บทที่ 2 ของเดิมพันมีชีวิต 1/2

บทที่ 2

ของเดิมพันมีชีวิต

“ที่ท่านหมอกล่าวมาจริงหรือไม่ อนุเจ็ดช่างน่าสงสารนัก” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะดังขึ้นมาจากฮูหยินใหญ่แห่งจวนตระกูลอู๋

นางคือลู่เหมยฮวาผู้กุมอำนาจของเรือนหลังทั้งหมด ใบหน้าที่งดงามเย้ายวนนี้กลับซ่อนความร้ายกาจเอาไว้มากมาย ไม่ว่าสตรีนางใดของสามีล้วนแต่ต้องเกรงกลัวนางทั้งสิ้น ล้วนเป็นเพราะอำนาจของตระกูลลู่ที่หนุนหลังนาง และความเจ้าแผนการของลู่เหมยฮวาด้วย

“ขอรับ ช่างน่าสงสารอนุเจ็ดนัก บาดแผลของนางพุพองเป็นอย่างมาก ข้าน้อยจ่ายยาช่วยลดอาการอักเสบแล้ว ช่วงนี้อนุเจ็ดจึงต้องเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน ไม่รู้ว่าหากแผลหายดีแล้วจะทิ้งรอยแผลเป็นหรือไม่”

ท่านหมอก้มหน้าเอ่ยตอบด้วยความนอบน้อม หากความจริงถูกเปิดเผยว่าใบหน้าอนุเจ็ดไม่มีรอยแผลเป็นก็จะมาโทษเขาไม่ได้ เพราะเขาเองก็ไม่ได้บอกว่านางจะมีรอยแผลเป็น แค่บอกว่าอาจจะเท่านั้นเอง

“ไม่รู้ว่าท่านพี่รู้เข้าจะว่าอย่างไร สตรีที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าช่างอัปมงคลนัก เรื่องนี้ข้าคงต้องแจ้งให้ท่านพี่ทราบโดยด่วน ขอบคุณท่านหมอมากที่รักษาอนุเจ็ดจนสุดความสามารถ”

ลู่เหมยฮวาแสยะยิ้มอย่างพอใจ นางพยักหน้าให้สาวใช้ข้างกายเป็นสัญญาณว่าให้มอบรางวัลกับท่านหมอที่มาแจ้งข่าวดีนี้แก่นางมากหน่อย

ท่านหมอรับคำก่อนจะจากไป พร้อมกับถุงเงินหนานัก เขาคิดไม่ผิดจริง ๆ ว่าการที่ทำตามความต้องการของอนุเจ็ดจะได้รับเงินมากมายถึงเพียงนี้ เช่นนี้เขาก็สามารถมีเงินใช้เป็นค่าเล่าเรียนให้แก่บุตรชายของเขาจนเรียนจบได้เลย

ค่ำวันนั้นที่ศาลาริมสระบัวของจวนตระกูลอู๋นั้น มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งคลอเคลียกันอย่างสุขสำราญ อู๋ซานผู้เป็นประมุขก้มหน้าลงไปดอมดมที่ซอกคอขาวผ่องของภรรยารักด้วยความคิดถึง ฝ่ามือหนาใหญ่ล้วงเข้าไปในสาบเสื้อเพื่อบีบเคล้นเต้าหู้ก้อนอวบอย่างไม่เกรงสายตาใคร

อู๋ซานผู้นี้เป็นบุรุษที่มีรูปโฉมหล่อเหลา เขาชมชอบการเสพสังวาสกับสตรีที่มีใบหน้างดงาม และเรือนร่างที่อวบอิ่มเย้ายวนใจชาย หากสตรีนางใดที่ถูกใจเขาก็จะรับเข้ามาเป็นอนุ โดยไม่สนว่าชาติกำเนิดของนางจะเป็นอย่างไร ขอเพียงแค่ถูกใจเขาก็เป็นพอ

“อื้อ...ท่านพี่ ข้าเสียวนะเจ้าคะ”

ลู่เหมยฮวาร้องครางเสียงกระเส่า เมื่อถูกผู้เป็นสามีลูบคลำเรือนร่างของนางไม่ยอมปล่อย

“อ่า...ฮวาเอ๋อร์ของพี่ยังหอมหวานเหมือนเดิมมิแปรเปลี่ยน พี่ชักจะทนไม่ไหวเสียแล้ว เราเปลี่ยนบรรยากาศกันเป็นที่นี่ดีหรือไม่”

