บทที่ 67 หมางเมิน

         ‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกค่ะ’

นาเดียผลักโทรศัพท์ออกก่อนจะฟลุบหน้าลงกับเตียง เบ้าตาบวมช้ำจากการผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก หญิงสาวนั่งพิงขอบเตียงด้วยความอ่อนแรง มือหนึ่งกำโทรศัพท์ อีกมือกำแท่งพลาสติกสีขาวที่มีช่องแสดงผลตรวจอยู่ตรงกลาง มันปรากฏ 2 ขีด

‘ยาคุมไง กินซะ ฉันไม่อยากมานั่งรับผิดชอบเรื่องผิดพลาดทีหลัง แล้วก็อย่าคิดว่าจะจับฉันด้วยวิธีนี้’

คำกล่าวแสดงเจตนารมณ์ชัดเจนของเจคอปยังคงดังก้อง เธอกำลังพยายามทำใจยอมรับกับความจริงอันแสนโหดร้าย

ความจริงที่ว่า... เขาอาจไม่ได้ต้องการเด็กคนนี้ และบางทีเขาอาจจะไม่ต้องการตัวเธออีกด้วย ผู้หญิงอย่างเธอมันน่ารังเกียจเกินไป ยิ่งได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคุณมินตรา เธอก็ยิ่งนึกขยะแขยงตัวเอง

“ฮึก! เกิดมาทำไม หนูเกิดมาตอนนี้ทำไม! พ่อเขาอาจจะไม่ต้องการเราสองคนแล้วก็ได้ เกิดมาทำไม...”

นาเดียพูดกับตัวเองอย่างอดสู มือเล็กระดมชกเข้าใส่ท้องตัวเองไม่ยั้ง อดสงสารเด็กตาดำๆที่อยู่ในท้องไม่ได้

เธอพึ่งเรียนจบทำงานได้ไม่ถึงครึ่งปี แฟนเป็นตัวเป็นตนก็ไม่เคยพากลับไปแนะนำให้พ่อกับแม่ที่บ้านนอกรู้จัก ทั้งๆที่เธอเป็นกำลังสำคัญเพียงหนึ่งเดียวที่จะทำงานหาเลี้ยงครอบครัว แต่เธอกลับท้อง!

และคนที่เป็นพ่อของเขา อาจจะไม่ต้องการให้เขาเกิดมาด้วยซ้ำ!

“ฮึกกก พี่เจค กลับมาเถอะนะ หนูไม่อยากทนอยู่คนเดียวแบบนี้อีกแล้ว หนูไม่ไหวแล้ว” ร่างบางค่อยๆล้มตัวลงนอนกอดหมอนใบที่ร่างสูงเคยหนุน กลิ่นกายอ่อนๆยังติดตรึงพอให้หัวใจรู้สึกอบอุ่น แม้ในความเป็นจริงมันจะกำลังอ้างว้างและเหน็บหนาวเมื่อต้องเผชิญกับปัญหาสำคัญนี้เพียงลำพัง

เสียงเปิดประตูห้องนอนทำให้นาเดียกระเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟส่องแสงพอให้เห็นแค่เค้าลางๆ

“พี่เจค!! หายไปไหนมาคะ ทำไมหนูโทรหาไม่ติด ปิดเครื่องทำไม หายไปไหนมา” นาเดียรีบวิ่งเข้าไปกอดรัดร่างสูงที่เฝ้ารอมาตั้งแต่เย็นจวบจนป่านนี้

ตี 2... เขาพึ่งกลับเข้ามาในห้อง กลับมาในสภาพเมาเละเทะ!

“อื้มมม หอมจัง ที่รักจ๋าาาา” ร่างกายของเจคอปคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าจนเธอต้องย่นจมูก เจคอปทิ้งน้ำหนักลงบนตัวนาเดีย กอดรัดร่างบางเอาไว้แน่นพลางคลอเคลียใบหน้าเข้ากับซอกคอ

“ทำไมเมาขนาดนี้คะพี่เจค ดื่มอะไรมาขนาดนี้คะเนี่ย” ทั้งสองเดินโซซัดโซเซมาจนถึงเตียงนอน ร่างสูงดันร่างบางจนล้มลงไปนอนบนเตียงก่อนตัวเองจะล้มทับวางหัวแหมะอยู่บนหน้าอกนุ่มนิ่มของเธอ

เจคอปนอนหายใจสม่ำเสมอพลางกอดเอวบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เขานอนอยู่บนตัวเธอเหมือนกับเธอเป็นหมอนยังไงยังงั้น

ในความสลัว นาเดียนั่งพิงหัวเตียงยอมใช้ร่างของตัวเองแทนหมอนให้เขาหนุนนอน ดวงตาฉ่ำน้ำจ้องมองใบหน้าที่แดงก่ำ ไรผมเรียงตัวเงางามรับกับใบหน้าหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับคนอเมริกัน มือเล็กอดลูบเรือนผมของเขาไม่ได้ จะว่าไปเธอก็ไม่เคยมองหน้าเจคอปใกล้ๆ ไม่เคยมีโอกาสพิจารณาใบหน้าของเขาในระยะประชิดขนาดนี้มาก่อน

“นาเดีย… ทำไมเธอถึงใจร้ายกับพี่ขนาดนี้ เธอเคยรักพี่บ้างไหม ทำไมเธอถึงทำกับพี่แบบนี้”

เสียงละเมอของคนเมาดังเล็ดลอดออกมาพอให้ได้ยินกันสองคน ความรู้สึกผิดพลันกระจุกตัวแน่นเต็มอก เธอทำร้ายเขาอย่างร้ายกาจนับครั้งไม่ถ้วน

