บทที่ 50 หนูขอโทษนะคะพี่เจค

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เหลืออีกเพียง 5 คะแนนก็จะได้ผู้ชนะ คราวนี้ญาดาเดินหน้าบุกเต็มที่ เธอหวดลูกตบใส่นาเดียทุกรอบจนร่างบางล้มลงไปกับพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า และทุกครั้งเธอก็จะได้รับเพียงความเฉยชาจากร่างสูงที่นั่งมองอยู่ข้างสนาม แม้นาเดียจะพยายามตอบโต้ญาดาไปทุกครั้งที่มีโอกาส แต่เธอก็เริ่มจะถอดใจกับการแข่งขันบ้าบอนี้เต็มที เธอเสียใจที่เห็นญาดามีเจตนาจะทำร้ายกัน เสียใจที่เห็นเจคอปแสดงท่าทีห่วงใยญาดา แต่กลับไร้เยื่อใยกับเธอ ต่อให้เธอทำดีแค่ไหน สุดท้ายเธอก็คงแพ้อยู่วันยันค่ำ สายตาเริ่มพร่าเบลอจากหยาดน้ำที่เอ่อคลอ

“เดีย...ระวัง!!!” เสียงน็อตตะโกนบอกร่างบางที่ยืนเหม่อลอยไปชั่วขณะ เปิดโอกาสให้ผู้หญิงอีกคนตบลูกบอลพุ่งตรงเข้ามาหาเธอ

ลูกบอลกระทบเข้าที่ข้างแก้มซ้ายอย่างจังจนนาเดียล้มพลับลงกับพื้น มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ความคิดในอดีตแวบเข้ามาในหัว ตลอด 4 ปีที่ผ่านมา ญาดาเคยเห็นเธอเป็นเพื่อนบ้างไหมหรือมีแต่เธอที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่าเราเป็นเพื่อนกัน

“เดีย เป็นยังไงบ้าง เห้ย!! ทำไมเล่นเหี้ยๆยังงี้วะ เดียเป็นเพื่อนมึงนะโว๊ยย” น็อตโมโหสุดขีดจนตะคอกใส่หน้าญาดาอย่างไม่เกรงใจ นั้นยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้สึกเจ็บ เจ็บกับคำว่า ‘เพื่อน’

นาเดียจ้องใบหน้าที่เหมือนกำลังจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ มองหล่อนด้วยสายตาเจ็บปวดผ่านม่านน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินออกมา

“ไม่ใช่อีกแล้วล่ะ”

สิ้นคำพูดตัดสัมพันธ์ นาเดียก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เธอไม่ได้เสียใจที่ต้องตัดเพื่อน แต่เสียใจที่เคยรักหล่อนมากกว่าที่รักตัวเอง รักจนยอมสละทุกอย่างให้หล่อนได้ แม้กระทั่งหัวใจของเธอ...

ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะไม่ใยดีคนอย่างฉัน ฉันมันโง่เองที่ยอมเสียเขาไปง่ายๆ สุดท้าย... ก็ต้องมานั่งเสียใจคนเดียว

“ลุกไหวไหม เราช่วย” น็อตช่วยประคองแขนให้ร่างบางลุกขึ้นแต่หญิงสาวก็ทรุดตัวลงทันทีที่พยายามจะทรงตัว

“อู๊ยย สงสัยข้อเท้าจะพลิก” บริเวณข้อเท้าของเธอเริ่มบวมแดง คงเพราะจังหวะที่ล้มลงผิดท่า ทำให้ข้อเท้าพลิก ช่างน่าสมเพชตัวเองเหลือเกิน นอกจากจะเจ็บใจ ก็ต้องมาเจ็บตัวถึงขนาดนี้ ก็สมกับความโง่งมของตัวเองแล้ว

“ขอโทษนะ แต่เดี๋ยวเราช่วยอุ้มไปที่นั่งนะ” น็อตสอดแขนเข้ามาที่ใต้ร่างนุ่มนิ่มที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น หญิงสาวลอยล่องขึ้นจากพื้นด้วยอ้อมแขนกำยำของใครบางคน เจคอปแทรกตัวเข้ามาระหว่างชายหนุ่มอีกคนและชิงตัวนาเดียไปอุ้มเสียเอง

ร่างสูงเหลือบมองหน้าชายที่ตัวเตี้ยกว่า ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นชาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

“อย่ามาแตะต้องผู้หญิงของฉัน”

น็อตตะลึงงันกับใบหน้าและน้ำเสียงเย็นเยือก เขาไม่มีอะไรเทียบเจคอปได้เลย จึงทำได้เพียงยืนมองอีกฝ่ายอุ้มร่างบางเดินออกไปจากบริเวณชายหาดท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่จับจ้องเป็นตาเดียว

นาเดียร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเจคอป เธอโอบกอดรอบลำคอแกร่งไว้แน่น พลางซุกใบหน้าที่ฟูมฟายจนดูไม่ได้กับอกหนา ปล่อยให้เขาอุ้มเธอมาจนถึงห้องนอน

เจคอปวางคนตัวเล็กลงข้างเตียง ก่อนจะนั่งหย่องๆพลางจับข้อเท้าข้างที่บวมแดงขึ้นมาดู

“อู๊ยยย” นาเดียชักขาหนี แต่ก็ถูกเขาดึงกลับไปอีก จึงอดทนให้เขากดข้อเท้าต่อไป หญิงสาวนั่งมองฝ่ามือใหญ่ที่นวดไปบนข้อเท้าอย่างเบามือ คนอ่อนโยนที่คอยดูแล คอยห่วงใยเธอกลับมาแล้ว

“ไม่ได้พลิกหรอก พักสักหน่อยเดี๋ยวก็หาย” เขาวางข้อเท้าเธอลง ก่อนจะลุกขึ้นยืน และหันหลังเดินออกไป “พี่ไปล่ะ”

ประกายแห่งความหวังพลันดับลง รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆจางไป

ไม่นะ… อย่าไปนะ… อย่าหันหลังให้กันแบบนี้

“อย่าไปนะคะพี่เจค” นาเดียโผเข้ากอดคนตรงหน้าสุดแรงที่มี ไม่สนใจความเจ็บปวดบนข้อเท้า แม้ต้องเจ็บมากแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ “หนูขอโทษ อย่าทิ้งหนูไปเลยนะ หนูผิดไปแล้ว”

ร่างบางกระชับอ้อมกอดสุดแรงที่มี เธอไม่อยากเห็นเขาทำเฉยชาใส่อีกแล้ว เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

“ลุกมาทำไม ไม่เจ็บเท้าแล้วรึไง” เจคอปยอมหันกลับมา เขาพยายามแกะอ้อมแขนที่รัดรอบเอวออก แต่ทว่าคนตัวเล็กกลับไม่ยอมท่าเดียว นาเดียส่ายหน้าทั้งที่ใบหน้ายังซุกอยู่กับหน้าท้องของเขา เห็นท่าทางดื้อดึงของเธอ ชายหนุ่มก็อดยิ้มออกมาด้วยความดีใจไม่ได้

“พี่ไม่ไปแล้ว ปล่อยพี่สิ เดี๋ยวเท้าก็ยิ่งบวมหรอก”

คราวนี้เด็กดื้อยอมคลายอ้อมแขนลง แต่ยังไม่วายจับชายเสื้อเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เจคอปช่วยประคองหญิงสาวกลับมานั่งข้างเตียง เขาย่อตัวลง และบรรจงนวดข้อเท้าให้คนตัวเล็กอย่างเบามือ บางจังหวะที่นวดโดนจุดปวด ร่างบางก็เผลอส่งเสียงซี๊ดซ๊าดออกมา

“ทะลึ่งนะเรา” เจคอปเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวเล็กด้วยสายตาเร้าร้อนอย่างที่เคยได้เห็นบ่อยๆ รู้สึกดีใจที่ทำรอย 'เจ้าของ' ไว้จนทั่วหน้าอกจนเธอต้องใส่เสื้อยืดทับบิกีนีอีกทีเพื่อปกปิด หากหล่อนอยู่ในสภาพเปลือยช่วงอกทั้งหมด เขาคงไม่สามารถทนเก็บอารมณ์หึงหวงไว้ได้ แค่เห็นไอ้หน้าอ่อนนั้นจับไม้จับมือเธอ แล้วยังเกือบจะสอดมือเข้ามาสัมผัสเรียวขานุ่มนิ่มนี้อีก เขาแทบจะคลั่งจนอยากเข้าไปกระชากตัวเธอออกจากสนามจะแย่อยู่แล้ว มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ด

“หายโกรธหนูแล้วเหรอคะ” นาเดียทำใจกล้าเอ่ยถาม โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงอ้อนของเธอจะทำให้คนที่กำลังโกรธแทบจะใจอ่อนในทันที

“ยังโกรธอยู่!” เขาแสร้งทำน้ำเสียงจริงจัง และมันได้ผล นาเดียรีบรั้งลำคอของคนตรงหน้าไว้ กลัวเขาก็ลุกหนีเธอไปอีก

“หนูขอโทษนะคะพี่เจค ยกโทษให้หนูเถอะนะ หนูผิดไปแล้ว อย่าเมินหนูอีกเลยนะ อย่าทำเย็นชาใส่หนูอีกเลย หนูผิดไปแล้ว” เธอรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดมากจริงๆ