8

“คลินิกอยู่ข้างหน้านี่เอง เอ่อ.. แล้วลุงต้องวนกลับไปรับนายหัวไหมครับ? คุณอริส” คุณลุงไม่ค่อยแน่ใจ ทว่าพอสบเข้ากับรอยยิ้มร้ายกาจตรงมุมปาก

“คนรักกันมันต้องตากฝนกอดกันตัวกลมกลางป่าสิลุง โรแมนติกสุด ๆ”

“ลุงว่าฟังดูน่ากลัวมากกว่าโรแมนติกนะ..” สารถีคนดีแค่นหัวเราะ ก่อนขับรถยนต์ต่อไปจนถึงที่หมายในอีกไม่นาน โดยไม่ลืมว่าจะต้องวิ่งตากฝนไปเอาร่มท้ายกระโปรงหลัง ทว่าเขาได้รับความใจดีจากหญิงสาวกว่าทุกวัน

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีร่ม.. ลุงรอนี่”

ร่มพับสีน้ำเงินถูกหยิบออกมาจากกระเป๋า ร่างบางเปิดประตูลงจากรถยนต์ ฝ่าสายฝนที่หยาดหยดลงมากระแทกร่มคันน้อย ดังระรัวไม่ต่างจากเสียงหัวใจสาวในทุกย่างก้าว ขณะที่เธอไม่ลืมว่ามาซื้อขนมสุนัข

กระดูกขัดฟันรสเนื้อ เนื้อไก่ผสมผักโขม ปอร์ปคอร์นแคปหนังวัวลดคราบหินปูน เป็นขนมที่เจ้าที่รักชื่นชอบมากที่สุด ร่างบางตรงไปที่ชั้นวางขนมข้าง ๆ เคาน์เตอร์ หลังเก็บร่มไว้ในชั้นวางร่มข้างหน้าคลินิกเรียบร้อยดี

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองความว่างเปล่า ตวัดตามองไปรอบ ๆ กาย บรรดาสาวน้อยใหญ่ยืนชะเง้อคอมองอะไรสักอย่าง

หา! ขนมหมาหมดเกลี้ยงชั้น แล้วนี่อะไร? ติ่งเกาหลีมายืนรอไอดอลที่สนามบินรึ!

“ขอโทษนะคะ ไม่เหลือขนมเลยสักอันเหรอคะ?” เสียงใสถามดัง ๆ ผ่านชั้นวางของไป เพราะปรกติขนมก็ไม่เคยจะหมด พนักงานคนหนึ่งที่คุ้นเคยกันดีเลยตอบ

“คุณอริสามาช้าไปนิดเดียวเองค่ะ แต่ว่าอาจารย์นิธิเพิ่งโทรสั่งของ คนขับรถส่งของน่าจะติดฝนอยู่” บุษบาส่งยิ้มกว้าง ก่อนหันไปซุบซิบอะไรบางอย่างกับเพื่อนร่วมงาน แล้วบอกลูกค้าอีกครั้ง

“รอก่อนสิคะคุณอริสา เดี๋ยวก็มาถึงแล้วมั้ง”

“ออ.. ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณบุษ” บอกผ่านหญิงสาววัยสามสิบกว่า ๆ  มีเสียงหัวเราะคิกคักของพนักงานสาวที่กำลังนินทาอะไรสักอย่าง อีกคนก็ส่งยิ้มมา

“รอนะคะคุณอริสา รับรองว่าไม่นานค่ะ ขนมที่อื่นแพงกว่าตั้งแยะ ขับรถไปอีกไกลเป็นสิบ ๆ กิโลฯ เลยนะคะ”

“ค่ะ” เธอจำต้องตอบรับคำเซ้าซี้ที่ไม่รู้ว่ามีจะประสงค์แอบแฝงหรือเปล่า

กลวิธีการเรียกลูกค้าของที่นี่นับว่าดีเยี่ยม มีสินค้าน่าสนใจมากมาย พนักงานสาวหน้าตาดี ไม่รวมถึงการจ้างอ้ปป้า บอยแบนด์เกาหลีมาเป็นสัตวแพทย์

“คุณหมอไอเลิฟยูช่วยขายของสินะ อาจารย์นิธิคงรวยแย่...” พึมพำเบา ๆ  ก่อนที่จะเผลอลอบยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

อริสาไม่ได้รู้ตัวจริง ๆ ว่าสายตาคู่คมคู่หนึ่งจับจ้องมายังเธอตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในคลินิก ตามด้วยสายตาริษยาอีกหลายคู่ เมื่อเจ้าของร่างสูงในเชิ้ตสีขาวสะอาดกางเกงสแล็คตรงมา

“...หมอฝากให้ที่รักครับ”

ในน้ำเสียงทุ้มนุ่มละมุนหู ขนมในมือหนาถูกยื่นให้หญิงสาวที่รับไปด้วยรอยยิ้มระรื่น กระทั่งว่าแววตาคู่กลมโตมีรอยยิ้มแอบแฝงอยู่ภายใน ไม่รู้ว่ากำลังดีใจอะไรใจแน่

“ขอบคุณนะคะ”

คุณหมอไอศูรย์ชอบแจกขนมลูกค้าไม่ใช่เรื่องแปลก แปลกตรงที่เลิกงานแล้วเขาไม่เดินออกทางข้างหลังคลินิกดันเดินดุ่ม ๆ ไปหาลูกค้าสาวคนสวย หลังจากที่เขาแอบยืนมองเธออยู่ ได้ยินเสียงกระซิบเรียกของคุณเอ๋ เลยรีบไปหาขนมมาให้เจ้าของสุนัข

“อริสา..”