“หนูขอโทษนะพี่เจค หนูขอโทษ หนูรักพี่นะคะ ยกโทษให้หนูนะคะพี่เจค ยกโทษให้หนูได้ไหม” ร่างบางพร่ำเพ้อเหมือนคนบ้า ทั้งที่รู้ว่าเขาหลับไปแล้ว แต่ก็อดระบายความคับแน่นที่อยู่ในอกไม่ได้

แต่เหมือนเขาจะได้ยิน เจคอปค่อยๆเงยหน้าขึ้น ชันคางที่มีไรขนแข็งๆไว้กับหน้าอกเพื่อประคองศีรษะที่รู้สึกหนักอึ้ง สายตาหยาดเยิ้มซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ แต่เขาก็ซ่อนเอาไว้ไม่มิด มันคือสายตาของความเจ็บปวด

“ทำไมถึงไม่เคยเชื่อในความรักของพี่เลยเดีย ทำไมถึงเหยียบย่ำความรักของพี่มาตลอด พี่ทำอะไรผิด หือ? ตอบพี่สิ พี่ทำอะไรผิด”

เธอสะอึกกับคำถามที่ได้ยิน เธอย่อมรู้คำตอบอยู่แล้ว เพียงแค่ไม่รู้จะสื่อสารออกไปยังไง คล้ายจะแทนคำขอโทษ หยดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตาบวมช้ำ ทั้งที่คิดว่าน้ำตาคงหมดไปจากตัวแล้ว แต่มันก็ยังไหลออกมาได้อีก

“พี่เจค” ร่างบางพึมพำออกมาแผ่วเบาคล้ายกลัวคนตรงหน้าจะได้ยิน “ถ้าเกิดหนูท้องขึ้นมา พี่จะยังต้องการหนูไหมคะ พี่จะคิดว่ามันเป็นเรื่องผิดพลาดไหมคะ” ทั้งๆที่รู้ว่าคนตรงหน้าไม่มีสติสัมปชัญญะที่จะรับฟังหรือตอบคำถามใดใดทั้งสิ้น แต่ก็เพราะรู้อย่างนั้น เธอจึงกล้าที่จะเอ่ยออกไป

“ไม่มีอะไรผิดพลาด...” ดวงตาของเขาล่องลอย “ทุกอย่างที่พี่ทำกับเดีย...พี่ตั้งใจ”

“....”

เขาหลับไปในทันที แม้จะรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายไม่มีสติ แต่นาเดียก็ยังอดดีใจกับคำตอบที่ได้ยินไม่ได้ ร่างบางพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เธอนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืน มือลูบไรผมอ่อนนุ่มของเขา กล่อมให้คนรักนอนหลับ หวังให้เขามีความสุขแม้จะแค่ในฝันก็ยังดี

เช้าวันต่อมา… เจคอปถูกปลุกด้วยเสียงดังขลุกขลักจากภายนอก เขาประคองศีรษะหนักอึ้งขึ้นจากเตียง สายตากวาดมองไปรอบๆ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าพาตัวเองกลับมาถึงคอนโดได้อย่างไร

นาเดีย… เมื่อสติห้วนกลับคืน สิ่งแรกที่เขานึกถึงคือสายตาแข็งกร้าวคู่นั้น หัวใจพลันเจ็บปวดจนไม่อาจระงับ ชายหนุ่มเดินตามเสียงที่ได้ยิน แล้วเขาก็เห็นนาเดียกำลังง่วนอยู่กับการทำอะไรบางอย่างหน้าเตา

“ว๊ายยยยย”

เสียงหวีดร้องเบาๆพร้อมกับรีบสอดนิ้วเข้าไปในปาก อีกมือยังง่วนอยู่กับการจับหูกระทะ เจคอปนิ่งมองแผ่นหลังของเธอ คิดทบทวนเรื่องบางอย่าง เรื่องบางอย่างที่สำคัญ

“อ๊ะ! ตื่นแล้วเหรอคะพี่เจค หนูทำอาหารเช้าเสร็จพอดีเลย มานั่งก่อนค่ะๆ” ใบหน้าซูบซีดพยายามฝืนยิ้มกลบเกลื่อน นาเดียดันแผ่นหลังของเจคอปให้เดินไปยังโต๊ะอาหาร จัดแจงดึงเก้าอี้ออกมาให้

“นั่งก่อนค่ะๆ เดี๋ยวหนูไปตักอาหารมาให้นะ”

“....” เจคอปมองตามแผ่นหลังพลิ้วไหวกุลีกุจอจัดแจงอาหารลงในจาน เขาเฝ้ามองทุกการกระทำของเธออย่างเงียบเชียบ

มื้ออาหารผ่านไปด้วยความเงียบสงบ ไร้การสนทนาใดใดระหว่างคนทั้งสอง มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบกันดังมาเป็นระยะเท่านั้น

นาเดียลอบมองจนกระทั่งเห็นคนตรงหน้าตักไข่ดาวชิ้นสุดท้ายเข้าปาก ความเงียบงันระหว่างเธอกับเขาทำให้หญิงสาวจุกแน่นหน้าอก

“เอ่อ อร่อยไหมคะ” นาเดียเค้นเสียง เป็นการสนทนาแรกที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา

“อืม… ก็ดี” เจคอปยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะลุกออกไป ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่หันมามองหน้าเธอแม้แต่ครั้งเดียว

นาเดียยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น กระทั่งได้ยินเสียงน้ำกระทบกับพื้นกระเบื้องดังมาจากด้านในห้องนอน เธอรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ อีกมือกำแท่งตรวจการตั้งครรภ์ไว้แน่น

เจคอปเย็นชากับเธออย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คิดจะให้อภัยเธอ เขาไม่ต้องการเธออีกแล้ว…