บทที่ 7 มารยาร้อยเล่มเกวียน

นัยน์ตาคู่งามเปิดปรือขึ้นท่ามกลางความสลัว ลี่เหยาเหยารู้สึกว่ากายของตนปวดหนึบไปเสียหมด 

ที่ไหนนะ เราตายอีกรอบแล้วหรือเปล่า

"ฟื้นแล้วอย่างนั้นหรือ" 

ลี่เหยาเหยาพยายามกวาดสายตามองไปยังต้นเสียงที่เอ่ยขึ้น นางกะพริบดวงตาถี่ 

เอ๋...หมอนี่อีกแล้วเหรอ

"ฟื้นแล้วก็ลุกขึ้นมา อย่ามัวนอนกินบ้านกินเมือง" 

"นะ...น้ำ" เสียงเล็กพยายามร้องขอ ลี่เหยาเหยารู้สึกว่าตอนนี้ลำคอช่างแห้งผากเหลือเกิน 

ฮวาเทียนจิ้งจึงลุกขึ้น และหยิบป้านชาลายวิจิตรพลางรินน้ำชาอุ่น ๆ ลงไปอย่างไม่เร่งร้อน "ข้าจะถามเจ้าเพียงหนึ่งคำถาม" 

เอาอีกแล้ว เจอหน้าทีไรเป็นต้องมีเรื่องโน่นนี่

ลี่เหยาเหยาเอื้อมมือเพื่อรับจอกน้ำชาด้วยอาการสั่นเทา เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่านางไร้เรี่ยวแรงเช่นนั้น จึงยอบกายลงเชื่องช้า และพยุงร่างของสตรีด้วยความจำใจ ถึงอย่างไรนางก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าสาวของเขา แม้จะแตะเนื้อต้องตัวกัน หรืออยู่ในห้องเพียงลำพังคงไม่เกิดความเสียหายใดแก่นางมากไปกว่านี้หรอกกระมัง 

ฮวาเทียนจิ้งพยายามป้อนน้ำชาเข้าไปยังริมฝีปากบาง ทว่าดูเหมือนนางจะอ้าเผยอเพื่อรับเอาน้ำในถ้วยได้ไม่ถูกใจเขาเท่าใดนัก มืออีกด้านที่ยังว่างอยู่จึงบีบไปยังปลายคางโค้งมนเพื่อให้คนในอ้อมแขนนั้นอ้าริมฝีปากให้กว้างมากยิ่งขึ้น พลันกรอกน้ำอุ่นร้อน ลงไปยังริมฝีปากของนางเสียจนบริเวณรอบปากและปลายคางแดงก่ำ 

แค่ก แค่ก 

"โอ๊ย ระ...ร้อน ร้อน" ลี่เหยาเหยาช้อนดวงตามอง ชายร่างสูงที่ประคองกายตนอยู่ ซ้ำยังป้อนน้ำให้อย่างไม่ปรานีอีกด้วย 

ตาทึ่มทำบ้าอะไรกันเนี่ย

"อ่อนแอยิ่งนัก สตรีเช่นเจ้านี่ช่างน่ารำคาญ บอกข้ามาว่าเจ้าสามารถทำพันธผูกจิตกับข้าได้อย่างไร" 

"หมายถึงเรื่องใด ข้าไม่รู้เรื่อง" ลี่เหยาเหยากล่าวปฏิเสธ 

พูดเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย

"เจ้าอย่ามาทำไขสือ" 

ฮวาเทียนจิ้งลุกพรวดขึ้นเมื่อได้รับคำตอบที่ตนไม่พึงใจนัก จากร่างกายที่พิงอกหนั่นแน่นเอาไว้ก็เอนไปด้านหลัง พลันกระแทกเข้ากับผนังโดยไม่ทันได้ตั้งตัว 

"โอ๊ย! เจ็บนะ ทำไมชอบใช้ความรุนแรงกับผู้หญิง หน้าไม่อาย" 

"หน้าไม่อาย?" คิ้วเข้มเลิกขึ้น

"หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียนเช่นเจ้า ข้าจำเป็นต้องปฏิบัติด้วยดีเช่นนั้นหรือ ตอบข้ามาเท่านั้น ว่าเจ้าทำได้อย่างไร แล้วจะแก้ไขเช่นไร" ฮวาเทียนจิ้งขึงดวงตามองอีกฝ่าย ราวกับว่ามีประกายเปลวเพลิงลุกโหมขึ้นมาอย่างน่าหวาดเกรง 

"ก็บอกว่าไม่รู้ยังไงเล่า งี่เง่าเอาแต่ใจ" 

"ไม่รู้หรือ" 

ฮวาเทียนจิ้งกัดฟันกรอด พลางเอื้อมมือบีบคอบอบบางนั้นเอาไว้ 

คนนะไม่ใช่กระสอบทราย ป่าเถื่อนสิ้นดี ผู้ชายที่นี่เป็นอะไรกันไปหมดนะ

เมื่อรู้สึกว่าแรงบีบรัดของตนดูเหมือนจะรุนแรงจนเกินไป ฮวาเทียนจิ้งจึงคลายฝ่ามือออก และจากท่าทีของลี่เหยาเหยาเมื่อสักครู่ นางคงไม่ทราบสิ่งใดจริง ๆ เช่นนั้นเขาคงทำได้เพียงเก็บสตรีผู้นี้เอาไว้ข้างกายไม่ให้คลาดสายตาเสียแล้ว

ยามนี้ชีวิตของจอมมารวิหคทองล้วนขึ้นอยู่กับลี่เหยาเหยาอย่างเลี่ยงไม่ได้ คงมีใครบางคนต้องการกำจัดเขาโดยใช้เจ้าสาวบรรณาการเป็นเครื่องมือ เช่นนั้นเขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายสมปรารถนาเป็นแน่ 

"เถียนชี" 

"ขอรับ" 

"เอาตัวนางไป ให้ไปอยู่ที่หอซักล้าง หากข้าไม่สั่งอย่าให้นางออกมาพบหน้าข้า" 

หอซักล้างงั้นเหรอ

"รับทราบขอรับ" 

เถียนชีเดินเข้ามาช่วยพยุงกายของลี่เหยาเหยา ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไร้เรี่ยวแรงอยู่ไม่น้อย 

"เอ่อ...นายท่านดูเหมือนคุณหนูจะยังไม่แข็งแรงนะขอรับ" 

"เจ้าอยากไปอยู่แทนนางหรืออย่างไร" ฮวาเทียนจิ้งกล่าวเสียงแข็ง 

"ขอรับ ขอรับ" 

เถียนชีเร่งตอบรับอย่างกระวีกระวาด ลี่เหยาเหยาเองก็ทำได้เพียงจำใจลุกออกจากเตียงนอนโดยไร้ซึ่งกำลัง พลางมองค้อนอีกฝ่ายด้วยความจงเกลียดจงชัง ก่อนเดินผ่านหน้า ริมฝีปากบางกล่าวขมุบขมิบ 

"คนใจแคบ ใจดำอำมหิต" 

"หึ!" 

ฮวาเทียนจิ้งไม่ได้กล่าวสิ่งใด เขาเพียงมองตามร่างของสตรีค่อย ๆ เดินจากไปจนลับสายตา พลางเหลียวมองไปยังเถียนหยา 

"เถียนหยา" 

"ขอรับนายท่าน" 

"เจ้าจับตาดูนางเอาไว้ หากมีสิ่งใดไม่ชอบมาพากลรีบมาแจ้งข้าในทันที" 

