บทที่ 8

หน้าจอไอแพดโชว์เวลาว่าตีสองนิด ๆ

กนกนารีบิดช่วงเอวเล็กน้อยเพื่อบรรเทาความเมื่อยขบ หลังออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นมาถึงเพนต์เฮาส์ หญิงสาวก็เคลียร์ออร์เดอร์ของลูกค้าที่มาสั่งซื้อวิกผมในกลุ่มคนรักคอสเพลย์ จากนั้นก็ยิงยาวอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

การเรียนในคณะเภสัชศาสตร์เป็นความตั้งใจของเธอมาตั้งแต่เด็ก เธอรู้ว่าตนเองไม่ใช่คนหัวดี สิ่งที่ต้องมีมากกว่าคนอื่น ๆ จึงเป็นความพยายาม นอกจากตั้งใจเรียนในห้อง การอ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่งเท่านั้นถึงจะทำให้เธอมีชีวิตรอดในคณะที่เรียนหนักแบบนี้

“ทำอะไร” ภัทรถามขึ้นในขณะที่เข้ามายังเพนต์เฮาส์ส่วนตัวแล้วยังเห็นกนกนารีง่วนอยู่กับการจดบางอย่างในไอแพด ทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังท่องมนต์อยู่

เขามายืนมองเธอพักใหญ่แล้ว บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน มันมีทั้งความโกรธ หมั่นไส้ เอ็นดู และสงสาร หลากหลายและแปรปรวนจนเหมือนตัวเองกำลังจะบ้าแทนมากกว่า

ที่แน่ ๆ เขาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ไม่ชอบเลย มันไปไกลเกินกว่าที่ตัวเองจะคาดคิดไว้...

“อ่านหนังสือ สัปดาห์หน้ามีสอบค่ะ” หญิงสาวในชุดเสื้อยืดตัวโคร่ง กางเกงขาสั้น ที่บนศีรษะมีทั้งที่คาดผม แถมยังรวบผมยาวสลวยขึ้นไปมัดแบบดังโงะ เพื่อกันผมลงมาปรกหน้าผากเวลาอ่านหนังสือ

“ดึกแล้ว ไปนอน”

กนกนารีเห็นเขายังอยู่ในชุดเดิม เพียงแต่ไร้เสื้อสูทตัวนอก พอชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ เธอก็ได้กลิ่นแฮลกอฮอล์จาง ๆ โชยมาจากตัวเขา...ไม่ใช่แอลกอฮอล์อย่างเดียว แต่เป็นน้ำหอมของผู้หญิงที่รบกวนจิตใจจนกนกนารีต้องเอ่ยขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ไม่อยากทะเลาะให้ขุ่นมัว

“ถ้าดึก แล้วทำไมเพิ่งกลับล่ะคะ”

“โกรธเหรอเนี่ย” ภัทรเลิกคิ้วขึ้นล้อเลียน เห็นหญิงสาวไม่ตอบ ชายหนุ่มก็แย่งไอแพดจากมือของเธอมาถือไว้แทน

“ขอคืนค่ะ เฟิร์นต้องอ่านหนังสือ จะสอบแล้ว”

“รู้ว่าใกล้สอบ มัวไปเที่ยวเล่นอยู่ทำไมล่ะ” พอตัวเองเปิดประเด็นนี้ขึ้นมา ภัทรก็กรุ่นเสียเอง กนกนารีเอื้อมมือมาคว้าไอแพด ภัทรก็ใช้ความสูงและแขนยาว ๆ ของตนเองยกชูขึ้นเหนือศีรษะ

“ว่าไง ตอบมา”

“เฟิร์นไปกินข้าว”

“โอมากาเสะร้านดังเสียด้วย” ร้านที่ต่อให้มีเงินก็ต้องจองข้ามเดือน เขารู้จักกับเจ้าของร้านที่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของคิรินหรอกถึงได้สิทธิ์นั้น “เป็นสาวสวยนี่มันดีนะ แค่บอกว่าอยากกินซูชิ ก็มีคนพาไป”

“คุณคงไม่ได้หมายถึงเฟิร์น” กนกนารีเพียงยิ้มบาง ๆ สาวสวยที่ว่าคงไม่ใช่เธอ เพราะตอนบอกเขา เธอก็กลายเป็นตัววุ่นวายทันที ถ้าบอกว่าไม่น้อยใจเลยก็คงโกหก

“อย่าประชดประชัน ผมกับนีน่าเราเป็นเพื่อนกัน” ภัทรดุ เขาชอบให้กนกนารีทำตัวน่ารัก รู้จักขอบเขต ที่ผ่านมาเขาไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวหลับนอนกับผู้หญิงอื่น ก็ถือว่าประคองความสัมพันธ์ระหว่างกันได้มากกว่าที่เคยทำกับผู้หญิงคนอื่นมาทั้งชีวิตแล้ว เขาปฏิบัติกับเธอดีกว่าที่ตัวเองจะคาดคิดเสียด้วยซ้ำ

