บทที่ 33 ระหว่างความรักกับความใคร่ NC

นาเดียไม่ได้เสียใจกับคำตอบที่ได้ยิน ตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้ปฏิเสธกันรุนแรงจนทำร้ายความรู้สึกกัน สิ่งที่เธอสัมผัสจากผู้ชายคนนี้ ทั้งจากประสบการณ์ตรงและจากคำล่ำรือ ที่ผ่านมามันเคยมีแต่ความโหดร้าย ป่าเถื่อน เขาเคยเป็นคนไร้หัวใจ แต่วันนี้ ณ ตอนนี้ เขาปฏิบัติกับเธอมากกว่าที่เธอเคยหวังว่าจะได้รับ แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว

“อื้ม แล้ว แล้ว...” คนตัวเล็กทำท่าจะมีคำถามต่อ

“จะถามอะไรอีก วันนี้สงสัยเยอะจริง” เจคอปเปลี่ยนท่ามาเป็นนอนตะแคง ใช้ข้อศอกยันศีรษะเพื่อมองหน้าเด็กขี้สงสัยให้ถนัดตา นาเดียรีบซุกหน้าลงกับผ้าห่ม โผล่ออกมาเพียงดวงตา

“แล้ว.... พี่เจคเคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อนไหมคะ” คราวนี้ศีรษะเล็กหายลับเข้าไปในผ้าห่มทั้งหมด ใจเธอเต้นระส่ำด้วยความตื่นเต้น พลางนึกไปถึงภาพถ่ายคู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเขียนข้อความบอกรักไว้ นาเดียกำลังเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อว่าเขาจะเอ่ยถึงเรื่องนี้หรือเปล่า

เจคอปสตั๊นไปหลายนาที เขาไม่ได้เสียเวลานึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นหรอก เพราะในชีวิตนี้เขาก็เคยมีความรักเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่เขากำลังนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีตที่มันผ่านมานานหลายสิบปีแล้วต่างหาก

‘...พี่เจค หนูโดนแกล้งอีกแล้วค่ะ’

‘...พี่เจค วันนี้หนูพับนกกระดาษตัวแรกได้แล้วนะ หนูให้’

‘พี่อยากได้ปืน เอาที่สมกับเป็นของเล่นผู้ชายหน่อยสิ’

‘...พี่เจค หนูไปหัดพับปืนมาแล้ว เล่นกับหนูด้วยนะ’

‘...สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่เจค สร้อยข้อมือลูกปัดอันนี้ หนูร้อยเองกับมือเลยน๊าา ชอบมั๊ยคะ’

เสียงใสซื่อของเด็กสาวที่อายุห่างจากเขาถึงสิบสองปียังตราตรึงอยู่ในหัวใจ เธอเป็นเด็กขี้แย แสนเอาแต่ใจ เพราะเธอต้องอยู่ห่างจากพ่อไกลถึงคนละซีกโลก ทำให้หญิงสาวคอยตามติดเขาแจเหมือนต้องการความอบอุ่นจากผู้ชายที่อายุมากกว่า นับได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาเรียนรู้ที่จะเอาใจเพื่อให้ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธอเสมอ รู้ตัวอีกที เขาก็หลงรักเธอจนหมดหัวใจเสียแล้ว แต่ความรู้สึกนั้นมันก็เจือจางหายไปตามกาลเวลาที่ร่วงเลย หากนาเดียไม่เอ่ยถึง เขาก็คงลืมเลือนไปจนหมดสิ้น

นาเดียโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มเพราะเห็นเจคอปเงียบไป พลันหญิงสาวก็รู้สึกจุกแน่นหน้าอก ทั้งแววตาและใบหน้าของเขาปรากฏร่องรอยของความอบอุ่นอ่อนโยน ไม่ใช่ความอ่อนโยนแบบเดียวกันกับที่เธอเคยได้รับ มันอ่อนโยนยิ่งกว่านั้น เขาคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมากสินะ...

“อืม ก็เคยนะ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันเคยรัก แต่มันนานมากแล้ว ฉันลืมไปหมดแล้วล่ะ” เขาหลุดจากภวังค์ความคิด ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะหันมามองหน้าคนตัวเล็กที่ขึ้นสีแดงก่ำ นาเดียรีบหลบหน้าลงใต้ผ้าห่มเพราะกลัวเจคอปจะรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ แต่เหมือนว่าเขาจะรู้แล้ว

“อื้อ...” เจคอปเอื้อมมือมาดึงผ้าห่มที่ปิดหน้านาเดียออก แต่เธอขืนตัวสู้กับแรงเขา น้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งไหลออกมาไม่หยุด

เมื่อเด็กน้อยไม่ยอมให้เขาดึงผ้าห่มออก เขาจึงมุดตัวเข้าไปแทน!

