ท้อง

เสียงปลาน้อยกระโดดเล่นน้ำจ๋อมแจ๋ม ซีซวนดึงอ้อมแขนออกช้าๆจุมพิตที่แก้วเนียน แผ่วเบา เหลือบตามองหยดเลือดที่เปรอะเปื้อนบนแท่นนอนไม้ไผ่ เผลอยิ้ม

“แล้วข้าจะกลับมาซูเหยา”ลุกขึ้นแต่งกายอย่างเร่งรีบ ไม่อยากจากไปยามที่ซูเหยาตื่นลืมตาเขาคงไม่อาจ จากซูเหยาได้ในเมื่อตอนนี้ใจเขาอยู่ที่นางเสียหมดแล้ว จากลาไม่ต้องเอ่ยคำลา เพราะสัญญาว่าจะกลับมาอีกหน ปลดป้ายหยกที่ห้อยข้างเอวลงวางในมือของซูเหยา ก้มลงจุมพิตหน้าผากอีกครั้ง

“พี่ชายข้าวต้มปลา”เสียงซูเหยาละเมอแผ่วเบา หันหลังจากไปไม่หันหลังกลับมามอง

พาเรือล่องลอยออกจากเรือนแพไป ฟ้าเริ่มสางเมื่อเรือมาถึงฝั่งพอดี ผูกเรือไว้ที่เคยผูกไว้กับซูเหยา

“พี่ชายข้าวต้มปลา”เสียงซูเหยาลอยมาตามลมซีซวนยิ้มเศร้าๆ แค่เพียงห่างกันไม่ถึงชั่วยามเขายังคิดถึงซูเหยาเพียงนี้

ก้าวเท้าขึ้นไปบนฝั่ง ตงฟางชิง ก้มลงประสานมือตรงหน้า

“ฝ่าบาท”ซีซวนเบิกตากว้าง ใบหน้าคุ้นเคยของตงฟางชิง

“เจ้าเป็นใคร”

“ฝ่าบาท ตงฟางชิง องครักษ์เสื้อแพร”

“เจ้าเรียกข้าว่าฝ่าบาท”

"ฝ่าบาทก็คือฝ่าบาทไม่มีทางเป็นอื่น”ซีซวนเงยหน้าขึ้นช้าๆ อาการปวดหัวรุมเร้าทว่าภาพความทรงจำในหัวแล่นเข้ามาเป็นสาย

“ซินอ๋อง สมควรตายอย่างยิ่ง”ส่งเสียงลอดไรฟัน ตงฟางชิงยิ้มเมื่อรู้ได้ในทันทีว่าซีซวน ได้ความทรงจำกลับมาแล้ว

วังหลวง

ซีซนเร้นกายในอาภรณ์เก่าคร่ำคร่าของคนเข็นผัก เข้าไปยังประตูด้านหลังวังหลวง ทหารยามไม่ฉุกใจแม้สักนิด ร่างสูง เดินเข้าไปยังตำหนักชิงหนิงกงด้วยอาภรณ์ขององครักษ์เสื้อเกราะปิดบังใบหน้า

“อิงฝาน”อิงฝานเงยหน้าจาก กองผ้าที่กำลังนั่งเย้บถุงเครื่องหอม ร่างสูงถลาเข้าหาอิงฝานด้วยความคิดถึง ปากใหญ่ประกบปากบางบดขยี้รุนแรงโหยหา อิงฝานเสียงสั่นกระเส่า

“ฝ่าบาท”

“ข้าคิดถึงเจ้าที่สุด”ผลักร่างเล็กลงนอนบนพื้นไม่สนใจว่าไร้แท่นนอนในเมื่อเขาเคยทำแบบนี้ประจำไม่ว่าที่แห่งใดหากต้องการไม่มีใครกล้าขัด

บทรักผ่านไปรวดเร็ว เหมือนหิวกระหายมานาน อิงฝานยังอยู่ในร่างเปลือยเปล่า ซีซวนลุกขึ้นสวมอาภรณ์ อิงฝานเดินไปหยิบกระบี่ที่วางบนที่วางกระบี่ ส่งกระบี่ด้ามทองใส่ในมือให้เหมือนกับเป็นของที่ต้องอยู่ข้างกาย ซีซวนยิ้มมุมปากก้มลงบดขยี้ริมฝีปากบางอีกครั้ง ก่อนจะถอนริมฝีปากออกเชยคางอิงฝานขึ้นสบตาหวานฉ่ำ

“ขอบใจที่ยังรอข้า”

“อิงฝานจะรักและรอไม่ว่าฝ่าบาทจะเป็นหรือตาย”กอดเอวหนาไว้แน่น

“ซินอ๋องต้องตาย”ก้าวขาออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ตงฟางชิงและองครักษ์เสื้อแพรนับสิบยืนรีรออยู่หน้าตำหนักชิงหนิงกง

“ไปชำระแค้นกับซินอ๋องกันเถอะ”ดวงตาโหดเหี้ยมผิดกับพี่ชายข้าวต้มปลาคนนั้น สาวเท้ายาวๆ นำหน้าเหล่าองครักษ์ที่ชูมือเปล่งเสียงด้วยความฮึกเหิม

บนบัลลังก์ ซินอ๋องนั่งอ่านฎีกา ไม่รู้ว่าภัยกำลังมาถึงตัว

“องครักษ์จับตัวโจรกบฏ ซีซานสำเร็จโทษ”ซีซานดวงตาเหลือกถลนเมื่อเห็นว่าผู้ที่เข้ามาคือซีอยู่ก้มลงคุกเข่ากับพื้น องครักษ์ที่เข้ามาที่หลังหายปกป้องซีซานกลับถูกองครักษ์ที่สวามิภักดิ์ซีซวน จ่อกระบี่ที่คอหอยจนสิ้น

“ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต”

“ช้าไปแล้วบัลลังก์นั่นเป็นของข้า ข้าใจดีมากพอแล้ว”ก้าวเท้าชักกระบี่ออกจากฝักเสือกคมกระบี่เข้าที่อกข้างซ้ายของซีซานไม่พลาดเป้า เลือดสีแดงไหลทะลักราวกับเขื่อนแตก ล้มลงขาดใจตายทันที

“สั่งการออกไปขุนนางเดิมที่เข้าข้างซีซานจับประหารให้สิ้น คัดคนที่ภักดีต่อข้าแต่งตั้งขึ้นรั้งตำแหน่งขุนนางแทนกบฏ พวกนั้น”เสียงโห่ร้องดังก้องไปทั่ววังหลวง ซีซวนยิ้มเหี้ยมเกรียมก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์กวาดกองฎีกาลงไปกองกับพื้น

“ต่อไปใครกล้ากลับข้า ประหารเพียงอย่างเดียว”เหล่าขุนนางวิ่งเข้ามาคุกเข่ากับพื้นบางคนยังแต่งกายไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำไปแต่เกรงว่าจะหนีไม่พ้นอาญาจึงรีบมาเข้าเฝ้าให้เร็วที่สุดเพื่อรักษาตำแหน่งและชีวิตไว้