24. เรียนรู้และเริ่มต้นใหม่

“ฉันพูดจาไม่ดีกับณดลไว้มาก ไม่รู้เลยว่าเขาต้องผ่านอะไรมาบ้าง…ฉัน” ภวิตาที่เริ่มสำนึกคิดได้พูดออกมา

“คุณหญิงไม่รู้ไม่ผิดครับ แต่ที่ผิดคือการไปพูดจาดูถูกทำร้ายจิตใจกัน ถ้าเราเป็นเหมือนมันแล้วโดนพูดแบบนั้นใส่เป็นผมคงเสียใจไม่น้อยเลยครับ มันเป็นแบบนั้นก็นับว่าโชคร้ายแล้วเราอย่าไปทำตัวใจร้ายบั่นทอนใจมันเลยนะครับ” ภวิตาพยักหน้ารับฟังในสิ่งที่ตาทองพูด

“อีกอย่างที่ผมอยากจะบอกคือเราอย่าไปตัดสินคนที่รูปลักษณ์ภายนอก ต้องศึกษาเนื้อในของเขาก่อนแล้วค่อยตัดสินว่าคนนั้นเป็นยังไง และไม่ใช่เอาแต่เชื่อคำพูดยุยงของคนอื่น ลองได้มารู้จักเจ้าณดลก่อนแล้วคุณหญิงก็จะเข้าใจว่าทำไมคุณธนัทถึงเลือกมัน” ตาทองพูดสอน

“ฉันเข้าใจแล้ว…ฉันเอาแต่คิดว่าสิ่งที่ฉันเลือกมันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูก แต่จริงๆสิ่งที่ฉันควรสนใจมากกว่านั้นคือความสุขของเขา ถ้าเขาอยู่กับใครแล้วมีความสุขฉันก็ควรสนับสนุนเขาในฐานะแม่ ฉันผิดเองที่เอาแต่เชื่อคำพูดของคนอื่นแล้วตัดสินณดลจากสิ่งที่ได้ยิน” ภวิตานั่งคิดทบทวนตัวเองสักพักก่อนจะพูดออกมา ที่ผ่านมาเธอไม่ชอบณดลเพราะฟังคำของป้าชม้อยแม่บ้านคนสนิทที่คอยโทรรายงาน ซึ่งแน่นอนว่ามีแต่เรื่องไม่ดีที่ณดลทำและเธอก็เชื่อคำพูดเหล่านั้นอย่างสนิทใจ

“ได้เวลาทำตัวเป็นคุณแม่ที่น่าภูมิใจแล้วครับ” ตาทองบอกแล้วเดินมาส่งภวิตาที่หน้าห้อง

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่ดึงสติ ให้ข้อคิดและบทเรียนกับฉัน”

“ขอบคุณที่เปิดใจและยอมรับฟังเหมือนกันนะครับ” ตาทองบอกก่อนจะเดินไป

“นทีกลับไปแล้วเหรอ” ภวิตาถามขึ้นเมื่อเดินเข้าห้องมาแล้วไม่เห็นนที

“กลับไปเมื่อกี้ครับ พรุ่งนี้เขามีประชุมและต้องไปส่งตาทองด้วย” ธนัทตอบ

“แม่มีเรื่องอยากคุยด้วย”

“กับใครครับ” ธนัทถามเพราะเขากำลังปรับเตียงนอนของณดลลงเพื่อให้เจ้าตัวได้พักผ่อน

“ทั้งสองคน แต่ขอคุยกับณดลก่อน”

“ม…มีอะไรเหรอครับ” ณดลเป็นฝ่ายเอ่ยถามด้วยความกลัว เขาไม่รู้ว่าภวิตาจะต่อว่าอะไรเขาอีกรึเปล่า

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้” ภวิตาบอก

“ขอโทษครับ”

“เธอปวดแผลรึเปล่า อยากนอนพักก่อนไหม” ภวิตาถามอย่างใส่ใจจนธนัทรู้สึกแปลกใจ น้ำเสียงที่พูดด้วยก็แปลกไปไม่เหมือนก่อนหน้านี้

