บทที่ 32 คิดถึงนะครับ NC

เรือนร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเคลื่อนไหวตามแรงโยกของสะโพกที่โถมเข้าใส่ไม่ยั้ง คนด้านบนยิ่งออกแรงกระหน่ำแทงแท่งร้อนเข้าใส่ร่องรักถี่กระชั้นขึ้นเมื่อรับรู้ว่าเจ้าอาวุธร้ายใกล้จะระเบิดเต็มที เสียงเตียงเหล็กราคาถูกสั่นคลอนกระทบเข้ากับผนังปูนดังนานร่วมสองชั่วโมง หากมันมีชีวิต มันคงจะบอกกับสองร่างที่นอนทับมันอยู่ว่าหากไม่จบกิจกรรมรุนแรงนี้ในระยะเวลาอันสั้น ตัวมันคงจะพังครืนลงมาเป็นแน่

“อ๊ะๆ พี่เจค หนูไม่ไหวแล้ววว จะเสร็จอีกแล้ว อ๊ะ!!!!”

นาเดียหวีดร้องขมิบเกร็งเป็นรอบที่ 5 หรือ 6 เธอเอื้อมมือไปจับซี่เหล็กบนหัวเตียงเพื่อยึดตัวรับแรงกระแทกที่หนักหน่วงต่อเนื่องและยาวนานของเจคอป เขารุนแรงดั่งที่เอ่ยปากเตือนเธอไว้จริงๆ

กึก กึก  กึก กึก กึก กึก กึก กึก

พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ

ใบหน้าสุดหล่อเริ่มเหยเกเล็กน้อยจากแรงบีบรัดตัว เขาเร่งโหมซอยสะโพกเร็วถี่เมื่อรู้สึกถึงอาการปวดหน่วงบริเวณท้องน้อย

“อ๊าาาาาส์!!!!” เจคอปครางเสียงหนักในลำคอลากยาวหนึ่งที พร้อมกับแช่ท่อนเอ็นค้างไว้ ปล่อยให้น้ำกามขาวขุ่นฉีดพุ่งจนเต็มร่อง

 ร่างใหญ่หมดแรงนอนฟรุบตัวลงกับหน้าอกนุ่ม

นาเดียแทบจะสลบในทันที เจคอปทั้งอึดทั้งทน แม้เขาจะเตือนเธอก่อนแล้วว่าจะขอชดเชยที่ไม่ได้มีอะไรกันมาตั้งสองวัน แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะทนทานได้ขนาดนี้

“อืมมม หอมจัง” เจคอปดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดรัด ซุกไซร้จมูกเข้ากับเรือนผมอ่อนนุ่ม กลิ่นกายผสมกับกลิ่นเหงื่อจางๆช่างหอมเย้ายวนใจ มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้สะเปะสะปะไปทั่วตัว จนคนถูกกวนต้องจับมือเขาล็อคไว้ให้กอดก่ายไว้ที่เอวคอดเฉยๆ

“ให้หนูพักบ้างสิ คนนะคะ ไม่ใช่ม้า” นาเดียพูดติดตลก เจคอปจึงดึงเอาร่างเล็กเข้าไปกอดกระชับแนบแน่นยิ่งกว่าเดิม

“คิดถึงเดียนะครับ” สิ่งที่ได้ยินทำให้ร่างบางแข็งเกร็งโดยอัตโนมัติ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยินคำหวานเป็นรอบที่สอง รอบแรกเธอได้ยินไม่ถนัดนัก แต่รอบนี้เขาจงใจพูดข้างใบหูกันเลยทีเดียว ใบหน้าหวานเผยยิ้มด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าจะได้รับความรู้สึกดีๆจากผู้ชายปากร้ายอย่างเขา

แม้จะพยายามกลั้นเอาไว้แล้ว แต่คนด้านหลังก็ยังรับรู้ถึงแรงกระตุกของร่างกาย เขาจับคนตัวเล็กให้หันหน้ามาหากัน ก่อนจะบรรจงเช็ดคราบน้ำตาให้

