บทที่ 48 ของหายอยากได้คืน

ต่อให้ไม่เหลือความหวัง ฉันก็จะไม่ยอมแพ้!

แม้จะประกาศกับตัวเองออกไปแบบนั้น แต่พอมาเจอกับความมั่นใจเกินร้อยของญาดา นาเดียก็แทบจะหมดกำลังใจ เธอปล่อยให้ญาดาเดินยิ้มร่านำไปยังห้องอาหารก่อน ส่วนตัวเองทำได้แค่เดินถอนหายใจมองตามแผ่นหลังของเพื่อนรัก หากเธอมีความมั่นใจได้สักครึ่งหนึ่งของญาดาก็คงจะดีไม่น้อย

เพราะมัวแต่เดินก้มหน้า จึงไม่ทันระวังชนเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคน “อ๊ะ!! พี่เจค”

นาเดียใจเต้นระทึก คงเพราะนอนคิดเรื่องของเขาตลอดทั้งคืนและตัดสินใจจะเอาเขากลับคืนมา ตอนนี้จึงรู้สึกตื่นเต้นจนเกินเหตุ หญิงสาวส่งยิ้มให้เขา แต่พอเห็นสีหน้าเฉยเมยตอบกลับมา นาเดียก็จุกในอกจนพูดอะไรไม่ออก

“.......” เจคอปไม่ได้เอ่ยทักหรือสนใจอะไรนาเดียมากนัก เขาหันมามองคนที่เดินชนกันเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับและเดินจากไป นาเดียชะงัก ร่างกายพลันรู้สึกเย็นวาบ แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับแผลถลอกตรงหลังมือข้างขวาของเขา เธอนึกออกทันที มันคือรอยที่เกิดจากการชกกำแพงเมื่อคืนนี้

         เธอรู้ซึ้งแล้วว่ารอยร้าวระหว่างเธอกับเขามันเกิดขึ้นเพราะความลังเลและความโง่เง่าของเธอทั้งนั้น เธอทำร้ายความรู้สึกของเขา ทำให้เขาเสียใจ เพราะที่ผ่านมาได้รับแต่ความอ่อนโยน ได้รับแต่สิ่งดีๆที่เขาทำให้ เธอจึงไม่เคยเห็นคุณค่าของมัน จนกระทั่งวันนี้ วันที่เธอได้เห็นสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขา ตอนนี้เธอรู้ซึ้งแล้วว่าสิ่งที่เขาเคยทำให้มันมีค่ามากขนาดไหน สิ่งดีๆที่คนอย่างเขาพยายามทำเพื่อเธอ เพื่อเธอเพียงคนเดียว มันอาจจะมากกว่าคำว่ารักเพียงคำเดียวที่เธอต้องการนักหนาก็ได้

แววตาที่เคยฉายเพียงความสับสนลังเลเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่น นาเดียรีบสาวเท้าตามร่างสูงไปทันที จะปล่อยให้ญาดาอยู่ใกล้ชิดกับคนของเธอมากไปกว่านี้ไม่ได้ จะปล่อยให้ญาดาแย่งหัวใจของเขาไปไม่ได้เด็ดขาด

“แก ทางนี้!!” เสียงเรียกจากคนคุ้นเคยดังมาจากอีกฝากของห้องอาหาร นาเดียเหลียวมองตามเสียงเรียก พลันแววตามุ่งมั่นก็เปลี่ยนไป ร่างบางจ้องเขม็งไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่ดูคล้ายจะมีรอยยิ้มบางๆ พูดคุยอยู่กับญาดา

นาเดียกระชากเก้าอี้และนั่งลงเสียงดังจนโต๊ะสะเทือน ทำให้เพื่อนสาวต้องเงยหน้าขึ้นมองค้อน แต่ทว่าร่างใหญ่กลับทำหน้าเฉยเมย ไม่หันมามองแม้แต่หางตา

“เป็นไรของมึง ข้าวต้มแทบหก” ญาดาตำหนิเสียงดังต่อหน้าคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ นาเดียรู้สึกอับอายเล็กๆ เธอไม่เคยทำพฤติกรรมก้าวร้าวแบบนี้มาก่อน แต่พอเห็นท่าทางเฉยเมยเอาแต่นั่งทานข้าวต้มของเจคอป นาเดียก็อดขุ่นเคืองไม่ได้ เมื่อคืนยังทำดีด้วยอยู่เลย อย่าบอกนะว่าที่พูดว่าจะลองชอบญาดาดู เขาคิดจะทำอย่างนั้นจริงๆ

