Share

บทที่ 467

Author: หรงหรงจื่ออี
ซ่งหลานอิน?

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว เดินเข้ามา สายตาจับจ้องไปที่ร่างของซ่งหลานอิน พลางพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง

รูปร่างของหญิงสาวสูงโปร่ง สวมชุดกี่เพ้าสีดำสไตล์โมเดิร์น ผมยาวถูกมวยไว้อย่างหลวม ๆ ด้วยปิ่นปักผม หน้าตาสะสวย แม้จะไม่โดดเด่น แต่ก็ชนะเลิศที่ผิวขาวและมีออร่าที่แข็งแกร่ง

หลังจากสบตากับซ่งหลานอินอยู่ครู่หนึ่ง เสิ่นชิงซูก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คุณซ่งคะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณ ในฐานะแม่แท้ ๆ ของเด็ก เพียงแค่คำพูดของคุณประโยคเดียว เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะส่งลูกของฉันให้คุณ”

ซ่งหลานอินยิ้มบาง ๆ “ฉันเข้าใจค่ะ”

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดโทรออกไปยังเบอร์ของฟู่ซือเหยียนโดยตรง

เธอตั้งใจเปิดโหมดสปีกเกอร์โฟน โทรศัพท์ดังเพียงสองครั้งก็มีคนรับสาย

ปลายสาย เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้น “หลานอิน รับตัวเด็กหรือยัง?”

“ซือเหยียนคะ คืออย่างนี้นะคะ คุณเสิ่นกับครอบครัวของเธอไม่ค่อยไว้ใจฉันเท่าไหร่ เลยต้องให้คุณคุยกับคุณเสิ่นด้วยตัวเองหน่อยค่ะ”

“ได้ คุณเอาโทรศัพท์ให้อาซูหน่อย”

ซ่งหลานอินยื่นโทรศัพท์มือถือให้เสิ่นชิงซู

เสิ่นชิงซูก้มหน้ามองโทรศัพท์ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธ “ฟู่ซือเหยีย
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 468

    เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นชิงซูก็พยักหน้าเบา ๆ “ถ้างั้นก็ได้ค่ะ”“เนี่ยนอัน มานี่สิ” ซ่งหลานอินกวักมือเรียกเสี่ยวเนี่ยนอันเสี่ยวเนี่ยนอันเดินไปหาซ่งหลานอินอย่างว่าง่ายซ่งหลานอินลูบหัวของเขา “บอกลาแม่แล้วก็ตากับยายพวกเขาสิ”เสี่ยวเนี่ยนอันยกมือขึ้น “แม่ครับ ตาครับ ยายครับ ป๊ะป๋า ลาก่อนครับ”หลังจากกล่าวลา ผู้ใหญ่หลายคนก็ได้แต่มองตามซ่งหลานอินที่พาเสี่ยวเนี่ยนอันจากไปซ่งหลานอินขับรถของฟู่ซือเหยียนมาเธอเปิดประตูหลัง ภายในติดตั้งเบาะนั่งนิรภัยสำหรับเด็กไว้ซ่งหลานอินอุ้มเสี่ยวเนี่ยนอันไปนั่งบนเบาะนิรภัย ก้มตัวลงไปช่วยคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขาจากนั้นเธอก็ปิดประตู หันกลับมาพยักหน้าให้พวกเสิ่นชิงซูที่ยืนอยู่ตรงประตูเล็กน้อย แล้วจึงเดินอ้อมไปทางที่นั่งคนขับ เปิดประตูแล้วก้มตัวขึ้นรถรถเมย์บัคสตาร์ตเครื่อง กลับรถ แล้วขับจากไปไป๋เจี้ยนเหวินรอจนกระทั่งรถขับออกไปไกลจนมองไม่เห็นแล้ว จึงหันไปมองเสิ่นชิงซูที่อยู่ข้าง ๆ“คุณซ่งคนนี้ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับฟู่ซือเหยียนเลยนะ แล้วผมก็เห็นว่าเสี่ยวเนี่ยนอันก็ดูจะไม่ผลักไสเธอด้วย?”“ขอแค่พวกเขาดีกับเสี่ยวเนี่ยนอันก็พอแล้วค่ะ”

