บทที่ 28 ความจริงเปิดเผย

เจคอปมุ่งหน้าไปยังห้องผ่าตัดด้วยอารมณ์คุกรุ่น ใจอยากจะถึงตัวนาเดียให้เร็วที่สุด ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ครางแครงใจในคำพูดของน้องชาย อารมณ์หึงหวงครอบงำความคิดจนมองไม่ออกว่าตนกำลังถูกน้องชายปั่นหัวอยู่ ฝีเท้ารีบเร่งจนเหมือนจะออกวิ่งอยู่แล้ว ฝ่ามือก็เร่งพิมพ์ข้อความส่งให้หญิงสาว ขณะนี้เป็นเวลาพักเที่ยง หล่อนเองก็คงจะพักอยู่เหมือนกัน

'ออกมาหาฉันที่บันไดหนีไฟชั้น 3 เดี๋ยวนี้' - เจคอป

'หนูกำลังทานข้าวอยู่ รอสัก 10 นาทีได้ไหมคะ' - นาเดีย

'เดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!' - เจคอป

นาเดียกำโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนรักที่ยอมกลับมาคุยกัน ทั้งสองกำลังสนทนาเกี่ยวกับเรื่องงานประชุมที่พัทยาสุดสัปดาห์นี้ นาเดียเหงื่อแตกพลั่ก พยายามคิดหาวิธีโกหกเพื่อปลีกตัวออกไปหาชายอีกคนที่ไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรถึงเร่งรัดกันขนาดนี้

“อู๊ยยย แก ฉันปวดท้อง ขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะ” ใบหน้าเหยเกด้วยความปวดหน่วงเมื่อถูกข้าศึกโจมตีกระทันหัน ญาดาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะปล่อยให้นาเดียรีบวิ่งหายไป

ระหว่างที่ยืนรอนาเดียด้วยหัวใจร้อนรุ่ม เสียงสนทนาของใครบางคนก็ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง เขาพยายามเงี่ยหูฟัง หากมีใครอยู่แถวนี้ เขาก็คงจะคุยกับนาเดียได้ไม่สะดวกนัก

“เข้ามาในนี้ทำไมหืม?”

เป็นเสียงของผู้ชายที่เขาไม่ยักคุ้น คงมีใครเดินเข้ามาเพื่อหวังจะคุยกันอย่างที่เขากำลังคิดจะทำ เขาคงต้องเปลี่ยนสถานที่ใหม่ แต่ร่างใหญ่ก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของผู้หญิงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

“บอกมินมานะว่าพี่รุทธ์ไปหาคุณพ่อที่สนามบินทำไม แล้วมาโกหกมินว่าไปคุยกับลูกค้า”

เจคอปตกตะลึง ไม่คิดว่าฝ่ายหญิงจะเป็นมินตรา คู่หมั้นของน้องชายเขา เจคอปแทบจะกลั้นลมหายใจ

“พี่ตั้งใจไปคุยกับคุณท่านเรื่องของเรานั้นแหละ”

หัวใจคนฟังเต้นระส่ำกับบทสนทนาที่ได้ยินโดยบังเอิญ พลันร่างเล็กที่เขากำลังรออยู่ก็เปิดประตูเข้ามา เจคอปรีบดึงนาเดียเข้ามาปิดปาก หญิงสาวยืนนิ่ง พลอยกลั้นหายใจไปกับเขาด้วย

“แล้ว แล้วคุณพ่อว่ายังไงบ้าง แล้ว...”

จู่ๆเสียงของมินตราก็ขาดหายไป ด้วยความสงสัย เจคอปจึงชะโงกหน้าลงไปมองตามช่องว่างของบันได นาเดียชะโงกหน้าตามด้วยความใคร่รู้ ภาพเบื้องล่างทำเอาทั้งคู่แทบช็อค โดยเฉพาะเจคอป ชายหญิงเบื้องล่างกำลังแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าทั้งสองอยู่ในสถานะไหน นาเดียมองเห็นเพียงใบหน้าของฝ่ายชายเพราะฝ่ายหญิงยืนหันหลังให้ตน ก่อนศีรษะของคนอยากรู้อยากเห็นจะถูกดึงกลับเมื่อสองคนเบื้องล่างผละออกจากกัน

“เราเลิกกันเถอะมินตรา ยุติทุกอย่างเอาไว้แค่นี้ จากนี้พี่จะทำเหมือนว่าทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝัน และต่อจากนี้พี่จะไม่รู้สึกอะไรกับมิน เกินกว่าเจ้านายกับลูกน้อง”

เสียงฝีเท้าหนักๆเดินจากไป นาเดียรอจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาของหญิงสาวอีกคนเดินจากไปแล้ว จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ใครเหรอคะผ.อ. ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยคะ แล้วนี่ มีธุระสำคัญอะไรถึงเรียกหนูออกมากระทันหันขนาดนี้” นาเดียมองร่างใหญ่ที่ยังคงนิ่งอึ้ง ในหัวของเจคอปกำลังทำงานอย่างหนักจนไม่ได้ยินคำถามของเธอ คำพูดที่นาเดียเคยบอกแล่นกลับเข้ามาในหัว

'พี่เจมส์เขาบอกว่าคุณมินตรา ว่าที่คู่หมั้นของเขามีคนรักอยู่แล้ว แต่เธอบอกที่บ้านไม่ได้'

แววตาที่มองมาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่ได้เห็นมานาน มันเป็นสายตาแบบเดียวกันกับที่เจคอปมองเธอที่ร้านกาแฟวันนั้น “บอกฉันทุกอย่างที่เธอรู้เกี่ยวกับเจมส์และมินตรา” น้ำเสียงเย็นเยือกของเขาทำให้คนตัวเล็กหวาดกลัว แม้เขาจะเคยลั่นวาจาว่าจะไม่ทำร้ายเธออีก แต่คนที่เคยทำร้ายเธอด้วยสายตาแบบนี้มาแล้ว จะให้เชื่อใจเขาเต็มร้อยย่อมเป็นไปไม่ได้ นาเดียกลืนน้ำลาย หรือว่าคู่รักที่เหมือนจะมีปากเสียงกันเมื่อครู่ คือคุณมินตรา คู่หมั้นของพี่เจมส์

“เล่ามาให้หมด!”

นาเดียสะดุ้งเฮือก ก่อนจะเปล่งวาจาออกมาอย่างยากลำบาก เธอเล่าสิ่งที่เธอรู้จากเจมส์จนหมดเปลือก รวมถึงเรื่องที่เขาขอร้องให้เธอแกล้งเล่นละครเป็นแฟนตบตาครอบครัวเขาด้วย

เจคอปยืนนิ่งสนิทราวกับรูปปั้น ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปาก สายตาแข็งกร้าวหายไปจากแววตาแล้ว เหลือเพียงสายตาที่เธอก็คาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สู้ให้เขาดุด่าว่ากล่าวเธอ ยังจะรู้สึกดีกว่าการที่เขาเอาแต่นิ่งเงียบแบบนี้

“โกรธหนูเหรอคะ” นาเดียเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ทว่าร่างใหญ่กลับล่าถอยไปสองสามก้าว

หัวใจของนาเดียเย็นวาบ นึกไปถึงคำพูดที่เขาเคยพูดไว้

'เธอต้องอยู่กับฉันไปเรื่อยๆ จนกว่าฉันจะมั่นใจว่าเจมส์มาร์เลิกยุ่งกับเธอ แล้วกลับไปหาคู่หมั้นของเขา'

ในเมื่อตอนนี้เขารู้แล้วว่าระหว่างเธอกับพี่เจมส์ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย และเธอก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เจมส์ปฏิเสธงานหมั้น เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเธอไว้กับตัวอีกแล้ว หรือว่าที่เขาเงียบไป เขาจะกำลังตัดสินใจเรื่องของเธอ

“ผ.อ.”

นาเดียเอ่ยเรียกด้วยเสียงสั่นเครือ คำพูดที่ว่าเธอคงต้องอยู่กับเขาไปเรื่อยๆยังคงดังก้อง แม้เธอจะไม่ได้หวังว่ามันจะนานแสนนานจนตลอดไป แต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะจบลงรวดเร็วขนาดนี้

“กลับไปทำงานเถอะ ฉันไปล่ะ”

เขาหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันมาสนใจเธออีก นาเดียยืนนิ่งเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง ทั้งที่ควรจะรู้สึกโล่งใจ แต่ทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้ หญิงสาวพึ่งจะรู้ตัว ว่าเธอเผลอหลงรักผู้ชายใจร้ายอย่างเจคอปไปหมดทั้งใจแล้ว