25. คำโกหก

“เรียกอีกทีเอาแบบไม่เกร็ง” ภวิตาบอกพร้อมยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู

“เอ่อ…เกร็งครับ” ณดลยอมรับออกมาตรงๆ

“ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่าครับแม่ ณดลยังคงปรับตัวไม่ทัน” ธนัทช่วยพูด

“ก็ได้ๆ ตอนนี้ก็เรียกตามที่สะดวกใจไปก่อนแล้วกัน สนิทกันขึ้นเมื่อไหร่ค่อยเรียกแม่” ภวิตารับฟังก่อนจะพาเปลี่ยนเรื่องด้วยการเอาขนมที่เธอซื้อมาฝากมาป้อนให้ณดล

“อร่อยมากเลยครับ”

“อร่อยก็กินเยอะๆ ถ้าชอบเดี๋ยวแม่เหมามาให้” ภวิตาเริ่มแทนตัวเองว่าแม่เพื่อละลายพฤติกรรมระหว่างกัน

“เกรงใจครับ แค่นี้ก็ดีใจมากๆแล้วครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก เราคนกันเอง” ยิ่งบอกว่าคนกันเองณดลยิ่งรู้สึกเกร็ง

แผลของณดลไม่มีอาการติดเชื้อและค่อยๆแห้งทำให้หมออนุญาตให้กลับบ้านได้โดยนัดวันที่จะตัดไหมอีกที มีแค่ดวงตาข้างซ้ายที่ยังไม่หายดีทำให้ยังไม่สามารถกลับไปทำงานได้ เขาจึงขอย้ายกลับมาที่ห้องพักของตัวเองเพื่อให้สะดวกและง่ายต่อการใช้ชีวิตระหว่างที่ธนัทต้องไปทำงาน โดยมีตาทองคอยช่วยเอาอาหารมาให้เพราะภวิตาต้องไปช่วยงานธนัทแทนณดล

ก๊อก ก๊อก

“ครับๆ ตาทองเหรอครับ…เมื่อกี้พี่ตุ่นเอาข้าวมาให้ผมแล้วนะครับ” ณดลค่อยๆเดินมาเปิดประตูให้เพราะคิดว่าเป็นตาทองที่มาหา

“ตาบอดจริงๆด้วยว่ะ” ณดลขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเสียงของป้าสายบัว ทำให้เขารีบถอยหลังและเลือกที่จะปิดประตูห้องแต่ทว่าประตูกลับถูกดึงไว้พร้อมกับร่างท้วมของป้าสายบัวที่เดินกระแทกไหล่เข้ามาในห้องโดยมีกระแตกับกระถินเดินตามเข้ามาด้วย

“ไหนดูสิว่าห้องของคุณณดลมีอะไรที่น่าสนใจบ้าง”

“ทำอะไรกันครับ ช่วยออกไปด้วยครับ” ณดลบอกและพยายามควานมือหาตัวของทั้งสามคนแต่ก็เสียหลักล้มกลิ้งไปกับพื้นแทน ทั้งสามหัวเราะชอบใจที่ณดลดูเหมือนตัวตลก

“ช่วยออกไปจากห้องผมด้วยครับ” ณดลขอร้อง

“อะไรนะห้องมึงเหรอ เขาแค่ให้มาอาศัยนอนมึงก็ยึดเป็นเจ้าของเลยเหรอวะ” ป้าสายบัวพูดพร้อมกับเอามือมาผลักหัวณดลอยากแรงโชคดีที่ไม่ใช่ข้างที่เป็นแผลอยู่

“ป้าๆมาดูนี่เร็ว เงินเต็มกล่องเลยอ่ะ” กระถินเปิดลิ้นชักรื้อดูของจนไปเจอกับกล่องใบหนึ่ง ที่พอเปิดออกมามีเงินจำนวนมากที่เธอเห็นแล้วก็เกิดความโลภขึ้นภายในใจ จึงแอบหยิบเงินจำนวนหนึ่งใส่ในกระเป๋าของตัวเองก่อนจะหันไปเรียกอีกสองคนให้มาดู

“ป้าดดด! ทำไมมึงมีเงินเยอะขนาดนี้วะ” ป้าสายบัวรีบเดินมาดูพร้อมกับหยิบเงินขึ้นมา

“สงสัยเงินที่มันขายตัวอ้าขาให้คุณธนัทรึเปล่าป้า” กระแตพูด

“ขายได้ครั้งละเท่าไหร่วะ ทำไมถึงได้เงินมากขนาดนี้” ป้าสายบัวถามก่อนที่ทั้งสามจะหัวเราะเยาะ ขณะที่ณดลทำได้เพียงขยับตัวไปใกล้เตียงแล้วพยุงตัวเองขึ้นแต่ก็ถูกกระถินใช้เท้าถีบที่ยอดอกจนล้มลงไปอีกครั้ง

“ผมไม่ได้ขายตัวนะครับ ขอคืนให้ผมด้วย”

“กูคืนให้…แต่กล่องนะ” ป้าสายบัวกวาดเงินทั้งหมดลงในกระเป๋าของผ้ากันเปื้อนก่อนจะวางกล่องเปล่าใส่มือของณดลที่ยืนขอออกมา

“เงินของผมละครับ อย่าเอาไปเลยนะ”

“อะไรเงินตั้งเยอะตั้งแยะแบ่งๆกันใช้สิว่ะ แล้วอย่าเอาไปบอกใครละ ไม่งั้นไอ้ตาที่มันบอดชั่วคราว มันจะได้บอดสนิทจริงๆ” ป้าสายบัวพูดขู่ก่อนจะพากันเดินออกไป ทิ้งให้ณดลได้แต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้อง

“ณดลจ๋า ฉันกลับมาแล้วเป็นยังไงบ้าง” ธนัทเปิดประตูห้องเข้ามาก็ชะงักเมื่อณดลนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงทั้งที่ปกติเจ้าตัวจะไม่นอนหลับในเวลานี้

“ก…กลับ สู๊ดด…กลับมาแล้วเหรอครับ” สองมือรีบเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วสูดน้ำมูก พยายามทำตัวปกติเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ธนัทก็สังเกตเห็นว่าดวงตาของเจ้าตัวนั้นแดงก่ำเหมือนคนที่พึ่งร้องไห้มา

“กลับมาแล้ว วันนี้งานเยอะแต่ฉันรีบเคลียร์ให้เสร็จจะได้กลับมานอนกอดเธออย่างสุขใจ วันนี้เป็นยังไงบ้าง น่าเบื่อไหมที่ต้องอยู่แต่ห้อง” ธนัทประคองพาณดลลงมานั่งที่พื้นก่อนที่เขาจะจัดการแกะถุงกับข้าวที่ซื้อมา

“ก็น่าเบื่อครับ ดีที่เปิดทีวีไว้เป็นเพื่อนเลยพอคลายเหงาได้บ้าง”

“ไม่โดนใครแกล้งอะไรใช่ไหม” ธนัทถามพร้อมกับสังเกตท่าทางของณดลเพื่อจับผิด

“ไม่มีครับ ใครเขาจะมาแกล้งผมละครับ คุณธนัทคิดมากไปแล้ว” ณดลตอบพร้อมกับยิ้มให้

โกหก…

ณดลพูดโกหกเขา

“งั้นเหรอ ฉันคงกังวลมากเกินไปเองนั่นแหละ มาเถอะมากินข้าวกันดีกว่าวันนี้คุณแม่เหมาเครปเค้กมาให้เธอด้วย พอรู้ว่าเธอชอบก็ซื้อให้เยอะเลย” ธนัทลุกเอาขนมกับของกินที่ซื้อมาให้ณดลใส่ตู่เย็น

“ฝากขอบคุณคุณหญิงด้วยนะครับ”

“เดี๋ยวบอกแม่ให้นะ เอามือมาจับๆ” ธนัทพาณดลมาสำรวจของในตู้เย็น เขาเอามือของณดลจับสัมผัสเพื่อให้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน

“ขนมเต็นตู้เย็นเลย อย่างนี้ผมเดินกินทั้งวันแน่ๆ”

“กินไปสิ เดี๋ยวซื้อมาเติมให้ใหม่” ธนัทบอกก่อนทั้งสองจะเริ่มกินข้าวเย็นด้วยกันโดยที่ธนัทเป็นคนตักป้อน

“จริงๆผมตักเองได้นะครับ คุณจะได้กินบ้าง”

“ไม่เอา ฉันจะป้อน”

“ก็ได้ครับ”

“น่ารักมาก หมีน้อยของฉันเป็นเด็กดีจริงๆ”

“แต่คุณก็ต้องกินบ้างนะครับ อย่าเอาแต่ตักป้อนผมอย่างเดียว”

“ครับหมีน้อย”

ตลอดเวลาสามสัปดาห์ที่ณดลพักงานเพื่อรอให้ดวงตาข้างซ้ายกลับมามองเห็นเป็นปกติ เขาก็ถูกพวกของป้าสายบัวเข้ามารังแกไม่ว่าจะเอาเงิน ของมีค่าและของกินในตู้เย็นที่ธนัทซื้อมาให้ไป

“ไม่มีอะไรแล้วเหรอวะ” ป้าสายบัวถามเมื่อค้นหาของมีค่ากับเงินของณดลในห้องแล้วพบเพียงความว่างเปล่า

“ก็พวกป้าเอาไปหมดแล้วนี่ครับ” ณดลที่เริ่มกลับมามองเห็นแล้วบอก

“อย่ามาพูดมาก ถ้าเงินสดไม่มีมึงก็โอนให้กูไม่สิ ออกไปกดเงินสดมาให้กู ไม่งั้นมึงได้เป็นไอ้บอดไปตลอดชีวิตแน่ แล้วพอมึงมองไม่เห็นคุณธนัทเขาก็จะเฉดหัวมึงทิ้ง คนไร้ประโยชน์ไม่มีใครเขาต้องการหรอกนะ มึงจำไว้ถ้าทำตามที่กูบอก ให้ในสิ่งที่กูต้องการแล้วตาซ้ายของมึงจะปลอดภัย” ป้าสายบัวบอก

“ป้าต้องการเท่าไหร่ วันมะรืนผมจะกดมาให้”

“เอามาสามหมื่น” ป้าสายบัวบอก

“สี่หมื่นสิจะได้ลงตัว มีป้าชม้อยอีกคนนะ” กระแตกระซิบบอก

“เออ เอามาสี่หมื่น” ป้าสายบัวรีบเปลี่ยนจำนวน

“ผมไม่มีหรอกครับเยอะขนาดนั้น”

“อย่ามาตอแหลคุณธนัทเปย์ให้มึงตั้งเท่าไหร่”

“เขาไม่ได้เปย์เงินให้ผมแบบที่ป้าคิด ย...อย่าครับ” ณดลถอยหลังเมื่อป้าสายบัวหยิบส้อมที่พกมาด้วยแล้วยกขึ้นทำท่าราวกับว่าจะใช้ส้อมจิ้มเข้ามาที่ดวงตาของเขา

“ถ้ากูทำมึง กูอาจจะโดนจับแต่ไม่นานกูก็ได้ออกมาแล้ว แต่มึงที่โดนกูทำต้องอยู่กับความมืดสนิทไปตลอดชีวิต ใครคุ้มกว่ากันคิดสิ…ฉะนั้นกูบอกว่าสี่หมื่นก็สี่หมื่นเข้าใจไหมคุณณดล” ป้าสายบัวถามพลางยกยิ้มมุมปากราวกับคนโรคจิต

“ข...เข้าใจแล้วครับ” ณดลตอบเสียงสั่น

“รู้จักเจียมตัวก็ดีจะได้คุยกันง่ายๆ” หลังจากที่ทั้งสามคนออกไปณดลก็นั่งทรุดลงกับพื้น เขาอยากบอกเรื่องนี้กับธนัทแต่เขาก็กลัวคำขู่ของป้าสายบัวที่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่ขู่ให้กลัวอย่างเดียว แค่ตอนที่มันบอดชั่วคราวก็กังวลจนแทบบ้า

แต่ถ้าไม่บอกเขาก็ต้องถูกขูดรีดไปตลอดแน่ๆ ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันก่อนจะนั่งใช้เวลาคิดทบทวนและหาทางออกที่ดีที่สุดและปลอดภัยที่สุดสำหรับตัวเขาเองด้วย

“ช่วงนี้เหม่อๆนะ เป็นอะไรรึเปล่าหมีน้อย” ธนัทถามขึ้น เมื่อเข้าเปิดประตูห้องของณดลเข้ามาแล้วแต่เจ้าของห้องยังไม่รู้ตัว

“ม...มาแล้วเหรอครับ” ณดลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบหันมาทักทายธนัท

“มาแล้ว ตาเป็นยังไงบ้าง”

“ดีขึ้นแล้วครับ จันทร์หน้าก็ไปทำงานได้แล้วครับ”

“แน่ใจนะ” ธนัทถาม

“แน่ใจครับ ไม่ดีเหรอครับที่จะได้ไปทำงานกับคุณแล้ว” ณดลถาม

“ดีใจสิ จะได้ทำงานไปอ้อนเธอไปด้วย”

“จริงๆพรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้แล้วนะครับ ผมเองก็ไม่อยากอยู่แต่ห้องแล้ว เหงา” ณดลพูดอ้อน

“หมีน้อยขี้เหงา จุ้บ! งั้นพรุ่งนี้ไปทำงานกับฉันเดี๋ยวจะดูแลอย่างดีเลย” ธนัทจุ้บที่แก้มของณดลเบาๆก่อนจะอนุญาตให้ไปทำงานด้วยกันได้

“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมไปทำงานด้วย” ณดลโผเข้ากอดด้วยความดีใจเพราะจะได้ไม่ต้องถูกระรานจากพวกของป้าสายบัวในช่วงที่เขาต้องอยู่คนเดียวอีก

“ดีใจมากจนต้องกอดเลยเหรอ”

“หยุดทำงานมาเป็นเดือนแล้วนะครับ”

“ก็ร่างกายเธอไม่พร้อม”

“ผมไม่ทำงานแต่คุณก็ยังจ่ายเงินเดือนให้ผมเกรงใจไม่อยากรับคุณก็ไม่ยอม” ธนัทไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้อย่างเดียว

หากนักอ่านสนใจหรืออยากสนับสนุน e-book

เชิญจิ้มได้เลยค่ะ >>> e-book คุณธนัท น้องณดล

สำหรับใครที่อยากพูดคุยสามารถทักหากันได้นะคะ จิ้มๆ>>> tiktok

Lastlatte.