26. เพราะไว้ใจคนผิด

“วันนี้มันไม่อยู่เหรอวะ” ป้าสายบัวพูดขึ้นเมื่อยืนเคาะประตูห้องของณดลมาพักใหญ่แต่ไม่มีใครออกมาเปิดประตูให้

“มันหลบอยู่เปล่า ก็ป้าเล่นไปขู่จะแทงตามันอ่ะ” กระแตพูด

“จริงๆตัวมันก็ใหญ่นะแต่เสือกใจเซาะกลัวพวกเราซะงั้น” กระถินพูดขึ้นเพราะณดลตัวใหญ่กว่าแค่ตบพวกเธอทีเดียวน่าจะหลับไปหลายวัน

“ก็ดีแล้วที่มันใจเซาะเราจะได้ไถเงินมันได้ แถมยังได้กินของดีๆที่คุณเขาซื้อมาให้มันอีก ถึงว่าไม่มาแดกข้าวที่โรงครัวเลยเพราะติดหรูกินแต่อาหารดีๆนี่เอง”

“พวกมึงมาทำอะไรที่หน้าห้องไอ้ณดล!” เสียงของตาทองที่ตะโกนถามทำเอาสามสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ป้าสายบัวรีบพูดกระซิบให้ทำตัวให้เป็นปกติ

“เอ้า! กูถามไม่ตอบหูตึงกันแล้วรึไง” ตาทองพูด

“ทำอะไร กูไม่ได้ทำอะไร แค่มาดูไอ้ณดลมันเป็นยังไงบ้าง” ป้าสายบัวตอบ

“คนอย่างมึงน่ะเหรอจะมาดูดำดูดีไอ้ณดล” ตาทองไม่เชื่อคำพูดของอีกฝ่าย

“ทำไม กูก็อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง เห็นวันนี้เงียบๆไม่มีใครเอาอะไรมาให้มัน กลัวมันจะอดตาย”

“มันไปทำงานกับคุณธนัทแล้ว”

“อ่อ งั้นกลับไปทำงานกันต่อเถอะพวกเรา” สามสาวที่ได้คำตอบก็แยกย้ายกลับไปทำงานที่โรงครัวต่อ แต่ตาทองยังคงสงสัยและรู้สึกแปลกใจ

“ณดลเดี๋ยวฉันไปคุยกับลูกค้าก่อนเธออยู่นี่เป็นเด็กดีนะ” ธนัทลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปหอมหัวของณดลเบาๆ

“ไม่ให้ผมไปด้วยเหรอครับ” ณดลถาม

“แม่ฉันจะเข้าแทนเอง เธอยังไม่หายดีนั่งเล่นรอไปก่อน อย่าลืมคิดถึงฉันละ”

“ว่าไงครับแม่ มีเรื่องอะไรถึงได้ให้ผมออกมาแอบคุยแบบนี้โดยที่ไม่มีณดล” ธนัทเปิดประตูห้องประชุมเล็กเข้ามา

“ตาทองโทรมาบอกว่าเมื่อช่วงสายๆเห็นพวกป้าสายบัวไปยืนอยู่ที่หน้าห้องของณดล แกยืนดูอยู่สักพักพวกนั้นเหมือนพยายามที่เปิดประตูเข้าไป แกเลยถามว่ามาทำอะไรกันก็ตอบมาว่าจะมาดูณดลว่าเป็นยังไงบ้าง” ภวิตาเล่าสิ่งที่ได้รับฟังมาจากตาทองให้ธนัทฟัง

“ต้องขอบคุณตาทองนะที่เอากล้องไปติดไว้ในห้องของณดลเพราะแกจะเช็คผ่านแอปในโทรศัพท์ว่าตอนนี้ณดลทำอะไรอยู่ แกกลัวว่าจะลื่นล้มหรือเกิดอะไรขึ้นตอนที่ณดลยังมองไม่เห็นเลยได้คลิปบางอย่างมา รอนทีก่อนแปปนึง ช้าจริงเลยเด็กคนนี้” ภวิตาบ่นยังไม่ทันขาดคำนทีก็เปิดประตูพรวดเข้ามาพอดี