ลี่เหยาเหยาถูกส่งตัวมายังหอซักล้าง นางถูกใช้งานสารพัดทั้ง ๆ ที่ยังคงเจ็บป่วยอยู่ ส่วนฮวาเทียนจิ้งรอฟังเรื่องราวในชีวิตประจำวันของนางอยู่เสมอ ทว่ากลับไม่มีสิ่งใดที่เผยพิรุธว่าลี่เหยาเหยาคือคนของผู้ไม่ประสงค์ดีแม้แต่น้อย แต่ละวันเขาได้ยินเพียงเรื่องที่นางถูกกลั่นแกล้ง 

"ซักให้สะอาดเล่า มนุษย์ตัวเหม็นเช่นเจ้า โดนนายท่านเฉดหัวมาก็สมควรแล้ว" เสียงสตรีวัยกลางคนเอ่ยวาจาดุดัน ในมือโยนอาภรณ์พะเนินเทินทึกลงไปใกล้ลี่เหยาเหยาซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่ปริปากสักคำ 

ซักก็ซักสิ ทำไมต้องมาโวยวายใส่ด้วยเนี่ย คนที่นี่เป็นประสาทจริง ๆ

"โอ๊ย!"

ไม้ที่ใช้ซักผ้าดันทุบพลาดไปโดนปลายนิ้วตน ลี่เหยาเหยาร้องเสียงหลง พลางทำสีหน้าเหยเก 

"เหอะ! สำออย เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก ซักต่อ" 

ลี่เหยาเหยาแหงนเงยใบหน้ามองผู้ที่ยืนสั่งตนพลางบ่นไม่ขาดปากด้วยแววตาขึงขัง 

เย็นไว้ลี่เหยาเหยา เย็นไว้

"คุณแม่บ้านคะ ฉันไปทำอะไรให้พวกคุณ ทำไมต้องมารังแกกันด้วย"

"ทำไมหรือ พูดจาก็ราวพวกวิปลาส แค่นี้ทนไม่ไหวแล้วหรือ เป็นคุณหนูแล้วอย่างไร คุณหนูอาภัพเช่นเจ้าถูกส่งมาทำงานก็ดีถมไปแล้ว" สตรีร่างท้วมยืนเท้าเอว พลางขึงดวงตามองลี่เหยาเหยา นางดึงไม้จากมือลี่เหยาเหยา ฟาดลงปลายนิ้วงามสองสามที 

"โอ๊ย! เจ็บ"

"เจ็บสิดีจะได้จำ ชายาท่านจอมมารอะไร ก็แค่หมาหัวเน่าตัวหนึ่ง" 

เสียงหัวเราะดังระงมไปทั่วหอซักล้าง ลี่เหยาเหยาทำได้เพียงกัดฟันกรอด และก้มหน้าก้มตาทำงานของตนต่อไปด้วยสภาพสุดแสนบอบช้ำ

ฮวาเทียนจิ้ง จอมมารใจแคบ

อยู่ ๆ ปลายนิ้วของฮวาเทียนจิ้งก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด "เถียนหยา เจ้าไปดูนาง" 

"ขอรับ"

เถียนหยาเร่งฝีเท้าเข้าไปยังหอซักล้าง บรรดาสตรีทั้งหลายต่างแตกตื่น รวมถึงหัวหน้าหอ พวกนางหลุบดวงตามองพื้นแทบไม่กล้าแหงนมองร่างสูงที่เดินย่างกรายเข้ามา โดยปกติแล้วเรื่องหอซักล้างล้วนเป็นหน้าที่ของสตรี ซ้ำองครักษ์มือซ้ายและมือขวาของจอมมารไม่เคยเหยียบเยือนหอซักล้างมาก่อน เหงื่อเย็นเริ่มผุดซึมขึ้นบนกรอบหน้า ภายในใจเต้นระรัวเร็ว 