“ไม่เป็นไรครับแต่อาจจะขอเสียมารยาทนอนคุยด้วยนะครับ” ณดลบอก

“ณดล…ฉันขอโทษนะ” ณดลชะงักกับสิ่งที่ได้ยินก่อนที่จะต้องสะดุ้งตกใจเมื่อภวิตาเอื้อมมือมาจับมือของเขาไว้แล้วพูดต่อ

“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ตัวฉันทำไม่ดีกับเธอรวมถึงที่ทำร้ายร่างกายจนเธอต้องเป็นแบบนี้”

“ม…ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ” ณดลบอกและยิ้มให้บางๆเป็นอย่างที่ธนัทบอกว่าเจ้าตัวจะพูดแบบนี้และจะยิ้มให้ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไร

“ฉันจะไม่กีดกันเรื่องของเธอกับธนัทแล้ว”

“จ…จริงเหรอครับ/จริงเหรอครับ!!” ณดลกับธนัทพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ

“จริงสิ แม่พูดจริงนะ” ภวิตายืนยัน

“ขอบคุณนะครับแม่” ธนัทบอกพร้อมกับโผเข้ากอดแม่ของตัวเองด้วยความดีใจ

“ขอบคุณนะครับ”

“เป็นฉันที่ต้องขอบคุณเธอที่ไม่ถือโทษคนแก่ที่ทำตัวไม่น่าเคารพคนนี้” ภวิตาบอก

“ต…แต่คุณหญิงรับได้ใช่ไหมครับที่ผมเป็นแบบนี้” ณดลเอ่ยถามด้วยความกังวล

“ฉันจะไม่ตัดสินใครจากเปลือกนอกอีกแล้ว ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนดี ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ช่วยชีวิตลูกชายของฉันเพียงแต่ฉันต้องใช้เวลาที่จะเรียนรู้และทำความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น อีกอย่างเธอเป็นคนที่ตาทองถึงกับเอ่ยปากรับรองเองเลยนะว่าเป็นคนดี” ภวิตาบีบมือของณดลเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับคุณหญิง” ณดลยิ้มให้โดยที่ไม่เห็นว่าภวิตาก็ยิ้มตอบกลับด้วยเช่นกัน

“ขอบคุณและขอโทษอีกครั้งนะ…งั้นพักผ่อนเถอะจะได้หายไวๆ” ภวิตายกมือลูบหัวณดลไปมาราวกับว่ากำลังกล่อมนอนซึ่งใช้เวลาไม่นานณดลก็ผล็อยหลับไป

“ธนัท แม่ขอโทษนะลูกที่ทำตัวเป็นบ้าเป็นบอไม่มีเหตุผล” ภวิตาเห็นว่าณดลหลับไปแล้ว จึงเดินมานั่งข้างธนัทแล้วเปิดอกพูดคุย

“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะครับ แค่แม่ยอมให้โอกาสพวกเราก็ดีใจมากแล้วครับ ขอบคุณมากจริงๆครับ”

“แม่ก็ขอบคุณที่ลูกให้อภัยแม่โง่ๆคนนี้”

“ไม่เอาครับ ไม่ว่าตัวเองแบบนั้น อย่างที่ณดลบอกเรามาเริ่มต้นกันใหม่ ผมเชื่อว่าแม่จะต้องชอบณดลแน่ๆ”

“โอเค เราจะเริ่มต้นกันใหม่อะไรที่ไม่ดีเราจะเก็บเอามาเป็นบทเรียนแล้วจะไม่ทำอีก”

“ครับ แต่ตอนนี้ผมกังวลเรื่องของณดล”

“เรื่องตาข้างซ้ายน่ะเหรอ” ธนัทพยักหน้า

“พรุ่งนี้แม่จะให้อาจารย์หมอรุ่นพี่ที่รู้จักของแม่มาช่วยตรวจอาการอีกที แม่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ แม่สัญญาว่าจะทำอย่างเพื่อให้ณดลกลับมามองเห็นเหมือนเดิมให้ได้” ภวิตาบอกก่อนจะหันไปมองณดลที่นอนหลับอยู่

