ตอนที่7. จับมันไว้

ลายได้ฟังเรื่องราวของอรุณนภาแล้วก็รู้สึกเห็นใจ ยิ่งรู้ว่าสองพี่น้องเป็นเชื้อพระวงศ์ก็ทำความเคารพอย่างนอบน้อม ผิดกับสองอสูร

“ข้าขอร่วมเดินทางไปกับท่านด้วยจะได้มั้ยขอรับ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น อิบารากิโดจิก็รีบแย้ง

“ไว้ใจมันได้หรือ” อรุณนภาหันมาพูดว่า “เขาก็มีสายเลือดของนรสิงห์ ยังไงก็เชื่อใจได้มากกว่าพวกเจ้าก็แล้วกัน” อิบารากิโดจิกำลังจะเถียงแต่ชูเท็นโดจิจับบ่าเขาเอาไว้

“ไม่ต้องไปสนใจ เราแค่ต้องการให้พวกเขาพาไปหาเจ้าการอนเท่านั้น” อิบารากิโดจิพยักหน้ารับรู้

ตลอดการเดินทาง ลายดูจะเข้ากับทุกคนได้ดีกว่าสองอสูรซะอีก ชูเท็นโดจิไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เขายกเหล้าขึ้นดื่ม แต่กลับโวยวายขึ้นมา

“เหล้าหมด !” อิบารากิโดจิได้ยินก็สะดุ้งโหย่ง “มีใครมีเหล้าติดตัวมาบ้างมั้ยเนี่ย” อรุณนภาทำหน้า   งง ๆ แล้วตอบว่า

“พวกเรากำลังหนี จะมีอารมณ์พกเหล้าได้ไง ส่วนท่านศุภมิตรเป็นนักสิทธิ์จะดื่มเหล้าได้ที่ไหนกัน”  เมื่อได้ยินเช่นนั้นอิบารากิโดจิเลยต้องรีบไปบอกกับชูเท็นโดจิว่า

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะสหายข้า เดี๋ยวถึงเมืองคงมีเหล้าให้เจ้าดื่มแล้วล่ะ” ชูเท็นโดจิพยักหน้าแต่ก็มีท่าทางกระสับกระส่าย อาทิตย์เลยถามว่า

“ท่านชูเท็นโดจิ ติดเหล้าเหรอขอรับ” อิบารากิโดจิทำเหมือนกับไม่ได้ยิน

หลังจากเดินทางมาสักพัก ก็เห็นกำแพงเมืองอยู่ไม่ไกล เมื่อมีเมืองก็ต้องมีเหล้า ชูเท็นโดจิวิ่งนำไปโดยไม่สนใจใครเลย

“นี่มันติดเหล้าขั้นรุนแรงเลยนะ” อรุณนภาพูด คราวนี้อิบารากิโดจิหันมาพูด “ไม่งั้น ไม่ได้ชื่อ ชูเท็นโดจิหรอก” ทุกคนทำหน้างง ๆ อิบารากิโดจิถอนใจก่อนจะพูดว่า

“ชื่อเขาแปลว่า ไอ้ขี้เมาน้อย”

เมืองตรงหน้ามีชื่อว่าอินทราเทพ เป็นอาณาจักรขนาดใหญ่ เจริญรุ่งเรือง มีกำแพงเมืองเป็นป้อมปราการที่แน่นหนา ทำให้เมืองดูปลอดภัยและเงียบสงบ อรุณนภาคิดถึงบ้านเมืองของตัวเอง มันเคยสงบและยิ่งใหญ่แบบนี้จนกระทั่งสงครามไปถึง จากบ้านเกิดที่อบอุ่นก็กลายเป็นลุกไหม้เพราะไฟแห่งสงคราม อาทิตย์บีบมือของพี่สาวเป็นการให้กำลังใจ

“จะหาเพื่อนเจ้าได้ยังไง” ศุภมิตรถามขึ้นมา อิบารากิโดจิยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบลงเขาทำจิตให้สงบ สักพักก็ได้ยินเสียงของชูเท็นโดจิ

            “เอาเหล้ามา !”  

