แค่บังเอิญฤาพรหมลิขิต (150%)

‘ดู๊ดู…ไอ้ผู้ชายหล่อแต่เลวคนนี้ทำสิ ขับรถเบียดเราจนตกขอบถนน แล้วยังมีหน้ามากวนประสาทอีก’ คิดแล้วเธอก็อยากจะกระทืบเท้าเต้นเร่าๆ ให้หายอัดอั้นตันใจยิ่งนัก

“แหม…อยากได้ค่าเสียหายก็ไม่บอกตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องมายืนตากฝนให้เมื่อยตุ้มอยู่แบบนี้” ถ้อยคำหยามหมิ่นที่ถูกพ่นออกมาจากหยักทำให้ดวงตากลมโตวาวโรจน์ในบัดดล

“เก็บเศษเงินของคุณไว้เถอะพ่อมหาเศรษฐีใหญ่ อ้อ…ถ้ามันเหลือกินเหลือใช้มากนักก็หัดเอาไปทำบุญซะบ้างนะ เผื่อเกิดชาติหน้าจะได้ไม่มีนิสัยยอดแย่แบบนี้” กล่าวจบอารดาก็เชิดหน้าเดินจากไป

“ฮึ่ม…ยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!” มหาเศรษฐีหนุ่มคำรามลั่นด้วยความเดือดดาล ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่ายางรถสปอร์ตสุดเฟี้ยวของตัวเองแบนแต๊ดแต๋ และคงไม่ต้องสงสัยว่าเป็นฝีมือใคร

“แม่ตัวร้าย เธอต้องโดนสั่งสอนให้หลาบจำ!” หลังจากเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างก็ก้าวยาวๆ ตามไปฉวยข้อมือกลมกลึงไว้ได้ทันพอดี ออกแรงเพียงนิดร่างบางก็ปลิวมาปะทะแผงอกกว้าง

“อ๊ะ!” เสียงหวานหลุดอุทานด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะพันธนาการแม่สาวเชยแต่แสบสันถึงทรวงด้วยอ้อมแขนแกร่ง ลมหายใจผ่าวระอุท