“อือ โทษที” ร่างบางกระแทกกระทั้นเสียงด้วยความน้อยใจ เธอไม่เคยพูดกับญาดาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน แม้จะรู้สึกผิด แต่ก็อดหงุดหงิดทั้งคู่ไม่ได้

“พี่เจค ดื่มน้ำส้มไหมคะ เดี๋ยวดาไปหยิบให้” เสียงออเซาะที่เธอมักจะได้ยินบ่อยๆยามที่ญาดากำลังอ่อยผู้ชายสักคนดังเจื้อยแจ้ว เธอไม่เคยใส่ใจกับเสียงที่สองที่สามของเพื่อนมาก่อน แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก เกิดความรู้สึกบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้เธอนึกขยะแขยงตัวเองที่คิดแบบนั้นกับเพื่อน หมั่นไส้...

“อืม ขอบใจ”

คำตอบเพียงสั้นๆของเจคอปทำให้นาเดียนั่งอึ้ง เขาไม่ได้ทำเสียงหวาน เขาไม่ได้ยิ้มแย้ม แต่เขาไม่ได้ปฏิเสธ! เขาไม่ได้ปฏิเสธสรรพนามที่ญาดาใช้เรียกเขา

ตึกตึก ตึกตึก

ญาดาเดินผ่านหลังหญิงสาวไปด้วยท่าทางร่าเริง พลันเสียงของคนอื่นๆที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยก็รีบเอ่ยถามผ.อ.สุดหล่อกันยกใหญ่

“ผ.อ.จะสละโสดแล้วเหรอคะ” เสียงเล็กเสียงน้อยเอ่ยแซวผ.อ.ที่ปกติจะทำหน้าขรึม ไม่เคยพูดคุยเล่นหัวกับใคร ประกอบกับกิตติศัพท์ที่ว่าเป็นคนดุ ทำให้ไม่มีใครกล้าพูดคุยด้วย แต่ท่าทางที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่ถือตัว นั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกับคนอื่นๆ ซ้ำยังมีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า ทำให้พยาบาลสาวทุกคนต่างตื่นเต้นดี๊ด๊ากันยกใหญ่ อดเอ่ยถามด้วยความสนใจไม่ได้ นาเดียเองก็พลอยลุ้นกับคำตอบของเขาไปด้วย

“คงถึงเวลาแล้วละครับ พี่ก็แก่แล้วด้วย เห็นน้องๆน่ารักกันขนาดนี้ พี่จะอดใจไหวได้ยังไง” เจคอปตอบคำถามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆแบบที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นแน่นอน ทั้งโต๊ะพากันกรี๊ดกร๊าดกับคำตอบที่ได้รับ ประจวบกับญาดาเดินถือน้ำส้มมาส่งให้ชายหนุ่มพอดี

“ได้แล้วค่ะพี่เจค” ภาพสวีทหวานของญาดากับเจคอปทำให้ทั้งโต๊ะส่งเสียงโห่ร้อง แววตาแต่ละคนเต็มไปด้วยความอิจฉาระคนยินดี

ยกเว้นนาเดีย…

“ฉันไปรอที่ชายหาดนะ”

นาเดียเท้ามือลงบนโต๊ะเสียงดังจนทุกคนหยุดหัวเราะ ต่างมองมาที่เธอเป็นตาเดียว รวมไปถึงเจคอปด้วย ร่างบางรีบย้ำเท้าเดินออกมาอย่างรวดเร็วจนถึงชายหาด หวังว่าเจคอปจะเดินตามเธอออกมา แต่เปล่าเลย... เขายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะ ไม่ได้มองมาทางเธอด้วยซ้ำ

ความเจ็บปวดระคนน้อยใจเอ่อล้นขึ้นท่วมอก เธอถูกเขาเมินเฉยอย่างสิ้นเชิง ไม่มีความหมายและไม่อยู่ในสายตา

         “คนใจง่าย นึกจะชอบคนอื่นก็ไปชอบง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ คนบ้า คนผีทะเล” ร่างบางกร่นด่าร่างสูงพลางเดินแตะทรายระบายความโกรธ กระทั่งมีชายอีกคนเดินเข้ามาหา

“ด่าใครอยู่เหรอ?” เสียงพยาบาลหนุ่มคนที่เข้ามาทักเธอเมื่อวานดังมาจากทางด้านหลัง จริงๆเขาแอบมองนาเดียมาตั้งแต่ที่ห้องอาหารแล้ว แต่ไม่กล้าเข้าไปทักเพราะคิดว่าผ.อ.โรงพยาบาลคงจะหวงหญิงสาวไม่น้อย แต่ดูจากท่าทางที่เจคอปไม่มีทีท่าว่าจะสนใจนาเดีย เขาจึงตัดสินใจเดินตามหล่อนออกมา