บทที่ 29 แค่ผู้หญิงคนเดียว

เสียงเคาะโทรศัพท์มือถือกระทบกับโต๊ะไม้โปร่งดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ก่อนจะผ่อนความถี่ลงเรื่อยๆ บ่งบอกถึงอาการเหม่อลอยของเจ้าของมือถือเครื่องดังกล่าว เป็นเวลากว่าสองวันแล้วที่ผู้ชายร้ายกาจคนนั้นหายไปจากวงโคจรชีวิตเธอ ทั้งที่เคยมาคอยป่วนเปี้ยนอยู่ใกล้ตัวตลอดเวลา แม้วันที่ไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด ก็ยังคอยตามกวนใจไม่ห่างไปไหน แล้วตอนนี้ล่ะ เขาหายไปไหน นึกอยากจะตีตัวออกห่างก็ไปซะดื้อๆอย่างนี้เลยเหรอ แล้วเมื่อคราวก่อนที่มาแสดงท่าทีว่าห่วงหวงกัน มาทำพูดจาอ่อนโยนอ่อนหวาน ให้สัญญากันเป็นมั่นเหมาะนั่นคืออะไร?

“เฮ้อ...”

ญาดามองเพื่อนตัวเองนั่งถอนหายใจพลางเขี่ยข้าวไปมาโดยไม่คิดจะตักเข้าปากแม้แต่คำเดียว

“จะหมดเวลาพักแล้วนะ จะไม่กินหน่อยเหรอ” อดถามกันไม่ได้ ทั้งที่ปกตินาเดียเป็นคนกินจุจะตายไป

“อิ่มแล้ว” เธอตอบส่งๆโดยลืมคิดไปว่าตัวเองยังไม่ได้ตักอะไรเข้าปากสักคำ นาเดียถอนหายใจอีกครั้ง จ้องโทรศัพท์ในมือนิ่ง ตลอดสองวันที่ผ่านมา เธอนั่งอ่านข้อความที่เคยแชทคุยกับเจคอปวนไปวนมาจนจำได้ทุกคำพูด ข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมาตามกันให้ออกไปเจอยังค้างเติ่งเป็นประโยคสุดท้ายในหน้าต่างแชท หลายครั้งที่เธอพิมพ์ข้อความเตรียมจะส่งหาเขา แต่ก็ต้องกลั้นใจลบมันทิ้งทุกทีไป

ปลายจมูกเล็กเห่อร้อน เธอรู้สึกเหมือนมีหยาดน้ำไหลรินอาบแก้ม กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้ ก็ตอนที่ญาดาโวยวายออกมาเบาๆ “เห้ย มึงร้องไห้ทำไมเนี่ย”

“บ้าา ร้องอะไร ไม่ได้ร้อง” ไม่วายเถียงกลับ ก่อนจะใช้มือเช็ดไปที่พวงแก้ม เออ ร้องจริงด้วย “สงสัยพริกเข้าตามั้ง เก็บจานไปล้างเถอะ จะหมดเวลาพักแล้ว” นาเดียรีบลุกหนี ไม่อยากตอบคำถามอะไรที่ตัวเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ทันทีที่นาเดียหมุนตัวลุกออกจากเก้าอี้ ร่างบางเกือบจะชนเข้ากับแผงอกหนาของคนที่มายืนอยู่ด้านหลัง เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่เธอเกือบจะชน ใบหน้าของร่างใหญ่ที่ยืนตรงหน้าเธอในระยะประชิดทำให้นาเดียชะงักงัน ยืนนิ่งเหมือนถูกสะกด

“ผ.อ.” เสียงแผ่วเบาจนคนพูดยังแทบจะไม่ได้ยิน

“ผ.อ. สวัสดีค่ะ” เสียงเจื้อแจ้วของญาดาดังขึ้นมาจากด้านหลัง เธอรีบวิ่งอ้อมจากอีกฝั่งของโต๊ะเพื่อมายืนข้างๆเพื่อน

“อืม” ร่างสูงพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสบตาคนตัวเล็กที่ยังยืนตะลึงงัน “ฉันเอากำหนดการการประชุมเสาร์อาทิตย์นี้มาให้ เอาไปแจกคนอื่นต่อด้วยล่ะ” เขายื่นซองเอกสารให้นาเดีย แต่เธอกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง โดยเฉพาะแววตาที่จ้องใบหน้าคมแบบไม่กระพริบ ญาดายืนมองหน้านาเดียสลับกับเจคอปที่เอาแต่มองหน้ากัน ก่อนจะเหลือบมองซองเอกสารที่กำลังเป็นหม้ายไร้คนสนใจ เธอจึงยื่นมือออกไปรับแทน

“ขอบคุณผ.อ.มากนะคะ เดี๋ยวหนูจะเอาไปแจกต่อเองค่ะ” ญาดาพยายามพูดทำลายบรรยากาศน่าอึดอัด แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สนใจเธอเลยสักนิด หล่อนจึงใช้ข้อศอกกระทุ้งแขนนาเดียที่ยังยืนนิ่งเป็นรูปปั้นให้หันมาสนใจเธอแก้เก้อ

“อะ เอ่อ ขอบคุณค่ะผ.อ. หนู หนูขอตัวไปล้างจานก่อนนะคะ”

นาเดียรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออก ความตื่นเต้นดีใจระคนน้อยใจตีกันอยู่ในหัว เธอสู้คิดถึงเขามาตลอดสองวัน อยากเจอหน้าเขาใจจะขาด แต่พอได้เจอเข้าจริงๆ กลับไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรเพื่อสื่อให้เขารู้ความในใจ เมื่อเห็นว่าเจคอปไม่ได้เหนี่ยวรั้ง เธอจึงเดินเลี่ยงออกมา

ร่างสูงยืนนิ่ง เขาไม่กล้าแม้แต่จะเหนี่ยวรั้งลำแขนนั้นไว้ จึงทำได้แค่ปล่อยให้เธอเดินผ่านไป ในเมื่อไม่มีเหตุผลที่จะรั้งนาเดียไว้กับตัวอีกแล้ว เขาจะทำอะไรได้ นึกย้อนกลับไปวินาทีแรกหลังจากที่ได้รู้ความจริง แว๊บแรกของความคิด เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในรถคราวนั้น วันที่เขาบันดาลโทสะลงกับร่างเล็กแบบไร้ซึ่งความปราณี เช้าวันที่เขาออกมาทำงาน คราบเลือดที่เกิดจากการกระทำรุนแรงของเขายังแห้งติดอยู่บนเบาะรถ เขาพึ่งสำนึกว่าตัวเองทำอะไรกับนาเดียไว้บ้าง ไม่แปลกใจที่เธอจะเอาแต่ร้องไห้ยามที่อยู่กับเขา เธอคงจะรังเกียจเขาเต็มที ในเมื่อไม่เหลือข้ออ้างจะเก็บเธอไว้ข้างกาย เขาก็จำต้องปล่อยเธอไป ทั้งที่เคยคิดว่าต่อให้ขาดนาเดียไป เขาก็ยังสามารถใช้ชีวิตต่อได้ตามปกติ มีเซ็กส์กับผู้หญิงคนใหม่ไปเรื่อยๆดังเช่นที่ผ่านมา ผู้หญิงเพียงคนเดียวจะมีผลกับชีวิตเขาได้อย่างไร