“ณดลมาหากว่าจะหาข้ออ้างออกมาได้” นทีบอกก่อนวางโน๊ตบุ๊คลงแล้วเปิดคลิปที่ตาทองส่งมาให้ดู

ภาพของป้าสายบัว กระถิน กระแตที่บุกเข้าไปในห้องพร้อมกับรื้อค้นข้าวของและหยิบเอาทรัพย์สินของณดลไป มิหนำซ้ำยังทำร้ายร่างกายของณดลที่พยายามจะเข้าไปห้ามและขอของตัวเองคืน

พวกเขาได้ยินทุกประโยคที่พวกของป้าสายบัวพูดข่มขู่ ภาพของณดลที่หวาดกลัวตอนที่ป้าสายบัวยกส้อมขึ้นมาทำท่าเหมือนจะเอาทิ่มเข้าที่ดวงตาของซ้ายพร้อมกับพูดขู่อย่างไร้สึกสำนึกโดยที่อีกสองคนก็คอยพูดจาถากถางหัวเราะชอบใจ ทำให้ธนัทอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ปล่อยให้ณดลต้องอยู่คนเดียวและต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้

เขาทุบมือลงบนโต๊ะด้วยความโมโหกี่ครั้งแล้วที่คนพวกนั้นกลั่นแกล้งณดลไม่เลิก ที่เขายอมปล่อยให้ทำงานที่อยู่ต่อก็เพราะณดลนั้นใจดีขอร้องไว้ แต่ดันไม่คิดสำนึกแถมยังทำอะไรโดยไม่หวาดกลัวต่อกฎหมาย

ภาพในคลิปถูกเล่นต่อเป็นมุมกล้องวงจรปิดบริเวณหลังบ้านของธนัทที่ป้าสายบัวเดินเอาเงินมาแบ่งให้กับป้าชม้อยแล้วพูดคุยหัวเราะกันอย่างสะใจ

“กูพูดเสี้ยมให้คุณหญิงไม่ชอบขี้หน้ามัน จนมันโดนแจกันปาใส่ตาเกือบบอด…เสียดายที่ไม่บอด”

“แล้วกลับจากโรงพยาบาลมาคุณหญิงมีท่าทางยังไง”

“ก็นิ่งๆต่างคนต่างอยู่ ไม่พูดถึง สงสัยจะรู้สึกผิดแต่ก็เกลียดขี้หน้ามันอยู่ สมน้ำหน้า เสือกมาได้ดีกว่าพวกกูที่อยู่มาก่อน”

“แม่ผิดเองที่ไปเชื่อใจป้าชม้อย เชื่อทุกคำที่เขาพูด แม่นี่มันโง่จริงๆ” ภวิตาพูดอย่างเจ็บใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ป้าชม้อยพูด เธอรักและเคารพเสมือนพี่สาวแท้ๆเพราะอยู่ด้วยกันมาเกือบยี่สิบปี ไม่คิดว่าป้าชม้อยจะเป็นคนแบบนี้ที่ถึงขั้นพูดจาใส่ร้ายให้ตัวเธอเกลียดณดลและเธอก็ดันโง่หลังเชื่อคำพูดพวกนั้น เธอคิดถูกที่ทำตามคำแนะนำของตาทองที่ให้ทำตัวเหมือนเดิมกับณดล อย่าพึ่งให้ใครรู้ว่าตอนนี้เธอโอเคกับณดลแล้วเพื่อจะได้รู้ธาตุแท้ของคนที่เธอไว้ใจ

“แม่ไม่ได้โง่หรอกนะครับ แม่แค่ไว้ใจคนผิด” ธนัทพูดปลอบ

“แต่มันน่าเจ็บใจ ที่แม่ไปทำร้ายคนดีๆอย่างณดลจนทำให้เรื่องมันบานปลายกลายเป็นแบบนี้” ภวิตาเริ่มโทษว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

“ผมว่าเรามาช่วยกันแก้ปัญหากันดีกว่าครับ อะไรที่ผ่านมาแล้วก็คงทำได้แค่ปล่อยไปให้มันเป็นบทเรียนของชีวิต” นทีพูดขึ้น ธนัทก็พยักหน้าเห็นด้วย

