บทที่ 45 เจคอปคลุ้งคลั่ง

ท่ามกลางความมืดมิดและความเย็นเฉียบภายในห้อง นาเดียยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง ปล่อยให้เสียงครวญครางจากชายหญิงข้างๆทิ่มแทงร่างกาย

“อ่ะ อืมมม ซี๊ดด อ๊าาาา” เสียงครางแห่งความสุขจากปากเพื่อนรักกรีดแทงซ้ำลงบนแผลสดใหม่ ให้มันร้าวลึกลงไปอีก

เซลล์สมองที่ตายด้านไปชั่วขณะค่อยๆสั่งการให้ขาก้าวลงจากเตียง พาร่างกายและหัวใจที่บอบช้ำออกไปให้พ้นจากตรงนี้ หยดน้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วพลันก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

ความรักของเธอมันจบสิ้นแล้ว จบลงไปพร้อมกับรักครั้งใหม่ที่พึ่งเริ่มต้นของเพื่อนที่เธอรักยิ่งกว่าตัวเอง

“อ๊ะ!”

นาเดียถูกกระชากแขนจากในความมืดจนเสียหลักล้มลงบนเตียง รู้สึกถึงร่างหนักอึ้งขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวเธอ

“พี่เจค” เพราะสายตาเริ่มชินกับความมืด ทำให้นาเดียมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความมืดด้วยรึเปล่า ที่ทำให้เธอมองเห็นใบหน้านั้นคล้ายจะมี 'น้ำตา' เอ่อคลอ

“อ๊ะ!!!! ยะ ...อย่าค่ะ” นาเดียหวีดร้องในลำคอด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงจู่โจมเข้าใส่ เธอผวาเหลียวมองร่างญาดาที่นอนอยู่เตียงข้างๆ เหมือนญาดาจะนอนนิ่งสนิท หายใจสม่ำเสมอคล้ายจะหลับไปแล้ว หลับลึกเสียด้วย

“อื้มม นาเดียย จ๊วบบ ที่รัก...” เสียงเพ้อคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าออกมาจากร่างใหญ่ เขาคงอยู่ในอาการมึนเมาเต็มที่ เสียงเพรียกละเมอของเขาทำให้นาเดียอดใจสั่นหวั่นไหวไม่ได้

ปากหนาโลมเลียไปทั่วซอกคอหอม ฝ่ามือสองข้างช่วยกันดึงทึ้งชุดนอนของเธอออกไปให้พ้นทาง

กลิ่นนี้ สัมผัสนี้ เรือนร่างของผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาปรารถนา

เมื่อไร้อาภรณ์ห่อหุ้มร่างกาย เขาจึงถือวิสาสะจูบไล่ไปทั่วเรือนร่างอรชร บีบคลึงเต้านมรุนแรงแต่ก็ไม่ถึงกับแรงมาก เธอรู้สึกว่าริมฝีปากเขามันร้อนกว่าทุกที อาจเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ หรือเพราะตัวเธอเย็นเฉียบ หรือเพราะร่างกายเขาร้อนคล้ายจะเป็นไข้ ซึ่งจะเพราะอะไรก็แล้วแต่ แต่มันทำให้เธอเสียวซ่านยิ่งกว่าทุกที เขาโลมเลียเวียนวนอยู่บนโหนกเนื้ออวบอูม ก่อนจะไล่เลียไปตามขาหนีบและต้นขาอ่อนด้านใน ขาเล็กบัดนี้กางอ้าออกเต็มที่ ปล่อยให้ชายตรงหน้าได้ลิ้มลองของสงวนได้โดยง่าย ทันทีที่ลิ้นหนาแตะเข้าที่เนื้ออูม นาเดียก็แทบจะกรีดร้องออกมา เพราะบาดแผลบวมช้ำและช่องทางที่ยังคงอักเสบไม่หาย เรียวขาสั่นระริกด้วยความเจ็บแสบ คล้ายคนเบื้องล่างจะรับรู้ เขาค่อยๆลากลิ้นแผ่วเบาไปตามรอยแดงและแผลสดที่กายสาวโดยไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจ

“อ๊ะ!!!! พะ พี่เจ...อื้ออออ ผ.อ.” ร่างเล็กหลุดเสียงครางอย่างสุดกลั้น คำที่เธอใช้เรียกกันทำให้เขาต้องผละจากด้านล่างและพาตัวเองขึ้นสู่ด้านบน ตาคมมองดวงตาที่ปรือลงเล็กน้อยเพราะความกระสัน

“เรียกพี่เหมือนเดิม ทั้งต่อหน้าและลับหลังคนอื่น ถ้าไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงหูแม่นั่น ก็ทำตามที่พี่สั่ง!” น้ำเสียงดุดันทุ้มต่ำ แต่ทว่าหัวใจเธอกลับพองโตด้วยความดีใจ ปากหนาประทับจูบลงบนปากเล็กที่ค่อยๆเผยอออกเล็กน้อยให้เขาได้สอดแทรกลำลิ้นเข้ามาในตัว นาเดียอดจูบตอบเขาไม่ได้ เธอโหยหาสัมผัสที่นุ่มนวลจากเขา

“อื้มมม ผ.อ.”

