อย่าร้องไห้ซูเหยา

“อย่าร้องไห้ซูเหยาแม่จะช่วยเจ้าไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม”

“ท่านแม่เขาลืมข้าแล้วใช่ไหม” ถามซ้ำๆ ดวงตาเหม่อลอยเศร้าหมอง

“หากเขารักเจ้าจริง จะต้องจำเจ้าได้อย่างแน่นอน” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ไม่รู้สึกมั่นใจในคำพูดของตัวเอง

หลายวันต่อมา

“ใต้เท้า เว่ย” เจี้ยนหยาประสานมือตรงหน้า

“อ่า ท่านหมอเจี้ยนหยาท่านนั่นเองไม่ได้พบกันเสียนานลมอะไรถึงหอบเอาท่านหมอเทวดามาถึงนี่”

“ใต้เท้า หากไม่มีเรื่องรบกวนท่านคงไม่อาจพบหน้าข้าเดิม ข้าตั้งใจเร้นกายห่างหายจากวังหลวง แต่มาวันนี้มีบางเรื่องรบกวนท่าน”

“คราวนั้นหากไม่ได้ ท่านหมอเจี้ยนหยา บุตรชายของข้าเป่ยเปยคง ไม่อาจมีชีวิตรอด คราวนี้ไม่ว่าจะบุกน้ำลุยไฟขอให้ท่านหมอเอ่ยปากเว่ยกงฉียินดีแบ่งเบา” เจี้ยนหยายิ้มบางๆ

เจี้ยนหยาจากไป พร้อมกับความสมหวังใต้เท้าเว่ยรับปากมั่นเหมาะ

“ท่านพ่อรับน้องบุญธรรมเช่นนั้นหรือ ข้าไม่เห็นว่าจะจำเป็น” เว่ยเป่ยเปยก้าวออกมาจากด้านหลังของห้องแอบฟังสิ่งที่เจี้ยนหยากับบิดาพูดคุยกันได้ยินในตอนท้ายของความประสงค์

“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องขอคำปรึกษาจากคนไม่เอาไหนเช่นเจ้าเป่ยเปย”

“เช่นนั้นข้าก็ไม่รับนางในเมื่อข้าไม่เห็นด้วย”

“ต้องดีต่อนางในเมื่อน้องสาวบุญธรรมคนนี้นางน่าสงสารกว่าเจ้านัก อีกทั้งมารดาของนางเป็นผู้ชุบชีวิตเจ้าให้ฟื้นคืนมา” เป่ยเปยเบ้ปาก ใต้เท้าเว่ยส่ายหน้าระอาใจกับสิ่งที่เป่ยเปยทำทุกอย่างในเมื่อเป็นคุณชายเพียงของเดียวของตระกูลแต่กลับทำตัวเสเพล ไร้ความรับผิดชอบวันๆ สนุกสนานไม่จริงจังกับเรื่องใด

“อีกสองวันข้าตั้งใจให้เจ้าเข้าวังในตำแหน่ง องครักษ์ฝึกหัด จะเที่ยวเล่นสนุกสนานไม่ได้แล้วอีกทั้งจงจำไว้ให้มั่น น้องสาวบุญธรรมจะเข้าไปในตำแหน่งผู้ช่วยหมอหญิง สิ่งที่เจ้าต้องกระทำต่อจากนี้เพื่อตอบแทนบุญคุณท่านหมอ คือการดูแลอารักขา น้องบุญธรรมเช่นเดียวกับที่ต้องดูแลฝ่าบาทและเชื้อพระวงค์”

“ท่านพ่อ ข้ายังไม่อยากทำอะไรในตอนนี้ อยากใช้ชีวิตเสียเต็มที่”

“ไม่ได้ ปีนี้ 20แล้วจะทำเหมือนเดิมอีกต่อ ไม่ได้แล้วอีกอย่างน้องบุญธรรมคนนี้หากข้ารู้ว่าเจ้า รังเกียจนางข้าจะตัดพ่อตัดลูกกับเจ้าไปเลยทีเดียว สิ่งเดียวที่ทำให้เราต่างจากสัตว์เดรัจฉานคือการตอบแทนบุญคุณ” ก้มหน้าหลบตาแต่หาสลดไม่

เรือนแพ

“ท่านแม่ให้ข้าเข้าไปในวังหลวง”

“แม่ตั้งใจเข้าไปกับเจ้าซูเหยา เพื่อนเก่าคนหนึ่ง ส่งแม่เข้าไปในวังหลวงในตำแหน่งหมอหญิงคอยดูแลวังหลังลำพังจะให้เจ้าไปเองเพียงลำพัง แม่อดห่วงเสียไม่ได้ เจ้าต้องเข้าไปในตำแหน่งผู้ช่วยหมอหญิง”

