อะไรนะ?ฮั่วซือหาน ลี่มั่วเฉียน และเจียงยิ่งเสวี่ยที่อยู่หน้าประตู ต่างนิ่งอึ้งไปพร้อมกัน...ลี่เจียวกลับมาพร้อมกับหวงเสี่ยวอวี้ แม้ว่าความลับเรื่องหวงเสี่ยวอวี้ใช้วิชาอาคมของยูนนานจะถูกเปิดโปง แต่พวกเธอก็ยังไม่ถือว่าแพ้ลี่เจียวพูดอย่างตื่นเต้น “น้าหวง น้าว่าฮั่วซือหานจะยอมแต่งงานกับหนูจริงๆ เหรอ?”หวงเสี่ยวอวี้จิบชาช้าๆ อย่างใจเย็น “แน่นอนสิ เธอก็เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวเถอะ พิษกู่ร่วมใจในตัวฮั่วซือหาน มีแค่ฉันเท่านั้นที่ถอนได้”ลี่เจียวคล้องแขนหวงเสี่ยวอวี้ “น้าหวง น้าดีกับหนูที่สุดเลย”หวงเสี่ยวอวี้ “เจียวเจียว ตอนนี้เธอเป็นลูกสาวของฉันแล้ว ฉันย่อมต้องดีกับเธอสิ”ลี่เจียวรีบเอาใจ “แม่!”ในโลกของลี่เจียว ขอแค่ใครดีและมีประโยชน์กับเธอ เธอก็พร้อมจะเรียกคนนั้นว่าแม่ขณะนั้นเอง สาวใช้รีบวิ่งเข้ามา “คุณนาย คุณหนู เมื่อกี้มีคนส่งของมาค่ะ”หวงเสี่ยวอวี้เงยหน้า “ของอะไร?”สาวใช้หยิบซองการ์ดสีทองออกมา “คุณนาย คุณหนู เป็นการ์ดเชิญค่ะ”หวงเสี่ยวอวี้รับมา “การ์ดเชิญ?”เธอเปิดการ์ดเชิญสีทอง ลี่เจียวก็ชะโงกหน้าไปดูด้วย แล้วสีหน้าของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไปทันทีสาวใช้พูดเสียงสั่น “คุณนาย
ฉือหว่านยิ้มมุมปาก “ฉันไม่ได้ไปไหน”“แล้วเธอจะไปไหม? ตอนนี้แค่ฉันไม่เห็นเธอ ฉันก็กลัวว่าเธอจะพาเป่าเอ่อร์หนีไปจากฉันแล้ว”ฉือหว่านเงียบไปฮั่วซือหาน “ฉัรรู้ว่าตอนนี้เธออยากอยู่ห่างจากฉัร ไม่อยากให้ฉันต้องทนทุกข์จากพิษกู่ร่วมใจ แต่หวานหว่าน มากกว่าความเจ็บปวดจากพิษกู่ ฉันกลัวการสูญเสียเธอกับเป่าเอ่อร์มากกว่า ไม่ว่ามีอุปสรรคแค่ไหน เราก็ต้องเผชิญไปด้วยกัน อย่าหนีไปอีกเลยนะ ได้ไหม อย่าทิ้งฉันอีกเลย สามปีที่ผ่านมามันมากพอแล้ว ฉันไม่อยากเสียเธอกับเป่าเอ่อร์ไปอีกสามปีแล้วสามปีเล่าอีกแล้ว”ฟังคำสารภาพของเขา ฉือหว่านยกมือแนบไว้ที่บานประตู ตอนนี้เธออยากเจอเขาเหลือเกิน แต่เพื่อสุขภาพของเขา พวกเขาทำได้เพียงพูดคุยกันผ่านบานประตูนี้ฉือหว่านยิ้มมุมปาก “ฮั่วซือหาน ฉันสัญญา ฉันจะไม่ไปจากคุณ”แม้โลกนี้จะเต็มไปด้วยความยากลำบากนานัปการ ขอแค่เขาและเธอจับมือกัน ก็ต้องฝ่าฟันไปได้แน่นอน!ฮั่วซือหานก็ยิ้มบาง “หวานหว่าน ฉันรอฟังประโยคนี้ของเธอมาตลอดเลย”ลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยที่อยู่หน้าประตู เห็นทั้งสองคนจับมือกันฝ่าฟันอุปสรรค ก็รู้สึกดีใจอย่างมาก ลี่มั่วเฉียนเดินเข้ามา “ซือหาน เรื่องพิษกู่ร่วม
แม้ตอนนี้ฉือหว่านจะเป็นห่วงฮั่วซือหานมาก อยากอยู่ข้างเขาและดูแลเขา แต่เธอก็ต้องจากไปเพราะการที่เธออยู่ใกล้เขา จะยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดฉือหว่านหันหลังแล้วเดินออกไปทันที“หวานหว่าน อย่าไป!”ฮั่วซือหานเปิดผ้าห่มลงจากเตียง รีบก้าวมาดึงตัวฉือหว่านจากด้านหลังแล้วกอดไว้แน่นเขาฝังใบหน้าหล่อเหลาลงในเส้นผมยาวของเธอ เสียงแหบพร่าติดเศร้า “หวานหว่าน อย่าไป อย่าทิ้งฉันไปได้ไหม?”ฉือหว่านรู้ว่าฮั่วซือหานกำลังทรมานมาก และเธอก็ปวดใจไม่แพ้กัน “ฮั่วซือหาน ปล่อยเถอะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป คุณจะเจ็บจนตายได้นะ”แต่ฮั่วซือหานไม่ยอมปล่อย ตรงกันข้าม เขายิ่งกอดเธอแน่นขึ้น “งั้นก็ปล่อยให้ฉันตายไปเลย หวานหว่าน อย่าทิ้งฉันไป!”ทว่าทันใดนั้น ความเจ็บปวดรุนแรงก็ถาโถมเข้ามา ฮั่วซือหานตาพร่า แล้วร่างสูงใหญ่ของเขาก็ล้มลงอีกครั้งฉือหว่านรีบประคองเขาไว้ “ฮั่วซือหาน!”...ฮั่วซือหานฟื้นขึ้นมาอีกครั้งตอนกลางคืน ลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยเฝ้าอยู่ข้างเตียงของเขา “ซือหาน ฟื้นแล้วเหรอ?”ทั้งลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยมองเขาด้วยความเป็นห่วง รีบยื่นมือช่วยพยุงให้เขานั่งขึ้นฮั่วซือหานมองซ้ายมองขวา แต่ไม่เห็นเ
ฉือหว่านรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยจะอยากรับเธอเป็นลูกสาวบุญธรรม ที่จริงเธอเองก็ชอบลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยมาก เวลามองพวกเขารักเอ็นดูลี่เจียว เธอก็รู้สึกอิจฉาการไม่มีพ่อแม่ เป็นความเสียใจที่ติดค้างในใจเธอมาตลอดชีวิตตอนนี้ลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยกำลังจะเติมเต็มช่องว่างนั้นให้เธอขอบตาขาวผ่องของฉือหว่านเริ่มชื้นน้ำตา “ฉันยินดีค่ะ! ประธานลี่ ประธานเจียง ฉันยินดีเป็นลูกสาวของคุณทั้งสอง!”ลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยสบตากัน ต่างก็มีความสุขมาก เจียงยิ่งเสวี่ยกอดฉือหว่านไว้ “ดีใจมากเลย หวานหว่าน จากนี้ไปเธอคือลูกสาวของเราแล้วนะ”ฉือหว่านพยักหน้า “เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูด ไม่ใช่เพราะไม่เต็มใจ แต่เพราะไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นจริง ฉันดีใจมากที่ได้เป็นลูกสาวของประธานลี่กับประธานเจียงค่ะ!”ลี่มั่วเฉียน “หวานหว่าน จากนี้ไปเธอห้ามเรียกเราว่าประธานลี่กับประธานเจียงแล้วนะ ต้องเรียกใหม่”เจียงยิ่งเสวี่ยยิ้ม “หวานหว่าน เธอต้องเรียกเราว่าพ่อกับแม่แล้วนะ”ฉือหว่านมองทั้งสองคน น้ำตาใสร่วงลงมาเป็นสาย “พ่อ! แม่!”“หวานหว่านน่ารักจริงๆ!”ทั
ลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยรู้สึกเบาใจลง “ได้ ขอบคุณหมอมากครับ”คุณหมอเดินจากไป ลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยนั่งอยู่บนเตียง มองฉือหว่านที่หมดแรงจนสลบไปเจียงยิ่งเสวี่ยเอื้อมมือไปแตะที่ใบหน้าของฉือหว่านเบาๆ “เมื่อครู่ฉือหว่านฝังเข็มให้ฉันถึงสองชั่วโมง เธอหมดแรงเพราะฉันเลย ฉันกับฉือหว่านก็แค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญเจอกัน แต่เธอกลับดีกับฉันขนาดนี้ ฉันไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนเธอยังไงดี”ลี่มั่วเฉียนปลอบ “ฉือหว่านจะไม่เป็นอะไร”“มั่วเฉียน ไม่รู้ทำไม เวลาฉันมองฉือหว่าน ฉันรู้สึกคุ้นเคยมาก เหมือนอยากเข้าใกล้เธอ”ลี่มั่วเฉียนพยักหน้า ความจริงเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกันเจียงยิ่งเสวี่ยนึกถึงลี่เจียว “ลูกสาวของเรา เจียวเจียว ตอนนี้ไปอยู่กับหวงเสี่ยวอวี้แล้ว หวงเสี่ยวอวี้คนนั้นก็แค่ใช้เธอเป็นเครื่องมือทำร้ายเรา เห็นเจียวเจียวหลงผิด ไม่รู้ผิดชอบ ฉันเจ็บปวดใจมากจริงๆ ถ้าเจียวเจียวเป็นเหมือนฉือหว่านได้ก็คงจะดี”ความจริงลี่มั่วเฉียนรู้จักนิสัยและเล่ห์เหลี่ยมของลี่เจียวเร็วกว่าที่เจียงยิ่งเสวี่ยรู้เสียอีก แต่ลี่เจียวก็เป็นลูกสาวคนเดียวของเขากับเจียงยิ่งเสวี่ย เขาจึงยังคงคาดหวังในตัวลี่เจียว ไม่สามารถ
เจียงยิ่งเสวี่ยมองไปที่ลี่มั่วเฉียน “ลี่มั่วเฉียน ฉันรักคุณ!”ลี่มั่วเฉียนยื่นมือออกไป กอดเจียงยิ่งเสวี่ยไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา เขาแทบอยากจะหลอมรวมเธอเข้าไปในเลือดเนื้อของตนเองที่แท้เธอก็รักเขาเขากับเธอรักกันความสุขอย่างใหญ่หลวงเอ่อล้นอยู่ในอก ลี่มั่วเฉียนเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ “ยิ่งเสวี่ย พูดอีกที พูดอีกทีว่าเธอรักฉัน!”เจียงยิ่งเสวี่ยน้ำตาไหลด้วยความยินดี เธอตะโกนเสียงดัง “ลี่มั่วเฉียน ฉันรักคุณ! เมื่อก่อนก็รัก ตอนนี้ก็รัก อนาคตก็รัก รักลึกซึ้งตลอดมา!”เจียงยิ่งเสวี่ยโอบคอลี่มั่วเฉียนไว้ แล้วจูบริมฝีปากบางของเขาอีกครั้งลี่มั่วเฉียนสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลและอุณหภูมิจากเธอ เขาจูบตอบอย่างแรง ตอบรับความรักของเธอฉือหว่านที่อยู่ข้างๆ ปรบมืออย่างดีใจ “ขอแสดงความยินดีกับประธานลี่! ขอแสดงความยินดีกับประธานเจียง!”หลังจากลี่มั่วเฉียนกับเจียงยิ่งเสวี่ยจูบกันอย่างลึกซึ้งแล้วก็ผละออก ทั้งสองคนหันไปมองฉือหว่าน “ฉือหว่าน ขอบคุณนะ”ฉือหว่านเลิกคิ้วโค้งขึ้น “ประธานลี่ ประธานเจียง คุณทั้งสองพูดเกินไปแล้ว ฉันไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ”ลี่มั่วเฉียนโอบเจียงยิ่งเสวี่ยไว้ “ฉือหว่าน เธออย่าถ่อมตัวเล