ท้อง2

ซูเหยาขยับกายลุกขึ้นจากแท่นนอนยากเย็นเจ็บระบมไปทั่วตัวโดยเฉพาะจุดนั้น รอยหยดเลือดยังเปรอะอยู่ที่แท่นนอนไม้ไผ่ อมยิ้ม เมื่อคิดถึงบทรักหวานละมุนเมื่อคืน เขินอายกับเสียงกรีดร้องของตัวเองยามที่ซีซวนเร่งจังหวะกระแทกกระทั้น สวมใส่อาภรณ์เดินออกจากห้อง ไม่พบแม้เงาของซีซวน

“ท่านแม่ ท่านพี่ข้าวต้มปลา”

“เขาไปแล้ว”

“ไม่จริง ไม่จริงเขาไม่มทางทิ้งข้าไป”ซูเหยาวิ่งเข้าไปในห้อง มองสำรวจจนไปทั่ว สิ่งที่พบคือป้ายหยก ลวดลายสวยงามที่เคยเห็นซีซวนแขวนไว้ข้างเอวเก็บมันขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา น้ำตาไหลรินสะอื้นไห้อย่างหนัก

เจี้ยนหยา เขามาสวมกอดลูกสาว

“ท่านแม่เขาทิ้งข้าไปแล้ว”

"ร้องออกมาเสียให้พอซูเหยาต่อไปจะได้ไม่ต้องร้องอีก”

“ท่านแม่ซูเหยา...ซูเหยา เป็นของเขาแล้ว”มือใหญ่ลูบหัวให้เบาๆ

“สักวันเขาจะกลับมา เจ้ารักเขามิใช่หรือก็ถูกแล้วที่จะเป็นของเขา”ซูเหยาซบหน้าลงบนอกมารดาสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ

วังหลวง

อิงฝานในอาภรณ์บางเบา นั่งอยู่บนตักของซีซวน ที่กอดรัดไม่ห่าง

“คิดถึงเจ้าที่สุด….”อิงฝานยิ้ม

“ฝ่าบาท กลับมาครั้งนี้ได้เวลาคัดตัวนางในพอดีปีนี้อิงฝานตั้งใจคัดนางในที่งดงาม ไว้คอยปรนนิบัติฝ่าบาทเยอะหน่อย”กดร่างบางลงบนพื้นกดริมฝีปากปิดปากบาง

“แค่เจ้าคนเดียวข้าก็…ไม่หึงข้าบ้างหรือไร”

“ฝ่าบาทจะมีใครอีกกี่คนฝานฝานก็หาสนใจไม่ในเมื่อ ฝ่าบาทไม่เคยละเลย ฝานฝาน”ยิ้มในหน้าซินอ๋องตายไปแล้วหลายคนจึงไม่กล้า”

“แต่เดิมฝ่าบาทไม่เคยฆ่าแกงใครครั้งนี้เชือดไก่ให้ลิงดู นับว่าได้ผล”

“ชีวิตจริงเมื่อผิดพลาดจะมีโอกาสได้แก้ตัวสักกี่ครั้งกันต่อไปนี้ข้า ไม่มีคำว่าอ่อนข้อหรือเห็นแก่ผู้ใด”

“อิงฝาน คิดไม่ผิดว่าฝ่าบาทจะกลับมาจึงไม่ยอมเป็นของซินอ๋องในตอนที่เขายื่นข้อเสนอ”

“อิงฝานข้ารักเจ้าเพียงนี้ หากเจ้าปันใจเกรงว่าคงไม่พ้นมีสภาพไม่ต่างจากซินอ๋อง”อิงฝานหลุบตามองพื้นแกล้งเฉไฉประกบริมฝีปากบางกับปากใหญ่ ทันที

หนึ่งเดือนผ่านไป ที่ท้องพระโรง

“ฝ่าบาท ตอนนี้บ้านเมืองสงบร่มเย็น เหล่าขุนนางก็ยอมสวามิภักด์พร้อมเพรียงเป็นเพราะบารมีของฝ่าบาทโดยแท้”

ซีซวน ยกมือขึ้นประคองกอดอิงฝานฮองเฮา

“จัดงานเฉลิมฉลองการกลับมาของข้าประหนึ่งการขึ้นนั่งบัลลังก์ในครั้งแรก ถือเป็นการเอาฤกษ์เอาชัย และงดจัดเก็บภาษีเป็นเวลาสามปีต่อจากนี้ และให้มีโรงทานแจกจ่ายอาหาร สั่งให้ห้องเครื่องทำเครื่องเสวยเทียบเท่าของฮ่องเต้แจกจ่าย และในยามค่ำให้มีการโปรยเหรียญทองและเงินอย่างละ แสนตำลึง” เหล่าขุนนางและราษฎรต่างแซ่ซ้องสรรเสริญ อิงฝานยิ้มกว้าง ไม่เสียทีที่เฝ้ารอการกลับมาของซีซวนต่อจากนี้ ยิ่งได้ใจซีซวน เพราะซีซวนจะต้องพอใจที่อิงฝานรอเขากลับมา

“ซูเหยา ข้าวต้มปลาวันนี้เจ้าเหตุใดถึงไม่ยอมกินมันเสีย”

“ท่านแม่ข้าเวียนศีรษะเหลือเกิน”

“เจ้าระหว่างนี้ไม่กินไม่นอนเอาแต่นั่งเหม่อลอยคิดถึงเจ้าข้าวต้มปลาผู้นั้น”วิ่งไปโก้งคออ้วกที่ ริมน้ำ

เจี้ยนหยาลูหลังให้ด้วยความรักใคร่ คว้าข้อมือมาจับชีพจร

“ซูเหยาลูกแม่เจ้ากำลังจะเป็นแม่คน”ซูเหยายิ้มแต่เป็นยิ้มเศร้าๆ

“พี่ข้าวต้มปลาจะดีใจไหมหากรู้เรื่องนี้”เจี้ยนหยาพยักหน้า

“แน่นอนเขาจะต้องดีใจมากเพราะเขารักเจ้าข้ามองตาเขาก็รู้ว่าเขารักเจ้าเพียงใด”

ตำหนักชิงหนิงกง

ฝ่าบาท กระหม่อมตรวจจับชีพจรของ ฮองเฮาดูอย่างละเอียดแล้วบัดนี้ฮองเฮาทรงพระครรภ์อย่างแน่นอน”ซีซวนยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกาย

"อิงฝานดีจริงๆ ข้ากำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว”ประคองกอดอิงฝานไว้ในอ้อมแขนด้วยความรักใคร่