27. คำสารภาพของคนปากแข็ง

ณดลเข้าไปให้ปากคำเป็นเวลากว่าสองชั่วโมงก่อนจะถูกปล่อยตัวออกมา โดยที่ทางเจ้าหน้าที่นำตัวของผู้ต้องหาทั้งสี่เขาฝากขังไว้ก่อน เนื่องจากมีพฤติกรรมที่ดูอันตรายพยายามที่จะเข้ามาทำร้ายผู้เสียหาย

“เป็นไงบ้าง” เป็นภวิตาที่เอ่ยถาม ส่วนธนัทที่ถึงแม้จะเป็นห่วงแต่ก็แค่มองมาเฉยๆไม่ได้พูดอะไร

“ผมเล่าเรื่องทุกอย่างที่ถูกกระทำให้ทางตำรวจหมดแล้วครับ เล่าทุกอย่างเลย…” ณดลบอก

“กลับได้แล้วใช่ไหม” ภวิตาถาม ณดลพยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบ

“งั้นกลับกันเถอะ นี่ก็เก๊กหน้านิ่งอยู่ได้” ภวิตาหันไปบ่นลูกชายของตัวเอง

“อารมณ์ไม่ดีครับ” ธนัทตอบมาสั้นๆ

“ขอโทษครับ” ณดลบอกแต่ธนัททำเมิน

“ทำทรงไปงั้นแหละ เชื่อแม่” ภวิตาพูดให้กำลังใจณดลที่ทำหน้าเหมือนหมีหงอยอยู่

“คุยกันดีๆ แม่ไปพักก่อน” เมื่อกลับมาถึงบ้านภวิตาก็รีบปลีกตัวออกไปเพื่อให้ลูกทั้งสองได้ปรับความเข้าใจกัน

“จะกลับห้องตัวเองหรือจะขึ้นไปห้องฉัน” ธนัทถามโดยที่ไม่แม้แต่จะชายตามอง

“ขออนุญาตไปห้องของคุณได้ไหมครับ”

“งั้นก็ตามมา” ธนัทเดินนำขึ้นไปที่ห้องโดยที่ไม่ได้เดินรอเหมือนอย่างทุกที

“ขอโทษครับ/เธอไม่เชื่อใจฉันเหรอ” ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกันทันทีที่เข้ามาในห้อง

“เชิญเธอพูดก่อน”

“ขอโทษครับที่มีอะไรแล้วไม่บอกคุณเพราะผมกลัว” ณดลยอมรับออกมาตรงๆ

“เธอกลัวอะไรณดล”

“คือ…”

“เธอคิดว่าฉันจะปกป้องเมียตัวเองไม่ได้เหรอ” ธนัทถามกลับ

“ไม่ใช่ครับ ป้าสายบัวบอกว่าถ้าผมเอาเรื่องนี้ไปบอกใครจะทำให้ตาข้างซ้ายที่บอดชั่วคราวเป็นบอดจริงๆ…ฮึก ผมไม่อยากเป็นไอ้บอด ผมรับไม่ได้ถ้าผมจะต้องตาบอดแล้วมองไม่เห็นคุณไปตลอดชีวิต ผมไม่มีทางเลือก ผมเองก็เกลียดที่ตัวเองอ่อนแอแบบนี้”

“ผมพยายามหาทางออกแต่ก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง ไม่รู้เลยจริงๆ ขอโทษครับที่ผมมันน่าสมเพช ไม่ได้เรื่องแบบนี้ ฮึก…ขอโทษจริงๆครับ” ณดลยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะรับรู้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของธนัทที่สวมกอดไว้

“ขอโทษที่เหวี่ยงใส่ ฉันเอาแต่น้อยใจที่เธอมีอะไรแล้วไม่บอกกันแต่ลืมไปเลยว่าเธอโดนพวกนั้นข่มขู่ในช่วงที่ดวงตาของเธอมองไม่เห็นชั่วคราว เธอคงจะกลัวมากเลยใช่ไหม” ณดลพยักหน้ารัวในอ้อมกอดของธนัท

