ตอนที่ 8 ผู้ที่แข็งแกร่งเกินกว่ากฎเกณฑ์ของยุทธภพ

 แสงแดดยามเช้าที่เคยส่องประกายอบอุ่นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเงามืดที่ไม่ชอบมาพากล ท้องฟ้าซึ่งควรสดใสกลับถูกบดบังด้วยหมอกสีเทาหม่น บรรยากาศ พลันเย็นเยียบราวกับความตายกำลังคืบคลานเข้ามาเสียงล้อรถม้าที่เคลื่อนผ่านทางเดินในป่าเงียบงัน ราวกับทุกสิ่งรอบข้างกำลังกลั้นหายใจและแล้ว...

ขบวนรถม้าก็หยุดลงโดยไม่มีสาเหตุ

"เกิดอะไรขึ้น!?" หนึ่งในอาจารย์จากโรงเรียนฝึกตนกล่าวด้วยน้ำเสียงสงสัย ก่อนจะกระโดดลงจากรถม้าไปสำรวจสถานการณ์คนคุ้มกันฝีมือดีหลายคนรีบตามลงมา มือกุมอาวุธแน่น พร้อมรับมือกับสิ่งที่อาจเป็นภัยคุกคามแต่สิ่งที่พวกเขาพบกลับทำให้หัวใจเย็นเฉียบลงไปถึงขั้วกระดูก

"ใยแมงมุมพวกนี้มันคืออะไรกัน?" เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทั่วทั้งป่ารอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วย ใยแมงมุมสีขาวเรืองแสง ขึงขังเป็นโครงข่ายหนาแน่น มันปกคลุมกิ่งไม้ ต้นไม้ และแม้แต่ทางเดินที่ขบวนรถม้ากำลังจะผ่านไป

มันดูราวกับ กับดักมรณะที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อขังเหยื่อเอาไว้แต่ยังไม่มีใครตื่นตระหนกมากนัก

พวกเขามากันเยอะ...มียอดฝีมือมากมาย...พวกเขามีอาจารย์ผู้ทรงพลังจากสำนักฝึกตนไม่มีสิ่งใดสามารถสังหารพวกเขาได้ง่ายๆ

อ๊ากกกก! เสียงกรีดร้องดังก้องสะท้อนไปทั่วผืนป่าเพียงเสี้ยววินาทีต่อมา หนึ่งในยอดฝีมือที่ทำหน้าที่คุ้มกันก็หายไปในพริบตา "มันเกิดอะไรขึ้น!? ระวังตัวไว้!"

ยอดฝีมือที่เหลือรีบตั้งรับ ปลดปล่อยพลังป้องกันขั้นสูงสุด คำสั่งตะโกนออกไปยังเด็กๆ ให้รวมตัวกันแต่ไม่ทันแล้ว...

เงามืดที่ซ่อนอยู่เริ่มเคลื่อนไหวสายใยบางเส้นเคลื่อนที่ราวกับมีชีวิตเสียงขยับตัวดังมาจากทุกทิศทุกทาง

"มันเร็วเกินไป! ศัตรูอยู่ที่ไหนกันแน่!?" เสียงร้องของผู้คนค่อยๆ ดับหายไปทีละคน… ทีละคน

มันคือสิ่งมีชีวิตที่แม้แต่เซียนยังต้องหวาดกลัวภายในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ กว่าครึ่งของยอดฝีมือที่ร่วมเดินทางมาได้ถูกสังหารไปแล้ว! ไม่มีใครทันมองเห็นว่าพวกเขาถูกฆ่าอย่างไร ไม่มีแม้แต่เวลาที่จะได้เปล่งเสียงร้องครั้งที่สอง

นี่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตธรรมดา... นี่ไม่ใช่สัตว์อสูรทั่วไป... มันคือ "จักรพรรดิแมงมุมอสูร!?"

