บทที่ 47 ฉันยกผู้ชายคนนี้ให้เธอไม่ได้

รุ่งเช้า

นาเดียถูกปลุกด้วยเสียงตะโกนพร้อมการเขย่าตัวเต็มแรง ทำให้เธอถูกปลุกจากภวังค์ความฝัน นาเดียปรือตาขึ้นด้วยความงัวเงีย กว่าเธอจะข่มตาหลับได้ก็เกือบตี 3 เข้าไปแล้ว

“หือออ ว่าไง ฉันง่วง” หญิงสาวคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะ ซุกตัวหาความอบอุ่นหวังจะกลับเข้าไปในภวังค์แสนหวานอีกครั้ง

ในฝัน เจคอปกำลังจะมอบจุมพิตแสนหวานให้เธอบนชายหาด แต่แล้วญาดาที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ก็ตะโกนเรียกเธอ ขัดความสุขแสนหวานของเธอ ...เหมือนตอนนี้ไม่มีผิด

“ลุกขึ้นมา เดี๋ยวนี้เลย!” ญาดากระชากผ้าห่มออก เสียงแปดหลอดของเธอทำให้นาเดียต้องงัวเงียลุกขึ้นมานั่งจนได้

“มีอะไรปลุกแต่เช้า” นาเดียขยี้ผมไล่ความหงุดหงิด มองญาดากระโจนลงมานั่งข้างกาย พลางเขย่าแขนยกใหญ่

“เมื่อคืนแกอยู่ในห้องรึเปล่าตอนฉันกลับเข้ามา” ท่าทีคาดคั้นของญาดาทำให้เธอเกิดอาการขาดน้ำขึ้นทันที

“ทำไม” หญิงสาวลองหยั่งเชิง เพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

“ก็เมื่อคืนฉันรู้สึกว่าเมามาก แล้วก็มึนหัวแปลกๆ แต่ฉันมั่นใจว่าผ.อ.เป็นคนมาส่งฉันที่ห้องแน่ๆ แล้วก็... นั้นแหละ ฉันจำไม่ค่อยได้ ตกลงแกอยู่รึป่าว” ญาดายังคงคาดคั้น นาเดียได้แต่เสตามองไปทางอื่น ไม่รู้ว่าจะตอบหล่อนอย่างไร

“ไม่รู้สิ ฉันหลับไปแล้ว ก็ฉันไม่สบาย พอกินยาแล้วก็สลบยาวถึงเช้าเนี้ย” เธอรู้สึกโล่งใจที่หาทางออกให้ตัวเองได้ แต่ญาดากลับหรี่ตามองด้วยสายตาจับผิด เธอยังสงสัยเรื่องระหว่างนาเดียกับเจคอปอยู่ เพราะเมื่อวานหลังจากที่นาเดียขอตัวกลับห้อง เจคอปก็เอาแต่เมินเฉยเธอ ซ้ำยังถามถึงแต่เรื่องของนาเดียตลอดเวลา จนเธอนึกหมั่นไส้คนตรงหน้าขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็พูดถึงแต่นาเดีย

“เออ ไม่รู้ก็ไม่รู้ แต่ก็ช่างมันเถอะ เมื่อคืนฉันมีความสุขมาก ผ.อ. เอ้ยย พี่เจคเขาใจดีกับฉันมากเลยแก ไม่เห็นเหมือนข่าวลือที่ว่าเขาสุดแสนจะเย็นชา เห็นผู้หญิงเป็นแค่คู่นอนเลย เขาทั้งเทคแคร์ ดูแลฉันอย่างดีเลยอะแก โอ๊ยยยย มีความสุข” ญาดาทำหน้าเคลิบเคลิ้มประกอบคำโกหกของตัวเอง เธอจงใจพูดข่มคนตรงหน้า ซึ่งคล้ายจะได้ผล ใบหน้าหวานหม่นลงทันที

“แกเรียกเขาว่าพี่เจคเหรอ” นาเดียละเมอถามอย่างลืมตัว รู้สึกถึงแรงบีบตัวของหัวใจ

“อือ เขาบอกให้ฉันเรียกแบบนั้น ทำไม มีอะไรเหรอ” ญาดากอดอก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

“เปล่า”

'มีสิ ฉันต้องมีอยู่แล้ว เพราะฉันควรจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เรียกเขาแบบนั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์'

ร่างบางกำหมัด แววตาแข็งกร้าวขึ้น แต่อีกฝ่ายลุกออกไปก่อนจึงไม่ทันเห็น

ญาดาถอดชุดบิกินีที่ใส่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออก ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นพันรอบตัวพลางหันหน้ามามองนาเดียที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียง

“ยังไงฉันก็ต้องขอบใจแกมากนะที่ช่วยแนะนำฉันให้รู้จักกับพี่เจค ฉันมีความสุขมาก อาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ วันนี้มีกิจกรรมที่ชายหาด ฉันต้องรีบทำคะแนน” หญิงสาวพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

นาเดียเหม่อมองเงาของเพื่อนรักผ่านกระจกกั้น เกิดความรู้สึกผิดขึ้นภายในใจ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยกเจคอปให้กับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น แม้ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาเธอจะยอมเสียสละให้ญาดาได้ทุกเรื่อง แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้น แค่ผู้ชายคนนี้เท่านั้นที่เธอจะไม่ยอมเสียสละให้ ต่อให้เธอไม่มีอะไรสู้ญาดาได้ แต่เธอก็จะสู้ เธอจะต้องเอาเขากลับมาให้ได้