บทที่ 66 เข้าใจผิดทั้งหมด

คล้อยหลังเจคอป นาเดียก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงทรงตัว ร่างกายสั่นเทิ้มจนไม่อาจควบคุมได้ เธอทั้งหวาดกลัว ทั้งเสียใจ เธอไม่ได้อยากท้าทายเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำแบบนั้น หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้น ร่ำไห้ออกมาเหมือนน้ำตาจะเป็นสายเลือดให้ได้

เจมส์มาร์ทำได้แค่นั่งมองร่างกายที่สั่นเทาระบายความเสียใจออกมาให้หมดสิ้น เขาไม่รู้สาเหตุของความร้าวฉานในครั้งนี้ เขาไม่รู้ว่านาเดียคิดยังไงกับพี่ชายเขา แต่ที่เขารู้แน่ชัดก็คือเจคอปต้องรักผู้หญิงคนนี้มาก หากเป็นคนอื่น เธอคงตายคามือเขาไปนานแล้ว

เวลาผ่านไปเนิ่นนานพอสมควรกว่านาเดียจะหยุดร้องไห้ เจมส์พาหญิงสาวขึ้นมานั่งหลบสายตาผู้คนที่บริเวณดาดฟ้าของโรงพยาบาล

น้ำเย็นฉ่ำถูกยื่นให้กับคนตรงหน้า เมื่อได้ระบายความทุกข์ใจออกไปแล้ว นาเดียก็รู้สึกโล่งขึ้นมาก เธอรับน้ำจากเจมส์ขึ้นดื่มระงับอาการแห้งผากของลำคอ

“สบายใจขึ้นไหม” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆหญิงสาว

“...........”

นาเดียไม่ได้ตอบอะไร เธอเหม่อมองดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้า สีส้มแสบตาทำให้เธอต้องหลบตาลง ฉันเผลอทำอะไรลงไป

“พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเราทะเลาะอะไรกัน แต่ที่พี่รู้ คือพี่เจคเขารักเดียมากนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนจากคนข้างๆแสดงความจริงใจในทุกคำพูด มันทำให้นาเดียอดเงยหน้ามองเจมส์ไม่ได้

“จะว่าไงดีล่ะ พี่ชายพี่เขาไม่เคยมีความรักมาก่อน ไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วย บางทีเขาอาจจะไม่รู้วิธีแสดงความรักกับผู้หญิงก็ได้ แต่พี่ยืนยันได้นะ ว่าเขารักเดียมากจริงๆ” สิ่งที่อยู่ในใจของเจมส์มาร์มันตรงข้ามกับความเป็นจริงทุกอย่าง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยแสดงความรักกับเธอ เธอรู้ดีว่าเขารักเธอมากแค่ไหน เจคอปคนที่เธอเคยรู้จักกับคนที่เขาเป็นอยู่ในปัจจุบัน เขาทำเพื่อเธอมากแค่ไหนเธอรู้ดี เพียงแต่...

“หนูรู้ค่ะว่าเขารักหนู” น้ำเสียงกระท้อนกระแท่นบ่งบอกว่าน้ำตาของร่างบางกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง “แต่หนูไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวที่เขารักหรอกค่ะ” เสียงสะอื้นดังขึ้นอย่างไม่อาจเก็บกลั้น ร่างบางสั่นเทาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเอ่ยออกมา “พี่เจคเขารักคุณมิน... รักมาตั้งแต่เด็ก ถึงตอนนี้ก็ยังรักอยู่” นาเดียระบายความคับแค้นในอกออกมาจนหมดสิ้น

แต่สิ่งที่เจมส์มาร์ได้ยิน กลับทำให้เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“อะไรนะ พี่เจคกับยัยมินเนี่ยนะ เดี๋ยวๆ ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนเนี่ย” เสียงหัวเราะของเจมส์ดังลั่นจนกลบเสียงสะอื้นของนาเดียจนหมดสิ้น จากความเสียใจเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน

เจมส์ปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาเพราะหลุดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หากเรื่องที่คนตัวเล็กกังวลอยู่คือเรื่องนี้ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดที่งี่เง่าที่สุดเลยก็ว่าได้

“ไหนเล่าให้พี่ฟังสิ ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน” เจมส์ระงับอารมณ์ขันก่อนจะเอ่ยถามคนที่ยังมีสีหน้าสับสนกับเรื่องราวต่างๆ

นาเดียลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนความอยากรู้อยากเห็นจะชนะทุกความอับอาย เธอเล่าเรื่องที่เห็นกล่องใบนั้น ข้าวของต่างๆ รูปถ่ายและคำพูดจากปากวาววาให้เจมส์มาร์ฟังทุกอย่าง

สีหน้าของคนฟังไม่ได้มีท่าทีประหลาดใจแต่อย่างใด เขาดูเหมือนจะยิ้มออกมาเสียด้วยซ้ำ “เดีย ฟังพี่นะ!” เจมส์จับไหล่บางให้ตั้งใจฟังทุกคำพูดของเขา “ข้อความที่เขียนอยู่ในรูปถ่ายใบนั้น พี่เจคไม่ได้เป็นคนเขียน…”

“......”

“ยัยมินต่างหาก ที่เป็นคนเขียน!!”

วิ้งงงงงงง นาเดียรู้สึกว่าตัวเองหูอื้อไปชั่วขณะ

“ยัยมินก็เขียนให้พี่เหมือนกัน พวกเราถ่ายรูปคู่วันรับปริญญากับพี่เจค ถ่ายรูปครอบครัว รูปทุกใบที่มียัยมินอยู่ในนั้น ยัยนั่นก็เขียนเอาไว้ทุกใบนั่นแหละ แล้วกล่องใบนั้นก็ไม่ได้มีแต่ของขวัญจากยัยมิน พวกพี่ก็เก็บของสำคัญของครอบครัวเอาไว้ในนั้นทั้งหมดนั่นแหละ มันคงเป็นธรรมเนียมของชาวต่างชาติอย่างพวกพี่มั้ง ที่จะต้องเก็บของสำคัญของครอบครัวเอาไว้ ยัยมินก็เหมือนคนในครอบครัว พวกเราสามคนเป็นพี่น้องกันนะ ไม่มีหรอก เรื่องรักๆใคร่ๆแบบนั้นน่ะ”

เหมือนโลกกำลังหมุนวนไปเรื่อยๆในขณะที่เธอนั่งนิ่งอยู่กับที่​ เสียงของเจมส์มาร์ดังก้องเหมือนลูกบอลที่กระเด้งไปมา

“ตะ แต่ แต่หนูเคยถามพี่เจคนะ เขาบอกว่ารักแรกของเขาก็คือคุณมินตรา” ร่างบางยังมิวายเถียงออกมา

“เขาพูดแบบนั้นเหรอ พูดออกมาว่าเป็นรักแรกแน่เหรอ” คำถามของเจมส์มาร์ทำให้นาเดียต้องนึกย้อนกลับไปถึงคำพูดของเขาในวันนั้น

‘พี่เจคเคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อนไหมคะ’

‘ก็เคยนะ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันเคยรัก’

เธอไม่ได้ถามถึงรักแรก แต่เธอถามถึงผู้หญิงที่เขามีความรู้สึกรักต่างหาก เธอนึกย้อนกลับไป คล้ายว่าเจคอปจะพูดอะไรบางอย่างต่อจากนั้น เพียงแต่ตอนนั้นเธอจมอยู่กับความผิดหวังจนไม่ได้ตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูด

‘มินตราเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันรู้สึกรัก เพราะฉันเลี้ยงเธอมากับมือ’

มันเป็นรักแบบน้องสาวกับพี่ชาย เขารักมินตราจริง แต่มันไม่ใช่ความรักแบบเดียวกับที่เขาให้เธอ

“พี่เจมส์ หนู...”

ฉันเข้าใจผิดมาตลอด... ฉันสงสัยในความรักของเขามาตลอด

ฉันหวาดระแวงกับความรักที่เขามีให้กับคนในครอบครัว ฉันว่าร้ายคนในครอบครัวของเขา หาว่าหล่อนเป็นผู้หญิงสำส่อน ทั้งที่ระหว่างคุณมินตรากับพี่เจมส์เป็นแค่พี่น้องกัน

“หนู... หนูกลับก่อนนะคะ” ความจริงที่ได้รับรู้ทำให้เธอไม่อาจทนอยู่เฉยได้

หนูขอโทษนะพี่เจค

หนูขอโทษที่หลงเชื่อคำพูดบ้าๆของนังวาววา

หนูขอโทษที่สงสัยในความรักของพี่

หนูขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเอง

ให้โอกาสหนูอีกครั้งนะ

ให้โอกาสหนูได้ขอโทษพี่นะ...