เขารีบนำทุกคนไปทันที

            ชูเท็นโดจินั่งอยู่ที่ร้านเหล้า เป็นเพิงหลังคามุงจาก และมีไหเหล้าตั้งอยู่หลายไห เจ้าของร้านเป็นชายชาวจีนแก่ ๆ  คนหนึ่ง

“ไอ้หยา นี่ลื้อกินหรือเททิ้ง” เขาร้องด้วยความตกใจ เพราะเหล้าไหเบ้อเร่อ ถูกดื่มหมดในเวลาไม่นาน

“ไม่ต้องพูดมากเอามาอีกแล้วขอแรง ๆ ด้วย ไอ้ไหนี้อ่อนยังกะน้ำล้างไห” เจ้าของร้านให้นำเหล้ามาอีกซึ่งก็ถูกดื่มหมดในเวลาไม่นาน นักเลงสุราหลายคนมองเขาเป็นตาเดียว หลายคนรู้สึกอยากอาเจียนแทน บางคงแทบจะอยากเลิกกินเหล้าไปเลย บางคนก็สั่งเหล้ามาดื่มมากขึ้นหมายจะดื่มแข่ง แต่สุดท้ายก็กินได้ไม่เท่าเขา เมาหลับไปทุกคน ชูเท็นโดจิดื่มไปเรื่อย ๆ ไม่สนใจคนอื่นเลย เขากินเหล้าในร้านหมดไปร่วมสิบไห แถมยังเอาเหล้ามาเติมใส่น้ำเต้าจนเต็ม แล้วจึงเดินออกไปจากร้าน

“เดี๋ยว ๆ ลื้อยังไม่ได้จ่ายเงิน” เจ้าของร้านพูด

“พูดบ้าอะไรวะ คนอย่างข้ากินเหล้าไม่เคยจ่ายเงินโวย” เขาผลักเจ้าของร้านล้มลง

“ไม่มีใครมาชักดาบอั๊วได้หรอกโวย ! เลียะพะ ! ” หลังสิ้นเสียงเจ้าของร้าน ก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์เดินมานับสิบ ชูเท็นโดจิ มองคนเหล่านั้นแล้วพูดว่า

“หลีกไป !” พวกชายฉกรรจ์เข้ามาหมายจะทำร้ายแต่ว่า โดนชูเท็นโดจิปัดกระเด็น เกิดการต่อสู้ขึ้น เสียงร้องโวยวายดังไปทั่ว เหล่าชายฉกรรจ์ โดนจัดการการอย่างง่ายดายเหมือนผู้ใหญ่สู้กับเด็ก

“หยุดเดี๋ยวนี้ ! ” ทหารกลุ่มใหญ่ ร้องสั่ง ชูเท็นโดจิ มองพวกเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก

“เจ้าบังอาจมาก่อเรื่องที่นี่ ตามพวกเราไปรับโทษเดี๋ยวนี้” ชูเท็นโดจิยกเหล้าขึ้นดื่มแล้วพูดว่า “เคยมีใครยอมไปกับพวกแกง่าย ๆ หรือไงวะ”

“จับมันไว้” พวกทหารเข้ามาจับชูเท็นโดจิแต่ว่า  ชูเท็นโดจิพ่นไฟออกมา ทำให้พวกเขาต้องรีบหลบ และถอยไปคุ้มเชิงเอาไว้ก่อน

“หลบไป !” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เป็นเสียงที่ฟังดูมีอำนาจ ชายรูปร่างสูงโปร่ง มีใบหน้าคมคาย ไว้ผมทรงมหาดไทย ผิวคล้ำ

“อย่ามายุ่งไอ้หน้าอ่อน !” ชูเท็นโดจิตะคอกใส่หน้าพวกทหารได้ยินก็โกรธมาก “บังอาจแกรู้มั้ยว่าท่านผู้นี้เป็นใคร !”

“ไม่รู้โวย !” ทหารกำลังจะมาเล่นงาน แต่ชายหนุ่มกลับบอกว่า

“อย่า พวกเจ้าจะเอาชีวิตไปทิ้งเปล่า ๆ ข้าจัดการเอง”

“แต่ว่า ฝ่าบาท” ทหารจะเถียงแต่เกิดพูดไม่ออก ชูเท็นโดจิได้ยินคำว่าฝ่าบาทก็พูดขึ้นมาว่า “อ๋อ ! ที่แท้ก็พวกผู้ดีตีนแดงนี่เอง กลับไปบ้านกินนมแม่ไป” แต่อีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉยเขาเอาเชือกมาพันมือเอาไว้ และตั้งท่ามวย

“ข้าคือ องค์ชาย อมเรศวร แห่งเมืองอินทราเทพ”  พูดจบองค์ชายก็ค่อย ๆ ย่างเข้ามา ชูเท็นโดจิมองอย่างแปลกใจเขาไม่เห็นการย่างเท้าแบบนี้มาก่อน เขาโดนแตะเข้าเต็ม ๆ  ถึงกับเซความเจ็บปวดแผ่เข้ามา 

“เถรกวาดลาน”

ชูเท็นโดจิรีบตั้งตัวและชกชวนสวนไปแต่ อมเรศวรใช้มือปัดการโจมตีและสวนกลับด้วยการกระแทกศอกเข้าที่ชายโครงของชูเท็นโดจิ ทำให้เขาต้องถอยออกมา 

“อิเหนาแทงกริช”

ชูเท็นโดจิยังคงออกหมัดเข้ามาหมายจะโจมตีอีกครั้ง แต่คราวนี้อมเรศวรก้มตัวหลบและชกหมัดขวาเข้าที่ปลายคางของชูเท็นโดจิเขากระเด็นรู้สึกมึนงงไปหมด

            “ท่ายอเขาพระสุเมรุ”

ชูเท็นโดจิเห็นว่าใช้หมัดไม่ได้ผลเลยตัดสินใจรวมพลังไปที่ขาออกแรงแตะเต็มแรงแต่ว่า ถูกอมเรศวรจับขาเอาไว้และฟาดศอกใส่เต็มแรงคราวนี้ชูเท็นโดจิร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เขาตกตะลึงไม่คิดว่าจะมีมนุษย์หน้าไหนทำร้ายเขาได้เจ็บเพียงนี้

            “หักงวงไอยรา”

“นี่มันวิชาอะไรกัน !”

“มวยสยาม ! เอาล่ะสนุกพอแล้ว จระเข้าฟาดหาง !” อมเรศวรแตะเข้าที่ก้านคอชูเท็นโดจิ แรงแตะอันหนักหน่วงทำให้เขาล้มลงและสลบไป

“อย่ามาทำอวดเก่ง กับชาวอินทรเทพลูกหลานแห่งพระอินทร์นะ เจ้าอสูรมีเขา เอาตัวไปขังไว้” เมื่อสิ้นคำสั่ง พวกทหารพาร่างชูเท็นโดจิไปทันที

อิบารากิโดจิมาถึงเห็นชูเท็นโดจิถูกจับก็กำลังจะไปช่วยแต่ถูกลายตะครุบตัวเองไว้ก่อน “ปล่อยข้า ข้าจะไปช่วยสหายข้า”

“อยากโดนจับไปอีกคนหรือไงกัน ค่อย ๆ วางแผนดีกว่า” อิบารากิโดจิได้ยินลายพูดเช่นนี้ก็คิดได้

“เดี๋ยวข้าจะลองไปถามชาวบ้านให้แล้วกันนะ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น” ศุภมิตรอาสา เขาไปถามชาวบ้านสักพักก็กลับมาเล่าเรื่องให้ทุกคนฟัง เมื่อทุกคนได้รับรู้เรื่อง อรุณนภาหันมามองหน้าของอิบารากิ  โดจิแล้วพูดว่า