เรียกสั้น ๆ  เจ้าของร่างสูงในชุดกาวน์แขนสั้นของนายสัตวแพทย์แค่เปรยยิ้ม เผยให้เห็นรอยบุ๋มบนแก้มทั้งสองข้าง ก่อนหมุนกายจากไป ทิ้งคนข้างหลังไว้กับความรู้สึกแปลกประหลาดที่ยังดังสะท้านสั่นไหวอยู่ในอก

-------------------------------

            2 ปีที่แล้ว...

            กีฬาโอลิมปิกฤดูหนาว ครั้งที่ 23 : พย็องชัง ประเทศเกาหลีใต้

            ปัง... ปัง... ปัง!

            เสียงดังสนั่นจากปลายกระบอกปืนสั้นนับสิบไล่เรียงกันอยู่หลายเสียงสิ้นสุดลง เมื่อหัวกระสุนเจาะลงบนเป้ากระดาษ เสียงนกหวีดจากกรรมการ และเสียงจากไมโครโฟนประกาศผลคะแนน โดยที่นักกีฬาแต่ละคนยังยืนอยู่ในลักษณะเอียงตัวเล็กน้อย ลดปืนลงอย่างนิ่งสงบในความเงียบ...

            การตัดสินคะแนนรวมสามครั้ง 10.2, 7.9, 10.4, 8.7, 9.7 ไปตามลำดับ

            ตัวแทนแต่ละประเทศต่างเฝ้ารอชัยชนะ เพื่อนำมันกลับไปเป็นชื่อเสียงของแผ่นดินเกิด

            ไม่ใช่กับหญิงสาวคนหนึ่ง... เธอมาเพื่ออิสรภาพ...

            เหมือนว่าเธอจะรู้ตัวอยู่แล้วว่าหัวกระสุนนั้นพุ่งออกไปในทิศทางใด หัวใจเต้นระรัวดังเสียงกลอง ลุ้นระทึกอยู่เท่า ๆ กันกับทุกคน

            Final_match 50m Pistol women : 10.4 China! 10.2 Korea... 9.9 Thailand..

            หา...! อะไรนะ... เหรียญทองแดง!?

            เสียงตะโกนกึกก้องของกองเชียร์บนอัฒจันทร์เต็มไปด้วยความปิติยินดี หลายคนบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาให้กำลังใจนักกีฬาในดวงใจ ตัวแทนของประเทศ พวกเขาดีใจแล้วกับรางวัลไม่ว่าจะเป็นรางวัลไหน จะมีบ้างที่นั่งเงียบนิ่งรับความพ่ายแพ้

            เหนือฟ้ายังมีฟ้า มีคนที่ฝึกซ้อมและทุ่มเทกับมันมากกว่า เธอไม่ได้ทำมันอย่างเต็มที่จึงได้แค่เหรียญทองแดงในปีนี้...

            อดีตแชมป์โลกปืนสั้นมาตรฐานสองปีซ้อนเดินคอตกออกจากสนาม มีกองเชียร์คนสำคัญคนในครอบครัวเพียงคนเดียวคือพ่อ

            พิภพรู้สึกภาคภูมิใจในตัวลูกสาวมาก หากพอเขาก้าววิ่งเข้าไป ฉีกยิ้มกว้างเต็มวงหน้า “ไม่เป็น...”

            “หนูไม่หมั้น... หนูจะไม่หมั้นกับใคร โดยเฉพาะเตชิน หนูไม่ได้ขอเงินพ่อแม้แต่บาทเดียว พ่อจะมาบังคับหนูให้หมั้นหรือแต่งกับใครไม่ได้” ลมหายใจกระหืดกระหอบสงบลงหลังจบประโยค ทว่าความกร้าวโกรธยังปรากฏอยู่ในแววตา

            คนพ่อถึงกับหน้าเสีย ต้นเหตุทั้งหมดมาจากเขาที่พยายามอ้อนวอนเรื่องนี้มาตลอด ขณะที่เจ้าตัวสอบทุนไปเรียนต่อเมืองนอกได้ ยังมีทุนนักกีฬาไว้ใช้จ่ายส่วนตัว ไม่รวมเงินจำนวนมากที่แม่ทิ้งไว้ให้ในพินัยกรรมก็ไม่เคยกลับบ้านอีกเลย

            “ขอโทษนะ พ่อ... หนูอยากอยู่คนเดียว ไว้เจอกันค่ะ” ในน้ำเสียงเย็นชา เป็นปรกติของอริสาที่มีนิสัยเงียบขรึม ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ในรุ่นราวคราวเดียวกัน

 ใบหน้างดงามหมดจดช่างไร้อารมณ์ มีบ้างบางทีที่จะยิ้ม แต่ก็ไม่ใช่ยิ้มอย่างเต็มเปี่ยมด้วยความสุข

เธอไม่เคยมีความสุขตั้งแต่แม่ลาจากโลกไปด้วยโรคมะเร็งปอด... ต้นเหตุมาจากควันบุหรี่มือสองของพ่อ

            มันจึงเป็นยิ้มที่จำเป็นต้องทำเพื่อสาธารณชน พอเดินจากพ่อไปแค่ไม่กี่ก้าว บรรดาแฟนคลับซึ่งติดตามเธออยู่ในโลกโซเชียลเฟซบุ๊ค และที่อื่น ๆ ยังมีสื่อมวลชนปรี่เข้ามาล้อบรอบตัวเธอ บางคนเอาดอกไม้มาให้ มีขนมถุงใหญ่ ทางโค้ชผู้ดูแลนักกีฬาก็รับไป หญิงสาวยกสองมือขึ้นประนมไหว้