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 467

    ซ่งหลานอิน?เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว เดินเข้ามา สายตาจับจ้องไปที่ร่างของซ่งหลานอิน พลางพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งรูปร่างของหญิงสาวสูงโปร่ง สวมชุดกี่เพ้าสีดำสไตล์โมเดิร์น ผมยาวถูกมวยไว้อย่างหลวม ๆ ด้วยปิ่นปักผม หน้าตาสะสวย แม้จะไม่โดดเด่น แต่ก็ชนะเลิศที่ผิวขาวและมีออร่าที่แข็งแกร่งหลังจากสบตากับซ่งหลานอินอยู่ครู่หนึ่ง เสิ่นชิงซูก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คุณซ่งคะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณ ในฐานะแม่แท้ ๆ ของเด็ก เพียงแค่คำพูดของคุณประโยคเดียว เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะส่งลูกของฉันให้คุณ”ซ่งหลานอินยิ้มบาง ๆ “ฉันเข้าใจค่ะ”เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดโทรออกไปยังเบอร์ของฟู่ซือเหยียนโดยตรงเธอตั้งใจเปิดโหมดสปีกเกอร์โฟน โทรศัพท์ดังเพียงสองครั้งก็มีคนรับสายปลายสาย เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้น “หลานอิน รับตัวเด็กหรือยัง?”“ซือเหยียนคะ คืออย่างนี้นะคะ คุณเสิ่นกับครอบครัวของเธอไม่ค่อยไว้ใจฉันเท่าไหร่ เลยต้องให้คุณคุยกับคุณเสิ่นด้วยตัวเองหน่อยค่ะ”“ได้ คุณเอาโทรศัพท์ให้อาซูหน่อย”ซ่งหลานอินยื่นโทรศัพท์มือถือให้เสิ่นชิงซูเสิ่นชิงซูก้มหน้ามองโทรศัพท์ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธ “ฟู่ซือเหยีย

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 466

    ในมุมมองของผู้พิพากษา กรณีที่มีลูกสองคนและสามีภรรยาหย่าร้างกัน หากทั้งสองฝ่ายมีฐานะทางเศรษฐกิจทัดเทียมกันและยังไม่มีใครแต่งงานใหม่ การแบ่งลูกให้ดูแลคนละคนจึงจะยุติธรรมที่สุดยิ่งไปกว่านั้น โดยทั่วไปแล้วเด็กผู้ชายมีโอกาสสูงที่จะถูกตัดสินให้อยู่ในความดูแลของพ่อเงื่อนไขของตระกูลฟู่ยิ่งต้องการเด็กผู้ชายเพื่อสืบทอดกิจการของครอบครัวแน่นอนว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดการณ์ข้อมูลคร่าว ๆ จากคดีความที่เขาเคยทำมาหลายปีของทนายฟางตัวบทกฎหมายนั้นไร้ชีวิต แต่ผู้พิพากษาคือคนที่มีเลือดเนื้อ ตราบใดที่ยังอยู่ภายใต้กรอบของกฎหมาย สิ่งที่ใช้ตัดสินจริงๆ ก็คือมนุษยธรรมและความเป็นจริงเสิ่นชิงซูเข้าใจคำพูดของทนายฟางสรุปได้เพียงประโยคเดียวคือ ตอนนี้ความสามารถทางเศรษฐกิจของเธอยังไม่เพียงพอที่จะต่อกรกับฟู่ซือเหยียนได้ โอกาสที่ลูกทั้งสองจะถูกตัดสินให้อยู่ในความดูแลของเธอจึงต่ำมาก!แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น คดีนี้เสิ่นชิงซูก็ต้องสู้กว่าเธอจะได้ลูกชายกลับคืนมาก็แสนยากเย็น ความรักของแม่ที่ขาดหายไปสี่ปีนั้น เธอต้องพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อชดเชยให้เขา......ตลอดทั้งสัปดาห์ ไป๋เจี้ยนเหวินและเจี่ยงเหวินจิ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 465

    ในวันที่สองที่พาเสี่ยวเนี่ยนอันกลับมา ไป๋เจี้ยนเหวินและเจี่ยงเหวินจิ่นก็รีบเดินทางมาถึงเมืองเป่ยการ ‘ฟื้นคืนจากความตาย’ ของเสี่ยวเนี่ยนอันในครั้งนี้ได้เยียวยาบาดแผลในใจของผู้ใหญ่หลายคนที่เจ็บปวดมาตลอดสี่ปีอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นตอนที่เสิ่นชิงซูไปห้องน้ำคนเดียวในปีนั้นเป็นปมในใจของเจี่ยงเหวินจิ่นมาโดยตลอดแม้ว่าตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเขาจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าใคร แต่ในช่วงแรกที่เกิดเรื่อง เขามักจะฝันอยู่เสมอ ฝันว่าตอนนั้นเขาไม่ได้ตอบตกลงเพื่อน ไม่ได้ให้เสิ่นชิงซูไปเข้าร่วมการถ่ายทำในครั้งนั้น โศกนาฏกรรมก็จะไม่เกิดขึ้น แต่พอตื่นมาก็พบว่าเป็นแค่ฝัน ทำให้ข่มตาหลับไม่ลงตลอดคืนช่วงนั้นเจี่ยงเหวินจิ่นผอมลงไปมาก ซึ่งไป๋เจี้ยนเหวินก็เห็นอยู่เต็มตามาถึงตอนนี้ เสี่ยวเนี่ยนอันก็ฟื้นคืนจากความตายและกลับมาอย่างปลอดภัยแข็งแรง ผู้ใหญ่ทั้งสองก็ดีใจจนหาที่สุดไม่ได้เวินจิ่งซีไม่ลืมคำกำชับของฟู่ซือเหยียนในวันที่สองหลังจากกลับมาถึงบ้านอวิ๋นกุย เขาก็ติดต่อไปหาฉินเยี่ยนเฉิงและนัดกับฉินเยี่ยนเฉิงว่าจะพาเสี่ยวเนี่ยนอันไปตรวจร่างกายอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลในเช้าวันรุ่งขึ้นแม้ว่าจางอวิ๋นจะบอกว่า