“ฮึกก…ผมกลัวมากแต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย”

“ผมโดนขู่ทุกครั้งที่พวกเขาเข้ามารีดไถ่ ผมเก็บเงินเพื่อจะซื้อของขวัญวันเกิดให้กับคุณแต่ไม่เหลือแล้ว ไม่เหลือเลยสักบาทพวกเขาเอาไปหมดเลย” ณดลร้องไห้สะอื้นออกมาด้วยความเสียใจ เขาถนัดเก็บเงินสดมากกว่าเลยเบิกเงินแต่ละเดือนที่ได้ออกมาแบ่งไว้สำหรับใช้จ่าย เงินสำรองและเงินที่เขาตั้งใจเก็บเพื่อซื้อของขวัญให้กับธนัท

“เงินหาใหม่ได้ณดล”

“แต่ความรู้สึก ความตั้งใจ ความภูมิใจที่ผมพยายามเก็บออมมาใครจะหามาคืนให้ผมได้ เดือนหน้าก็วันเกิดคุณแล้ว สิ่งที่ผมตั้งใจจะซื้อให้ยังไงก็เก็บเงินซื้อใหม่ไม่ทันอยู่ดี”

“ไม่เป็นไรเลย ไม่ต้องมีของอะไรให้ฉันก็ได้ ขอแค่มีเธอก็พอณดล…ขอแค่มีเธอก็พอ” ธนัทพยายามพูดปลอบ

“ผม…ผมสั่งทำไปแล้ว ผมจ่ายมัดจำไปแล้ว”

“เธอรู้จำนวนเงินไหมที่โดนพวกนั้นเอาไป” ณดลรีบพยักหน้า

“ในกล่องผมจดไว้มีประมาณสามหมื่นกว่าบาทเป็นเงินที่เก็บตั้งแต่สมัยทำงานขายแรงด้วยครับ ในกระปุกออมสินมีสามพันเจ็ด ในโหลขนมอีกห้าพันแล้วก็เงินสดวันนี้อีกสี่หมื่นที่เป็นเงินก้อนสุดท้ายของผม”

“เอาหลักฐานที่เธอจดไว้ว่าแต่ละที่มีเงินเท่าไหร่ไปให้ตำรวจเดี๋ยวเขาจะยึดทรัพย์พวกนั้นแล้วเอามาคืนเธอ”

“ผมจะได้เงินคืนเหรอครับ” ณดลเงยหน้าขึ้นมาถาม

“ได้คืนสิ อย่างน้อยๆก็สี่หมื่นวันนี้ที่เธอพึ่งให้ไปได้คืนแน่ๆแบบเต็มจำนวน” ธนัทยกมือลูบหัวณดลเบาๆไปมา

“ด...ดีจัง ได้มาสี่หมื่นก็ยังดีครับ” ณดลยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะเป็นจำนวนเงินที่เพียงพอสำหรับไปจ่ายค่าของขวัญที่เขาสั่งทำไว้

“ยิ้มกว้างๆหน่อย” ธนัทดึงแก้มนิ่มของณดล

“อื้ออ….กว้างพอไหมครับ” ณดลยิ้มกว้าง

“ฟอดด…ขอโทษที่ดูแลเธอได้ไม่ดี” ธนัทจรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของณดลพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษออกมา

“ไม่เลยครับ คุณดูแลผมได้ดีมากๆ” ณดลประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของธนัทเบาๆ

“อืมม…ย้ายมาอยู่กับฉันที่บ้านใหญ่นะ” ธนัทจูบตอบกลับไปเบาๆพร้อมกับเอ่ยชวน

“แต่…”

“แม่อนุญาตแล้ว เหลือก็แค่เธอตอบตกลง”

