Share

บุรุษแซ่หง1

Author: LiHong
last update Last Updated: 2025-08-21 17:08:05

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้

เหม่ยหลินสะลึมสะลืมค่อยๆ ได้สติฟื้นขึ้นมา หญิงสาวใช้เวลาอีกเป็นนานกว่าจะปรับสายตาของตนเองได้

แต่ถึงแม้ว่านางจะเรียกสติกลับมาได้ทุกอย่างแล้ว สายตาของนางก็ยังไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ชัดเจนถนัดตานัก ทุกอย่างโดยรอบบริเวณช่างมืดมิดจนน่ากลัว นางเห็นเพียงคบเพลิงแค่ไม่กี่อันที่ปักเอาไว้ตรงส่วนของกำแพง ปลายคบเพลิงมีแสงไฟเพียงริบหรี่

อา...กำแพง

หญิงสาวจำได้ลางเลือนว่านางตกลงมาจากพื้นของวัดแห่งนี้ นางตกลงมาจากช่องที่เป็นพื้นห้องแล้วทำไมโดยรอบเรือนกายของนางถึงเป็นกำแพง

เหม่ยหลินรีบพยุงตนเองให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อพิศมองไปยังทิศทางโดยรอบอีกครั้ง นางรีบปรับสายตาให้ดียิ่งขึ้นมากกว่าเดิมเพื่อสำรวจให้ถ้วนถี่

ท่าทางสงบเรียบนิ่งที่เคยเป็นมาเริ่มร้อนรนแบบที่ไม่เคยเป็น นางเป็นองค์หญิง เป็นสตรีในห้องหอ สถานที่แปลกประหลาดและเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้นางรู้สึกตระหนกไม่น้อย

นางเห็นสถานที่แห่งนี้เป็นห้องมืดดำแต่ทว่ากว้างขวาง ให้บรรยากาศอึมครึมน่ากลัวน่าหวาดหวั่น มีกลิ่นอายเย็นยะเยือกในแบบที่นางไม่เคยเจอ

เหม่ยหลินยิ่งพิศมองยิ่งสำรวจยิ่งรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เรือนร่างบางระหงเริ่มสั่นเทา ใบหน้าสวยหวานเริ่มฉายแววตระหนกตกใจ ดวงตาฉ่ำหวานเริ่มมีน้ำใสเอ่อคลออยู่เต็มขอบตาทั้งสอง

ถึงแม้ว่านางจะหวาดกลัวแต่ก็หาได้มีเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นหรือโวยวายอันใดออกมาไม่ นางทำได้เพียงแค่ข่มกลั้นมันเอาไว้ นางไม่เคยโอดครวญหรือแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์เลวร้ายสักเพียงใด

นางทำได้แค่นี้

แค่ข่มกลั้นมันเอาไว้

นางไม่เคยทำสิ่งใดได้มากไปกว่านี้ นางทำได้แค่อดทน

นางต้องอดทนกับทุกสถานการณ์ที่ได้เจอมาตั้งแต่จำความได้

กิริยาที่แสดงออกมาว่ากำลังกลัวอย่างมากมาย พร้อมด้วยเนื้อตัวบอบบางสั่นเทาเกินข่มกลั้นของสตรีงดงามนางหนึ่ง กำลังอยู่ในสายตาของบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ด้วยกันกับนาง

เขาตกลงมายังห้องแห่งนี้พร้อมกับนางเมื่อครู่ที่ผ่านมา หลังจากที่เขาคล้ายกับสลบไปเป็นนานด้วยสาเหตุใดก็ไม่ทราบได้ และเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาก็พบกับนางที่พยายามจะช่วยเขาจากงูพิษ

ดูก็รู้ว่านางไม่มีความสามารถอันใด ดูก็รู้ว่านางเป็นเพียงสตรีอ่อนแอไม่มีความสามารถแม้แต่จะช่วยเหลือตนเอง

และทั้งๆ ที่นางกลัว

นางหวาดผวาหวาดหวั่นออกปานนั้น

แต่นางกลับช่วยเขา

นางช่างโง่งม!