เจคอปมองใบหน้าที่ถูกปิดไว้ด้วยฝ่ามือ ร่างบางสั่นสะอื้นอีกแล้ว และเขารู้ว่าเพราะอะไร

“ถามพี่เอง แล้วจะร้องทำไม หืม?” เจคอปพยายามแกะมือบางออก แต่คนตัวเล็กไม่ยอม แม้นาเดียจะสะดุดกับสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเอง แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองกันอยู่ดี

“เขาเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้พี่ยอมตามใจได้ เขามักจะขี้แย ร้องไห้เสมอ แล้วก็เป็นเด็กที่แสนเอาแต่ใจ...”

“พอแล้วค่ะ ไม่อยากฟังแล้ว” นาเดียไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ได้อีกต่อไป สิ่งที่ได้ฟังมันทำให้หัวใจเจ็บเกินจะทน

“หลังจากนั้น ก็ไม่เคยมีใครทำให้พี่รู้สึกแบบนั้นได้อีก” แต่เขาไม่ยอมหยุดพูด

“หนูบอกว่าไม่อยากฟังแล้ว พอแล้ว มันเจ็บ! ฮือๆๆ เจ็บ!”

“จนกระทั่งพี่ได้เจอเธอ...”

“.......!”

ร่างบางถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น ท่อนแขนที่แข็งแกร่ง โอบปลอบร่างเล็กที่สั่นสะอื้น “ไม่เคยมีใครทำให้พี่ร้อนรนได้ขนาดนี้ ไม่เคยมีใครทำให้พี่รู้สึกทุกข์ใจได้ขนาดนี้ ไม่เคยมีใครทำให้พี่คิดจะเปลี่ยนตัวเองได้เลย นอกจากเดีย”

“...........”

เจคอปแกะฝ่ามือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาออก คราวนี้นาเดียยอมแต่โดยดี หัวใจดวงน้อยกำลังทำงานอย่างหนัก ครั้งแรกมันบีบตัวรุนแรงเพราะความเสียใจ แต่คราวนี้มันบีบตัวรุนแรงเพราะความดีใจ ใบหน้ามนเห่อร้อนด้วยความขัดเขินเมื่อเจคอปเช็ดคราบน้ำตาให้

“วันเดียว ร้องไห้ตั้งไม่รู้กี่รอบ” เขาบรรจงเช็ดดวงตากลมโตที่บวมช้ำเพราะทำงานอย่างหนัก นาเดียได้แต่ก้มหน้างุด ไม่ใช่เพราะเขาหรือไง อารมณ์เธอถึงได้แปรปรวนขนาดนี้

เจคอปมอบจูบแสนหวานเพื่อให้คนตัวเล็กเลิกคิดมาก นาเดียหลับตาซึมซับความลึกซึ้งจากสัมผัสของเขา

“หยุดร้องได้รึยัง” เจคอปผละใบหน้าออก แต่ยังคงใกล้มากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน นาเดียพยักหน้าแทนคำตอบ

“งั้นเปิดผ้านะ พี่ร้อนจะตายอยู่แล้ว” เขาส่งยิ้มบางๆให้ สำหรับคนทั่วไปอาจจะมองว่ามันเป็นใบหน้าเฉยชาธรรมดา แต่สำหรับคนที่เคยรู้จักเขาจะไม่คิดแบบนั้นแน่นอน นาเดียมีความสุขจนทะลักล้น ไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่น่ารักได้ถึงขนาดนี้ เขาทำให้เธอตกหลุมรักเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

“แล้วเดียล่ะ เคยมีแฟนบ้างรึป่าว ทำไมโตจนป่านนี้พึ่งจะเสียซิง หืม?” เขาจับร่างบางให้นอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน นาเดียชะงักเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะถามกลับ เรื่องราวของเธอมันไม่ค่อยน่าจดจำสักเท่าไหร่

“ก็... พึ่งเคยมีคนเดียวค่ะ แต่ไม่ค่อยมีอะไรน่าจดจำ เขาแค่มาหลอกฟันหนู หนูถึงได้เกลียดพวกผู้ชายที่คิดแต่เรื่องใต้สะดือ” ร่างเล็กมีสีหน้าบูดบึ้งขึ้นทันที

“ดีนะ ที่ยังเก็บรักษาไว้จนมาถึงมือพี่” เจคอปกระซิบเสียงสั่น แกล้งหยอกให้หญิงสาวคลายเครียด