“ครับ ผมจะย้ายไปอยู่กับคุณ” ณดลตอบตกลงทันทีเพราะเขาเองก็เกรงใจที่ธนัทต้องมาค้างที่ห้องของเขาบ่อยๆพอเช้าก็ต้องกลับขึ้นบ้านใหญ่ไปอาบน้ำแต่งตัว และเขาก็รู้สึกปลอดภัยมากกว่าถ้ามีธนัทอยู่ใกล้ๆ

“เดี๋ยวเราค่อยไปเก็บของกันนะ ตอนนี้พักก่อนเธอเหนื่อยมามากแล้ว” ธนัทโอบเอวพาณดลมานั่งลงบนเตียง

“ผมชอบสัมผัสของคุณ ชอบกลิ่นของคุณด้วย”

“แล้วชอบฉันด้วยไหม” ธนัทถามเสียงกระเส้าขณะที่ดันตัวของณดลให้นอนลงบนเตียงข้างกัน

“ชอบครับ” ณดลตอบออกมาอย่างเต็มเสียง หัวใจของธนัทเต้นรัวที่ไดยินคำตอบ

“พูดอีกทีสิ”

“ผมชอบคุณนะครับ” ณดลพูดอีกครั้งด้วยท่าทางที่เขินอาย

“ฉันก็ชอบเธอ ชอบมากเลยรู้ไหม” ธนัทพยายามเก็บอาการและคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้จับณดลฟัด

“รู้ครับ คุณแสดงออกชัดเจนมาตลอด” ธนัทยิ้มอย่างมีความสุข ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำว่าชอบออกมาจากปากของณดล ในที่สุดความรู้สึกของเขาทั้งสองก็ตรงกัน แต่เขาอยากจะให้ณดลพักผ่อนเสียก่อนแล้วค่อยมาคุยเรื่องสถานะ เพราะที่ผ่านมาไม่รู้ว่าณดลได้หลับเต็มอิ่มไหม

“ดีใจที่เธอรับรู้นะ เอาล่ะ นอนกอดกันเติมพลังสักหน่อยแล้วค่อยไปเก็บของนะ” ณดลรีบขยับเข้ามากอดซุกธนัททันที

“ฝันดีนะครับ คุณธนัท/ฝันดีนะ หมีน้อยของฉัน”

“คุณธนัท!! คุณธนัท!” ณดลร้องตะโกนเรียกหาคนข้างกายที่ตอนแรกนอนกอดแล้วหลับไปด้วยกันแต่พอเขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นธนัทที่นอนซุกเขาอยู่

“ตื่นมาเป็นหมีโวยวายเลยเหรอ” ธนัทแซวขำๆขณะที่หอบกล่องเดินเข้ามาในห้อง

“หายไปไหนมาเหรอครับ” ณดลรีบถาม

“ไปเก็บของให้เธอมาเห็นเธอนอนหลับสบาย ฉันเลยไม่อยากปลุก” ธนัทวางกล่องลงก่อนจะเดินมานั่งลงบนเตียงข้างณดล

“อยากตื่นมาแล้วเจอคุณ” ณดลขยับเข้ามากอดซุก

“คราวหน้าฉันจะกอดเธอไว้จนกว่าจะตื่นเลยดีไหม” ณดลพยักหน้ารัวเป็นคำตอบ

“น่ารักชะมัด”

“น่ารักมากไหมครับ” ณดลถามพร้อมเงยหน้ามอง

“น่ารักมากครับ” ธนัทตอบเสียงนุ่ม

“แล้วรักมากไหมครับ”

“หืม…อยู่ๆถามกันแบบนี้” ธนัทรู้สึกแปลกใจ

“ตอบสิครับ” ณดลยังคะยั้นคะยอเอาคำตอบ

“รักมากครับ…ฉันรักเธอมากเลยนะณดล” ธนัทพูดพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ฝังปลายจมูกคลอเคลียที่ซอกคอของณดลไปมา

“ถ้ารักผมมากขนาดนี้…เรามาคบกันดีไหมครับ” ธนัทชะงัก ก่อนจะละใบหน้าออกจากซอกคอของณดลเพื่อมามองจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความตกใจ

“พ…พูดอะไรนะ”

“เรามาคบกันไหมครับ” ณดลถามซ้ำ

“ค…คบ…คบครับ” ธนัทโถมตัวเข้ากอดณดลจนทั้งสองล้มลงไปนอนที่เตียงด้วยกัน เขาไล่พรมจูบไปทั่วใบหน้าของณดลด้วยความดีใจ

“ฮ่าๆ ใจเย็นๆสิครับ คุยกันก่อน”

“ไม่อยากคุยแล้ว อยากฟัดเธอมากกว่า จุ้บ จุ้บ!”

“อืออ…จริงๆเลยคนนี้”

“คุณแฟนอยากคุยอะไรเหรอครับ”

ธนัทยอมหยุดก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเอาหน้าผากของตัวเองมาแนบชิดกับหน้าผากของณดล

“จริงๆแล้วไม่ใช่ผมไม่ชอบคุณนะครับ ที่ปากแข็งไม่ยอมรับออกมาตอนที่คุณพูดสารภาพกับผม ก็เพราะว่าผมยังไม่มั่นใจและกลัวว่าความรู้สึกที่คุณมีให้อาจเป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่ววูบที่ได้เจออะไรแปลกใหม่ ทำให้ไม่กล้าบอกกลับไปว่าผมก็ชอบคุณเหมือนกัน”

“แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณพิสูจน์และทำให้ผมรู้สึกได้ว่าความรู้สึกที่คุณมีให้ผมนั้นมันออกมาจากใจของคุณจริงๆ ถึงเราจะใช้ชีวิตและปฏิบัติต่อกันเหมือนคนรักแล้ว แต่ก็ยังไม่มีสถานะชัดเจนสักทีเพราะเหมือนคุณก็ยังหาจังหวะไม่ได้และก็ไม่รู้ว่าผมจะตอบตกลงรึเปล่า ส่วนผมก็ปากแข็งถึงจะยอมทุกอย่างแต่ก็ไม่พูดบอกอะไรสักที ผมไม่อยากให้คุณต้องรอนานไปมากกว่านี้ ในเมื่อผมมั่นใจในทุกอย่างแล้วผมก็พร้อมที่จะใช้สถานะแฟนกับคุณ” ณดลพูดความรู้สึกออกมาพร้อมมองสบสายตากับธนัท

“ใช่ ฉันยังไม่รู้ว่าถ้าขอเป็นเธอจะยอมตกลงไหมถึงเธอจะดูมีใจแต่ไม่ค่อยพูดความรู้สึกออกมา”

“ตอนนี้พูดแล้วครับ จะไม่พูดคำว่าชอบแต่จะพูดว่า…ผมรักคุณ” แก้มนิ่มขึ้นสีเมื่อเป็นฝ่ายที่เอ่ยพูดคำว่ารักออกมาตรงๆ

“ฉันก็รักเธอ…ที่รัก” เสียงนุ่มละมุมพูดกระซิบข้างหูเบาๆก่อนที่จะไล่ขบเม้มใบหูนั้นเล่นไปมา

“มีความสุขจังครับ” ณดลบอกพลางเอียงคอให้ธนัทซุกไซ้ซอกคอของตัวเองได้สะดวก

“ฉันก็มีความสุข มีความสุขมากเลยรู้ไหม” ธนัทพูดคำหวานพลางใช้มือปลดเปลื้องเสื้อผ้าของณดลและตัวเองออกจนเหลือเพียงผิวเปลือยที่เสียดสีกันไปมา

“ผมก็เหมือนกันครับ อ่ะอืออ” ลิ้นร้อนตวัดทักทายเจ้ายอดอกสีสวยที่ชูชันรอรับการหยอกเย้าจากธนัทอยู่

“ฉันขอนะ…จุ๊บ”