“แม่ได้ฟังเรื่องของเขาก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่จากตาทองยิ่งทำให้แม่รู้สึกผิดที่ไปพูดว่าณดลแบบนั้น เขาเก่งมากเลยนะที่ดิ้นรนด้วยตัวคนเดียวมาตลอด…พ่อกับแม่ของเขาต้องภูมิใจแน่ๆ” ภวิตาบอกด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ

“ถ้ามันไม่ได้มากไป ช่วยรักและเอ็นณดลเหมือนลูกอีกคนจะได้ไหมครับ” ธนัทร้องขอ

“ได้สิ เพราะเขาคือคนที่ลูกเลือกแล้วนี่น่า”

“รักแม่นะครับ”

“แม่ก็รักลูก…ว่าแต่คบกันนานเท่าไหร่แล้วละ”

“ยังไม่ได้คบครับ ผมกำลังจีบอยู่”

“ห้ะะ! นึกว่าคบกันแล้ว” ภวิตาร้องเสียงดังออกมาด้วยความตกใจเพราะเธอคิดว่าทั้งสองคนกำลังคบหากันอยู่

“แต่ตอนที่เถียงกับแม่เขาก็หลุดพูดออกมานะครับว่ารักผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมต่อ เวลาที่ผมบอกรักเขาแค่ยิ้มแล้วบอกขอบคุณ แต่ก็สัญญากับผมว่าจะไม่ไปไหน” ธนัทเล่า

“เขารอลูกขอคบรึเปล่า”

“ผมไม่รู้ว่าต้องขอตอนไหนดี”

“รอน้อง….เรียกน้องก็น่ารักดีแหะ รอน้องหายก่อนแล้วเดี๋ยวแม่ช่วย” ภวิตาบอก

“แม่น่ารักอีกแล้ว”

“อยากเป็นแม่ที่น่ารักจะได้ลบภาพนางยักษ์ขมูขีก่อนหน้านั้นออก”

“ก็ว่าไปครับ แล้วนี่แม่จะกลับไปพักไหมครับเดี๋ยวผมโทรเรียกคนขับรถให้”

“กลับเลยก็ได้ พรุ่งนี้จะไปทำงานไหม ถ้าไม่มีอะไรด่วนก็อยู่เฝ้าน้องไปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่มาใหม่จะเอาอะไรก็โทรมาบอกนะ”

“ตื่นตอนไหน ทำไมไม่เรียกฉันละ” ธนัทที่ตื่นขึ้นมาเห็นว่าณดลกำลังนอนกระพริบตาปริบๆอยู่บนเตียง

“ผมเองก็พึ่งตื่นครับ”

“เข้าห้องน้ำไหม เดี๋ยวฉันพาไป” ณดลพยักหน้าก่อนจะทำหน้าเหยเกด้วยความปวดบริเวณแผลที่ถูกเย็บ

“นอนหลับสบายไหมครับ” ณดลถาม

“ไม่ได้กอดเธอ ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่”

“ต…แต่ผมหลับยาวเลย”

“ก็เธอกินยามันทำให้ง่วงแต่นอนพักเยอะๆดีแล้ว ร่างกายจะได้ดี” ธนัทประคองพาณดลไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

“เช้านี้หมีน้อยอยากกินอะไร”

“ผมอยากกินโจ๊กร้านนั้นที่ให้หมูเยอะๆ” เมื่อพูดถึงของกินณดลก็ดูจะร่าเริงขึ้นมาหน่อย

“ได้สิ เดี๋ยวฉันไปซื้อให้อยากได้อะไรอีก”

“ไม่แล้วครับ”

“ทำไมกินน้อยจัง ฉันจะซื้ออย่างอื่นมาเพิ่มนะ รออยู่นี่เป็นเด็กดีนะครับ” ธนัทจูบหน้าผากของณดลเบาๆก่อนจะพาขึ้นไปนั่งพักบนเตียง

“รีบกลับมานะครับ ผมเหงา”

“แม่มาแล้วเหรอครับ” ธนัทเอ่ยทักทายภวิตาที่กำลังนั่งจัดของอยู่

“พึ่งมาถึงเนี่ย” ภวิตาบอก

“ณดลไปไหนครับ” ธนัทถามอย่างร้อนใจเมื่อไม่ให้ณดลอยู่ที่เตียง

“อาจารย์หมอพาน้องไปตรวจเดี๋ยวกลับมา พยาบาลเอาอาหารเช้ามาให้แกดูสิ ไม่น่ากินเลย”

“เดี๋ยวผมกินแทนเอง ณดลอยากกินโจ๊กผมเลยออกไปซื้อมาให้” ธนัทชูถุงของกินที่ซื้อมาเต็มมือ

“แม่ก็ซื้อโจ๊กมาให้น้องเหมือนกัน” ภวิตาหยิบถุงโจ๊กที่เธอซื้อมาซึ่งเป็นร้านเดียวกันกับธนัท

“ผมพิเศษหมู”

“แม่ก็พิเศษหมู”

“ผมซื้อปาท่องโก๋กับนมสดงาดำมาให้ณดลด้วย”

“แม่ซื้อปาท่องโก๋กับนมสดทรงเครื่องมาให้น้อง”

“ผมซื้อขนมปังที่ณดลชอบ”

“แม่ซื้อเครปเค้กมา” สองแม่ลูกไม่มีใครยอมใครต่างคนต่างซื้อของกินมาเพื่อเอาใจณดล

“ทะเลาะกันเหรอครับ” ณดลที่ถูกบุรุษพยาบาลเข็นเข้ามาหลังจากที่ไปตรวจอาการกับอาจารย์หมอเฉพาะทางที่ภวิตารู้จักเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงของสองแม่ลูกโวยวาย

“หมีน้อยกลับมาแล้วเหรอ/ กลับมาแล้วเหรอณดล” สองแม่ลูกที่ยืนเถียงกันเมื่อครู่พูดถามขึ้นพร้อมกัน

“กลับมาแล้วครับ”

“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมพาเขาขึ้นเตียงเอง” ธนัทหันไปขอบคุณบุรุษพยาบาลก่อนจะอุ้มประคองณดลให้ขึ้นนั่งบนเตียง

“ฉันกับแม่ซื้อโจ๊กมาให้เธอ” ธนัทบอก

“ขอบคุณนะครับ”

“ฉันป้อนนะ” ณดลพยักหน้า

“หมอว่ายังไงบ้างณดล” ภวิตาถาม

“คุณหมอบอกว่าประมาณ 2-4 สัปดาห์อาการจะค่อยๆดีขึ้นครับ เขายืนยันว่าเป็นแค่อาการตาบอดชั่วคราวเท่านั้นแต่ให้หลีกเลี่ยงไม่ให้กระทบกระเทือนอีก แล้วก็ไปล้างแผลมาด้วยครับ” ณดลบอก

“อ้ามๆครับ” ธนัทตักหมูชิ้นโตให้

“อ้ามม…”

“อร่อยไหม”

“อร่อยครับ คุณธนัทปรุงอร่อยเหมือนเดิมเลย”

“เพราะฉันรู้ใจเธอที่สุดไงว่าชอบกินรสชาติประมาณไหน” ธนัทพูดเอาอกเอาใจจนภวิตาเองก็แอบหมั่นไส้กับท่าทางและคำพูดของลูกชาย แต่นั่นก็เป็นอีกมุมหนึ่งที่เธอไม่เคยได้เห็น

“คุณหญิงอยู่ตรงนี้นะครับ มาหยอดอะไรกันแบบนี้” ณดลว่าสองแก้มขึ้นสีเล็กน้อย

“เรียกฉันว่าแม่ก็ได้นะ ฉันไม่ถือ”

“คะ…ครับ?” ณดลทำหน้าเป็นหมีงงพร้อมกับเอียงหัวตามนิสัย

“ไหนลองเรียกสิ แม่”

“เอ่อ...”

“ลองเรียกดูสิ” ภวิตาบอก

“ม…แม่”