บทที่ 46 เธอเคย...ฉันบ้างไหม

นาเดียตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เสียงกระแทกจากกำปั้นดังสนั่นจนเธอนึกกลัวว่าเขาอาจจะทำรุนแรงกับเธอแบบนั้น พลันสายตาเย็นชาจากร่างสูงก็กดต่ำมองมาที่เธอ ร่างบางใจหายวาบ อยากจะลุกหนี แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัว ฝ่ามือหนาเลื่อนมาจับที่ข้อเท้าก่อนจะออกแรงดึงให้เธอนอนราบลงกับเตียง นาเดียหวีดร้องด้วยความตกใจ มองเขาจับขาเธออ้าออก

“ยะ อย่า... อย่าทำแบบนั้นอีกเลยนะคะ ฮึก” นาเดียหลับตา ไม่กล้าลืมตามองคนตรงหน้า เธอรู้สึมถึงสัมผัสแผ่วเบาจากปลายนิ้วลูบไล้ไปทั่วกายสาว ทุกจุดที่นิ้วเขาลากผ่านมันให้ความรู้สึกเย็นสบายแปลกๆจนเธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บาดแผลด้านล่างอีก

ร่างบางยังคงไม่กล้าลืมตามอง ได้แต่ปล่อยให้เขาจาบจ้วงของสงวนเธอจนกว่าจะพอใจ นิ้วเรียวค่อยๆสอดแทรกเข้าไปภายใน ตอนนี้เธอเริ่มแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่อยู่บนปลายนิ้วของเขาคงจะเป็นครีมหรือยาอะไรสักอย่างที่ให้ความรู้สึกเย็นวาบ แต่ทว่ากลับช่วยบรรเทาอาการปวดแสบที่บาดแผลได้เป็นอย่างดี

เจคอปทายาบรรเทาอาการอักเสบจนทั่วก่อนจะหุบขานาเดีย หลังจากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบนานหลายนาที จนเธอรู้สึกถึงความปลอดภัย จึงค่อยๆลืมตาขึ้น ปรากฏแผ่นหลังของเจคอปนั่งอยู่ข้างๆ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

เธอคิดว่าเขาจะทำรุนแรงกับเธอ แต่กลับตรงกันข้าม

เธอคิดว่าเขาจะมีอะไรกับญาดาไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ทำ

เธอคิดว่าเขาจะไม่สนใจ ไม่ห่วงใยเธอ แต่เขาก็ยังคงอ่อนโยนกับเธอเหมือนเดิม เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขาทำดีกับเธอทุกอย่าง อ่อนโยนกับเธอเสมอ ปฏิบัติกับเธอเสมือนให้เกียรติให้ฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เธอกลับมองข้ามมันมาตลอด

“นาเดีย” เสียงเรียกแผ่วเบาจากคนที่นั่งนิ่งมาพักใหญ่

“คะ” นาเดียพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อ รู้สึกถึงความผิดของตัวเองที่อ่อนแอเกินไป

“เธอเคย........บ้างไหม”

เขาพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอได้ยินไม่ถนัด อาจเพราะเขาพูดในขณะที่ยังนั่งหันหลังอยู่

“พี่เจคว่าอะไรนะคะ” หัวใจดวงน้อยบีบตัวรุนแรง สัมผัสได้ว่าคำพูดของเขามันจะต้องมีความหมาย

“เธอคงรักผู้หญิงคนนั้นมากสินะ” เขาหมายถึงญาดาเหรอ?

นาเดียหันไปมองหน้าคนข้างๆ “ญาดาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของหนู หนูรักมันเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง” ในเมื่อตลอดสี่ปี่ที่ผ่านมา เธอก็มีแค่ญาดาคนเดียวที่อยู่เคียงข้างมาตลอด แล้วมันผิดตรงไหนที่เธอจะรักหล่อนมาก มากเท่ากับที่รักตัวเอง

“แม้ว่าหล่อนจะไม่เคยเห็นเธอเป็นเพื่อนเลยก็ตามนะเหรอ”

“พี่เจคหมายความว่ายังไงคะ” ร่างบางหันกลับมามองแผ่นหลังของร่างสูง

“....”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ เจคอปเฝ้ารอด้วยความหวัง หวังว่านาเดียจะรับรู้ความรู้สึกของเขาและรับรู้ถึงความรู้สึกของตัวเธอเอง

นาเดียกำลังลังเล เธอควรจะพูดเรื่องสำคัญบางอย่างออกไป ควรจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป ไม่อย่างนั้น… เธออาจจะต้องเสียเขาไปตลอดกาล

เจคอปหันมาจ้องคนตรงหน้าผ่านความมืด แก้มนวลสัมผัสได้ถึงฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้แผ่วเบา แววตาเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยปนความเหงาเศร้าจนเธอใจหาย มือเล็กทาบทับบนมือหนาที่ลูบไล้อยู่บนแก้ม หลับตาซึมซับสัมผัสแสนอ่อนโยนจากเขา

“พี่เจค...”

“หืม?” หัวใจที่แหลกละเอียดของเขาเฝ้ารออย่างมีความหวัง หวังว่าเธอจะพูดบางสิ่ง บางอย่างที่เขารอคอย

“คือหนู… หนู...” เขาเห็นสีหน้าลังเลของเธอ เธอหันไปมองเตียงข้างๆ พลันสายตาที่เคยเข้มแข็งก็หม่นหมองลง ดับความหวังริบหรี่ของเขาไปด้วย

“อย่าลืมกินยาที่ให้ไว้ แล้วถ้าพรุ่งนี้เช้าอาการไม่ดีขึ้นก็ทายาซ้ำอีกรอบ ส่วนเรื่องเพื่อนของเธอ ถ้าอยากให้พี่ชอบหล่อนจริงๆ พี่ก็จะทำตามความต้องการของเธอ” ไม่รู้ทำไม น้ำเสียงที่เธอได้ยินถึงฟังดูเศร้านัก เขากำลังเดินออกไปแล้ว ไม่ใช่นะ เธอไม่ได้ต้องการแบบนั้น

“พี่เจค!!”

ปัง!!!!!

เจคอปออกไปแล้ว ทิ้งคำพูดกรีดแทงหัวใจให้เธอต้องเจ็บปวดกับทางที่เธอเป็นคนเลือก นาเดียหันไปมองหัวเตียง เห็นยาเม็ดสีขาวสองเม็ดกับกระปุกยาเล็กๆวางอยู่ เธอหันไปมองหน้าเพื่อนที่นอนนิ่งไม่ไหวติง น้ำตาเม็ดโตร่วงออกจากดวงตา เธอไม่สามารถมอบความอ่อนโยนของเขาให้ใครได้ เธอทนไม่ได้

ขอโทษนะญาดา ฉันยกผู้ชายคนนี้ให้แกไม่ได้จริงๆ ฉันขอโทษ