ตอนที่ 8 ละเมอ

        ..... ภายในห้องพักฟื้นผู้ป่วยของโรงพยาบาล

        ชายหนุ่มกลับเข้าสู่โลกปัจจุบัน หลังจากที่เขาหวนนึกถึงเรื่องราวที่เขาได้เข้ามาสู่โลกของผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่กำลังนอนหลับไม่ได้สติ หลังจากเกิดอุบัติเหตุในคืนวันนั้น มันเป็นผลมาจากการทะเลาะกันของพวกเขา

        เจสัน พ่อตาของเขา ก็ไม่ได้กล่าวโทษเขาเลยด้วยซ้ำ นั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น และสัญญาระหว่างเขากับเจสันพ่อตาของเขาที่ยังไม่ถึงกำหนด มันก็เพิ่งผ่านมาได้ปีกว่า ๆ เอง และตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายที่ไม่สามารถทนหญิงสาวคนนี้ได้

        ตอนนี้ ลีออง ไม่มั่นใจว่าจะเปลี่ยนแปลงนิสัยร้าย ๆ ของอัยยะได้อย่างไร ดูจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่เธอตั้งใจไปทำร้ายจิมมี่ถึงที่บริษัทของเขา เขาก็ต้องยอมรับว่าไม่มีความสามารถจริง ๆ

        ดังนั้น ลีออง จึงลองหยั่งเชิงอัยยะ และดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร หาเขาขอเธอหย่า เพราะหากครบกำหนด 2 ปี เขาก็จะหย่ากับเธออยู่ดี

        ใจจริงเขาก็ต้องการให้หญิงสาวคนนี้เปลี่ยนแปลงตัวเองเช่นกัน

        ลีอองมองดูหญิงสาว จากนั้นเขานั่งลงข้าง ๆ เตียงผู้ป่วย เขาจัดโต๊ะ และที่นั่งของตัวเอง เพื่อทำงานไปด้วย และคอยเฝ้าสังเกตอาการของเธอไปด้วย ตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว พ่อตาของเขาหลับแล้ว ส่วนตัวเขายังคงนั่งทำงานและเช็กเอกสารต่าง ๆ ที่เขาหอบมันมาจากบริษัท

        "คุณยาย คุณยายค่ะ คุณยายอยู่ไหน" เสียของหญิงสาวที่ยังคงหลับอยู่ดังออกมา

        ลีอองได้ยินเสียงของเธอ เขาหันไปมองแวบหนึ่งหลังจากได้ยินเสียง แต่เธอเพียงแค่ละเมอเท่านั้น เธอยังไม่ฟื้น จากนั้นเสียงของเธอเงียบลง เขาเห็นว่าอาการของหญิงสาวดีขึ้นมาก และเริ่มรู้สึกตัว เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที แต่แล้วคิ้วของเขาก็ย่นเข้าหากัน แบบคนกำลังครุ่นคิด จากนั้นมันก็หายมาเป็นปกติอีกครั้ง

        เวลาเกือบเช้าแล้ว แสงพระอาทิตย์กำลังเริ่มขึ้นเช้าของวันใหม่ เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของเธอ

        "มะ มะ แม่ แม่อย่าทิ้งหนูไป รอหนูด้วย ... รอหนูด้วย ... แม่ แม่ แม่ ..."

        ชายหนุ่มจำได้ว่าเธอละเมอครั้งแรกนั้นเรียกหายาย และครั้งนี้ เธอเรียกหาแม่ เขารู้สึกแปลกใจ พร้อมกับพูดกับตัวเอง "เธอเรียกหายายและแม่เหรอ" เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น เพื่อดูอาการของเธอ เขาได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวดังออกมา

        "เธอร้องไห้ ..." ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง จากนั้นเขาก็หันไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดคราบน้ำตาให้กับเธอ

        หญิงสาวยกมือทั้งสองข้างขึ้นไขว่คว้า และจับมือของเขาไว้ในทันที เธอจับมันแน่นไม่ยอมปล่อย จากนั้นหญิงสาวก็หยุดละเมอ และหยุดร้องไห้

        ชายหนุ่มยังคงเฝ้าดูแลเธออยู่ และเธอยังคงจับมือของเขาอยู่ ส่วนพ่อของเธอกลับไปเมื่อตอนตีห้า ท่านจึงไม่ได้ยินสิ่งที่ลูกสาวละเมอออกมา และเห็นการลากแขนชายหนุ่มไปกอดไว้

        แสงอาทิตย์เริ่มทอแสงสว่างเพิ่มมากขึ้น หญิงสาวยกมือข้างซ้ายขึ้นปิดบังด้วยตาของเธอจากแสงพระอาทิตย์ที่กระทบตาของเธอ มันเป็นมือที่เธอจับแขนของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงของเธอไว้

        จากการขยับแขนของหญิงสาว ชายหนุ่มรู้สึกตัวทันที เขามองไปยังเธอ

        "อะ ... ซีดดดดดด ... อะ ... เจ็บ เจ็บ" เธอร้องจากความเจ็บ ดวงตากลมโตของเธอค่อย ๆ ตื่นเต็มดวงมากขึ้น เธอยังคงจ้องขึ้นไปยังเพดานด้านบน

        ชายหนุ่มมองเธอ แต่เธอยังคงสะลึมสะลือหลังจากฟื้นจากการหลับใหล เธอร้องออกมาอีกครั้ง

        "อะ อะ เจ็บ เจ็บ เจ็บ" เธอมองไปยังแขนที่เธอเพิ่งยกมันขึ้นมา และหันไปเห็นสายน้ำเกลือที่ต่อจากแขนอีกข้างของเธอ

        "คุณฟื้นแล้ว" เสียงชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างของเตียงดังขึ้น

        หญิงสาวตกใจจากเสียงที่ได้ยิน (ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ .... แล้วนี่ใคร)

        เธอมองไปยังเจ้าของเสีย และเธอก็ต้องตกใจกับใบหน้าของเขา

        "คะ คะ คุณ ... คุณ ... อะ อะ ... ซีดดดด"