“หยุดร้อง! ฉันไม่อยากเห็นเธอร้องไห้” เขายังคงชินกับการออกคำสั่ง แต่เชื่อเถอะ น้ำเสียงและแววตาไม่เหลือเค้าเดิมอีกแล้ว ต่อให้ดุเด็ก เด็กยังไม่หยุดร้องเลย “ขอโทษ! จะไม่รุนแรงอีกแล้ว” มือหนาปาดน้ำตาที่สองพวงแก้มให้ แต่ทว่าคนตัวเล็กกลับทำหน้าเหยเก ปล่อยเสียงโฮดังยิ่งกว่าเดิม ...มีเมียเด็กนี่เอาใจยากชะมัด

“จะร้องอีกทำไมเนี่ย!” เจคอปเริ่มทำเสียงดุขึ้นอีกระดับ คราวนี้ถึงได้ผล

“ก็ ก็หนูดีใจ ฮึก” นาเดียพูดไม่ค่อยเป็นคำนัก พยายามหยุดร้องไห้ แต่หัวใจมันตื้นตันไปหมด

“ถ้าไม่หยุดร้อง คราวหลังจะไม่ใจดีด้วยแล้วนะ!” คราวนี้น้ำเสียงเขาดุดันอย่างเช่นแต่ก่อน ได้ผลดีทีเดียว เพราะนาเดียรีบกลั้นหายใจกลืนน้ำตาลงคอไปในทันที เธอซุกใบหน้ากับแผงอก ถูไถไปมาบนไรขนอ่อนนุ่มสีประกายทองของเขา

“ชอบให้ดุ!” เจคอปแกล้งทำเสียงดุ แต่ก็ลูบผมคนในอ้อมกอดเบาๆ เป็นเชิงปลอบปะโลม

“เปล่าค่ะ ชอบให้ใจดี” เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาพอให้ได้ยิน

“เวลาใจดีด้วยก็ชอบดื้อ” เขาทำตัวเหมือนพ่อกำลังดุลูก นาเดียรีบส่ายหน้าหยุกหยิกไปมา

“ไม่ดื้อแล้วค่ะ” เจคอปลอบยิ้ม ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

“เอ่อ พี่เจค?” เป็นสรรพนามที่เจคอปบังคับให้นาเดียเรียก แน่นอนว่ามันทำให้หญิงสาวดีใจมาก เธอแทบจะเรียกชื่อนี้ทุกๆสามวินาทีเลยด้วยซ้ำ

“หื่ม?” คนที่กำลังจะผล็อยหลับขานรับโดยที่ยังไม่ยอมเปิดเปลือกตา

“คือ หนูถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” นาเดียกลืนน้ำลาย เพราะเขาใจดีกับเธอมากเกินไป มากจนเธอนึกหลงตัวเอง “พี่เจครู้สึกยังไงกับหนูเหรอ” รวบรวมความกล้าถามออกไปจนได้ แต่ที่ต้องใช้ความกล้ามากยิ่งกว่า คือการรอคอยคำตอบ

เจคอปลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ไม่คิดว่านาเดียจะถามกันตรงๆแบบนี้ ปฏิเสธไม่ได้ว่านาเดียทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน มันไม่ใช่ความสุขผิวเผินที่เกิดจากผู้หญิงมาปรนนิบัติเอาใจ แต่มันเป็นความสุขที่เกิดจากการที่เขาได้ลองเอาใจผู้อื่น และหากผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่นาเดีย เขาก็คงไม่มีทางรู้สึกแบบนี้

“ฉันยังตอบไม่ได้...” เขากลั่นกรองคำพูดให้ดีที่สุด ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องกลัวคนฟังจะเสียใจ เขารู้สึกดีกับนาเดีย อยากลองอ่อนโยนเพื่อให้เธอพอใจ อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ อยากเห็นเด็กดื้อคนนี้อยู่ข้างกายตลอดเวลา แต่มันถึงขั้นที่จะเรียกว่า 'ความรัก' ไหม เขาก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้