ร่างบางกระหืดกระหอบวิ่งเข้าไปในคอนโด “พี่เจค!”

แต่ทว่าทุกอย่างกลับว่างเปล่า นาเดียเปิดประตูเข้าไปค้นหาทุกๆห้อง แต่ก็ไร้เงาของร่างสูง “หายไปไหนของเขานะ ฉันจะทำยังไงดี! หรือว่าเขาจะอยู่กับคุณมินตรา”

ไวเท่าใจคิด เท้าคู่น้อยรีบพาตัวเองกลับไปที่โรงพยาบาลทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก นาเดียเคาะประตูเบาๆพอเป็นพิธี ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เคยรู้สึกเกลียดชังผู้หญิงในห้องจับใจ แต่บัดนี้กลับมีเพียงความรู้สึกผิด เธอรู้สึกผิดที่เคยว่าร้ายคนในครอบครัวของเขา

“เอ่อ มาหาใครคะหนู” ภายในห้องมีเพียงคุณยายแก่ๆนั่งเฝ้าร่างที่ยังคงนอนไม่ได้สติ

“พี่เจค.... เอ่อ คุณเจคอปได้แวะมาที่นี่บ้างไหมคะคุณยาย” นาเดียเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อไม่ให้เสียงดังปลุกคนที่ยังนอนหลับอยู่

“อ้อ คุณเจคเหรอคะ ตั้งแต่เมื่อเที่ยงก็ไม่เห็นแล้วนะ เห็นเธอรีบร้อนออกไปตอนยายเข้ามาพอดี” คำตอบจากคนแก่ทำให้นาเดียทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เธอรู้สึกหน้ามืดเต็มที เกิดอาการบ้านหมุนทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับร่างกายมาก่อน อาจเป็นเพราะเธอระเบิดอารมณ์ออกมามากจนร่างกายอ่อนล้าเกินไปก็ได้ เธอรู้สึกเวียนหัว แต่ก็อยากคุยกับพี่เจคให้เข้าใจโดยเร็วที่สุด

“แม่หนู ไม่สบายรึเปล่า” คนแก่เอื้อมมือมาสัมผัสหน้าผากคนตรงหน้า ก่อนคนแก่จะลังเลอะไรบางอย่าง คนสูงอายุเลื่อนมือลงมาจับชีพจรที่บริเวณข้อมือเล็ก ก่อนจะเชยคางมองใบหน้าหม่นหมอง แววตาคนแก่มองสำรวจอาการอ่อนล้าบนใบหน้า

“แม่หนู ยายว่าไปตรวจครรภ์ดูหน่อยดีกว่านะ อาการเหมือนคนมีครรภ์เลย” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของคนแก่ทำให้ร่างบางตะลึงงันไปชั่วขณะ ท้อง... ฉันเนี่ยนะท้อง

มือเล็กเลื่อนไปลูบคลำบริเวณหน้าท้องโดยอัตโนมัติ

มันจะเป็นไปได้ยังไง ก็เธอกินยาคุมรายเดือนที่เจคอปให้มาตลอดนี่นา... ฉันลืมกินยาคุมเกินหนึ่งเดือนแล้ว!!

ไม่มีการตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกค่ะ...

นาเดียปล่อยโทรศัพท์ลงกระเป๋าด้วยความอ่อนล้า “แม่หนู ไหวไหมลูก” คุณยายแปลกหน้าช่วยประคองเธอลุกขึ้น นาเดียก้มศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะออกจากห้อง เขาไม่รับสายเธอ ไม่กลับคอนโด ไม่อยู่ในห้องทำงาน และไม่อยู่ในห้องของคุณมินตรา

“น่าสงสารคุณมินตราจังเลยเน๊าะ ไม่รู้มีเรื่องกระทบจิตใจอะไรถึงขนาดเกิดอาการชักขึ้นมากระทันหัน โชคดีนะที่ตอนนั้น ผ.อ. อยู่ด้วย ไม่งั้นคุณมินตราต้องแย่แน่ๆ”

นาเดียรีบหันไปทางเคาน์เตอร์พยาบาล “หมายความว่ายังไงคะที่ว่าคุณมินตราชัก พี่ช่วยเล่าให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ”