ตอนที่ 9 ฟื้น

      ขณะนี้ไอรดาอยู่ในห้องคนเดียว เพราะผู้ชายคนเมื่อกี้บอกว่าจะไปตามหมอมาดูอาการของเธอ

      "ฉะ ฉะ ฉันฟื้นแล้ว ... แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? .... เขาช่วยเราเหรอ?" ไอรดาพูดกับตัวเอง และครุ่นคิด ถึงเหตุการณ์ที่เธอประสบมา และมองไปรอบ ๆ ห้อง

      "อือ ที่นี่มันโรงพยาบาล ... แล้วคุณยายละ? ... จะมีใครแจ้งท่านหรือยังละเนี่ย หากไม่เห็นเรากลับบ้านท่านคงเป็นห่วงแย่เลย อะ ... แล้วนี่มันกี่วันแล้วเนี่ย?" ไอรดา คิดถึงยายของเธอเพราะเธอไม่รู้ว่ามันผ่านมากี่วันแล้วที่เธอไม่ได้กับบ้าน

      หลังจากที่เธอพูดกับตัวเองเสร็จ คุณหมอและพยาบาลที่ดูแลอาการของเธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มที่ออกไปตามหมอมาให้เธอ และเขาก็มายืนอยู่ข้าง ๆ เตียงของเธออีกฟาก

      "สวัสดีครับ อาการเป็นยังไงบ้างครับ เดียวขอหมอเช็กอาการเบื้องต้นก่อนนะครับ" คุณหมอถามอาการของเธอ เพราะตอนนี้ดูท่าทางเธอสบายดี และเหมือนไม่เป็นอะไรมาก แต่ทางแพทย์ก็ยังไม่วางใจ เพราะเธอสลบไปหลายวัน

      "ดีขึ้นมากแล้วค่ะคุณหมอ” ไอรดาตอบกลับหมอ หลังสิ้นเสียงของไอรดา พยาบาลก็ทำหน้าที่โดยตรวจเช็กความดัน พร้อมกับนำปรอทวัดไข้ส่งให้เธอ เพื่อเช็กว่าเธอมีไข้หรือเปล่า เธอนำมันแนบไว้ที่ใต้วงแขนของเธอทันทีโดยไม่ต้องบอก

      ส่วนหมอก็ทำการวัดการเต้นของหัวใจ และสอบถามอาการของเธอว่าปวดหัวหรือเปล่า? เจ็บตรงไหนไหม?

      "ไม่ปวดหัวแล้วค่ะ แต่รู้สึกมึน ๆ นิดหน่อยค่ะ และรู้สึกเจ็บตามแผลที่แขน และขา แต่ยังพอขยับได้ค่ะหมอ" ไอรดาตอบกลับหมอ

      "อือ ... อาการในภาพรวมถือว่าดีขึ้นมากแล้วนะครับ ไม่มีไข้ ความดัน และการเต้นของหัวใจเป็นปกติ แต่เราต้องตรวจเช็กอย่างละเอียดอีกครั้งด้วยเครื่องซีทีสแกนครับ หากไม่มีอาการแทรกซ้อนก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะครับ แต่ต้องรอดูอาการอีกซัก 3 วันครับ" คุณหมอแจ้ง

      "ตั้ง 3 วันเลยหรือคะหมอ!! แต่ไอซ์อยากจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลยไม่ได้หรือคะ ไอซ์เป็นห่วงทางบ้านค่ะ พวกเขาอาจจะกำลังตามหาฉันอยู่" เมื่อไอรดาพูดออกมาอย่างนั้น ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็ทำหน้างง พร้อมบอกกับเธอว่า

      "คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมกับคุณพ่อของคุณ เราจะอยู่ดูแลคุณจนกว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาล" ชายหนุ่มบอกเธอ

      "พ่อ!" ไอรดาดูตกใจ

      "ใช่ คุณพ่อของคุณ ท่านเพิ่งกลับไปเมื่อรุ่งเช้านี้เอง เดียวช่วงเย็นท่านก็กลับมา" ลีอองบอกเธอ

      "คุณอัยยะครับ หมออยากให้คุณอยู่ที่นี่อีกซัก 3 วัน เพื่อเฝ้าดูอาการก่อนนะครับ หากมีผลข้างเคียง ทางหมอและพยาบาลจะได้ช่วยเหลือคุณได้ทันนะครับ" หมอเจ้าของไข้เอ่ยชื่อหญิงสาวอีกคนออกมา มันทำให้ไอรดา ทำหน้างง ๆ เหมือนคลับคล้ายคลับคลา

      จากนั้นเธอก็จำได้ว่าชื่อของหญิงสาวคนนี้ คือคนที่แม่บอกเธอว่าเป็นพี่สาวของเธอ

      "อ๊ะ !!... " จู่ ๆ เธอก็ร้องออกมาแบบตกใจ และพยายามจะลุกจากเตียงผู้ป่วย "โอ๊ย!! ... ซีด ซีด ซีด ... " เธอร้องออกมาอีกครั้งจากความเจ็บปวดของบาดแผลที่ยังไม่หายดี แต่เธอลืมมันซะสนิทเลยเพราะเธอมัวแต่ตกใจกับการที่คนทั้งสองมองเธอเหมือนเธอเป็นอีกคน ที่ไม่ใช่ไอรดา

      ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เธอ ก็ตกใจไม่แพ้กัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอเป็นอะไรไป?

      "นี้ คุณอัยย์ คุณกำลังจะทำอะไร? .... คุณอย่างเพิ่งลุกซิ! คุณยังไม่หายดีเลยนะ" ชายหนุ่มพยายามช่วยเธอจับสายน้ำเกลือที่รั้งแขนของเธอ มันทำให้เธอเจ็บจากการที่เธอลุกจากเตียงอย่างกะทันหัน

      หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังเรียกชื่อของเธอ (อัยย์....มันคือ?.....) เธอคิด แล้วหยุดพูดครู่หนึ่ง เหมือนจำอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็พูดออกมาแบบแก้ตัว

      "ฉันปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ" หลังเธอได้สติ เธอก็รู้ว่าต้องแก้ตัวอย่างไร จากนั้นคุณหมอผู้ดูแลก็แจ้งกับเธออีกครั้งว่าถึงอย่างไรเธอก็ต้องอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลอีก 3 วัน ค่อยกลับบ้านได้ จากนั้นคุณหมอก็ขอตัว

      ไอรดาขอเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มพยายามที่จะช่วยพยุงเธอ แต่เธอบอกเขาว่าเธอสามารถเดินเองได้ ไม่ต้องช่วยเหลือเธอ