“บ้า! แต่พี่เจคก็คิดแต่เรื่องอย่างว่าเหมือนกัน!” สาวน้อยงอนตุบ! ทำแก้มป่อง

เจคอปพลิกตัวขึ้นมาคร่อมร่างบางเอาไว้ ร่างกายที่ยังคงเปลือยเปล่าของทั้งคู่สัมผัสแนบชิดกันอีกครั้ง “ใช่! พี่ก็คิดแต่เรื่องอย่างว่ากับเดียเหมือนกัน” ปากหนาจูบซุกไซร้ไปตามซอกคอ คำพูดของเจคอปทำให้นาเดียถลึงตาโต “ไม่เคยมีใครทำให้พี่มีความสุขได้เท่านี้มาก่อนเลย พออยู่ใกล้ทีไร มันก็คึกขึ้นมาทุกที”

เขาจับมือเล็กให้สัมผัสกับความแข็งแกร่งที่กำลังผงาดแสดงกำลัง นาเดียหน้าขึ้นสี เธอพยายามจะดึงมือออก แต่มีหรือเขาจะยอม!

“แอบเล่นของใส่พี่รึเปล่า หื่ม? ทำให้พี่เสพติดเดียขนาดนี้” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปตามท่อนเอ็นนุ่มนิ่ม ทั้งที่มันแข็งตัวขนาดนี้ แต่กลับให้สัมผัสอ่อนนุ่ม จักจี้ฝ่ามือจริงๆ นาเดียอดก้มหน้าดู 'สิ่ง' ที่เธอกำลังสัมผัสอยู่ไม่ได้ ท่อนเนื้อสีชมพูเข้มขยายตัวจนมือเล็กกุมไม่ครบรอบ มันอุ่นนุ่มมือดีเหลือเกิน ...ชักเพลินไปกับมัน

“กำแน่นๆ อย่างนั้นแหละ ทำแบบที่พี่สอน อ๊าาาส์ เก่งมาก เด็กดี!” เจคอปเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อมือเล็กลูบผ่านส่วนหัวที่มีน้ำใสไหลซึมออกมา นาเดียอดใจเต้นไปกับสีหน้าซ่านเสียวของเขาไม่ได้ เธออยากเห็นสีหน้าสุขสมของเขา

มือเล็กทำตามการสั่งการจากมือใหญ่ เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มขยับได้เองแล้ว เขาจึงปล่อยมือออก ปล่อยให้เธอเป็นคนคุมเกมส์เองบ้าง “เก่งขนาดนี้ พี่คงคลั่งตายแน่! เร็วอีกได้ไหม ซี๊ดดดด จุ๊บบ”

นาเดียสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับส่วนสงวนเปียกแฉะ “อย่า”

เจคอปรีบประกบปากบางเพื่อไม่ให้เธอเอ่ยคำปฏิเสธ

“ขอพี่นะคนดี” พูดจบ เขาก็สอดนิ้วชี้เข้าไปจนสุดโคน

“อ๊ะ!! ขี้โกง” พูดแบบนี้ใครจะปฏิเสธได้

“ได้ไหม?” เขาแกล้งใช้นิ้วโป้งบดบี้ปุ่มกระสัน ใบหน้าปรากฏยิ้มร้ายกาจจนเธอต้องก้มหน้างุดด้วยความอับอาย

“ยอมแล้วค่ะ หนูยอมพี่ทุกอย่าง” สิ้นเสียง เจคอปก็ชักนิ้วออก ก่อนจะส่งท่อนเอ็นที่พร้อมรบอยู่แล้วทะลวงเข้าไปทีเดียวมิดด้าม

“อื้อ!! เจค! พี่เจค!” ร่างเล็กผวากอดรัดร่างใหญ่ไว้แน่น เสียงคราญครางแห่งความสุขดังระงมทั่วห้อง ร่างบางหัดเด้งสะโพกรับการจู่โจมของเขา สอดประสานเข้าจังหวะกันได้มากขึ้น

เจคอปอดยิ้มให้กับนักเรียนคนเก่งของเขาไม่ได้

“อ๊าาส์ หนู... หนูไม่ไหวแล้ว”

“ทนอีกนิด พร้อมกันนะเด็กดี”

เขาจับร่างบางนอนคว่ำลงกับเตียงโดยที่ทั้งสองยังเชื่อมต่อกันอยู่ เจคอปเร่งส่งแก่นกายเข้าใส่กระแทกกระทั้น วันนี้เขาดูรุนแรงกว่าที่เคย แต่นาเดียก็ไม่อิดออด เธอกลับมีความสุขไปกับเขาเสียด้วยซ้ำ

“อื้มม จะถึงแล้ว ที่รัก อ๊ะ!!” เขาเกร็งกระตุก ต่างฝ่ายต่างนอนหมดเรี่ยวหมดแรง ผมเพ้ากระเซิงจากเหงื่อไคล เจคอปค่อยๆใช้มือเกลี่ยไรผมออกจากใบหน้างาม เขาบรรจงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมน

เซ็กส์ที่เกิดจากความรักมันรู้สึกดีกว่ากันหลายเท่าตัวจริงๆ