“ท่านพี่ละก็...ไม่อายสายตาบ่าวไพร่เลยหรือเจ้าคะ” นางหลบสายตาคมด้วยความขัดเขิน

“หึ ๆ ถ้าเจ้าอายพี่ให้พวกมันออกไปไกลแล้วกัน”

อู๋ซานโบกมือไล่บ่าวไพร่ที่ยืนอยู่รอบ ๆ ศาลาให้ถอยจากไป พวกเขาที่เห็นสัญญาณมือของเจ้านายก็ได้แต่ทำตามคำสั่ง แม้ว่าภายในใจจะลอบก่นด่าความหน้าหนาของเจ้านายก็ตามที

ร่วมรักกันในที่กลางแจ้งเช่นนี้ ช่างไม่ละอายใจเสียบ้างเลย

“คิก ๆ ท่านพี่นี่ช่างใจร้อนเสียจริง เราย้ายไปทำบนเรือนของข้าไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ”

“อ่า...พี่ไม่ไหวแล้วฮวาเอ๋อร์”

อู๋ซานแหวกสาบเสื้อของลู่เหมยฮวาออกไป ก่อนจะก้มหน้าลงไปดูดอมที่ก้อนเต้าหู้อวบด้วยความหื่นกระหาย ลิ้นของเขาปาดเลียเม็ดทับทิมสีหวานจนมันแข็งเป็นไตขึ้นมา ปลายลิ้นร้อนดูดดึงสลับกันไปมาทั้งสองข้าง

“อื้อ...อ่า ข้าเจ็บนะเจ้าคะ”

“อืม เจ้ายังอร่อยเหมือนเดิม ไม่ว่าสตรีนางใดก็สู้เจ้าไม่ได้เลย”

เขาเปล่งเสียงครางในลำคอหนาด้วยความชอบใจ

จากนั้นไม่นานภายในศาลาไม้พลันมีเสียงเนื้อกระทบเนื้อ และเสียงร้องครวญครางของเจ้านายทั้งสองให้ได้ยินไม่ขาดสาย กว่าพายุอารมณ์ของทั้งสองจะมอดดับลงเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งคืน

หลังจากผ่านศึกรักไปหลายยก อู๋ซานก็อุ้มร่างที่เปลือยเปล่าของภรรยาเข้าไปยังเรือนนอนของตน ทั้งสองยังคงนอนกอดก่ายกันไม่ห่าง ลู่เหมยฮวานอนหนุนแขนอู๋ซานพลางเอื้อมฝ่ามือเล็กลูบไล้แผ่นอกของเขาเล่น

“ท่านพี่เจ้าคะ วันนี้ที่จวนเกิดเรื่องเล็กน้อยเจ้าค่ะ”

“เรื่องใดหรือ”

อู๋ซานที่เพิ่งผ่านศึกรักมาเมื่อครู่ เอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ตั้งแต่ลู่เหมยฮวามาเป็นนายหญิงที่จวนนี้ นางก็ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม ทุกสิ่งทุกอย่างเขาจึงมอบหมายงานที่จวนให้นางทั้งหมด

“วันนี้อนุเจ็ดเกิดอุบัติเหตุ ทำให้ใบหน้าของนางมีรอยแผลพุพองจากการถูกน้ำร้อนลวก ท่านหมอยังกล่าวว่าอาการของนางหนักนัก เกรงว่าจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ที่ใบหน้าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าการที่สตรีของท่านพี่มีรอยแผลเป็นจะไม่ค่อยเป็นมงคลสักเท่าไหร่ เกรงว่าลางร้ายครานี้อาจจะเป็นลางบอกเหตุก็เป็นได้ ท่านพี่คิดเห็นเช่นไรเจ้าคะ”

อู๋ซานที่ได้ยินเช่นนั้นพลันลืมตาขึ้นมาในทันที เขาขบคิดว่าอนุเจ็ดผู้นี้คือใครกันนะ

“นางชื่อว่าอะไรนะ”

ลู่เหมยฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นพลันหัวเราะขำ แม้แต่ชื่อสามีของนางก็ยังจำไม่ได้

“นางชื่อจางเฟินเยว่เจ้าค่ะ มาอยู่ที่จวนของเราสามปีกว่าแล้ว แต่เพราะเหตุครานั้นที่นางพลาดทำท่านพี่บาดเจ็บ ท่านพี่จึงได้โกรธนางมากเสียจนไม่ได้ไปหานางอีกเลยเจ้าค่ะ”

“อ้อ...สตรีที่เล่นตัวเสียราวกับตัวเองเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ ไม่อยากหลับนอนกับข้าใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะ”