ไม่อาจห้ามใจ2

“ข้าส่งข่าวบอกท่านพ่อตงฟางชิงท่านเองก็ระวังตัวด้วย”

“ฮองเฮาโปรดวางพระทัยข้าน้อยเร้นกายในค่ำคืนนี้ตั้งใจพบฝ่าบาทโดยเร็ว”ประสานมือจากไป

เรือนแพ ซูเหยานั่งเหม่อมองจันทราที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้าซีซวนทรุดกายลงข้างๆ

“พี่ชายข้าวต้มปลา ท่านคิดว่าข้าจะคิดถึงท่านไหมหากท่านจากไป”

“ข้าไม่อาจรู้ใจเจ้า รอให้อาวุโสกลับมาข้าจึงจะลองขออาวุโสให้เจ้าตามไปด้วย จะดีไหม”คิดถึงท่าทีดีใจของซูเหยาเมื่อรู้ว่าเขารอเพียงคำอนุญาตจากเจี้ยนหยา

“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว อยากอยู่กับท่านแม่ท่านแม่ชรามากแล้วหากจากไปเกรงว่าท่านแม่คงลำบากไม่น้อย ข้ามมีท่านแม่เพียงคนเดียวหากข้าไป ท่านแม่ไปขายปลาที่ตลาดกลับมืดค่ำใครกันจะทำกับข้าวไว้รอ”ซีซวนยิ้มบางๆ

“เจ้าคงคิดถึงข้าแค่เพียงไม่นานแล้วก็ลืมเลือนไป”

“แล้วท่านจะคิดถึงข้าไหม”

“ข้าคิดถึงข้าวต้มปลาของเจ้าแต่เดิมข้าไม่เคยลิ้มรส... เนื้อปลา”

“ท่านก็แวะเวียนกลับมาเยี่ยมเราข้ากับท่านแม่ยินดีต้อนรับเสมอ”

“เจ้าไม่อยากไปจากที่นี่แล้วหรือ”

“อยากไปแต่ ข้าคิดว่าคงทำให้ท่านพี่ข้าวต้มปลาอึดอัดใจในเมื่อท่านไม่อยากให้ข้าไปด้วย”จะบอกได้อย่างไรว่าเขา ไม่เคยรังเกียจซูเหยาแต่เพราะเขาคิดว่า เขาไม่อาจทำร้ายซูเหยา นางเหมือน ดอกบัวขาวบริสุทธิ์สะอาดไม่อาจเด็ดดมหรือทำให้หม่นหมอง

“ข้า...เป็นสุขเมื่ออยู่กับเจ้า”ซูเหยายิ้ม

“แต่ อดีตของข้าก็ไม่อาจปล่อยมันผ่านเลยบางอย่างที่รู้สึกว่ามันหนักเกินกว่าจะแบกรับอีกทั้งความรู้สึกเหมือนยังมีบางอย่างที่ข้าต้องสะสาง”

“ข้าคง...คงคิดถึงท่านพี่ข้าวต้มปลา…”คำพูดเลือนหายไปในลำคอ ซีซวน เชยคางมนขึ้นสบตา

“ดีใจที่เจ้าคิดถึงข้า รอทุกอย่างเรียบร้อยข้าฟื้นความจำจัดการเรื่องที่ค้างคาจะกลับมาหาเจ้าแน่นอน”

“ท่านสัญญากับข้าได้ไหม”

“แน่นอน”ซูเหยากอดแขนอุ่นซบใบหน้าลงบนท่อนแขน ซีซวนมองปากอวบอิ่มที่ขยับขึ้นลง ความรู้สึกใจหายแล่นสู่หัวใจ เสียดายเสียใจที่ต้องจากไปทั้งๆ ที่รู้สึกดีดีกับซูเหยาเขาจำไม่ได้ว่าเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนกับใครแต่รู้สึกว่าบัดนี้หัวใจเขาพองโตเป็นสุขที่สุด

“ท่านต้องสัญญาว่าจะกลับมา กินข้าวต้มปลาในยามเช้าด้วยกัน”ซีซวนจับไหล่บางทั้งสองข้างก่อนจะกอดรวบร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนแนบแน่น

“ข้าสัญญา”จุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากเนียน ไล่ลงมาที่เปลือกตาพวงแก้ม แต่ไม่อาจหยุดแค่นั้น แสงจันทร์นวลใยช่างเป็นใจเหลือเกินริมฝีปากอวบอิ่มถูกบดจูบอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน ซูเหยา ใจสั่นตัวสั่นยกมือขึ้นกอดรอบเอวของอีกคนไว้แน่น ซีซวนรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ไม่สมควรกระทำ ทว่าเขาไม่อาจหักห้ามใจในเมื่อหัวใจเขากับบอกว่าไม่อาจห้ามใจ เขารู้สึกว่าก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยต้องหักห้ามใจเรื่องแบบนี้ แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหนกับใครและเมื่อไหร่แต่รู้สึกว่าหากเขาต้องการจะต้องได้ทุกครั้งไป อีกทั้งซูเหยาไม่มีท่าทีขัดขืนต่อต้านมีเพียง หลบสายตาคมด้วยความเขินอาย ซ้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนเดินเข้าไปในเรือนแพ วางร่างเล็กลงบนแท่นนอนไม้ไผ่ทาบทับร่างใหญ่ลงไปเต้มตัวซูเหยาก้มหน้ามองแผงอกกว้าง

"ซูเหยา เจ้ายินดีเป็นของข้าไหม”จูบอ่อนโยนที่ริมฝีปากซูเหยาพยักหน้าช้าๆดวงตาเขินอาย ซีซวนก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอย่างที่เขารู้สึกว่าไม่เคยจูบใครได้หวานเท่านี้มาก่อน