“แล้ว เราจะต้องพบกับเขาไหม”

“เจ้าอยากพบเขาหรือไม่ในเมื่อเราเข้าไปในวังหลวงเช่นไรก็ไม่อาจหลบเลี่ยง ซูเหยาลูกในท้องเจ้าเป็นลูกของเขาไม่อาจแปรเปลี่ยนเป็นอื่นได้”

“ซูเหยาไม่ต้องการที่จะแย่งชิง” เจี้ยนหยายิ้มคิดไม่ผิดว่าซูเหยาต้องพูดเช่นนี้

“แม่ไม่อยากเห็นน้ำตาเจ้าสิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือเข้าไปในวังหลวง เราไม่ได้เข้าไปแย่งชิงแต่เข้าไปเพื่อให้เขารู้ว่า เรามิใช่ผู้ที่เขาลืมเลือนได้ง่ายดายเช่นนี้”

ประตูวังหลวง ซูเหยากับห่อผ้าบนบ่าเจี้ยนหยาคว้ามือซูเหยามาบีบเบาๆ

ใต้เท้าเว่ย สาวเท้าออกมาจากวังหลวง

“ให้ ท่านหมอเข้ามา” ทหาร หน้าประตูวังขยับตัวให้สองแม่ลูกผ่านเข้าไป

“ท่านลุง” ซูเหยาย่อตัว ลงช้าๆ

“บุตรสาวของท่านหมอช่างงดงามผุดผาดหาก ข้าไม่เห็นว่านางกับท่านหมอคงคิดว่าเป็นหญิงงามที่มาคัดตัวนางในในปีนี้”

“ซูเหยา เร้นกายกับข้ามาเนิ่นนาน จึงไม่คุ้นชินกับกฎระเบียบภายนอก ถึงอยากคัดตัวเพียงใดก็ไม่อาจ”

“ดีแล้วเรื่องราวในวังหลวงวกวน ต่อไปซูเหยาเรียกข้าว่าพ่อบุญธรรม หากมีเรื่องใดที่รบกวนจิตใจเพียงเอ่ยชื่อข้า คงพอจะทำให้เรื่องร้าย บรรเทาเบาบางลงได้” ซูเหยาย่อตัวลงอีกครั้ง

“ขอบคุณพ่อบุญธรรม” ใต้เท้าเว่ยยิ้มด้วยสายตาที่เป็นมิตร

“คุณชายเป่ยเปยมาหรือยัง”

“เรียนใต้เท้า ยังไม่เห็นคุณชาย” ใต้เท้าเว่ยส่ายหน้าไปมา

“เราเข้าไปกันก่อนเป่ยเปยมักจะเป็นแบบนี้เสมอไม่รักษาเวลา” หันหลังก้าวขาออกจากป้อมประตูวัง

“ท่านพ่อข้ามาแล้ว” เป่ยเปย สาวเท้ายาวๆ เข้ามาแต่สายตากับจ้องมองมาที่ซูเหยาตาไม่กะพริบ

"ท่านพ่อไม่แนะนำข้าหน่อยหรือ”

“ท่านหมอหวังเจี้ยนหยาผู้มีพระคุณกับเจ้าเป่ยเปย คารวะท่านหมอเสีย” เป่ยเปยประสานมือตรงหน้า แต่ตาเหลือบมองซูเหยาด้วยความพึงพอใจ

“ท่านพ่อ แล้ว นาง ๆๆ ” บุ้ยใบ้ไปทางซูเหยา

“น้องบุญธรรมของเจ้า หวังซูเหยา” ยิ้มกว้าง

“อย่างนี้รับรองว่าเป่ยเปยคนนี้จะอารักขานางให้ดีที่สุดเลย”

“เป่ยเปยอย่าทำเป็นเล่นไปเสียทุกอย่าง” ซูเหยาเผลออมยิ้มเมื่อเห็นว่าเป่ยเปยทำสีหน้าสลดลง เมื่อถูกใต้เท้าเว่ยดุ

“เข้าไปข้างในกันเถิด ข้าจะได้พาท่านหมอไปดูที่พัก” เจี้ยนหยาดึงมือซูเหยาตามไปติดๆ เป่ยเปยยิ้มให้ซูเหยา ท่าทีขะมักเขม้นขึ้นมาในทันทีเมื่อซูเหยายิ้มตอบ