บทที่ 49 มีเพียงสายตาเย็นชามอบให้

“ป่าวหรอก อารมณ์ไม่ค่อยดีนิดหน่อย”

“หรออออ งั้นเราให้เตะแทนทรายเอาไหม เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นจนนาเดียนึกอยากจะเตะเขาจริงๆ

ทั้งสองพูดคุยหัวเราะกันเสียงดัง จนกระทั่งคนอื่นๆทยอยมารวมตัวกันที่ชายหาด นาเดียได้ยินเสียงญาดาดังมาแต่ไกลจึงหันไปมอง เธอเห็นญาดายืนแนบชิดอยู่กับเจคอป จึงถอยห่างจากผู้ชายข้างๆ หวังให้เขาทำแบบเดียวกัน แต่ทว่า... เขากลับไม่ได้มองมาทางเธอ

นาเดียเริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาจริงจัง เธอแน่ใจว่าเขารู้ตัวว่าเธอกำลังมองเขาอยู่ แต่เขากลับทำเป็นไม่สนใจ

“มีอะไรรึเปล่า” เป็นญาดาที่ยืนกอดอกมองตอบด้วยสายตาไม่พอใจนัก นาเดียจึงหันหน้ากลับโดยไม่ได้สนใจจะตอบ ปล่อยให้ญาดายืนกำหมัดด้วยความไม่พอใจ

“เอาล่ะหนุ่มๆสาวๆ วันนี้เราจะมีกิจกรรมแข่งวอลเล่ห์บอลชายหาดกันน๊าา ให้แบ่งกลุ่มตามสีริบบิ้นที่ได้รับไปเมื่อวานเลยนะครับ ส่วนกรรมการกิตติมศัพท์ของเราในวันนี้ ขอเสียงปรบมือให้กับผ.อ.สุดหล่อผู้ยิ่งใหญ่ของเรา ผ.อ.เจคอปคร๊าบบบบบ”

เสียงพิธีกรประกาศลั่น ทุกคนพร้อมใจปรบมือ โดยเฉพาะญาดาที่ดูจะดีใจออกหน้าออกตาเกินคนอื่น

เบะปาก! มองบน!

ทุกคนเริ่มแยกย้ายรวมกลุ่มกันในทีม โดยแต่ละกลุ่มจะมีหญิงชายในอัตราส่วนเท่ากัน ญาดาขยับขึ้นมายืนข้างนาเดีย แต่สายตากลับมองไปยังร่างสูงที่บัดนี้ขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งกรรมการ

“ฉันกับแกอยู่กันคนละทีมแหะ ได้แข่งกันแล้วสินะ แต่แกก็คงแพ้ฉันเหมือนทุกทีนั้นแหละ” แม้หล่อนจะพูดเหมือนเกี่ยวกับการแข่งขันวอลเล่ห์บอล แต่ร่างบางรู้ดีว่าจริงๆแล้วหล่อนหมายถึงอะไร นาเดียมองไปยังเจคอปเช่นกัน

“ก็ไม่แน่หรอก เพราะคราวนี้ฉันไม่ยอมแพ้แกแน่” เป็นครั้งแรกที่นาเดียกล้าแข็งข้อกับญาดา ทั้งสองหันมาฟาดฟันกันด้วยสายตาเต็มที่ เสียงนกหวีดเป่าบอกสัญญาณให้นักแข่งเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขัน ร่างบางทั้งสองจึงหันหลังเดินไปประจำตำแหน่ง ต่างมองกันแบบไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น

ผั๊วะ!!!!

เสียงหวดลูกวอลเล่ห์บอลถูกตีโต้กันไปมาระหว่างสองทีมดำเนินไปอย่างดุเดือด ทั้งสองผลัดกันรุก ผลัดกันรับ กองเชียร์ก็พากันส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน แต่ทว่ากลับมีสองสาวที่กำลังจริงจังกับการแข่งขันมากเสียจนไม่น่าเชื่อว่าพวกเธอจะแค่กำลังแข่งขันกีฬา

ใช่ พวกเธอกำลังแข่งขันโดยมี 'ศักดิ์ศรี' เป็นเดิมพัน

“ย๊าา!” ญาดากระโดดตบลูกโด่งลงที่ขาของนาเดียรวดเร็วจนร่างบางไม่อาจรับทัน ทำให้เรือนร่างอรชรในชุดบีกินีตัวจิ๋วถลาลงบนพื้นทราย

“ปี๊ดด! ทีมสีฟ้าได้ไป 1 แต้ม” เสียงกรรมการขานคะแนนให้ฝั่งทีมญาดา แม้จะรู้ว่าหล่อนจงใจหวดลูกตบใส่ฝ่ายตรงข้าม แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐานว่าหล่อนเล่นไม่โปร่งใสจริง กรรมการก็ไม่สามารถทำอะไรได้

'นี่แกอยากได้พี่เจคถึงขนาดคิดจะทำร้ายฉันเลยเหรอ'

นาเดียเก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจ ได้แต่เสียใจที่ญาดาทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่เพื่อนของเธอ

เกมส์ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง และทุกครั้งที่ญาดาได้ลูกตั้งตบ เธอก็จะเล็งไปยังตำแหน่งที่นาเดียยืนอยู่ทุกครั้ง ฝ่ายน็อตที่อยู่ทีมเดียวกับร่างบางเริ่มรู้สึกผิดสังเกตกับพฤติกรรมของทั้งคู่ เช่นเดียวกับคนในสนาม แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะลูกตบของญาดาก็ยังไม่โดนใบหน้าของอีกฝ่ายจังๆ

ผั๊วะ!!