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 464

    น้ำตาไหลพรากดั่งไข่มุกที่ขาดจากเส้นด้าย“เสี่ยวเนี่ยนอัน แม่เองลูก แม่ขอโทษนะที่ปกป้องลูกไว้ไม่ได้ สี่ปีมานี้ ลูกคงลำบากมากสินะ...”น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ พูดจาไม่เป็นศัพท์หยาดน้ำตาบดบังการมองเห็นของเธอ เธออยากจะมองหน้าลูกชายให้ดี ๆ จึงพยายามกะพริบตาหลายครั้ง แต่ภาพที่เห็นก็กลับมาชัดได้เพียงครู่เดียวก่อนจะพร่ามัวอีกครั้งเป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนเธอไม่สามารถควบคุมได้เสี่ยวเนี่ยนอันมองเธอ ค่อย ๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้น แล้วใช้มือน้อย ๆ เช็ดน้ำตาให้เสิ่นชิงซูเบา ๆเสิ่นชิงซูยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก พลางพูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ “แม่เองลูก เสี่ยวเนี่ยนอัน แม่เองนะ...”ในที่สุดเสี่ยวเนี่ยนอันก็เข้าใจ เขาจึงเอ่ยเรียก ‘แม่’ ออกมาอย่างว่าง่ายพอเสิ่นชิงซูได้ยินคำว่า ‘แม่’ เธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เสียงร้องไห้ที่เก็บกดมาตลอดสี่ปีก็ระเบิดออกมาในที่สุด“ขอบใจนะลูก ขอบใจที่ยังมีชีวิตอยู่...”จางอวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ ก็เช็ดน้ำตาตามไปด้วย “คุณเสิ่นคะ ทุกอย่างผ่านไปแล้วนะคะ การที่คุณกับลูกได้อยู่ด้วยกันเป็นเรื่องที่ดี คุณอย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวเสี่ยวเนี่ยนอันจะเป็นห่วงนะคะ”เด็กยังเล็ก อาจจ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 463

    เสี่ยวเนี่ยนอันซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเสิ่นชิงซูเงียบ ๆจริง ๆ แล้วเขารู้เรื่องทั้งหมดจางอวิ๋นบอกเขาไว้นานแล้ว ว่าพ่อของเขาคือฟู่ซือเหยียน ส่วนแม่คือเสิ่นชิงซูแม้ว่าเสี่ยวเนี่ยนอันจะตัวเล็กผอมบางและไม่ค่อยพูด แต่เขาก็สามารถเข้าใจคำพูดบางอย่างของผู้ใหญ่ได้หลังจากที่ผลตรวจดีเอ็นเอครั้งก่อนออกมา ฟู่ซือเหยียนก็ได้แอบติดต่อจางอวิ๋นเป็นการส่วนตัว โดยหวังว่าเธอจะช่วยเตรียมความพร้อมทางด้านจิตใจให้เสี่ยวเนี่ยนอันล่วงหน้าเมื่อจางอวิ๋นรู้ว่าเสี่ยวเนี่ยนอันเป็นลูกของฟู่ซือเหยียนกับเสิ่นชิงซู นอกจากจะตกใจแล้ว เธอก็ยังรู้สึกดีใจแทนเสี่ยวเนี่ยนอันและเสิ่นชิงซูด้วยดังนั้นเมื่อฟู่ซือเหยียนเอ่ยปากขอให้เธอช่วย เธอก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเล!ฟู่ซือเหยียนมองไปทางจางอวิ๋นแล้วพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย “ขอบคุณครับ”จางอวิ๋นสูดจมูก มองดูแม่ลูกเสี่ยวเนี่ยนอันและเสิ่นชิงซูได้เจอกันในที่สุด เหมือนยกภูเขาออกจากอก“คุณฟู่เกรงใจเกินไปแล้วค่ะ ฉันแค่สงสารเสี่ยวเนี่ยนอัน ฉันไม่ได้ช่วยคุณ แต่ฉันอยากจะช่วยเสี่ยวเนี่ยนอันจากใจจริง”เฟิงอวิ๋นเฉียนได้ยินบทสนทนาของพวกเขาก็แค่นหัวเราะออกมา “ฟู่ซือเหยียน ไม่เบาเลยนี่ ขนาด

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status