“อ้อ แล้วก็เลิกทำตัวปัญญาอ่อน ง่องแง่ง ไม่รู้จักโตด้วย”

“เฟิร์นทำอะไรผิดอีก”

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันไลน์ กดตัวสติกเกอร์การ์ตูนที่หญิงสาวส่งมาให้เขา มันยังคงส่งเสียงดังแสบหูแบบที่ภัทรโมโหไปเมื่อช่วงเย็นไม่ผิดเพี้ยน... “คิดถึงล้าววว คิดถึงล้าววว”

“ทีหลังอย่าส่งอะไรแบบนี้มาอีก ผมไม่ชอบ”

“ได้ค่ะ”

กนกนารีรับคำเสียงเบาลง ถ้าเขาไม่ชอบเธอจะไม่ทำ มันเป็นแบบนั้นเสมอ แต่นัยน์ตาเธอเศร้าจนภัทรเองเกิดใจเสียขึ้นมาซะงั้น ทว่าเขาก็ไม่อยากปล่อยหรือตามใจจนเลยเถิด ที่ผ่านมาเขาใจอ่อนกับหญิงสาวเพราะความเอ็นดูในความเป็นเด็กลากยาวกันมาจนยืดเยื้อ

การที่บิดาพาลูกสาวนักการเมืองอย่างกิรนามาทำงานด้วยเป็นการปลุกภัทรให้ตื่นขึ้น อีกไม่นานเขาอาจจะต้องเกี่ยวดองกับผู้หญิงสักคนที่เกื้อหนุนให้พงศ์พีระทะยานไปข้างหน้า ในขณะที่กนกนารีจะกลายเป็นปัญหาคาราคาซัง หากเขาไม่รีบสางออกจากตัว

เด็กคนนี้รักเขา ทำไมภัทรจะไม่รู้...

ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มในอก ความสงสารมันเป็นบ่วงรัดคอเขาจนหายใจแทบไม่ออก ไม่รู้ว่าถึงวันที่ต้องตัดขาดกันจริง ๆ กนกนารีจะฟูมฟายขนาดไหน

“ไปนอนเถอะ”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างว่าง่ายอีกครั้ง มองภัทรแยกไปอาบน้ำ ส่วนตนเองล้มตัวลงบนเตียงใส่หูฟัง ทอดตาเลื่อนลอยผ่านเพนต์เฮาส์ที่กรุผนังด้วยกระจกแบบพาโนรามา จนร่างสูงใหญ่กลับมานอนเคียงข้าง ครู่หนึ่งเขาก็พลิกตัวตะแคงหันหลังให้แล้วหลับไปเงียบ ๆ

กนกนารีค่อยขยับเข้าใกล้ พิงศีรษะกับแผ่นหลังกว้าง วาดมือข้างหนึ่งกอดเขาจากด้านหลัง เธอติดการสัมผัสตัว ไออุ่นจากภัทรเคยทำให้รู้สึกปลอดภัยและเป็นคนพิเศษ

“คิดถึงล้าววว”

“คิดถึงล้าววว”

“คิดถึงล้าววว”

กนกนารีกดฟังสติกเกอร์เสียงซ้ำ ๆ ผ่านหูฟัง...

ภายนอกมีแสงไฟสว่างไสว ระยิบระยับเหมือนลานดาวกลางแดนดิน แต่มันไม่เพียงพอจะส่องสว่างให้หัวใจในค่ำคืนที่ดำดิ่ง ความคิดของหญิงสาวเตลิดเปิดเปิงไปยังความเวิ้งว้างที่ไหนสักแห่ง...

“เฟิร์น ย้ายเข้ามาอยู่กับผมไหม” หลังจากเดตกันได้สามสี่เดือน อยู่ ๆ ภัทรก็เอ่ยขึ้นบนเตียงกว้างในเพนต์เฮาส์แห่งนี้

“แต่ว่า...” การอยู่หอใกล้กับมหาวิทยาลัยมันสะดวกเวลาไปเรียนมากกว่า เธอตั้งใจจะอธิบายแบบนั้น

“ผมคิดถึงคุณนะ” ดวงตาสีน้ำตาลวิสกี้ของเขาอ่อนเชื่อม ละลายหัวใจของเธอให้ลงไปศิโรราบแทบเท้าเขาอีกครั้ง คำว่าคิดถึงมันแสนหวานและมีพลังเหลือเกินสำหรับคนที่อยู่ในภวังค์รักแบบเธอ

“เฟิร์นจะย้ายมาอยู่กับคุณค่ะ”

หญิงสาวค่อย ๆ รวบรวมความคิดที่กระเจิดกระเจิงกลับมา ยิ้มหยันให้ตัวการ์ตูนหน้าตาน่าชิงชังในโทรศัพท์มือถือ...

ที่เตียงกว้างตัวเดิมกับค่ำคืนนั้น กนกนารีกดฟังสติกเกอร์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดใจลบมันทิ้งไปจากเครื่อง...

ความคิดถึงที่ไม่สามารถออกเสียง มีหรือไม่มีก็คงไม่ต่างกัน...