เสียงละเมอของญาดาทำให้ร่างบางที่หลงเคลิ้มไปกับอารมณ์เพียงชั่วครู่ดับวูบลงทันที

‘ใครกันที่จะเลวถึงขนาดทรยศเพื่อนรักได้ลงคอ’

นาเดียกลับมาต่อต้านสัมผัสจากร่างสูงอีกครั้ง เธอพยายามผลักไสเขาออก ท่าทางแปรปรวนของนาเดียทำให้เจคอปอยากจะบ้าตาย เขาถูกผู้หญิงตรงหน้าปั่นหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อกี้เธอยังจูบตอบดูดดึงลิ้นเขา กอดรั้งร่างเขาเหมือนที่เคยทำกันยามหวานชื่น แต่แล้วก็กลับมาเย็นชา ผลักไสเขาออก นี่เธอเห็นเขาเป็นอะไรกันแน่! เห็นเขาเป็นแค่ของเล็กของเธอหรือไง!

เจคอปบดจูบปากเล็กรุนแรง พยายามดูดดึงลิ้นที่เมื่อครู่พึ่งได้สัมผัสแต่บัดนี้กลับพยายามชักหนี นิ้วมือใหญ่เริ่มจู่โจมเบื้องล่าง แม้จะเจ็บแค้นแสนสาหัสขนาดไหน แต่ก็ต้องห้ามใจไม่ให้รุนแรงกับร่างที่กำลังบอบช้ำ แค่เพียงนิ้วชี้ทำท่าจะจ่อเข้าไปในรู คนตัวเล็กก็กรีดร้องเสียงหลง และนั่นทำให้เขาเจ็บปวดเกินกว่าจะรุนแรงกับเธอได้

“อย่าเกร็ง!” เขาสั่งเสียงดุแต่ทว่าการกระทำกลับไม่ได้รุนแรงมากเท่าน้ำเสียง

เจคอปถุยน้ำลายลงบนนิ้วชี้เพื่อช่วยหล่อลื่นเปิดทาง ก่อนจะค่อยๆชอนไชเข้าไปสำรวจความเสียหาย เพียงแค่ครึ่งนิ้ว นาเดียก็ร้องไห้เสียงดัง ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ยยยยย อย่าค่ะ เดี๋ยวญาดาได้ยิน ฮืออออออ ฮึกกก” นาเดียรีบปิดปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้เสียงดังจนปลุกคนข้างๆตื่น ทั้งที่ร่างกายเจ็บปวดเจียนตาย แต่เธอก็ยังไม่วายห่วงเพื่อนมากกว่าตัวเอง มันยิ่งทำให้เจคอปโมโหจนแทบคลั่ง

“มันไม่ตื่นขึ้นมาหรอก อีกสามสี่ชั่วโมงไม่รู้จะฟื้นรึป่าว มึงหัดห่วงตัวเองบ้างเถอะ!!” เจคอปตะคอกเสียงดังอย่างเหลืออด ยิ่งเห็นเธอเรียกผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ว่าเพื่อน ยิ่งเห็นเธอรักและแคร์ผู้หญิงที่พูดจาว่าร้ายเธอลับหลังมากกว่ารักตัวเอง เขาก็ยิ่งสมเพช

“พี่... พี่ทำอะไรญาดา” ร่างบางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะขนาดเจคอปตะโกนเสียงดังขนาดนี้ ร่างตรงหน้าก็ยังไม่ไหวติงสักนิด

“เมื่อไหร่มึงจะเลิกเป็นห่วงมันสักทีห๊ะ! ปั๊ดโธ่เว้ยย!!!”

เขาปล่อยหมัดเข้าใส่กำแพงเต็มแรงเพื่อระบายอารมณ์เดือดดาลที่ปะทุขึ้น หากไม่ได้ระบายออกไปบ้าง เขาคงเผลอทำรุนแรงกับเธอจนบอบช้ำหนักกว่านี้แน่