“แม่มีรุ่นพี่ที่เป็นตำรวจตอนนี้เกษียณแล้วแต่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาในวงการตำรวจอยู่ เดี๋ยวจะโทรขอให้ช่วยเรื่องนี้ เพราะพวกมันพูดขู่แบบนั้น น้องเลยไม่กล้าบอกอะไรใคร” ภวิตาบอกพร้อมนึกถึงสีหน้าของณดลที่ช่วงนี้ดูเหมือนมีอะไรอยู่ในใจซึ่งก็มีจริงๆ

“ผมให้ณดลย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหญ่กับผมได้ไหมครับ ผมจะได้ดูแลเขาได้ง่ายกว่า” ธนัทเอ่ยขออนุญาต

“ได้สิ เดี๋ยวกลับไปเราไปช่วยกันย้ายของ”

“ไม่ครับ พรุ่งนี้วันหยุดพวกมันต้องมาเอาเงินสี่หมื่นจากณดลแน่ๆ ผมจะอดใจไม่นอนค้างกับณดลจะคอยเช็คดูผ่านกล้องว่าจะมาเอาเงินเมื่อไหร่แล้วเราค่อยจัดการ ต้องให้แม่ช่วยประสานเรื่องตำรวจให้เตรียมพร้อมสำหรับที่จะจับพวกมันภายในวันพรุ่งนี้นะครับ”

“ได้ ไม่มีปัญหา” หลังจากวางแผนเรียบร้อยทั้งสามคนก็แยกย้าย

“ไปไหนมา ฉันกลับแล้วไม่เจอเธอ” ธนัทถามณดลที่เพิ่งเดินเปิดประตูเข้ามาเจ้าตัวสะดุ้งตกใจที่เห็นว่าเขากลับมาแล้ว

“เอ่อ…ป…ไป…ไปห้องน้ำมาน่ะครับ” ณดลบอกด้วยท่าทางที่มีพิรุธธนัทสังเกตเห็นว่ากระเป๋ากางเกงข้างขวามันดูตุงๆ เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าตัวคงพึ่งจะลงไปกดเงินมา

“มานั่งรอเลิกงานเถอะใกล้ได้เวลาแล้ว”

“แล้วคุณหญิงละครับ” ณดลถามเมื่อไม่เห็นภวิตากลับมาด้วย

“หนีไปช้อปปิ้งแล้ว” ธนัทโกหก

ความจริงภวิตาไปหารุ่นพี่ของเธอที่เป็นตำรวจเพื่อติดต่อขอเจ้าหน้าที่ให้มาดักจับโจรในบ้าน

ก๊อก ก๊อก

ณดลไม่รู้ว่าจะดีใจดีรึเปล่าที่เมื่อคืนธนัทกลับไปนอนที่ห้อง เพราะเป็นเหมือนการเปิดทางให้พวกป้าสายบัวมาเคาะประตูห้องของเขาในเวลานี้เพื่อทวงเงินที่เขาต้องจ่ายให้ แลกกับการที่ไม่ให้ถูกทำร้ายดวงตาที่เหลืออยู่ข้างเดียว

“ม...มาแล้วครับ” ณดลเปิดประตูห้องออกมาก็เจอครบทั้งสี่คนป้าชม้อย ป้าสายบัว กระแตและกระถิน

“มึงบอกว่าจะให้เงินกูวันนี้” ป้าสายบัวแบมือรอรับเงิน

“ครับๆ...ด...เดี๋ยวเอาให้ครับ” ณดลรีบเดินไปหยิบเงินที่ลิ้นชักออกมาแล้วเอาให้

“ครบไหม”

“ครบครับผมเบิกมาสี่หมื่นพอดี”

“เดือนหน้ามึงก็กดมาให้พวกกูอีก” ป้าชม้อยพูด

“เดือนหน้า?” ณดลถามย้ำ

“ใช่ต่อจากนี้ มึงต้องเอาเงินมาให้พวกกูเดือนละสี่หมื่นคิดว่าเป็นค่าคุ้มครองแล้วกัน” ป้าสายบัวบอก

“ผมมีไม่ถึงหรอกครับ เงินเดือนผมยังไม่ถึงสองหมื่นเลยจะหาเงินจากไหนมาให้พวกป้าได้”

“เรื่องของมึงว่าจะเงินเดือนเท่าไหร่แต่ทุกเดือนต้องหามาให้พวกกูสี่หมื่น ไม่งั้นมึงได้เป็นไอ้บอดแน่ จำใส่กะโหลกไว้” ป้าสายบัวผลักหัวของณดลอย่างแรงก่อนที่ทั้งสี่คนจะนับเงินแบ่งกันตรงนั้น

“สวัสดีครับผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจรบกวนคุณทั้งสี่คนไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยนะครับ เนื่องจากเจ้าของบ้านแจ้งมาว่าคุณทั้งสี่มีพฤติกรรมรีดไถ ข่มขู่และทำร้ายร่างกายผู้อื่นโดยเจตนา” เจ้าหน้าที่ตำรวจสามนายเดินออกมาจากข้างบ้านพร้อมกับหมายจับ

“อ…อะไร ฉันเปล่า” ป้าสายบัวปฏิเสธ

“ใช่ๆพวกฉันไม่ได้ทำอะไรนะคะคุณตำรวจ” กระถินก็รีบปฏิเสธ

“เชิญไปโรงพักก่อนนะครับ” เจ้าหน้าที่พูดอย่างสุขภาพ ส่วนณดลก็มองอย่างงงๆ

“ไอ้บอด! มึงแจ้งความใส่ร้ายพวกกูเหรอ!” ป้าชม้อยหันไปเล่นงานณดล แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรเสียงของภวิตาก็ตวาดขึ้น

“หยุดนะ!! คนที่แจ้งความคือฉันเองมีใครมีปัญหาอะไรไหม” ภวิตาเดินออกมาจากข้างห้องของณดล

“ค...คุณหญิงแจ้งจับป้าทำไมคะ” ป้าชม้อยถามพร้อมกับเดินเข้าไปหา แต่ภวิตาเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินมายืนข้างณดลแทน

“พวกป้าต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ พาตัวไปเลยค่ะ ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด” ภวิตาบอกก่อน

“พวกป้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะคุณหญิงอย่าไปเชื่อคำพูดของมัน” ป้าชม้อยเถียง

“ณดลไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เป็นการกระทำของพวกป้าต่างหากที่ไม่รู้จักพอ อิจฉาริษยาทั้งที่ฉันก็เลี้ยงดูอย่างดี ไม่ต้องมาพล่ามอะไรให้มาก พาตัวไปเลยค่ะ มีอะไรค่อยไปคุยกันที่นู่น” ภวิตาพูดตัดบทเพราะไม่อยากฟังคำแก้ตัว

“ณดลมากับแม่” ภวิตาจับมือของณดลแล้วพาเดินมาที่หน้าบ้านใหญ่ที่ธนัทสตาร์ทรถรออยู่ โดยที่รถอีกคันคือนทีกับลุงทอง

“น…นี่มันอะไรกันครับ ผมงงไปหมดแล้ว”

“ขึ้นมานั่งเลยเด็กดื้อ” ธนัทบอก ภวิตาดันให้ณดลเข้าไปนั่งข้างคนขับส่วนเธอเลือกที่จะนั่งเบาะข้างหลังแทน

“ถ้าตำรวจเขาถามอะไรก็ตอบไปตามจริง ไม่ต้องกลัวว่าพวกมันจะทำอะไรเธอ เข้าใจไหม” ธนัทพูดขึ้นขณะที่ขับรถ

“คุณหญิงกับคุณธนัทรู้เรื่องพวกนี้ด้วยเหรอครับ”

“ใช่ ถ้าตาทองไม่บอกฉันก็คงไม่รู้หรอก” ธนัทตอบกลับมาเสียงแข็งทำให้ณดลรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่พอใจที่เขามีอะไรแล้วไม่ยอมบอกกัน

“ใจเย็นๆ ไปให้ปากคำกับตำรวจให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาคุยกันนะ ณดลก็บอกไปตามจริงเลยว่าโดนอะไรมาบ้างเพราะแม่ให้หลักฐานจากกล้องวงจรปิดกับตำรวจไปแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าใครจะทำอะไร เชื่อแม่กับธนัทนะ” ภวิตาเอื้อมมาจับไหล่ของณดลแล้วบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ

“ครับ…”