บุรุษลึกลับที่ตกลงมาพร้อมๆ กับเหม่ยหลินเพียงนั่งหรี่ตามองเหม่ยหลินด้วยสายตาคมดำไร้ก้นบึ้งคล้ายกับทะเลสาบลึกลับไม่มีแม้ระลอกคลื่น เขานั่งอยู่นิ่งๆ สายตาคมเฉี่ยวจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยท่าทางน่าสะพรึงจนเหม่ยหลินรู้สึกได้

หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อระลึกได้แล้วว่านางมิได้ตกลงมายังห้องแห่งนี้เพียงผู้เดียว แต่นางตกลงมาพร้อมกับบุรุษน่ากลัวผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งช่วยนางจากการถูกงูพิษตัวนั้นขบกัดจนเขาถูกเจ้างูพิษตัวนั้นขบกัดเสียเอง

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • จอมใจจอมมาร   คิดถึงกัน(มิได้นัดหมาย) 1

    “กลับมาแล้วหรือ?” เสียงหวานใสเอ่ยทักทายทันที ที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นใครบางคนยืนพิงขอบประตูอยู่ประโยคคำถามนั้นทำเอาหยวนจงถึงกับรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างประหลาดภาพของสตรีงดงามนั่งปักผ้ารอกินข้าว แล้วเอ่ยประโยคสามัญเยี่ยงภรรยาแสนดีที่มีต่อสามีสิ่งที่ฟางหลันทำอยู่นี้ทำเอาหยวนจงถึงกับนิ่งอึ้งฟางหลันเห็นใบหน้าหล่อเหลาแข็งค้าง เรือนร่างสูงใหญ่แข็งขึง จึงหรี่ตามองแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เราตกลงกันแล้วว่าจะเป็นเพียงสหายที่ดีต่อกัน เช่นนั้นแล้ว...”นางหลุบตาลงเล็กน้อย แล้วจ้องเขม็งที่กลางลำตัวของหยวนจง พลางเอ่ยต่อเนิบนาบ“เจ้าแท่งหยกของท่าน จงอย่าริบังอาจตื่นผงาดชี้หน้าข้า!”หยวนจงถึงกับหางคิ้วกระตุก ใบหน้าคมคายถึงกับขึ้นสีระเรื่อ เมื่อได้ฟังคำตรงมาตรงไปจากอีกฝ่ายนางช่างพูดจาได้อย่างไร้ยางอายสิ้นดี ไม่รู้หรือไร ว่าแท่งหยกนั้น มันมีชีวิตเป็นของมันเอง!“เจ้าก็อย่ามากมารยามิได้หรือไร?” เสียงทุ้มต่ำแตกพร่าดังออกมาอย่างขัดเคืองเขามิได้พิศวาสนางเลยแม้แต่น้อย แต่แท่งหยกของเขามันทรงพลังเกินควบคุมถึงเพียงนี้ จักให้ทำเช่นไร?ฟางหลันยกมือขึ้นกอดอกยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็คนมันงาม”“สตรีเช่นเจ้าเรียกว่างาม ก็

  • จอมใจจอมมาร   ดูแลกัน

    ยามราตรีเย็นเยียบเวียนมาบรรจบอีกครั้งค่ำนี้เป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วหนอ ที่ซือฮุยกับเพ่ยอิงต้องคอยจัดฉาก ว่าองค์หญิงเหม่ยฮว๋าทรงพักผ่อนอยู่ในห้อง และไม่อนุญาตให้ผู้ใดรบกวนสาวใช้ทั้งสองนั่งอยู่ที่ด้านหน้าประตูห้องส่วนตัวของเหม่ยฮว๋า เพื่อคอยคุ้มกันมิให้ผู้ใดล่วงล้ำเข้ามามิรู้ได้ว่าองค์หญิงทรงไปท่องเที่ยวถึงไหนต่อไหน ไปเจอสิ่งใดถูกใจกัน ถึงไม่กลับมาเสียทีทั้งสองทำได้แค่ถอนหายใจหนักหน่วง รู้สึกหนักอึ้งในอกเหลือจะกล่าวหลายวันมาแล้วที่ท่านแม่ทัพเดินทางกลับเข้าจวนมา พวกนางต้องรีบออกไปรับหน้าตั้งแต่หน้าประตูเรือนของท่านแม่ทัพด้วยเกรงว่าเขาจะเข้าหาองค์หญิงถึงในเรือน!ดียิ่งนักที่ท่านแม่ทัพมิได้ย่างกรายเข้ามาที่เรือนขององค์หญิงเลยสักวันเดียว มิเช่นนั้นคงจะได้เจอแต่ผ้าห่มม้วนเอาไว้บนเตียงนอนเย็นเฉียบไร้ซึ่งร่างอุ่นของภรรยาเฮ้อ!สาวใช้ทั้งสองถอนหายใจอย่างพร้อมเพรียงกัน การถอนหายใจนั้นผสมปนเประหว่างโล่งอก เบื่อหน่าย ระอา และน้อยเนื้อต่ำใจที่โล่งอกก็เพราะท่านแม่ทัพมิได้มาหาองค์หญิง ที่เบื่อหน่ายก็เพราะต้องนั่งเฝ้าห้องที่ว่างเปล่า ที่ระอาก็เพราะเบื่อนิสัยเอาแต่ใจไร้ความคิดขององค์หญิงเต็มทีและ

  • จอมใจจอมมาร   เจนจัด ชัดเจน 2

    “เจ้ามีเรือนลับอยู่ที่ใดบ้างหรือไม่?” หรงชางถามเหม่ยฮว๋าเสียงเข้มหาได้ตอบคำถามนาง ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววจริงจัง สายตาเรียวคมจับจ้องนางไม่วางตาเขากำลังต้องการหาที่หลบภัยตามคำเตือนของเฉิงอู่“ท่านจะถามทำไม ธุระกงการอันใดของท่านไม่ทราบ!” เหม่ยฮว๋าเชิดหน้ากล่าวเสียงเหยียดหรงชางหรี่ตามองแวบหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาบีบปลายคางของเหม่ยฮว๋าอย่างแรง“อย่าเล่นลิ้นกับข้า มิเช่นนั้นเรื่องของเรา ข้าจะไปบอกสามีของเจ้าให้หมด”“...!?”เหม่ยฮว๋าถึงกับเบิกตาโพลง ริมฝีปากสีแดงสดพยายามจะด่าทอ แต่จนใจจะเอ่ยปาก เพราะปลายคางถูกบีบจนเจ็บไปหมดหญิงสาวทำได้แค่ถลึงตาจ้องมองชายตรงหน้าอย่างโกรธกรุ่น เห็นเพียงสายตาคู่คมที่มีเสน่ห์ลึกล้ำในระยะประชิด นางจึงทำได้แค่กะพริบตาปริบๆอึดใจใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มเข้ามา ถึงแม้ว่าฝ่ามือเขาจะยังคงจับตรึงปลายคางมนหรงชางก้มหน้าลงประกบริมฝีปากตนกับกลีบปากเหม่ยฮว๋า แล้วบดขยี้ไม่ปรานีปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดแทรกโพรงปากหวานล้ำของหญิงสาว เขากระทำการเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่แฝงความเร่าร้อนอย่างช่ำชอง สร้างความรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อยของเหม่ยฮว๋าความรู้สึกร้อนรุ่มพลันพวยพุ่งฉุดก

  • จอมใจจอมมาร   เจนจัด ชัดเจน 1

    ร้านฟาไฉย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน ยามที่หรงชางกลับมาที่ร้านฟาไฉเขาจึงพบกับร้านของเขาที่เคยหรูหรา กลับกลายสภาพราวกับเป็นสถานที่รกร้างไม่ต่างจากสุสาน ไร้ผู้คน ไร้สมุน มีเพียงลักษณะของร้านที่คล้ายมีลมพายุหมุนพัดวูบมาแล้วพาสรรพสิ่งหมุนไปกับพายุนั้นทั่วทั้งร้านกลายสภาพไม่ต่างจากสมรภูมิรบหลังความตาย ให้รู้สึกวังเวงยิ่งนักสายตาเรียวคมบนใบหน้าหล่อเหลามองสำรวจไปทั่วอย่างแปลกใจ เขาเดินเข้ามาด้านในอย่างเงียบงันอัญมณีและเครื่องประดับของมีค่าทั้งหมดหายไปไม่มีเหลือ คล้ายกับถูกโจรบุกถล่มกวาดเอาไปจนเกลี้ยงเมื่อเดินมาเรื่อยๆ ถึงห้องด้านใน หลงจู๊ที่เฝ้าร้านอยู่ถูกจับมัดแล้วขังเอาไว้ในห้องนั้น หรงชางหรี่ตามองอย่างโกรธกรุ่นก่อนจะเข้าแก้มัดด้วยความรุนแรงคล้ายบันดาลโทสะหลงจู๊ได้แต่ร้องโอดครวญ ใบหน้าบิดเบี้ยว“จงบอกข้า ว่าเกิดสิ่งใด!” เสียงของหรงชางที่เคยทุ้มนุ่มบัดนี้แหบห้วนยิ่งนักหลงจู๊ได้แต่คุกเข่าอยู่กับพื้น ก้มหน้าพูดเสียงสั่นว่า “ร้านฟาไฉถูกปล้นขอรับ”หรงชางเบิกตากว้างทันใด ร้านฟาไฉถูกปล้นจริงหรือนี่?มหาโจรเช่นเขาถูกปล้นรึ?หลงจู๊เงยหน้าที่มีน้ำตากลิ้งอาบแก้มพลางเล่าว่า“เฉิงอู่กลับเข้ามาในส

  • จอมใจจอมมาร   เตรียมตัวเป็นเจ้าสาว

    หน้าห้องของเหม่ยหลินหลังจากคล้อยหลังสง่างามของจ้าวฮองเฮาไปนานแล้ว ก็มีนางกำนัลอาวุโสมายืนอยู่จนเต็มพื้นที่นางกำนัลเหล่านี้ ไม่พ้นรับคำสั่งมาให้คอยดูแลขัดเกลาหมายบ่มเพาะเหม่ยหลิน เพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวในงานสมรสเชื่อมสัมพันธ์นอกจากนางกำนัลมากมายแล้วยังมีองครักษ์หญิงหลายคน มายืนขึงขังเต็มไปหมดเหม่ยหลินจึงรู้แน่ชัดว่ากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงใด นางกำลังถูกกักบริเวณ!หญิงสาวจึงทำได้เพียงหลับตาลงเพื่อข่มจิตใจเนิ่นนานผ่านไปนางก็ยังนั่งอยู่ในตำหนัก ที่บัดนี้มิต่างจากคุกหลวง เพราะว่านางถูกขังเอาไว้มิให้ได้ออกไปที่ใด กระทั่งนางกำนัลที่คอยส่งข่าวไปหาฟางหลัน หญิงสาวก็ยังไม่สามารถหาทางติดต่อได้ เนื่องจากนางกำนัลผู้นั้นถูกจับไปกักตัวเอาไว้ เพื่อมิให้ใครส่งข่าวหรือนางส่งข่าวหาใครได้ นางจึงนั่งอย่างเดียวดาย ร่ำไห้ไร้หนทางเลือกเป็นอื่นสามวันผ่านมาภายในห้องหรูหราแต่เงียบเหงา มีเงาร่างระหงเลือนราง นั่งนิ่งๆ ไม่ไหวติงอยู่ริมหน้าต่าง นางไม่ได้รับอนุญาตแม้กระทั่งให้ออกไปเดินเล่นรับแสงตะวันนอกตำหนักเหม่ยหลินได้แต่นั่งบรรเลงเพลงพิณเพื่อถ่ายทอดอารมณ์แสนเศร้า ดวงหน้าหวานล้ำเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใสพร้อมหลั

  • จอมใจจอมมาร   สำคัญกว่าหัวใจ

    ภายในห้องส่วนตัวของเหม่ยหลิน ที่ยามนี้เหลือเพียงสตรีสูงศักดิ์สองนาง เหล่าบ่าวรับใช้มิได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่โต๊ะตัวใหญ่บริเวณห้องชั้นนอก ห่างออกมาจากห้องชั้นในระยะหนึ่ง จ้าวฮองเฮานั่งอยู่กับเหม่ยหลินพระนางตบหลังมือของเหม่ยหลินเบาๆ ลักษณะปลอบประโลมเฉกเช่นปกติ ดวงตาดำขลับของทั้งสองจ้องมองกันนิ่งนาน คล้ายต้องการหยั่งลึกถึงก้นบึ้งแห่งจิตใจ“หลินเอ๋อร์” สุรเสียงที่จ้าวฮองเฮาตรัสออกมา เจือแววอ่อนโยนนุ่มนวล “แม่มาเพื่อเตือนสติเจ้า”สิ้นเสียงอ่อนหวาน เหม่ยหลินยิ่งหลุบตา ก้มหน้าเงียบงันจ้าวเสวียนนั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะนึกอิจฉาหรือริษยาสนมนางใด โดยเฉพาะเหล่าองค์หญิงและองค์ชายที่เปรียบเสมือนเป็นบุตรของนางเอง นางก็ยิ่งมิเคยนึกรังเกียจเดียดฉันท์แต่กระนั้น นางมักจะนึกถึงหน้าที่อันสำคัญและความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ก่อนอื่นใดเสมอหากนับสตรีที่ไร้หัวใจที่สุดแห่งวังหลัง จ้าวเสวียนคือคนผู้นั้นหากนับสตรีที่เปี่ยมเมตตาธรรม จ้าวเสวียนก็ยังคงเป็นคนผู้นั้นและหากนับสตรีที่ทรงอำนาจ มากล้นไปด้วยบารมี ทั้งยังเด็ดขาดเฉียบคมเกินอิสตรี ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำตามอารมณ์และความรู้สึก ทุกอย่างล้วนอยู่บนตราชั่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status