บทที่ 1

ในค่ำคืนฝนตก รถเก๋งสีดำคันหนึ่งพุ่งชนแนวกั้นบนถนนภูเขาคดเคี้ยว ก่อนจะชนเข้ากับหน้าผาอย่างจัง จนฝากระโปรงหน้าถูกอัดยุบ

คนขับเสียชีวิตคาที่ ที่เบาะหลังมีหญิงสาวร่างโชกเลือดหมดสติไปแล้ว แต่ยังคงกอดเด็กหญิงตัวน้อยใต้ร่างไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ภายในโรงพยาบาลฐานทัพภาคตะวันตกแห่งหนึ่ง

ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หมอไม่กี่คนเดินออกมาพร้อมถอดหน้ากากอนามัย ก่อนจะส่ายหน้าให้กับผู้บัญชาการฐานทัพที่ยืนรออยู่ด้านนอก

“ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ เรา...ยื้อดอกเตอร์เสิ่นไว้ไม่ได้”

ชายชราที่มีดาวยศนายพลประดับบนบ่าตัวสั่นเล็กน้อย มือที่กอดเด็กหญิงตัวน้อยกระชับแน่นขึ้น เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างมึนงง ราวกับยังไม่สามารถตอบสนองได้ พลางจ้องมองผู้ที่กอดเธอด้วยสายตาเหม่อลอย

เด็กหญิงตัวน้อยชื่ออวี๋เนี่ยน ผู้ที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์คือพ่อแม่ของเธอ

วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบหกปีของเธอ อวี๋อี่อันพ่อของเธอ และเสิ่นจือเฉียวแม่ของเธอคือวิศวกรระดับสูงที่ศูนย์วิจัยอาวุธปืน

ปกติแล้วงานยุ่งมาก การหาเวลามาฉลองวันเกิดให้กับเธอไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และทั้งครอบครัวก็ออกไปเที่ยวด้วยกัน

ระหว่างทางพวกเขากลับได้รับการแจ้งเตือนด่วน โครงการของพวกเขามีปัญหา ในฐานะที่เป็นทีมพัฒนาหลัก พวกเขาจึงทำได้เพียงต้องรีบกลับทันที

พ่อแม่คุยกับเธอในรถเกี่ยวกับการชดเชยวันเกิดปีหน้าว่าจะพาไปเที่ยวที่ไหน และแม่ยังกอดเธอ พูดว่าต่อไปจะอยู่กับเธอให้มากขึ้น

“เนี่ยนเนี่ยน รอโครงการนี้เสร็จแล้ว แม่จะลาออกมาอยู่กับคนเก่งของแม่ให้เต็มที่เลยดีไหมจ๊ะ?”

คำพูดของแม่ยังดังก้องอยู่ในหู แต่เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรตอบกลับไปเลย

เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น รถเสียหลักลื่นไถลชนเข้ากับหน้าผา พ่อเสียชีวิตคาที่ ส่วนแม่ตอนนี้ก็ยื้อไว้ไม่ไหว แล้วทำไมถึงเหลือแค่เธอคนเดียวล่ะ?

อวี๋เนี่ยนมีไอคิวสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบ ถึงแม้อายุยังน้อย แต่เธอก็เข้าใจอะไรหลาย ๆ เรื่อง

สายตาของนายพลผู้เฒ่าหลี่ที่มองมายังอวี๋เนี่ยนเต็มไปด้วยความซับซ้อน

“ยัยหนูเนี่ยน ตามฉันเข้าไปดูพ่อกับแม่หนูกันเถอะ”

อวี๋เนี่ยนสีหน้าว่างเปล่า นายพลหลี่ถอนหายใจเบา ๆ พ่อแม่ของเด็กคนนี้ทำงานยุ่งมาตลอด เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เรียกได้ว่าพวกเขามองดูเธอเติบโตมา เห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาเองก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้

เขาเองก็อยากให้เวลาเด็กน้อยได้ทำใจมากกว่านี้ แต่ปัญหาคือตอนนี้สถานการณ์มันพิเศษ

อวี๋อี่อันกับเสิ่นจือเฉียวมีสถานะที่อ่อนไหวเกินไป เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน จึงแทบไม่มีเวลาให้จัดการอะไรได้เลย

สองสามีภรรยาเป็นวิศวกรเครื่องกลระดับแนวหน้า ประสบความสำเร็จในการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกทางการทหารหลายอย่าง ปัจจุบันทำงานอยู่ที่ศูนย์วิจัยอาวุธปืนของฐานทัพ พวกเขาคือบุคลากรคุณภาพที่หายากยิ่ง