เสียงของชายชราผู้หนึ่งดังขึ้นด้วยความหวาดกลัวสุดขีด น้ำเสียงของเขาสั่นสะท้านราวกับร่างกายของเขาเองกำลังสั่นไปด้วย "บัดซบ! มันเป็นไปไม่ได้! ทำไมสัตว์อสูรในตำนานเช่นนี้ถึงมาปรากฏตัวที่นี่!?"

เด็กหนุ่มและเด็กสาวที่เพิ่งออกจากหมู่บ้านมาได้เพียงไม่กี่วัน บัดนี้ได้เผชิญหน้ากับสิ่งที่พวกเขาเคยได้ยินเพียงในตำนาน

"ข้า... ข้าไม่อยากตายที่นี่!"

เสียงหวาดกลัวดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด เด็กบางคนตัวสั่นจนยืนแทบไม่อยู่ พวกเขายังมิทันได้สัมผัสกับชีวิตของผู้ฝึกตนเลยแม้แต่น้อย แต่ต้องมาเผชิญกับฝันร้ายที่แม้แต่เซียนก็ยังมิอาจรอดยอดฝีมือที่เหลือพยายามรวมพลังกัน ตั้งข่ายอาคมป้องกันขึ้น แต่ก็ไร้ผล "มันอยู่เหนือพวกเราเกินไป...!"

ราวกับจักรพรรดิแมงมุมอสูรกำลังกลั่นแกล้งพวกเขา มันมิได้ฆ่าทุกคนในคราวเดียว แต่เล่นสนุกกับเหยื่อของมัน

เงาสีดำขนาดมหึมาโผล่ออกมาจากเงามืดแม้แต่เพียงเงาของมัน ก็ทำให้เหล่าผู้ฝึกตนรู้สึกถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัว มันเหนือกว่าพวกเขาทุกคนอย่างสิ้นเชิง "ข้าไม่อยากตาย...!" เสียงร้องขอชีวิตดังก้องไปทั่วป่า แต่ก็ไร้ประโยชน์

ผู้คนถูกลากเข้าไปในเงามืดทีละคน... ทีละคน... เลือดกระเซ็นไปทั่ว พื้นป่าถูกย้อมเป็นสีแดงเด็กที่ยังเหลือรอดต่างตัวสั่นสะท้าน พวกเขารู้แล้วว่าพลังของพวกเขายังต่ำต้อยเพียงใด

"นี่คือโลกภายนอกอย่างนั้นหรือ...?"

ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวตาย นี่มิใช่การผจญภัยที่น่าตื่นเต้นอย่างที่พวกเขาเคยจินตนาการ

แต่มันคือ นรกที่แท้จริงเสียงกรีดร้องค่อยๆ เงียบลงทีละน้อย... ทีละน้อย...

ท่ามกลางความสิ้นหวังที่กัดกินจิตใจของทุกผู้คน ท่ามกลางเสียงหวีดร้องที่ค่อยๆ เลือนหาย ท่ามกลางสายใยแห่งความตายที่ขึงขังทุกชีวิตเอาไว้ แสงสุดท้ายของความหวังก็ดับลง ทุกคนรู้ดีว่าตัวเองไม่อาจรอดพ้นแม้จะไม่อยากยอมรับ แต่นี่คือจุดจบของพวกเขาแล้วแต่ในเสี้ยววินาทีที่โชคชะตากำลังจะถูกปิดผนึกในห้วงเวลาแห่งความมืดมน มีเงาสีขาวพริ้วไหวปรากฏขึ้นจากทิศที่ไม่มีใครทันสังเกตหญิงสาวในชุดขาวหน้ากากปิดบังใบหน้า สง่างามราวกับมาจากแดนสวรรค์

นางก้าวออกมาจากม่านหมอกแห่งความตายอย่างสงบเงียบ แต่เพียงการปรากฏตัวของนาง ก็นำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงที่สะท้านไปทั้งผืนป่าสายลมที่เคยเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นสายลมที่เย็นเยือก เย็นเสียจนทุกคนรู้สึกได้ถึงไอหนาวที่แทงทะลุถึงกระดูกพลังปราณเยือกแข็งอันน่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมา

โลกทั้งใบ… ถูกแช่แข็งในพริบตา!

หญ้าเขียวขจีที่เคยปกคลุมพื้นป่าถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งหนาต้นไม้สูงตระหง่านกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งที่แต่งแต้มด้วยเกล็ดหิมะระยิบระยับพื้นดินที่เคยเต็มไปด้วยเลือด กลายเป็นลานน้ำแข็งกว้างสุดลูกหูลูกตา

แต่สิ่งที่พลังของนางมิได้แตะต้อง… คือผู้คน

พลังอันเยือกเย็นนั้นเลือกทำลายเพียงศัตรู และละเว้นผู้ที่มิใช่เป้าหมาย

จักรพรรดิแมงมุมอสูรส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยวมันสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามที่มันไม่เคยพบเจอมาก่อนในสายตาของมัน นางเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆ ที่ควรถูกบดขยี้โดยไม่ต้องคิดแต่สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้น…

มิใช่มนุษย์ธรรมดา มิใช่เพียงยอดฝีมือทั่วไป แต่นางคือ "ตัวตนที่มันมิอาจเอื้อมถึง!"

ร่างมหึมาของจักรพรรดิแมงมุมอสูรเคลื่อนที่ด้วยความเร็วอันน่าสะพรึง มันกระโจนเข้าใส่หญิงสาวในชุดขาว ร่างกายของมันฉีกกระชากผ่านอากาศราวกับสายฟ้าแต่ก่อนที่มันจะได้สัมผัสตัวนางมันหยุดนิ่ง!

พริบตาเดียว… โลกของมันกลายเป็นน้ำแข็ง มันรู้ตัวอีกที ก็พบว่าร่างของมันถูกแช่แข็งแล้ว

แช่แข็ง… แทบจะในพริบตา! ความแข็งแกร่งของมัน มิอาจต้านทานพลังที่กำลังแผ่ซ่านอยู่รอบตัวนางได้เลย

มันถูกแช่แข็งทั้งร่างไม่อาจขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อยเสียงของเหล่ายอดฝีมือเงียบสงัด ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยสิ่งใดได้แม้แต่คำเดียวพวกเขามองเห็นหญิงสาวในชุดขาว…

เคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่สายตาไม่อาจติดตามได้มือเรียวของนางตัดผ่านร่างของจักรพรรดิแมงมุมอสูรอย่างง่ายดาย

เฉียบคม ไร้ที่ติ ราวกับกำลังตัดผ่านกระดาษเพียงไม่กี่อึดใจ ชิ้นส่วนที่สำคัญที่สุดของจักรพรรดิแมงมุมอสูรถูกเก็บกวาดไป

เขี้ยว พิษ แก่นพลังอสูรล้วนแต่เป็นทรัพย์สมบัติล้ำค่านางเลือกเก็บสิ่งที่มีค่า และทอดทิ้งสิ่งที่ไร้ประโยชน์

ร่างของสัตว์อสูรที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นตำนาน… บัดนี้เหลือเพียงซากไร้ค่า เหล่ายอดฝีมือที่รอดชีวิต ต่างรู้สึกเหมือนตนเองเป็นเพียงมดปลวกพวกเขาเคยคิดว่าตนเองแข็งแกร่ง แต่วันนี้พวกเขาได้พบเจอกับตัวตนที่แม้แต่พวกเขาเอง ก็มิอาจหยั่งถึง

ชายชราผู้ผ่านโลกมามากพยายามก้มคุกเข่าลง เอ่ยคำขอบคุณด้วยเสียงที่สั่นเครือ

"ท่านเซียน… ขอขอบคุ—" แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบร่างของหญิงสาวก็หายไปราวกับเงาหิมะที่ละลายไปกับสายลม

สิ่งที่หลงเหลือ… คือซากศพของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ และดวงตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงของทุกผู้คน