บทที่ 2

ลึกเข้าไปเขตฐานทัพ ในอาคารหลังเล็กที่มีทหารติดอาวุธคอยเฝ้ายาม นายพลหลี่ผู้สวมแว่นสายตายาววางหนังสือพิมพ์ลง

ก่อนจะหันไปพูดกับอวี๋เนี่ยนที่ยังกอดคอมพิวเตอร์ไว้และพิมพ์ไม่หยุดบนโซฟา

“ยัยตัวแสบ คิดได้หรือยังว่าจะเอายังไง?”

อวี๋เนี่ยนอายุยี่สิบปีอย่างเป็นทางการแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เพราะจะต้องไปเมืองหลวงแล้ว นายพลหลี่จึงเรียกเธอมากินข้าวด้วย

เด็กหญิงตัวน้อยในวันนั้น โตขึ้นกลายเป็นสาวสะพรั่ง รูปร่างหน้าตาได้รับยีนดีจากพ่อแม่มาเต็ม ๆ เพียงแต่นิสัยกลับยิ่งไม่เหมือนใครเข้าไปทุกที

นายพลหลี่ถอนหายใจ การที่ปล่อยให้เธอเดินบนเส้นทางสายนี้ในปีนั้น ตกลงแล้วมันถูกหรือผิดกันแน่?

เจ้าเด็กนี่นอกจากคอมพิวเตอร์ที่สนใจแล้ว เรื่องอื่นก็ขี้เกียจมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จริง ๆ

หลายปีมานี้ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาจัดคนมาคอยฝึกฝนร่างกายให้เธอ คาดว่าคงจะได้เห็นเธอไม่แข็งแรงเท่าตาแก่เจ็ดแปดสิบปีอย่างเขาด้วยซ้ำ

ถ้าไม่คอยดูเธอ เธอจะนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตลอดทั้งวัน ยกเว้นเวลาเข้านอน

คนแก่ทั้งหลายอย่างพวกเขาไม่มีทางเลือก นอกจากต้องขู่บังคับให้เธอขยับตัว

อาชีพของเธออันตรายขนาดนี้ ถ้าไม่ระวังสักวันอาจถูกจับตามอง แล้วไม่มีแม้แต่ความสามารถในการป้องกันตัวเองเลย จึงจัดหาคนมาฝึกให้เธออย่างเข้มงวดทุกวัน

แม้เป็นแบบนี้ อวี๋เนี่ยนก็ยังหาทางขี้เกียจจนได้ หลายปีที่ฝึกฝนมานี้ ฝีมือการยิงปืนของยัยตัวแสบนั้นแม่นยำสุด ๆ

เพราะการฝึกยิงปืนไม่ต้องขยับตัว นายพลหลี่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธจนเคราชี้

ในที่สุด อวี๋เนี่ยนที่อยู่บนโซฟาก็เงยหน้าขึ้น มองนายพลหลี่อย่างจนใจ

“ใจเย็นหน่อยคุณปู่ ถ้าโกรธจนป่วยขึ้นมา จะไม่มีใครมาแทนนะ”

“เธออยากไปก็ต้องไป ไม่อยากไปก็ต้องไป ที่เมืองหลวงจะสร้างหน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ใหม่ นี่คือภารกิจของเธอ เบื้องบนสั่งให้เธอไป”

นายพลหลี่ทำตัวไม่น่าไว้วางใจ แน่นอนว่าตาเฒ่าพวกนี้ก็ทำอะไรบางอย่าง ไม่ใช่แค่เพื่ออวี๋เนี่ยน ยังมีการพิจารณาอื่นด้วย และเธอคือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด

“ภารกิจหนูยอมรับได้ แต่ไปเรียนมหาวิทยาลัยนี่มันเรื่องบ้าอะไร? จะให้หนูไปเรียนอะไร?”

ตาแก่พวกนี้สร้างปัญหาให้เธอเก่งจริง ๆ มีหลายเรื่องที่เธอสามารถทำได้

อีกอย่าง ที่ต้องเรียนเธอก็เรียนจบไปหมดแล้ว ยังต้องเรียนมหาวิทยาลัยอะไรอีก เสียเวลาเปล่า ๆ

“ยัยหนู เธอเพิ่งจะยี่สิบเอง ทำไมไม่ลองหาสิ่งที่สนใจอย่างอื่นบ้างล่ะ? วางคอมพิวเตอร์บ้าง เธอก็ควรจะมีชีวิตของตัวเอง ไปมหาวิทยาลัยแล้วลองสัมผัสชีวิตอีกแบบ สร้างมิตรภาพบ้างก็คงดีไม่ใช่เหรอ?”

ยัยหนูนี่เพิ่งจะยี่สิบ แต่กลับใช้ชีวิตอย่างสงบสุขและไม่ต้องการอะไรเลย รอบตัวไม่มีแม้แต่เพื่อนสักคน

ในเรื่องกินอยู่และการเดินทาง นอกจากสนใจเรื่องของกินอยู่บ้างแล้ว เรื่องอื่น ๆ ขอแค่พอใช้ได้ก็พอ

เป็นเด็กสาวสวย ๆ คนหนึ่ง แต่งตัวแบบนี้นี่มันอะไรกัน ตาแก่อย่างเขายังทันสมัยกว่าเลย

อวี๋เนี่ยนถอนหายใจ เธอไม่ต้องการจริง ๆ

“คุณปู่หลี่คะ อย่ากังวลไม่เข้าเรื่องเลย หนูพอใจกับชีวิตตอนนี้มากแล้ว”

“เฮ้อ เรื่องนี้ต้องโทษฉันเองที่ตอนนั้นไม่ยืนกรานส่งเธอไปเรียนหนังสือ ทำให้เธอใช้ชีวิตแบบเด็กปกติไม่ได้...”

“ฉันก็แค่อยากให้เธอได้ไปสัมผัสชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยดูบ้าง ตอนนี้เธออายุยังน้อย ยังทันอยู่ อย่ารอจนถึงวันที่เสียใจแล้วหันมาโทษตาเฒ่าอย่างฉันเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นแล้วฉันจะยังอยู่หรือเปล่า”

ฟังนายพลหลี่บ่นไม่หยุด เธอยอมใจเลยจริง ๆ ทุกครั้งที่มีเรื่องก็เล่นมุกนี้ทุกที ยิ่งแก่ก็ยิ่งไม่มีเหตุผล

“ถ้าหนูไปเรียนแล้วโดนคนรังแกจะทำยังไง? ไม่เคยได้ยินเรื่องความรุนแรงในโรงเรียนเหรอคะ?”

นายพลหลี่สะอึก คิดในใจว่าอย่างเธอน่ะเหรอจะถูกใครรังแกได้?

แม้เวลาปกติอวี๋เนี่ยนจะดูเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ยุ่งกับใคร

แต่ถ้าใครกล้าหาเรื่องเธอล่ะก็ ไม่ได้ถลกหนังสักชั้น เธอไม่ยอมจบแน่

ยัยหนูนี่ไม่ใช่คนใจใหญ่ เรียกได้ว่าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น คนที่โดนเธอเล่นงานในช่วงหลายปีมานี้ไม่ใช่น้อย ๆ

“เมืองหลวงเป็นอาณาเขตของเหล่าหลิน มีเขาอยู่ ยังจะปล่อยให้ใครไปรังแกเธอได้อีก?”

แม้จะบ่นอยู่ในใจ แต่คำพูดของนายพลหลี่ก็น่าฟังมาก

“งั้น...”

“ยัยหนู ตาเฒ่าอย่างพวกเรานี้จะมีชีวิตอยู่อีกกี่ปีกัน ในช่วงที่เรายังอยู่ เธอก็ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีไม่ดีเหรอ?”

คำพูดนี้ฟังแล้วรู้สึกเศร้าอยู่บ้าง อวี๋เนี่ยนเงียบไปชั่วขณะ เธอเข้าใจความหมายของคุณปู่ และรู้ว่าเขาห่วงใยเธอจากใจจริง ๆ

เส้นทางชีวิตนี้ของเธอไม่ง่ายเลย ตั้งแต่พ่อแม่จากไป เธอก็ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติแม้แต่วันเดียว การเรียน การฝึกฝน และการทำงาน คือเส้นทางที่เธอเดินในช่วงหลายปีมานี้

ผู้อาวุโสกำลังพยายามให้เธอมีเวลาผ่อนคลายหลายปี ให้เธอได้เพลิดเพลินกับการใช้ชีวิต

นายพลหลี่มองอวี๋เหนียนด้วยความคิดลึกซึ้ง ในใจถอนหายใจ รู้สึกว่ากำลังทำให้เธอลำบากใจ การไปเมืองหลวง ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเธอเอง แต่ยังเพื่อ...

เฮ้อ ตำแหน่งนี้สำคัญมาก เขาไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมให้เธออยู่ต่อได้จริง ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามหาวิธีที่จะชดเชยให้เธอมากที่สุด

อย่างไรก็อยู่ในฐานทัพ ต่อให้พวกตาเฒ่าอย่างพวกเขาไม่อยู่แล้ว อาศัยตัวเธอคนเดียว ก็สามารถใช้ชีวิตตามที่ต้องการได้

“หนูจะไป”

มองดูสีหน้าของนายพลหลี่ที่ดูเศร้าหมองเล็กน้อย อวี๋เนี่ยนก็ยอมพ้ไป พอจะรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไร นี่คือการเลือกของเธอเอง

อย่างไรเสีย การจัดการของมหาวิทยาลัยก็ไม่เข้มงวดมากนัก แถมสถานะของเธอก็พิเศษ คงไม่สามารถอยู่แต่ในมหาวิทยาลัยทุกวันได้อยู่แล้ว

ไปรายงานให้พวกเขาสบายใจ ถึงอย่างไร ตอนนั้นจะไปเรียนหรือไม่ก็คือเรื่องของเธอเองแล้ว

พอกินข้าวที่บ้านนายพลหลี่เสร็จ คุยเป็นเพื่อนเขาอีกสักพัก อวี๋เนี่ยนก็ขอตัวลา

เธอไม่ใช่คนชอบลังเล เมื่อได้ตัดสินใจแล้ว ก็กลับไปเตรียมตัวสำหรับการไปเมืองหลวง

ก่อนจากไป นายพลหลี่ได้พูดกำชับอีกครั้งว่า

“ถึงเมืองหลวงแล้ว อย่าลืมไปเยี่ยมตระกูลเสิ่นนะ”

ดวงตาของอวี๋เนี่ยนเป็นประกายวาบเล็กน้อย ตระกูลเสิ่นคือบ้านฝ่ายแม่ของเธอ เสิ่นจือเฉียวแม่ของเธอเป็นคุณหนูจากตระกูลเสิ่นซึ่งเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง

เธอเคยพบคนในตระกูลเสิ่นแค่ครั้งเดียว ตอนที่เธออายุสิบเอ็ดปี ปีนั้นโครงการที่พ่อกับแม่ของเธอรับผิดชอบในที่สุดก็ประสบความสำเร็จ ผลลัพธ์จากการวิจัยนั้นเพียงพอที่จะทำให้กลุ่มอำนาจที่กำลังคิดจะเคลื่อนไหวต้องหวั่นเกรง

นี่จึงได้เปิดเผยข่าวของพ่อแม่เธอต่อสาธารณะ และย้ายไปยังสุสาน ตอนนั้นตา ยาย ลุงใหญ่ ป้าสะใภ้ใหญ่ และลุงรองของเธอได้เดินทางจากเมืองหลวงมาไหว้พ่อแม่ของเธอ

พวกเขาเสนอจะพาเธอกลับไปเมืองหลวง แต่เธอไม่ได้ตกลง หลังจากนั้นก็ไม่ได้พบกันอีกเลย การติดต่อก็น้อยมาก มีเพียงลุงใหญ่ที่จะโทรหามาเธอเป็นบางครั้ง

นึกถึงข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลเสิ่นที่หาได้ ตระกูลเสิ่นจัดว่าเป็นกลุ่มอำนาจระดับสองในเมืองหลวง

อดีตหัวหน้าตระกูลเสิ่นมีลูกชายสามคนและลูกสาวสองคน เสิ่นจือเฉียวแม่ของเธอคือลำดับที่สี่ มีพี่ชายสองคน พี่สาวหนึ่งคน และน้องชายหนึ่งคน

ตอนนี้ตระกูลเสิ่นมีลุงใหญ่เป็นผู้นำ ถ้าความรู้สึกของเธอไม่ผิด ยายของเธอน่าจะไม่ชอบเธอ

พ่อของเธอเป็นเด็กกำพร้า ตอนนั้นตระกูลเสิ่นไม่เห็นด้วยที่แม่จะแต่งงานกับพ่อ

ตอนนั้นตระกูลเสิ่นได้เลือกคู่ครองที่เหมาะสมกับแม่ของเธอไว้ให้แล้ว สามารถพูดได้ว่าแม่ของเธอหนีตามพ่อไป

หลังจากนั้นหน้าที่การงานของพ่อแม่เธอก็เริ่มประสบความสำเร็จ ความสัมพันธ์กับตระกูลเสิ่นถึงได้ดีขึ้นมาบ้าง

แต่เพราะงานยุ่ง ที่จริงแล้วก่อนแม่ของเธอเสียชีวิตก็ไม่ได้กลับไปที่ตระกูลเสิ่นเป็นเวลานานแล้ว อย่างน้อยในความทรงจำของเธอ ปีที่เธออายุสิบเอ็ดปีนั้นคือครั้งแรกที่ได้พบกับคนตระกูลเสิ่น

แค่คิดว่าจะต้องไปเจอคนในตระกูลเสิ่นเยอะขนาดนั้น แม้อวี๋เนี่ยนจะยังคงสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจแทบระเบิด อ๊า ๆ ๆ น่ารำคาญจริง ๆ เลย

“รู้แล้วค่ะ”