผ่านมือชายอื่นมาก่อน เมื่อคิดว่านาเดียเป็นของเขาคนเดียว หัวใจเขาปลื้มปริ่มอย่างบอกไม่ถูก

“โอ๊ยย ซี๊ดด พอแล้ว ผ.อ. อ๊ะ อย่าเลีย อ๊าส์ เอามันออกไป อ๊ะ อื้อ” เจคอปสอดลิ้นเข้าไปดูดกินน้ำหวานในโพรงคับแคบ ความฟิตกระชับของรูสวาททำให้เขามั่นใจว่าหลังจากที่หญิงสาวผ่านมือเขา เธอยังไม่ได้นอนกับผู้ชายคนอื่น นั้นเป็นความจริงที่ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา

“เป็นไงนาเดีย จำสัมผัสจากฉันได้รึยัง” เจคอปโน้มหน้าเข้าหาใบหน้าบิดเบี้ยว เขามองดวงตาที่เปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตา

นาเดียยังคงส่ายหน้าอย่างดื้อดึง มันทำให้เจคอปรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง เป็นครั้งแรกที่เขาถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

“ทำลีลาอยากเพิ่มค่าตัวรึไง เจมส์มันจ่ายให้เธอเท่าไหร่ ฉันจะเพิ่มให้สามเท่า”

ถรุ้ยยย! นาเดียถุยน้ำลายใส่หน้าเขาอย่างจัง ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติผู้ชายที่ไร้เกียรติแบบนี้ “ต่อให้คุณเอาเงินมากองตรงหน้าฉันสิบล้าน คุณก็ไม่มีวันเทียบกับพี่เจมส์ได้”

นาเดียมองใบหน้าเหี้ยมเกียมของเจคอปด้วยความหวาดหวั่น พึ่งสำนึกได้ว่าตนเองทำอะไรลงไป

เจคอปใช้มือปาดน้ำลายออกจากใบหน้า คาบเลือดที่ติดอยู่บนฝ่ามือยังไม่ทันจางหาย เขามองแววตาแข็งกร้าวของนาเดีย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าท้าทายเขาแบบนี้มาก่อน

“ไม่ต้องใช้เงินถึงสิบล้านหรอก เพราะผู้หญิงอย่างเธอมีค่าแค่ให้ฉันเอาฟรีๆเท่านั้นแหละ มานี่! แม่ตัวดี”

“กรี๊ดดดดด ใครก็ได้ช่วยหนูด้วย หยุดนะ ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร อย่า... อย่านะเจคอป โอ๊ยยยยยยย”