นัยน์ตาของเถียนหยาเหลือบมองไปเห็นร่างเล็กของสตรีซึ่งยังคงทำหน้าที่ซักล้างกับกองอาภรณ์ที่พะเนินเทินทึกอยู่ผู้เดียวด้วยความขะมักเขม้น และดูเหมือนนางจะถูกใช้งานอย่างหนัก เถียนหยาเดินเข้าไปใกล้พลางมองที่ปลายนิ้วเรียวอันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็สกปรกเลอะเทอะจนแทบดูไม่ได้ 

"คุณหนู ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" เถียนหยาเอ่ยเสียงแผ่ว นางช่างน่าเวทนายิ่งนัก

ลี่เหยาเหยาแหงนเงยใบหน้าขึ้นตามเสียงที่ร้องเรียกตน "ยังไม่ตาย" 

จากนั้นจึงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนต่อไปโดยไม่คิดสนใจเถียนหยาแม้แต่น้อย 

"ท่านอย่าได้ทำงานหนักจนเกินไป หากท่านบาดเจ็บ ท่านจอมมารก็จะเจ็บไปด้วย" 

"เหอะ เกี่ยวอะไรกัน นี่เป็นความประสงค์ของเขาไม่ใช่หรือ สาแก่ใจจอมมารของท่านแล้วหรือไม่" 

"เอ่อ..."

ลี่เหยาเหยายกมือขึ้นปราม กล่าววาจาด้วยสีหน้าขึงขัง

"ข้าจะทำงานอย่ามารบกวน ฝากไปบอกนายของท่านด้วย"

ลี่เหยาเหยาแหงนมองเถียนหยา เถียนหยาเลิกคิ้วด้วยความฉงน

"ฮวาเทียนจิ้งข้าไม่กลัวจอมมารไร้หัวใจเช่นท่านหรอก คนใจดำ ใจแคบ ไร้ศีลธรรม ไร้มโนธรรม!" 

"นางเป็นอย่างไร" ฮวาเทียนจิ้งเอ่ยถาม เมื่อเถียนหยากลับออกมาเรียบร้อยแล้ว 

"ดูเหมือนว่า นางจะขยันขันแข็งอยู่ไม่น้อย นางยังเอ่ยว่า..."

"ว่า...?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน 

"เอ่อ...ข้าสามารถรายงานคำนี้ได้ด้วยหรือขอรับ" เถียนหยารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง 

ทว่าเถียนชีที่ยืนขนาบข้างพลันกระทุ้งข้อศอกไปยังหน้าท้องหนั่นแน่นของสหาย 

"เจ้ามัวอ้ำอึ้งด้วยสิ่งใดกัน นายท่านให้เจ้าจับตาดูนาง ก็เร่งรายงานออกมา" เถียนชีเอ่ยเสียงดุ 

"กะ...ก็ได้" 

เถียนหยาจึงค้อมศีรษะลงพลางประสานท่อนแขนเข้าด้วยกัน กระแอมไอออกมาหนึ่งหน และกล่าวเลียนเสียงสตรี "นางบอกว่า ฮวาเทียนจิ้งข้าไม่กลัวจอมมารไร้หัวใจเช่นท่านหรอก คนใจดำ ใจแคบ ไร้ศีลธรรม ไร้มโนธรรม!" 

ทันทีที่กล่าวจบ เถียนชีซึ่งอยู่ด้านข้างพลอยเบิกดวงตากว้าง ทว่ากลับเผลอหลุดรอยยิ้มออกมา เมื่อถูกผู้เป็นนายเหลียวมองหน้าขวับด้วยแววตาขมึงทึง เถียนชีจึงหุบรอยยิ้มลงทันควัน 

นานมากแล้วที่ไม่เคยมีผู้ใดกล้าต่อว่าราชามารเช่นนี้ ใจเด็ดเสียจริง นางช่างน่าสนใจอยู่ไม่น้อย ฮวาเทียนจิ้งกัดฟันกรอด พลางเอ่ยลอดไรฟัน "ลี่ เหยา เหยา...ไปเอาตัวนางมาพบข้า!"