ตอนนี้พวกเขากำลังรับผิดชอบโครงการปรับปรุงอาวุธหนักที่ได้รับความสนใจจากภายนอก หากในช่วงเวลานี้มีการเปิดเผยข่าวการเสียชีวิตของผู้รับผิดชอบโครงการ จะส่งผลกระทบที่ไม่สามารถประเมินได้

ดังนั้น จำเป็นต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและดำเนินการเผาให้เร็วที่สุด

ตอนนี้เถ้ากระดูกของพวกเขาก็ไม่สามารถเข้าไปที่สุสานวีรชนได้ กระทั่งไม่มีแม้แต่หลุมศพ

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ไม่เพียงแต่อวี๋เนี่ยน แม้แต่นายพลหลี่เองก็ยังยากจะรับได้ ความเสียหายของทั้งศูนย์วิจัยนั้นยิ่งประเมินค่าไม่ได้

นายพลหลี่หลับตาลง แล้วอุ้มอวี๋เนี่ยนเดินเข้าไปข้างใน

อวี๋อี่อันและเสิ่นจือเฉียวนอนนิ่งอยู่ที่นั่น รอยเลือดถูกทำความสะอาดจนหมดแล้ว ดูคล้ายกำลังนอนหลับอยู่

เด็กหญิงตัวน้อยยื่นมือสั่นเทาไปสัมผัสใบหน้าที่เย็นเฉียบของเสิ่นจือเฉียว

จนกระทั่งตอนนี้เอง อวี๋เนี่ยนที่เงียบขรึมมาตลอดจนดูเหมือนจะงุนงงในที่สุดก็ร้องไห้ออกมา ร้องไห้เสียงดังสะอึกสะอื้น

ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างรู้สึกเจ็บปวดในใจ เด็กคนนี้ฉลาดและเป็นผู้ใหญ่เร็ว เข้าใจงานของพ่อแม่เป็นอย่างดี ไม่เคยร้องไห้ขอให้ผู้ใหญ่ไปอยู่ด้วย รู้เรื่องจนไม่เหมือนเด็กทั่วไป

ส่วนตอนนี้ เฮ้อ...

เด็กคนนี้...

นายพลหลี่คิด ร้องไห้ก็ดีแล้ว เมื่อครู่เด็กคนนี้เงียบเกินไป ตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกโล่งใจบ้างแล้ว

ไม่ว่าจะปลอบหรือเกลี้ยกล่อมอวี๋เนี่ยนอย่างไรก็ไม่เป็นผล เธอร้องไห้จนหมดแรงผล็อยหลับไป จึงถูกนายพลหลี่พากลับบ้าน

ในช่วงนี้เธอพักอยู่ที่บ้านของนายพลหลี่ชั่วคราว ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว แต่กลับกลายเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดอะไร

เธอมักจะกอดโน้ตบุ๊คขนาดเล็กที่พ่อแม่ประกอบให้ อยู่ในห้องทีก็เป็นเวลาครึ่งค่อนวัน เธอออกมาก็ต่อเมื่อถูกเรียกให้ไปกินข้าวเท่านั้น

อวี๋เนี่ยนมีไอคิวสูงมาก แต่เธอไม่ได้สืบทอดพรสวรรค์ด้านเครื่องกลจากพ่อแม่

กลับกัน เธอสนใจคอมพิวเตอร์มากกว่า และแสดงออกถึงพรสวรรค์ในด้านนี้ได้อย่างโดดเด่นตั้งแต่ยังเด็กมาก

อวี๋เนี่ยนเติบโตมากับพ่อแม่ในฐานทัพ และในฐานทัพย่อมมีบุคลากรที่เชี่ยวชาญในด้านนี้ เมื่อเห็นเด็กน้อยสนใจก็ยินดีที่จะเล่นกับเธอและให้เธอตามติด

ถึงแม้ว่าพ่อแม่ของเธอจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธปืน แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาอวี๋เนี่ยนแทบจะอยู่แต่ในสำนักงานความปลอดภัยทางไซเบอร์

การเจอเด็กที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้และยังเต็มใจที่จะเรียนรู้ก็เป็นเรื่องที่ยากมาก ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงบางคนในนั้นยังฝึกฝนให้หนูน้อยอวี๋เนี่ยนเป็นผู้สืบทอดอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเทียบกับอวี๋อี่อันและเสิ่นจือเฉียวสองสามีภรรยา พวกเขายังใช้เวลาร่วมกับอวี๋เนี่ยนมากกว่าเสียอีก

แม้อวี๋เนี่ยนจะยังเด็ก แต่เธอก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เธอปฏิเสธข้อเสนอของนายพลหลี่ที่จะส่งเธอไปโรงเรียน และเลือกเข้าเรียนที่สถาบันความปลอดภัยทางไซเบอร์แทน

ตลอดหลายปีมานี้ อวี๋เนี่ยนทำงานด้านความปลอดภัยทางไซเบอร์ในฐานทัพ เธอมีพรสวรรค์ด้านนี้สูงจนน่าตกใจ และยังเป็นเป็นคนที่สามารถทนต่อความเหงาและตั้งใจเรียนได้เป็นอย่างดี

หลังจากอาจารย์ที่สอนเธอในตอนนั้นถูกเธอสูบความรู้ไปหมดแล้ว เธอก็เดินทางไปยังฐานทัพต่าง ๆ เพื่อเรียนรู้และท้าทายตัวเอง เพราะอย่างไรแล้วบุคลากรชั้นยอดในด้านนี้ก็มักจะถูกรวมตัวอยู่ในฐานทัพเพื่อรับใช้ชาติ

เธอมีพรสวรรค์เหนือชั้น แม้ว่าจะอายุแค่ยี่สิบปี แต่ก็เป็นผู้ไร้เทียมทานที่เอาชนะฐานทัพทั้งหมดราบคาบแล้ว ทั้งสำนักงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ไม่มีใครสู้เธอได้

เหตุการณ์ในครั้งนั้น เปลี่ยนอวี๋เนี่ยนจากเด็กหญิงที่เคยร่าเริงสดใสให้กลายเป็นคนเงียบขรึม ราวกับว่าชีวิตของเธอจะหลงเหลือเพียงแค่การเรียนและการฝึกฝน ไม่มีความสนใจอื่นอีก

อวี๋เนี่ยนสะบัดความคิดออกจากภวังค์ นาน ๆ ทีที่เธอจะใจลอยแบบนี้

นึกขึ้นได้ว่าใกล้จะถึงวันเกิดของเธอแล้ว แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอแทบไม่เคยฉลองวันเกิดจริง ๆ จัง ๆ เลย

ทุกคนคิดว่าเธอไม่ฉลองวันเกิดเพราะยังติดใจกับเรื่องในปีนั้น แต่จริง ๆ แล้วเธอปล่อยวางไปนานแล้ว เพียงแต่นี่เป็นนิสัยที่ติดตัวยากจะเปลี่ยนแปลงเท่านั้น

เธอไม่ชอบสถานที่ครึกครื้น เมื่อเทียบกับการเข้าสังคม เธอยอมอยู่กับคอมพิวเตอร์เสียยังดีกว่า

เธอนึกถึงภารกิจใหม่ที่เพิ่งได้รับ คือการไปจัดตั้งแผนกความปลอดภัยทางไซเบอร์ที่เมืองหลวง ช่วงไม่กี่ปีมานี้อินเทอร์เน็ตพัฒนามากขึ้นทุกที ระบบความปลอดภัยของเมืองหลวงถูกดูแลโดยหน่วยความปลอดภัยทางไซเบอร์ของฐานทัพมาโดยตลอด

ครั้งนี้เบื้องบนจะแยกหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์แห่งชาติขึ้นมาเป็นหน่วยงานอิสระ แล้วให้เธอเป็นหัวหน้า

เรื่องนี้สำหรับเธอไม่ใช่เรื่องยากอะไร เพราะมันเป็นสาขาวิชาชีพของเธออยู่แล้ว เธอยังเคยถูกยืมตัวไปยังฐานทัพใหม่หลายแห่งเพื่อช่วยจัดตั้งหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ สามารถพูดได้ว่าเธอมีความชำนาญและคุ้นเคยกับงานนี้เป็นอย่างดี

จริง ๆ แล้วเรื่องที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่ไหน เธอไม่ได้สนใจเลย หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่ว่าแต่ละฐานทัพจะพยายามดึงตัวเธออย่างไร เธอก็ยังคงยืนหยัดไม่เคลื่อนไหว

ที่เธอยังคงอยู่ที่นี่ตลอดก็เพราะชินแล้วเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไรอย่างที่พวกเขาคิด

แล้วก็คิดถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา อวี๋เนี่ยนรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ควรจะปฏิเสธอย่างไรดีนะ?