“โอ๊ยยยยย!” ร่างบางเซถลาล้มลงอีกครั้งเพราะลูกตบของญาดาเฉียดใบหน้าไปเพียงนิดเดียว สมาชิกในทีมทุกคนรีบวิ่งมาช่วยประคองนาเดียให้ลุกขึ้น

“เดีย เป็นไงบ้าง/เป็นไงเดีย โดนรึเปล่า” น็อตรีบวิ่งเข้ามาดูอาการ

นาเดียนั่งลูบแก้มพลางมองญาดาด้วยสายตาเจ็บปวด ก่อนจะเหลือบไปมองเจคอปที่ยังคงนั่งนิ่ง ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเธอแม้แต่น้อย

กำปั้นเล็กๆทุบลงบนพื้นทรายเพื่อระบายความคับแน่นเสียใจ

“ถ้าคิดแต่จะเอาชนะ ก็จะแพ้อยู่วันยังค่ำ แต่ถ้าคิดว่าต้องทำให้ดีที่สุด ก็จะหาทางเอาชนะจนได้ สู้ๆนะ” น็อตกระซิบบอกร่างบางก่อนจะยื่นมือไปให้ นาเดียมองฝ่ามือของเพื่อนชายที่มองเธอด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังดี

ร่างบางเอื้อมไปจับมือของชายหนุ่ม ก่อนจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับญาดาด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น

ปี๊ดดดด!

เสียงสัญญาณการแข่งขันเริ่มต้นขึ้น อีกไม่กี่คะแนนก็จะถึงการตัดสิน นาเดียตั้งสมาธิแน่วแน่อยู่ที่เกมส์ ไม่ใช่ที่คนตรงหน้า

สองทีมผลัดกันโต้ไปมาอย่างสูสี จังหวะที่ลูกบอลลอยลงมาอยู่ตรงหน้า นาเดียก็รีบกระโดดตบด้วยความมั่นใจแน่วแน่

“โอ๊ยยยย”

ลูกบอลกระทบเข้าที่ต้นขาญาดาอย่างจัง หล่อนแกล้งล้มลงทันทีทั้งที่จริงแล้วมันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดใดๆ เพราะนาเดียไม่ได้ใส่แรงมากเท่าที่ญาดาทำ เห็นเพื่อนนั่งทรุดลงกับพื้นนาเดียก็รีบวิ่งเข้าไปดู แต่กลับถูกญาดาผลักหน้าอกอย่างแรงจนตัวเองหงายหลังล้มลงกับพื้น

“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วง กะอีแค่ผู้ชายคนเดียว ต้องทำร้ายฉันขนาดนี้เลยเหรอวะ” ญาดาประกาศเสียงกร้าวท่ามกลางผู้คนหลายสิบชีวิตที่กำลังยืนดูเหตุการณ์ รวมไปถึงเจคอป นาเดียรู้สึกหน้าชากับคำพูดใส่ร้ายจากปากคนที่ได้ชื่อว่า ‘เพื่อนรัก’

‘ฉันเนี่ยนะเห็นแก่ผู้ชายจนทำร้ายเพื่อน แกต่างหากที่คิดจะทำร้ายฉันมาตั้งแต่เริ่มเกมส์’

“อย่าคิดว่าฉันจะเป็นเหมือนแก!” นาเดียพูดโดยไม่ไว้หน้าหล่อนบ้าง ญาดาผงะไปเพราะไม่เคยถูกนาเดียตำหนิซึ่งหน้าแบบนี้มาก่อน

“โอ๊ยยย” เธอทำท่าจะลุก แต่ก็ทรุดลงไปทันที

“เดียมา... ลุกเถอะ พวกเรารู้ว่าแกไม่ได้ตั้งใจ” น็อตเดินเข้ามาประคองแขนร่างบาง พร้อมกับคนอื่นๆที่พยักหน้าเห็นด้วยกับชายหนุ่ม ทุกคนรู้ดีว่ามีแต่ญาดาที่จ้องจะทำร้ายนาเดีย แม้แต่คนในทีมหล่อนเองก็ไม่มีใครอยากเข้าไปช่วยสักคน ปล่อยให้เธอนั่งจ้ำเบ้าอยู่อย่างนั้น

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจจะช่วย ญาดาจึงส่งสายตาอ้อนวอนไปหาเจคอป เขาทำท่าเหมือนจะไม่สนใจ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินเข้ามาดูอาการหล่อนจนได้ นาเดียมองตามร่างสูงเดินผ่านหน้าไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองตน เจคอปนั่งลงตรงหน้าญาดา จับข้อเท้าของหล่อนยื่นออกมา พลางกดไปตามจุดต่างๆ

“ไม่ได้เป็นอะไรมาก ลุกขึ้นเถอะ จะได้แข่งต่อ” เขาพูดเพียงแค่นั้น แล้วก็เดินกลับไปประจำที่ คนอื่นจึงพากันแยกย้ายเพื่อดำเนินการแข่งขันต่อให้จบ เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาเดินผ่านไป นาเดียคล้ายจะเห็นแววตาเย็นชามองมายังท่อนแขนของเธอที่มีมือของผู้ชายอีกคนประคองอยู่ แต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีจริงๆ